Chapter Three

"SH*T!" mahinang mura ni Hannah sa isip niya nang maalalang nakatuwalya nga lang pala siya. Mabilis siyang tumalikod mula sa lalaki sa labis na pagkapahiya.

She heard him cussed under his breath. Naramdaman niya ang mga yabag nito patungo sa kama at sandaling nanatili roon. Pagkatapos niyon ay agad na rin itong lumabas ng kuwarto.

Nang masigurong nakaalis na ito ay saka siya nagbuga ng hangin. "Ano ba itong ginagawa ko? Umaakto pa akong sexy! Hindi naman iyon magkaka-interest na tingnan ako, e!" sigaw ng isang bahagi ng isip niya. Umiirap siyang bumuntong-hininga. "Ano ba ito? Pati sarili ko, iniinsulto ko na," nakasimangot pa niyang dagdag.

May pagmamadali siyang naglagay ng lotion sa buong katawan bago nagbihis ng pambahay. Nang matapos ay agad rin siyang bumaba dala ang sariling maleta.

Hindi pa man tuluyang nakabababa mula sa hagdan ay muli siyang natigilan nang makarinig ng boses ng mga taong nag-uusap galing sa loob ng maliit na library. Kunot ang noong bumaba siya nang tuluyan nang walang nililikhang ingay.

Dahil sa labis na kuryosidad, nakagat niya ang ibabang labi at lumapit sa pinto.

"Baon sa utang ang mga magulang niya. Wala rin siyang pamilya na puwedeng kumupkop sa kaniya."

Nakarinig siya ng isang hindi pamilyar na boses ng babae. Sandali siyang napahinto bago niya inilapit lalo ang kanang tainga sa pinto.

"Alam ko na iyan. Why are you here, anyway?" boses iyon ni Rafael.

Muli siyang natigilan. May kausap itong babae sa loob ng library na iyon. Sa halip na humakbang palayo, natagpuan ni Hannah ang sariling nakatayo pa rin sa tapat ng pinto at mas lalong pinagduduldulan ang tainga upang marinig ang usapan sa loob.

Naturuan naman siya ng magandang asal ng mga magulang niya. Alam niyang masama ang makinig sa usapan ng iba, pero sa hindi malamang dahilan, hindi niya magawang humakbang palayo. Pakiramdam niya ay kailangan niyang pakinggang ang mga pag-uusap ng mga ito.

Minsan naiisip niya, kasalanan niya rin naman kung bakit siya laging nasasaktan. May mga bagay siyang inaalam na hindi niya dapat pang malaman.

"This is the contract you are asking me. Basahin mo na lang," anang babae.

"Contract?" tanong ng isip niya.

"Mr. Fernando, ulila na si Hannah. Sana naman, hindi mo siya masyadong pahirapan."

Mabilis siyang nag-angat ng mukha nang marinig ang sinabi ng babae. Ibig sabihin ay siya ang pinag-uusapan ng mga ito.

Biglang bumalik sa isip niya ang narinig kanina. Baon sa utang ang mga magulang niya. Napalunok siya nang mapagtantong sila ang tinutukoy nito.

Unti-unting bumibilis ang tibok ng kaniyang puso. "Ibig sabihin, baon sa utang sina Mama at Papa... "

"Once she sign this, wala na siyang poproblemahin pa," muling nakuha ang atensiyon niya nang marinig ang sinabi ni Rafael.

Pakiramdam niya ay sasakit ang ulo niya sa dami ng mga naiisip niya. Hindi na niya alam kung saan ang uunahin sa lahat ng iyon.

"Gaano ka kasigurado na pipirmahan ni Hannah ang kontrata? She's a smart girl. Baka hindi siya pumayag."

"Sa iyo na mismo nanggaling, matalino siya. If she's smart enough, she'll sign this contract."

Kagat-labing napasandal siya sa pinto. Sa lakas ng tibok ng kaniyang puso, pakiramdam niya ay aatakihin siya. Naguguluhan siya sa mga narinig. Hindi niya alam kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng pinag-uusapan ng mga ito at kung anong kontrata ba ang tinutukoy nila.

Nasa ganoon siyang pag-iisip nang maramdaman niya mula sa likod ang biglang pagbukas ng pinto.

"Si Rafael!" sigaw ng isip niya.

Mabilis siyang lumingon at bumungad sa kaniya ang matalim na tingin at seryosong mukha ng lalaki.

"What are you doing here?" malamig nitong tanong.

Ilang beses siyang napakurap ng mga mata bago nakahanap ng lakas ng loob na magsalita, "T-totoo bang... baon sa utang sina Mama?"

Sinubukan niyan pigilan ang sarili na mapaluha, pero bigo siyang gawin iyon. Unti-unting naglandas ang masaganang luha sa magkabila niyang pisngi.

Ipinasok ni Rafael ang magkabila nitong kamay sa bulsa bago nagbuga ng hangin. "Attorney Alfaro, ikaw na ang bahala sa kaniya."

Matapos niyon ay tinalikuran siya nito at tuluyan nang lumabas ng bahay. Nakaramdam siya ng kirot sa kaniyang puso dahil sa paraan ng pagtrato sa kaniya ng lalaki. Ni wala itong pakialam kahit na nakita na siyang umiiyak.

"Hannah."

Mabilis niyang pinahid ang mga luha sa pisngi at nilingon ang babaeng tinawag ni Rafael na Attorney Alfaro.

Nagbigay ito ng mabining ngiti bago tuluyang lumapit sa kaniya. "Mag-usap tayo sa loob."

Isang lunok ang kaniyang ginawa bago tumango. Pumasok sila sa loob ng maliit na library. Bumungad sa kaniya ang malalaking bookshelf na nakapaikot sa buong kuwarto. May nakita siyang dalawang klase ng table sa loob; ang isang malaki ay nasa kaliwang bahagi ng kuwarto; at ang isa naman na may kaliitan ay nasa dulong bahagi at nakaharap sa pinto. Sa magkabilang dulo nito ay may dalawang side chair kung saan sila naupo.

Ipinaliwanag sa kaniya ni Attorney Alfaro ang lahat. Nalaman niyang baon na pala sa utang ang kaniyang mga magulang. At dahil gustong makabawi ng pamilya ni Rafael sa ginawang tulong noon ng kaniyang ama sa kompanya ng mga ito, binayaran ng pamilya Fernando ang lahat ng utang nila.

"Chairman Fernando won't give him the company if he refuses to marry you. Gusto ka talaga ni Chairman para sa apo niya," paliwanag pa ng abogada bago siya binigyan ng maliit na ngiti.

Muli siyang napalunok at nagtaas ng tingin sa abogada. "Paano na po ako mag-aaral nito?"

Lumapad ang ngiting makikita sa mga labi nito. "Don't worry about that, Hannah. Si Rafael na ang magpapa-aral sa iyo."

Nangunot ang noo niya sa narinig. Bigla siyang nabahala dahil doon. Hindi niya kasi sigurado kung papayag si Rafael na pag-aralin siya. Having an overweight wife was already too much for him. Natatakot siya na baka magalit ito nang tuluyan kapag nakiusap siyang pag-aralin siya nito.

Mukhang nabasa naman ni Attorney Alfaro ang iniisip niya dahil muli itong nagsalita.

"Nobody force him to do that, Hannah. Si Rafael mismo ang may gustong magpa-aral sa iyo."

Bahagya siyang natigilan sa mga nalaman. Nagtataka man ay nakahinga rin siya nang maluwag. Pero nang maalala na isang kompanya ang kapalit ng pagpapakasal nila, nabawasan ang pagtataka niya.

Sa kabila niyon, hindi niya maiwasang hindi malungkot sa isiping, kung wala lang mahihita sa kaniya si Rafael ay paniguradong hindi rin siya pag-aaralin nito. Hindi ito mag-aaksaya ng panahon at pera sa kaniya.

Ngayon naging malinaw sa kaniya ang lahat.

"Attorney, para saan ho ba iyong sinasabi ninyong kontrata? Ano ho ba iyon?" lakas-loob niyang tanong bagay na sandaling ikinatahimik ng babae.

Ngumiti ito sa kaniya bago nagbuga ng malalim na hangin.

"I think, Rafael should be the one to tell you about that," anito sabay tayo at iniabot sa kaniya ang isang maliit na card. Kinuha niya naman iyon at binasa. "That's my calling card. Call me if you need anything."

Matapos ng kanilang pag-uusap ay nagpaalam na rin agad ang abogada. Naiwan naman siyang mag-isa sa bahay.

Buong umaga ay hindi siya mapakali habang hinihintay ang pag-uwi ng lalaki. Ni hindi na niya nagawang kumain. Paano'y sa tuwing makakaramdam siya ng gutom ay sasagi sa isip niya si Rafael at ang sinabi ng mga kaibigan nito tungkol sa kaniya. Matinding kahihiyan ang nararamdaman niya kaya nawawalan siya ng gana.

Hindi niya maiwasang hindi isipin na malayong-malayo si Rafael sa kaniya. Halata kasi na maalaga ang lalaki sa katawan. Kitang-kita sa muscles nito ang resulta ng lagi nitong pagj-gym. Malayo sa kaniya na pagkain na lang yata ang ginagawang dahilan para mabuhay sa mundo.

"Nakakainis," hindi niya maiwasang hindi sabihin sa sarili. Bigla kasi siyang na-concious sa katawan dahil sa lalaki, bagay na hindi naman niya madalas maramdaman noon.

Kutyain man siya ng ibang tao noon, wala siyang pakialam sa mga ito. Pasok sa isang tainga, labas sa kabila. Ganoon ang ginagawa niya kaya umabot ng tatlong daan ang timbang niya.

Pagsapit ng alas-onse ng tanghali, dumating ang isang babaeng nagpakilala sa pangalang Aling Myrna. Ayon dito ay katulong daw nila ito, pero sa halip na sa kanila matulog, pinagsabihan ito ni Chairman Fernando na pupuntahan na lang sila sa araw.

"May dala akong mga pagkain galing kay Ma'am Andrea, para daw sa inyo," nakangiti pa nitong turan.

Sa palagay ni Hannah ay nasa late 40's na ang babae base sa hitsura nito. Dumiretso ito sa kusina at sandaling may inasikaso roon. Pagkatapos siyang paghandaan ng pagkain ay dumiretso na ito sa itaas, ngunit hindi sa kuwarto ni Rafael nagtungo, kundi sa kabilang kuwarto—ang magiging kuwarto niya.

Mabilis lumipas ang isang buong araw. Sa pagsapit ng gabi, nagluto lamang sandali si Aling Myrna at pagkatapos ay nagpaalam din ito sa kaniya. Bago umalis ay sinabihan siya nitong tapos na nitong linisin ang kuwarto niya.

Bahagya siyang nakahinga nang maluwag nang marinig iyon. Hindi kasi siya sanay matulog sa sofa kaya labis siyang natutuwa.

Aminado si Hannah na hindi siya maganda, pero kahit ganoon, ni minsan ay hindi sumagi sa isip niya na magiging ganoon ang kaniyang kapalaran. Kahit na doble ang laki niya sa ordinaryong laki ng mga kaedad niya, hindi nagsasawang magpaalala ang kaniyang ama na may darating na lalaking tunay siyang mamahalin.

"Pero mukhang hindi si Rafael iyon," mahina niyang sambit habang nakatitig sa kawalan.

Kahit papaano ay napapangiti siya sa tuwing naaalala ang usapan nila ng ama. Naalala niya, noong bata pa siya ay ilang beses niyang hiniling na sana ay si Rafael ang lalaking iyon—ang lalaking magmamahal sa kaniya nang totoo—dahil noon pa man, crush na niya ito, pero nagkamali siya.

Kasal nga siya sa lalaking gusto niya noong bata siya at nakatira sila sa iisang bubong, pero magkahiwalay naman ng kuwarto. Kumbaga sa liriko ng isang kanta, "So close, yet so far".

Sumapit ang alas-siete, halos tumalon palabas ng dibdib niya ang kaniyang puso nang marinig ang paghinto ng sasakyan sa tapat ng bahay.

Kasalukuyan siyang nasa sofa at nagmumuni-muni. Mabilis siyang tumayo at tinungo ang pinto upang salubungin ito. Hindi pa man nakabababa ng kotse ay tanaw na niya si Rafael. Nakasuot ito ng classic suit na kulay dark blue with grey necktie. Bagay na bagay ang suot ng lalaki sa mukha nitong simpatiko. Ang ipinagtaka lang niya, iba ang suot nito nang umalis kanina sa ngayon. Naalala niyang naka-plain gray suit ito kanina.

Mabilis siyang nagbaba ng tingin nang mapansin nitong nakatitig siya rito.

"Tapos na raw ang kuwarto mo," bungad nito nang makalapit sa kaniya at inabot ang isang susi.

Tinanggap naman niya iyon maski hindi pa niya alam kung para saan.

Mabilis niyang sinara ang pinto ng bahay sa kaniyang likuran at nilingon ang lalaki. Humugot siya ng malalim na hangin bago ibinuka ang bibig.

"R-Rafael?" nauutal pa niyang tawag sa pangalan nito. Muli na naman siyang lumunok at kumurap ng ilang beses bago muling humugot ng malalim na hangin. "Bahala na," bulong pa niya sa sarili.

Balak niyang magtanong dito tungkol sa kontrata. Gusto niyang malaman kung para saan iyon.

Narinig niya ang mahinang pag-ungol nito bilang tugon.

Paakyat na ito sa sariling kuwarto kaya mabilis siyang sumunod mula sa likuran nito. Nang makitang pumasok ang lalaki sa loob ng silid ay dagli siyang natigilan at nag-alangang pumasok, pero nang makitang hindi nito sinarado nang tuluyan ang pinto ay nagdesisyon na siyang pumasok sa loob.

Nanlaki ang mga mata niya nang sa pagpasok niya, ay siyang paghubad naman nito ng suot na puting polo ang nabungaran niya, saka ito humarap sa kaniya nang walang saplot na pang-itaas. Mas lalong namilog ang kaniyang mga mata nang maglandas ang tingin niya sa bato-bato nitong abs. Mabilis at natataranta siyang tumalikod nang marinig ang pagtikhim ng lalaki.

"I-I'm s-sorry!" nauutal niyang sabi.

Hindi niya narinig si Rafael na tumugon. Nanatili naman siyang nakatalikod habang kagat ang ibabang labi. Napakurap-kurap pa siya na tila hindi makapaniwala sa nakita.

Maya-maya ay nagsimulang magsalita ang lalaki, "Alam kong alam mo na ang dahilan kung bakit ako pumayag na pakasalan ka. My grandfather won't leave the country until next year, may anim na buwan pa tayo para—"

"Anim na buwan?" ulit niya sa sinasabi nito.

Hindi niya napigilan ang sarili at napalingon para itanong iyon, na agad rin niyang pinagsisihan dahil sa bumungad sa kaniya.

Natigilan si Rafael sa ginagawa at napatitig sa kaniya habang kasalukuyan itong naghuhubad ng sariling brief.

"Do you mind?" mahinahon nitong tanong.

Mula sa pagkakatitig sa p*********i nito ay nalipat ang tingin niya sa mukha nito. Nasa state of shock pa siya kaya hindi man lang niya napansin na nakatulala pa rin pala siya.

"I'm sorry! I'm sorry! I'm sorry!" paulit-ulit niyang sigaw bago mabilis na itinakip ang mga kamay sa mukha.

Umiling naman si Rafael sa nakitang reaksiyon niya. "Will you stop acting like a virgin?" saad pa nito.

"I am a virgin!" inis niyang tugon.

"You are? Sabagay..." tila nang-uuyam nitong sabi.

Alam ni Hannah na insulto iyon pero hindi na lang niya pinansin. Manggaling ba naman sa lalaking lihim niyang hinahangaan noong bata pa siya—masakit! Sampung beses na masakit!

"A-ano bang ibig mong sabihin d-doon sa a-anim na buwan?" Halos batukan niya ang sarili nang sunod-sunod siyang mautal habang nagsasalita.

Hindi kasi maalis sa isip niya ang nakita kanina. First time niya kasing makakita ng alaga ng isang lalaki kaya ganoon na lang ang reaksiyon niya.

Narinig niyang nagbuga ng hangin si Rafael. "May anim na buwan tayo para magpanggap. After six months, we'll get an annulment."

Literal na huminto sa pagtibok ang puso ni Hannah dahil sa narinig. Mabilis niya itong nilingon at hinanap sa bawat korte ng mukha nito ang pagbibiro, pero hindi niya nakita.

"W-what do you mean?" kusang lumabas ang mga salitang iyon sa mga labi niya.

Huminto naman sa pagsusuot ng damit si Rafael at nilingon siya. Siguro ay napansin nito ang pinaghalong lungkot at pait sa kaniyang boses. Makikita naman sa mukha ng lalaki ang bahagyang pagkalito, pero kalaunay ngumisi rin.

"You're not actually thinking that I married you for good, right?" natatawa nitong tanong. Makikita sa mukha ang pagkamangha, na para bang may nakakatawa sa naging reaksiyon niya.

Ilang minuto rin siyang natahimik. Hindi niya alam kung sasagot ba o mananatiling walang imik. Naghahalo ang gulat, lito, sakit at hiya na nararamdaman niya.

Makalipas ang ilang sandali ay huminga siya nang malalim. Nang makabawi ay agad na nagsalita.

"I-I'm sorry, Rafael. B-but you agreed to this marriage. Walang pumilit sa iyo. So, I'm sorry, pero... hindi ako makikipaghiwalay." Sinalubong niya ang matalim nitong mga mata. Pilit niyang pinatatag ang sarili at muling nagsalita, "Hindi ako papayag sa annulment."