Chapter Seven

ISANG mariin na paglunok ang ginawa ng dalagang si Hannah nang makarinig ng impit na ungol mula sa pamilyar na boses. Tila siya pinanlalamigan ng katawan at halos manlumo sa kinatatayuan nang makilalang boses iyon ni Rafael.

"Raf! Harder, babe!"

At si Samantha ang babaeng katalik nito. Napuno ng ungol ng dalawa ang buong paligid. Pakiramdam niya ay huminto sa pag-ikot ang mundo at nakulong siya sa oras na iyon kung saan ang malalakas na ungol lang ng dalawa ang naririnig niya.

"Deeper, Raf!"

Mariin niyang kinagat ang ibabang labi bago nagmamadaling bumaba ng hagdan at dumiretso sa labas ng bahay.

Walang pag-aalinlangan siyang humakbang papalayo, nang hindi lumilingon sa pinanggalingan. Mabilis na nagbagsakan ang mga luha niya nang makalayo sa bahay na iyon.

Pakiramdam niya, sinasadya ni Rafael gawin ang lahat ng ito, upang saktan siya at mapahiya. Nang sa ganoon, ibigay na niya ang gusto nitong mangyari. Kasi kung hindi, bakit ito ginagawa ng lalaki? Dahil ba kay Samantha?

Hindi niya mapigilang hindi isipin na labis na mahal ni Rafael si Samantha kaya kahit kaunting respeto, hindi nito maibigay sa kaniya.

Sa kaiikot niya sa buong compund, nakarating sa plaza. Tinalo niya pa ang may sakit habang naglalakad nang nakatulala. Ayaw mawaglit sa isipan niya ang mga narinig. Ang bawat halinghing at ungol ni Samantha, ang bawat pagtawag nito sa pangalan ni Rafael—tila kutsilyong humihiwa sa kaniyang puso. 

"Raf! Harder, babe!"

Parang sirang plaka na paulit-ulit na naglalaro sa kaniyang isipan ang mga salitang iyon. Lumipas ang napakahabang oras na tanging iyon ang laman ng kaniyang utak.

Nakaupo lamang siya sa isang swing habang nagpapalipas ng oras. Itinaas niya ang kanang-bisig para makita ang oras sa suot niyang wristwatch—alas diyes na ng gabi. 

"Nandoon pa kaya si Samantha?" tila hangin na umalpas ang tanong na iyon mula sa bibig niya.

Hindi niya yata makakaya kapag nag-abot silang tatlo sa bahay. Sa halip na ipaglaban ang karapatan niya, baka magyuko lang siya ng ulo at umiyak. Hindi naman siya pinalaki ng kaniyang mga magulang para apihin, pero hindi niya talaga kayang tumayo sa sarili niyang mga paa.

Compared to Samantha David, sino ba naman siya? Isa itong sikat na modelo, maganda at sexy, malayong-malayo sa tulad niyang walang maipagmamalaki.

Nang sumapit ang alas-onse ng gabi ay saka siya nagdesisiyon na bumalik sa bahay. Mabuti na lamang dahil maraming poste sa bawat gilid ng daan kaya kahit magkakalayo ang bawat bahay ay hindi nakakatakot lakaran sa gabi.

Mula sa kinatatayuan ay tanaw na niya ang bahay ni Rafael. Pero natigilan din siya nang matanaw ang lalaking nakatayo sa bungad ng pintuan ng bahay na tila ba naghihintay.

Si Rafael.

Ewan niya kung imahinasiyon niya lang pero nakakita siya ng kaunting pag-aalala sa mukha nito nang tuluyang makalapit sa lalaki. Pero siyempre, mas malaki ang pursyentong imahinasyon niya nga lang iyon. 

"Where have you been?" bungad nitong tanong sa mala-awtoridad na boses. Matalim ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya. 

"Plaza," tipid niyang tugon. Pinilit niyang mawalan ng emosison habang sinasabi iyon. Ayaw na niyang maging kaawa-awa sa paningin nito. Walang kibo naman niyang nilagpasan ang lalaki.

Masakit para sa kaniya na tanggapin ang mga nangyayari. The room where Samantha and Rafael did it, that was supposed to be their room. Kung hindi lang sana siya ginagamit ni Rafael para makuha ang kumpanya ng mga Fernando—at kung hindi siguro hindi siya matabang babae, mamahalin kaya siya nito? Magsasama kaya sila sa loob ng iisang kuwarto? Matatanggap ba siya ni Rafael? 

Paakyat na sana siya ng hagdan nang marinig itong muling nagsalita.

"Hannah, we need to talk."

Natigilan siya at napairap bago nilingon ang lalaki. Wala na ang panlalamig sa tono ng boses nito, hindi katulad ng mga nagdaang araw.

Nagbuga ito ng hangin habang mataman na nakatitig sa kaniya. "I'm sorry."

Ilang minuto siyang natulala habang tinatantiya kung seryoso ba ito o hindi. Pakiramdam niya, lahat ng sakit, galit, at iba pang negatibong emosiyon na naramdaman niya para sa lalaking ito ay naglaho na lang bigla. Nawala lahat. Nawala na parang bula. Napalitan na naman ng paghanga at pagnanais na matanggap nito, nang dahil lang sa dalawang salitang iyon. Dahil lang sa isang sorry. 

"P-para saan?" Kinuyom niya ang mga kamao para pigilin ang sarili niya na umasa.

"For being so insensitive. You just lost your parents, and grandpa forced you to marry me. Hindi ko man lang inisip ang nararamdaman mo. I'm sorry."

May ilang segundo siyang hindi nakapagsalita. Wala siyang ibang ginawa kundi titigan ang mga mata nitong nakatitig din sa kaniya.

Hindi niya alam kung bukal sa loob nito ang mga sinabi o baka ginagawa lang nito iyon para na naman sa kompanya, pero wala rin naman halong kaplastikan ang tinig nito. At kahit nagdududa ang isip niya, may kung anong bahagi ng kaniyang puso ang gustong maniwala sa mga sinabi nito.

Kinabisa niya ang bawat korte ng mukha ng lalaking pinakasalan niya. Makapal ang mga kilay nito na bumagay sa mapungay at malalim nitong mga mata, ang mga labi nito ay maninipis, at napakatangos ng ilong. Maging ang kulay chestnut nitong mga mata na kung tumitig ay waring tumatagos hanggang sa kaluluwa niya, ito ang mga katangian na hindi nagpatahimik sa kaniya noong bata pa siya.

Matagal na katahimikan ang namagitan sa kanilang dalawa bago siya nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita.

"Let's talk about the contract, Rafael." Malungkot siyang ngumiti.

Nakapag-isip-isip na siya. Tama ang sinabi ni Rafael kagabi, she has to be practical. Wala na siyang mga magulang, walang pamilya na puwedeng malapitan dahil parehong only child ang mga magulang niya.

Kailangan niya itong gawin, kaysa naman hayaan niya lang na masaktan ang sarili niya araw-araw, at pagkatapos ng lahat, itatapon lang siya ni Rafael na parang basura. Mas mabuti pang tanggapin niya na lang ang alok nitong pera.

Matagal siyang tinitigan ni Rafael sa mga mata bago nagpakawala nang malalim na hangin. "Okay, sa library tayo," anito at nagpatiuna na sa paglalakad patungo sa maliit na silid ng library.

Oras na pumayag siya sa kailangan ni Rafael, ibig sabihin ay isinusuko na rin niya ang kasal nila. Na kahit pa sabihing sa papel lamang, wala na siyang magiging karapatan sa lalaking minsan na niyang minahal.

Humugot muna siya ng hangin bago tuluyang pumasok sa loob ng library. Naabutan niya itong nakatayo sa harap ng study table nito habang naghihintay sa kaniya.

Sinenyasan siya nitong lumapit sa coffee table sa tabi ng mahabang leather sofa at dalawang armchairs.

"Ito ang annulment papers natin," umpisa nito bago inilapag sa table ang ilang papel. "And here is the contract. Nakalagay na riyan ang kondisiyon ko. Kung may gusto kang idagdag at kung ilan ang halaga na gusto mong makuha, isulat mo lang diyan."

Nakaramdam siya ng kaunting kirot sa puso nang makitang pirmado na ni Rafael ang mga papeles; ang annulment papers, at ang kontrata. Para bang hindi na ito makapaghintay na hiwalayan siya.

Kung alam lamang ng lalaking ito kung gaano niya ito kagusto at kamahal noon. Nakagat niya ang pang-ibaba niyang labi nang maramdaman ang nagbabadyang mga luha sa pagbagsak.

"Ano ba ang kailangan kong gawin sa loob ng anim na buwan?" Nang mag-angat siya ng mukha upang makita ito, nakita niyang titig na titig sa kaniya ang mga mata nitong puno ng pagtataka.

Mabilis itong nag-iwas ng tingin at tumikhim. "Magpapanggap ka lang na mahal mo ako, na okay tayo. After 6 months, babalik si Grandpa sa America. Mananatili siya roon ng tatlong buwan. Doon na tayo maghihiwalay, Hannah. I'll give you the money and whatever the conditions stated on the contract. Kapag nakauwi si Lolo, dapat bumalik ka rin sa akin. A-attend lang tayo ng birthday party niya, iyon lang. After that, you're free again."

Tumango-tango siya sa sinabi nito habang isa-isang tinitingnan ang mga papeles.

"But I want you to sign that contract now, Hannah," dagdag pa nito at mataman siyang tinitigan.

Nagsalubong ang dalawang kilay niya. "I told you, pagkatapos ng anim na buwan, saka ko lang pipirmahan ang mga ito. B-bakit ba kasi atat na atat kang pirmahan ko ito?" Mahihimigan ng inis ang boses niya. 

Huminga naman nang malalim si Rafael bago sumagot, "Nakasaad riyan na kahit ano ang mangyari, pagkatapos ng anim na buwan ay maghihiwalay tayo. What if you won't sign the annulment papers after 6 months? I'm sorry pero naninigurado lang ako."

Naipikit niya nang mariin ang mga mata niya sa sinabi ng lalaki. Naiinis na siya. Sobrang inis na inis na, pero hindi niya pa rin mapigilan ang hindi masaktan. Paano ba nagiging posible na magalit ka sa isang tao at sa parehong pagkakataon, masaktan? 

"Don't worry about that, Rafael. I am fully aware that you despise me. Iyong sinabi mo kagabi na dahilan kung bakit ayaw ko pirmahan ito ay hindi totoo!"

Hannah gave him a bittersweet smile, trying her very best to hide every bit of pain she's feeling.

"Alam ko naman na kahit kailan, hindi mo ako magugustuhan. I can't blame you, look at me! Hindi ako ang taste mo. Alam ko iyon, Rafael! Pero kasi, nang pumayag ka na magpakasal sa akin, inakala ko na baka... baka kahit papaano, tanggap mo ako o kaya mo akong tanggapin. At may pamilya pa ako. Alam mo naman siguro na nag-iisa na lang ako, kaya siguro hirap na hirap ako sa gusto mong mangyari dahil kapag nawala ka, mag-isa ko na lang talaga."

Pinahid niya ang mga luhang naglandas sa magkabila niyang pisngi. Ayaw niyang magmukhang kawawa, pero hindi niya mapigilan ang hindi maawa sa sarili niya. Tila siya naglilimos ng pagmamahal sa sarili niyang asawa.

Nag-angat siya ng ulo at tiningnan ang simpatico nitong mukha, pity and guilt are all over his face. Mukhang naaawa nga ito sa kaniya.

Malungkot niya itong nginitian habang nagpipigil pa rin ng luha. "Huwag ka nang maawa sa akin. Don't worry, I'll sign this contract after 6 months. Panghawakan mo ang pangako ko."

Matapos sabihin iyon ay nagdesisyon na siyang lumabas ng library. Pero bago pa man siya tuluyang makatapak sa hagdan ay muli niyang narinig ang boses nito. 

"Hannah," sambit ni Rafael sa pangalan niya.

Mabilis na tumibik ang kaniyang puso nang mapakinggan itong sambitin ang pangalan niya. Sa unang pagkakataon, ngayon niya lang yata narinig itong tawagan ang kaniyang pangalan nang walang halong galit ang tinig.

Nang lingunin niya si Rafael, nakatitig lamang ito sa kaniya. Mababakas ang pagdadalawang-isip sa mga mata nito. Nagtatalo siguro ang isipan kung isasatinig o hindi ang nilalaman ng isip. 

"Ano ba iyon?" nagtataka niyang tanong. 

Kumurap-kurap ito nang ilang ulit bago lumabi at tinitigan siya nang diretso sa mga mata. "Si Samantha, dito na muna siya titira."