7 - Special Dress

Si Aries at Sasha ay matalik na magkaibigan mula pagkabata—masasabi ring childhood sweethearts. Ngunit sa ngayon, tanging galit at pagkainis na lang ang natitira sa pagitan nila.

Hindi na mabilang kung ilang beses nang nangyari ito—kung paano muling ipinagtanggol ni Aries si Lilian nang walang pag-aalinlangan, habang mariin naman niyang sinisisi si Sasha.

Sanay na si Sasha sa ganitong sitwasyon, kaya napangisi siya nang may halong pangungutya. "Bakit ako magso-sorry? Dahil lang sinabi mo? Sigurado ka bang makikinig ako sa’yo?"

Ni ang sariling ama niya ay hindi niya pinakikinggan, tapos si Aries pa kaya?

Lalong nag-init ang ulo ni Aries nang makita niyang tila wala lang kay Sasha ang sitwasyon. "Sasha, nanakit ka ng tao at ayaw mo pang humingi ng tawad! Saan napunta ang tamang asal mo? Maniwala ka’t sa hindi, ipapaalam ko 'to kay Tito!"

Napatawa si Sasha nang walang pakialam. "Isusumbong mo? Aries, ilang taon ka na ba? Konting bagay lang, tatakbo ka na agad sa nakakatanda sa’yo?" Inirapan niya si Lilian at diretsahang hinamak ito. "Talagang kung sino ang madalas mong kasama, siya ang nagiging katulad mo. Napulot mo na rin ata ang ugali niya."

Tila natapakan ang buntot ni Aries, at agad siyang napikon. "Sasha, kung may gusto kang sabihin, diretsuhin mo na!"

Mababa ang tinig ni Lilian habang pilit na nagpapakumbaba. "Kuya Aries, kalimutan na natin, ako naman ang may kasalanan. Hindi ko sinisisi si Ate sa pananakit niya sa akin..."

Ngumisi si Sasha. "Talagang mali ka naman. At kung alam mong mali ka, hubarin mo na ‘yang damit. Baka nakakalimutan mong hindi ka bagay diyan."

Kita sa mukha ni Lilian ang takot, kaya bahagya siyang umurong at mahina ang tinig nang sumagot. "Ate, ibabalik ko naman sa'yo ang damit... pero hindi ko pwedeng hubarin dito!"

Lalong tumigas ang ekspresyon ni Aries, at muling sumiklab ang galit niya. "Sasha, babae ka rin naman, pero ang sama ng ugali mo!"

Walang pakialam si Sasha at inirapan lang siya. "Ang tanga mo talaga, Aries!"

Halos pasigaw ang sagot ni Aries. "Sasha!"

Ngunit nanatiling kalmado si Sasha. Sa halip na mainis, natatawa pa siya sa inis na inis na itsura ni Aries. "Nakakadismaya kang kausap. Umalis ka na sa harapan ko. Bawat segundo na kasama kita, parang gusto kong sumuka sa inis."

Kita sa mukha ni Aries ang pagkagalit, habang si Lilian naman ay tila naiiyak na. "Ate..."

Sakto namang nagsalita si Eloise, na kanina pa tahimik na nagmamasid. "Ang damit na ‘yan ay custom-made ni Sasha dalawang buwan na ang nakalipas. Sa totoo lang, hindi niya basta ipapasuot ‘yan sa iba. Pero ngayong nasa ‘yo na, mukhang wala na tayong magagawa. Kaya dapat bayaran mo na lang."

Alam ni Eloise na kahit na gustuhin ni Sasha ang damit, hindi na niya ito isusuot matapos maunang gamitin ni Lilian. Pero hindi ibig sabihin nito ay basta na lang niya ibibigay nang libre. Kaya kahit papaano, kailangan niyang makuha ang halaga nito.

Gustong-gusto ni Lilian ang damit. Halata naman na pinili niya ito nang maayos at talagang pinag-isipan. Kaya kahit alam niyang kay Sasha ito, pinilit pa rin niyang suotin.

Sa simula, ayaw pa sana siyang pagbigyan ng saleslady, pero dahil nandoon si Aries, wala rin itong nagawa at ibinigay ang damit sa kanya. Alam ni Lilian na magagalit si Sasha, kaya hindi na siya nagulat nang mawalan ito ng pasensya.

Ganito si Sasha—kahit maliit na bagay, hindi niya hinahayaang basta na lang lumampas. Kaya lalo lang nadagdagan ang pagkainis ni Aries sa kanya.

Nakita ni Eloise ang lahat ng nangyari. Malinaw sa kanya ang tunay na dahilan ni Lilian. Kaya napangiti siya nang bahagya at diretsahang sinabi, "Ayaw mo bang magbayad, Aries?"

Bahagyang kinabahan si Lilian sa titig ni Eloise, kaya mahigpit niyang hinawakan ang manggas ng damit ni Aries.

Hindi naman nagkukulang sa pera si Aries, at mas gugustuhin niyang bayaran ang damit kaysa hayaang maghubad si Lilian sa harap ng maraming tao. Kaya nagtanong siya, "Magkano?"

Hindi naman talaga problema kay Sasha ang pera. Pero sa sandaling makita niyang todo ang pagprotekta ni Aries kay Lilian, mas nainis siya. Kahit na simpleng damit lang ito, para kay Sasha, mas malalim ang ibig sabihin nito—parang pride na rin niya ang natapakan.

Bago pa siya makasagot, bumulong si Eloise sa kanya, "Taasan mo ang presyo, ako na ang bahala sa damit."

Tiningnan siya ni Sasha at agad na nilabas ang QR code sa kanyang cellphone. "Dalawang milyon."

Napatingin si Aries sa kanya nang masama. "Grabe ka! Para ka namang nanloloko!"

Matalim ang titig ni Sasha habang nakangisi. "Ano? Hindi mo kaya? O sadyang nanghihinayang ka? Ang damit na ‘yan ay gawa ng isang sikat na international designer, kaya hindi ‘yan basta-basta."

Agad na nagsalita si Lilian, "Ate, susukatin ko lang itong damit. Ibabalik ko rin agad sa’yo, kaya huwag na nating—"

Ngunit pinutol siya ni Aries, "Bibilhin na lang. Hindi naman sa hindi ko kaya."

Agad niyang binayaran si Sasha. Nang makita ni Sasha ang kumpirmasyon ng bayad, bigla siyang napangiti. Napakaganda ng pakiramdam niya na kahit naroon sina Aries at Lilian, hindi na siya naiinis.

Samantala, masaya si Lilian dahil ginastusan siya ni Aries, ngunit kasabay nito ang guilt dahil napakalaking halaga ang ibinayad nito. Hindi niya tuloy magawang ipakita ang labis na tuwa. Sa kabila nito, lihim siyang naiinis kay Sasha—pakiramdam niya’y sinamantala nito ang sitwasyon at garapalang naningil ng malaking halaga.

Masayang hinila ni Sasha si Eloise palayo. "Akala ko itatapon ko na lang ‘yang damit sa basurahan. Hindi ko inasahang ipapabili mo pa kay Aries—at kumita pa ako nang malaki!"

Bagamat custom-made ang damit, hindi ito aabot sa dalawang milyon. Sa madaling salita, isang milyon ang kinita niya nang hindi man lang pinagpapawisan. Talagang mas epektibo ang paraan ni Eloise.

Ngumiti si Eloise. "Kung laging harapan ang labanan, ikaw ang talo. Mas mabuti kung gagamit ka ng ibang paraan para ikaw pa rin ang masaya sa dulo."

Napangiti si Sasha at tumango nang sunod-sunod. Habang namimili sila ng damit at bag, naalala niya ang isang bagay. "Eloise, sabi mo bibigyan mo ako ng damit. Ano ‘yon?"

Inorder niya ang special na damit na iyon para sa ika-70 kaarawan ng kanyang lolo sa susunod na linggo—isang napakaimportanteng okasyon.

Mabilis na sumagot si Eloise, "Huwag kang mag-alala. Ako na ang bahala. Siguradong magugustuhan mo ‘yon."

Buong tiwala si Sasha kay Eloise, kaya ibinigay niya rito ang buong desisyon tungkol sa damit. Matapos mamili, bumili pa siya ng bag at inilibre si Eloise sa isang masarap na hapunan.

Pagkatapos kumain, nadaanan ni Eloise ang isang dessert shop. Bumili siya ng dalawang maliit na cake, saka nagpaalam kay Sasha bago umuwi.

Pagdating niya sa bahay, sakto namang palabas si Jiro. Araw-araw itong dumadalaw upang mag-report kay Cosmo.

Magalang at maayos ang kilos nito. "Madam."

Saglit na natigilan si Eloise, ngunit agad ding ngumiti. "Jiro, huwag mo akong tawaging ganyan. Alam mo namang wala kaming totoong relasyon ni Cosmo. Kung maririnig ka niya, baka mainis pa ‘yon."

Bahagyang napahiya si Jiro at napakamot ng ulo. Alam naman niya ang sitwasyon. Simula nang ikasal ang dalawa, dapat lang na baguhin niya ang kanyang pagtawag. Pero mukhang mas malinaw pa kay Eloise ang reyalidad ng sitwasyon kaysa sa kanya.

Saglit siyang nag-alinlangan bago nagtanong, "Wala bang balak si Cosmo na lumabas? Ibig kong sabihin, sa kondisyon niya ngayon, kahit papaano naman, kaya na niyang bumalik sa kumpanya at magtrabaho, hindi ba?"

Naaksidente si Cosmo anim na buwan na ang nakalilipas at tatlong buwan siyang bedridden. Kahit nagamot na ang mga sugat niya, hindi pa rin siya makatayo.

Naghanap na sila ng mga sikat na doktor, pero halos wala nang pag-asa. Malaki ang posibilidad na kailangan niyang gumamit ng wheelchair habambuhay.

Medyo nag-alinlangan si Jiro bago sumagot, "Maayos na naman ang kalagayan ni Sir Cosmo, at alam naman ng mga malalapit sa kanya ang sitwasyon. Pero iba ang alam sa nakikita. Alam ko pong alam ninyo iyon.”

Alam na alam ni Eloise ang ibig niyang sabihin. Kapag hindi mo nakikita ang mga matang nakatitig sa’yo, madali mong balewalain ang mga bulong-bulungan. Pero iba ang usapan kapag kaharap mo na ang mga taong punong-puno ng awa, panghihinayang, o mas masahol pa—mga nakangiti pero lihim kang kinukutya.

Tumango siya. "Naiintindihan ko."

Matapos ang maikling pag-uusap, umalis na si Jiro. Pumasok naman si Eloise sa bahay, nagpalit ng sapatos, kinuha ang cake, at umakyat sa master bedroom.

Nakasara ang pinto, pero hindi naka-lock. Kumatok siya nang marahan.

Napagkamalan naman siya ni Cosmo bilang si Jiro na bumalik. Kaya diretsong sinabi nito, "Pasok."

Dahan-dahang itinulak ni Eloise ang pinto at pumasok. Hindi siya nagtatrabaho noon, kundi nakaupo sa kanyang wheelchair—pilit na sinusubukang tumayo.