CHAPTER 5: TARGET

“WHY are you so quiet, Trixie?” Sumulyap si Colt kay Trixie na nakaupo sa shotgun seat habang nagmamaneho naman ito. Hindi niya alam kung bakit naging ganito ito. Nakatitig lamang ito sa kawalan. Hindi niya tuloy napigilang mag-alala. Iniisip niya kung may nagawa ba siyang hindi maganda kanina kaya ganoon na lang ang nangyayari dito.

Napakurap naman ang mata ni Bellatrix. Ngayon niya lang napagtantong kanina pa pala siyang wala sa sarili. Iniisip pa rin kasi nito hanggang ngayon ang sinabi ng sekretarya ni Colt kanina.

Bumaling si Bellatrix kay Colt na paminsan-minsang lumilingon sa kaniya. Biglang namuo ang galit sa kaniyang puso pagkatapos niyang maalala ang sinapit ng kaniyang ina. Tipid siyang ngumiti at idiniin ang ulo sa headrest.

Humikab si Bellatrix. “Ahm. . . Sorry, tinatamaan lang ako ng antok.”

“You can sleep for a while, Trixie. I’ll just wake you up later when we’ve reached the company,” ani Colter, tinutukoy ang kompanya kung saan nagtatrabaho si Trixie.

Tahimik na tumango si Bellatrix. Pumikit niya ang kaniyang mga mata at nagpanggap na matutulog. Pero sa huli ay naka-idlip pa rin siya. Naalipungatan lamang siya nang dahil sa isang mahinang pagkaluskos. Kinusot niya ang mata. Umayos siya ng upo at tinignan ang paligid kung nasaan sila ngayon.

“Okay, bye. I’ll just call you later,” sambit ni Colt.

Nilingon ni Bellatrix si Colt na ibinababa na ang telepono. Nakakabit sa mukha nito ang malaking question mark.

“We’re here in the parking lot. I couldn’t wake you up so I just parked here,” pagpapaliwanag ni Colt.

Kumunot naman ang noo ni Bellatrix. Tumikhim siya at kinuha ang sariling telepono sa bag niya. Nakita niyang alas-otso na ng umaga. Nanlalaki ang mga mata niyang nag-angat ng tingin kay Colter.

“Ano? Isang oras na tayong nasa parking?!” gulantang sigaw ni Bellatrix. Alas-sais ng umaga silang umalis kanina mula sa condo nito. At ang malamang nasa parking lot sila ng kompanya ay nakapagtataka sa kaniya.

Tumango si Colt. “Yes, Trixie. . .”

Napahilamos ng mukha si Bellatrix. “Ano ba naman iyan, Colt! Bakit hindi mo ako ginising agad?”

Napaawang naman ang bibig ni Colter. Bahagya niya ring niluwangan ang suot na necktie. “I’m really, really, sorry, Trixie. . . I tried waking you up, but you seemed exhausted so I didn’t bother to wake you again.”

Napabuga naman ng hininga si Bellatrix. Tumulala siya sandali bago naisipang tignan ang sarili sa salamin. Mabuti na lang at wala siyang kung anumang dumi sa mukha. Pero nang makita ang suot ay bahagya siyang sumimangot. Para kasi sa kaniya ay masyadong modest ang piniling kulay lila na dress ng sekretarya—taliwas sa mga nakasanayan niyang isuot na mga revealing clothes. Below the knee pa ito, hindi gaya sa hilig niyang above the knee.

“Paano na ang work mo?” tanong ni Bellatrix kay Colt.

“Don’t worry, I’m the boss, so it won’t be a problem. I can just say something urgent came up,” tugon ni Colter at saka nagkibit-balikat pagkatapos.

Natawa naman si Bellatrix sabay hampas sa braso ni Colt, “’Yon na nga! Boss ka tapos late ka pa! Dapat ikaw ang role model ng mga empleyado mo.”

“Fine, it really won’t happen again, Ma’am. Please, calm down, alright?” pabirong tugon naman ni Colt. Kinuha niyang muli ang telepono at saka nagkalikot doon. Pagkatapos ay inilahad niya ito kay Trixie.

Kumunot ang noo ni Bellatrix. Medyo nagtataka siya pero kinuha niya pa rin ang cellphone ni Colt. “Oh, bakit mo naman ibinigay sa akin ang iyong cellphone?”

Napabasa ng labi si Colt. “Put your number on my phone so we can contact each other again, Trixie.”

Tumaas ang kilay ni Bellatrix at saka ngumisi. Hinarap niya lalo ang katawan para pakikitigan si Colt. “Oh, bakit naman tayo magkikita ulit?”

Napaiwas naman ng tingin si Colt at tumingin sa labas. Umayos siya ng upo at mahigpit na hinawakan ang manibela. Tumikhim siya at saka sinulyapan ang nakangising dalaga. “Well, if you have gigs and such. Or if you want to call me. Something like that.”

“Ha? Bakit naman ako ang tatawag sa ‘yo? Eh, ikaw nga itong kumukuha ng numero ko,” kunot-noong bulalas ni Bellatrix.

Napalunok naman si Colt sa galit o inis na nahihimigan niya sa boses ni Trixie. “I will also call you, of course. . . But you have to call me whenever you need me or anything. Just message me if you want to.”

Tumango si Bellatrix at saka hinarap ang cellphone ni Colt. Mabilis niyang tinipa ro’n ang kaniyang number saka ito tinawagan saglit para ma-i-save ang numero nito mamaya. Ibinalik niya ang agad ang cellphone na agad nitong tinanggap.

Binuksan ni Bellatrix ang bag at saka kinuha ang sariling makeup kit para mag-retouch. Pagkatapos ay nilingon niya si Colt na kanina pa pala nanonood sa kaniya. Ngumisi siya nang mahuli ito. Tinanggal na rin niya ang suot na seatbelt. “Papasok na ako, Colt. Sasakay na rin ako sa elevator diyan. Ingat ka, okay?”

Tumango naman si Colt, akmang aalisin din ang seatbelt. Subalit inunahan siya ni Trixie upang pigilan ito.

“Huwag ka nang bumaba. Malapit lang naman ang elevator dito. Mauna ka na at kailangan mo pang magtrabaho,” sabi ni Bellatrix bago siya umahon sa pagkakaupo para maabot ang labi ni Colt.

Gumanti naman sa halik si Colt. Mariin iyon at malalim, nilulunod si Trixie sa sarap na hatid nito.

Ngunit hindi nagpaanod si Bellatrix. Tinulak niya ang katawan ni Colt palayo at saka siya humiwalay. Nagtaas-baba ang dibdib nito sa ginawa nila. “Mauna na ako, baka ano pa ang mangyari.”

Binuksan ni Bellatrix ang pinto at saka lumabas. Pero pinanatili niya munang nakaawang pa ang pintuan. Kumaway siya at saka kumindat kay Colt bago niya ito isinara. Nang makalayo siya ay agad na umukit ang malawak na ngisi sa kaniyang labi.

‘The plan has started: Target lock!’

***

NGUNIT SA KABILANG BANDA NAMAN, sa loob ng kotse na nakaparada, ay makikitang may katawagan si Colter.

“I already found her. . . She’s really the same as her mother,” ani Colter. Pinaglalaruan niya ang hawak sa kaliwang kamay ang isang larawan ng babae na kausap ng isang reporter.

“Curly brown hairs, red lips, and the noticeable mole near the lips—Bellatrix Amon.’’

“Good. . . Just keep an eye on her,” tugon ng nasa kabilang linya.

Ngumisi si Colter at saka itinago ang larawan sa wallet niya. Akma na rin niyang ibababa ang tawag nang muling magsalita ang kausap.

“And don’t you ever dare let history repeat itself,” dagdag nito.

Natawa si Colter habang umiiling. Inaalala nito ang nangyari noon na siyang ayaw mangyaring muli ng kaniyang kausap sa kabilang linya. “Chill. . . I won’t fail. Because failure has never been in my dictionary.”

Ibinaba ni Colter ang tawag at saka pinaandar ang sasakyan habang nakaukit ang malademonyong ngisi sa kaniyang labi.