Mula sa mataas na bahagi ng burol na kinatatayuan ko ngayon tanaw ko kung gaano kalawak ang lupang sinasakupan at pag-aari ng mga Sandoval. Hindi maabot ng paningin ko ang hangganan ng lupain nila sa sobrang lawak nito. Ang ulap ng nagkukulay dagat, ang luntiang tanawin, ang mataas na sikat ng araw ay nagbibigay sa akin ng kapayaan. Malayong malayo sa buhay na aking kinagisnan, ang buhay na aking tinakasan at ang buhay na pilit kong kinakalimutan.Sa haciendang ito natagpuan ko ang kapayapaang matagal ko ng pinagdarasal. Dito ako magsisimula ng bago kong buhay kasama ang kaisa-isang taong tunay na nagmalasakit sa akin ang kapatid ng lolo ko si lolo Ignacio.Dito tahimik, payapa at disiplinado ang mga tao. Payak man ang pamumuhay pero makita mo sa kanila ang kasiyahan at ang pagiging kontento.Tanaw ko mula dito sa burol ang nagtatayugang mga puno ng niyog na sumasakop sa pinakamalaking bahagi ng lupa ng hacienda. Sa kabilang bahagi nito makikita ang iba't ibang uri ng mga prutas na
" Camilla, dinig mo ba ang balita?" tanong ni Amor. Tumigil pa ito sa pangunguha ng mga ligaw na bulaklak para lang humarap sa akin. Bahagya lang akong sumulyap sa kanya dahil hindi ko naman alam kung anong balita ang ibig niyang sabihin. Sa dami kasi ng mga kinukwento niya sa akin hindi ko na maalala kung alin dun ang tinutukoy niya.Si Amor ang una kong naging kaibigan dito. Scholar din siya ng mga Sandoval at parehas kami ng paaralang pinapasukan. Education ang kinuha niya dahil gusto niya daw maging guro, habang ako naman ay nursing dahil gusto kong magtrabaho sa hospital. Isa pa nagagandahan ako sa mga nurses lalo na kapag naka-uniporme na ang mga ito kaya gusto kong gumaya.Andito kami kami ngayon sa mababang bahagi ng burol. Hindi na kami tumuloy doon sa taas dahil natatakot akong baka bumalik na naman yong lalaking kulay asul ang mata at magpakita sa akin. Hanggang ngayon hindi ko pa makalimutan ang ginawa niyang pagkukunwari. Takot na takot pa naman ako noon, yun pala nagpa
Agad kong iniwas ang tingin kay Amor dahil ayoko sa ganun topic. Palgi ko na lang kasi naririnig yan. Porke ba maganda ang kutis mayaman agad, paano na lang kaming mahihirap wala ng karapatan?"Wala sa sabon yan Amor, nasa pagligo yan." biro ko para maiba ang topic namin. " Hilod lang sapat na, samahan mo na din ng dasal." Biglang nanlaki ang mga mata nito sa akin kaya lalo akong natawa. "Ligo at dasal ang kailangan gawin Mor mga sampung beses.""Ganyan din naman ang ginagawa ko ah, umabot na nga siguro isang milyon pero waley parin, may kasamang hilod pa nga eh." pakikisakay nito sa biro ko. "Pero siguro kahit anong gawin ko hindi na ako puputi kagaya mo."Pinasadahan ko ng tingin ang mukha ni Amor pati ang kutis niya. Morena ito, kulay itim ang buhok, medyo singkit ang mata, tamang tangos lang ng ilong at medyo may kakapalan ang labi niya, pero maganda naman ito para sa akin."I don't get why your standard of beauty is being white. Hindi porket, morena ka, hindi ka na maganda. Mas
Inis na inis pa rin ako pagdating ko sa bahay namin ni Lolo. Sino ang hindi maiinis kung ang lalaki palang pinapantasya ng kaibigan ko at ang nakababatang senyorito ay iisa lang pala sa lalaking nagnanakaw ng halik sa akin. May lakas na loob pa talaga itong pagtawanan ako sa harap ng kaibigan ko kanina. Hambog! Akala niya naman gwapong-gwapo ako sa kanya. Si Amor din naman kasi,masyadong nagpapahalata. Feeling tuloy ng kumag na yun siya ang pinaka gwapong maligno sa balat na lupa.Akala niya siguro lahat ng babae dito sa lugar nila mahuhumaling sa kagwapuhan niya. Pwes ibahin niya ako. Kahit kulay asul pa ang mga mata niya, hindi ako madadala sa karisma niya. Never! never! never! "Apo, andyan ka na pala." tawag ni lolo ng mapansin nyang dumating na ako. "Mag-init ka ng tubig, pupunta si senyorito dito mamaya may pag-uusapan kaming mahalaga." sabi nito at lumabas ng bahay para siguro mag-abang kay senyorito...Gustavo?Napaisip pa ako dahil hindi naman binanggit ni Lolo kung sinong se
"Lo, ang sarap naman ng apo mo..."Natigil ako sa tangkang paglabas pagkarinig ko sa boses ng nagsasalita sa labas. Kung hindi ako nagkakamali ang malokong senyorito na naman ang kausap ni lolo Ignacio ngayon. Alas sais palang ng umaga andito na naman siya? Wala bang ibang magawa ang senyoritong ito kundi ang mambwesit ng tao?At anong sabi niya? Masarap ako? Bastos!"...I mean ang sarap ng suman na gawa ng apo mo, Lo."Susugurin ko sana ito, mabuti na lang at binawi niya agad. Hindi man lang nahiya, senyorito pa namang naturingan. Wala sa ayos ang bunganga."Masarap talaga magluto ang batang yan? Swerte ko nga at dumating si Camilla sa buhay ko, bukod sa matalino na, masipag pa. Lahat ng gawain dito sa bahay siya na ang gumagawa, mula pagluto, paglaba at paglinis.""Oo nga Lo, mukhang mabait yong apo niyo. Masarap pa...magluto ng ulam. Ang sarap nung tilapya ni Camilla kagabi." May nakabuntot pang tawa sa sinabi niya kahit wala naman akong nakitang nakakatawa.Tilapya ni Camilla...P
Iniwan ko siya saglit para kunin ang kalamansing napitas ko kagabi. Gagawa na lang ako ng juice habang naghihintay maluto ang talong. Ang tubig na gagamitin ko ay ang tubig na ginamit ka sa pinakuluang kong talbos ng kamote. "Hala magic! Bakit nag-iba ang kulay ng juice, Cam?" amuse nitong tanong sa akin pagkatapos kung pigain ang kalamansi sa pinagkuluan ng camote tops at naging kulay pink ito."Anong tawag sa juice na yan? First time ko makakita ng ganyan ah, nag-iiba ang kulay." parang bata nitong sabi, gusto kong matawa pero pinipigilan ko lang. Malamang first time niyang makikita nito dahil hindi naman ito uso sa mansion nila. Malamang sa malamang, fresh fruit juice ang iniinom nila doon. "'To naman, di ako sinasagot, nagtatanong lang e." kunwari nagtatampo nitong sabi kaya napairap ako. "Camote tops juice, senyorito. Ginamit ko ang tubig na pinagkuluan ng talbos ng camote." sagot ko sa kanya."Wow naman! Pwede pala ganun?" tumango lang ako. "Pwede painom? Nauuhaw ako e."Ang
Gaston Pierre Sandoval, ang matanda, hambog at makulit senyorito ay hindi talaga ako tinantanan buong araw. Konting-konti na lang talaga mabubuhagan ko na ito. Kanina niya pa ako pinepeste, mula sa bahay hanggang dito sa niyogan.Kahit sa pamumulot namin ng mga tuyong dahon ng niyog nakaagapay pa rin ito sa akin. Pakanta-kanta habang nakasakay sa kabayo niya. Pati tuloy mga kasamahan kong skolars ay napapatingin na din sa amin. Hiyang-hiya na ako pero ang mahal na senyorito mukhang tuwang-tuwa pa ito pero hindi lang pinapahalata."Leave that, Camilla." saway niya sa akin ng makita niyang hihilahin ko na yung malaking dahon ng niyog. Masungit akong lumingon sa kanya. Bakit ba pinapakialaman niya ang trabaho ko? As if naman hindi ako sanay sa ganito. Isa pa ayokong mahalata ng mga kasamahan kong may special treatment siya sa akin pero ayaw talaga papipigil ni senyorito."Kaya ko na po, ito senyorito. Sanay na po ako dito." magalang kong sabi kahit deep inside gusto ko na siyang patulan
"Tell your friends to take the food the helpers prepared for our picnic later." diritso nitong sabi. Dama ko ang gulat ng mga kaibigan ko dahil hindi ko pa naman nabanggit sa kanila na sasama si senyorito. Nakalimutan ko ay hindi pala, hindi ko talaga binanggit dahil hindi ko naman sure kung seryoso siya kanina.But here he is now, confirming. At ako itong parang nalagay sa alanganin. Bakit ba kasi sasama pa siya sa amin? Hindi namin kami close, lalo na ng mga kaibigan ko."Sama po kayo sa amin senyorito?" di napigilang tanong ni Amor. Nagtatanong pa ang mga mata ni Amor na bumaling sa akin dahil hindi sumagot si senyorito sa kanya. "You didn't tell them, Camilla?" may kakaiba sa boses ni senyorito. Hindi ko mapangalanan pero nakadama ako ng takot. "Nakalimutan kong sabihin sa inyo, nagpaalam na si senyorito kay lolo na sasama siya sa atin ngayon." mahinahon kong sabi sa mga kaibigan ko. Ayoko mang isama si senyorito pero natatakot akong baka totohanin niya ang sinabi niyang ipapas
"Kuya calm down. You need to calm down."How can I calm down? My wife left me. My Star is nowhere to be found. Tuluyan niya na akong iniwan. Tuluyan ng nawala sa akin si Camilla. Napakalaki kong gago. "Camilla! Please Baby wag mo akong iwan." I was crying loud begging for Camilla to come back but she didn't hear me anymore. "Ibalik niyo sa akin ang asawa ko! Ibalik niyo sa akin si Camilla. Kahit hindi niyo na ibalik ang paningin ko basta ibalik niyo lang si Camilla sa akin."Nagwawala na ako sa loob ng ospital. Mula nang magkamalay ako sa pagka aksidente ko walang mintuo na hindi ako nagwawala at umiiyak. "Parang awa niyo na ibalik niyo sa akin si Camilla.Star! Please Baby nagmamakaawa ako, patawarin mo ako, Cam. I'm so sorry wife . I'm so sorry."Pero kahit anong pagmamakaawa ko, kahit anong pag-iyak ko, walang Camilla ang bumalik sa akin. My wife hated me. She loathed me to death kaya kahit di na maibalik ang paningin ko ayos lang sa akin. Wala na din namang silbi ang buhay ko
"Tilapya lang ba talaga ang pakay mo doon, son? Baka ibang tilapya na yan ah?" nakangiting komento ni Papá na may pritong tilapya din naman sa plato niya, pati si Kuya nga meron din. Si Mamá lang ang hindi kumakain ng tilapya dito sa bahay. Hindi ako sumagot sa kanila. Ngumiti lang ako saka nagsimula ng kumain pero ilang subo palang ang nagawa ko ng mabaling ang tingin ko kay Kuya Gustavo dahil biglang itong nagsalita."She's too young for you Gaston, kung wala kang balak seryosohin ang bata wag mong sirain ang kinabukasan niya." Umangat ang isang kilay ko dahil sa sinabi ni Kuya. Talaga lang huh? Coming from him? Kung maka-too young siya, akala mo naman may pagkakaiba kami? Like , as if I don't know about his love interest also? Tsaka anong too young? Isang taon lang ang tanda ko kay Camilla ah. Syempre hindi ko sasabihin na sampu.Hindi pa nga ako nakasagot muli na naman itong nagsalita."She's one of the best scholar of our foundation Gaston. The kid has so many things in stor
" Bawal mag-boyfriend hanggat di nakatapos ng college."Seriously fucker! At bakit di pwede magboyfriend? Maypa-rule-rule ka pang nalalaman huh?"Wala pang boyfriend ang apo ko, Senyorito. Madaming gustong manligaw pero ayaw ng apo ko.""That's good, Lo. Nakakasira ng pag-aaral yang boyfriend-boyfriend na yan."Talagang lang Gaston huh? Panindigan mo yan."Ano nga pala ang gustong kunin na kurso ng apo niyo at saan niya gustong mag-aral, Lo?" kapagkway tanong ko."Nursing, senyorito. Gusto niya daw sana maging doctor pero saka nalang daw kapag kaya niya ng pag-aralin ang sarili niya."Oh doctor. That's nice course huh? May kamahalan pero kung maganda naman ang performance niya sa school okay lang willing akong gumastos para sa kanya. I mean, willing ang foundation na tumulong sa kanya."Mahal mahimong doctor, Senyorito?""Doctor ba kamu ang gusto niya Lo? Wag kang mag-alala kaya ko yun.""S-Senyorito?""Ibig kong sabihin, kaya yun e-finance ng foundation, Lo. Baka siya pa ang kauna-un
Gaston's POV_____________________________"Good morning, Senyorito. Ang aga mo atang napasyal dito sa amin. May kailangan ka?"Inayos ko muna ang pagkakatali sa kaayo kong si Rodrigo bago ako lumapit kay Lolo IG na nagsisibak ng kahoy sa harapan ng bahay niya. Si Lolo IG ay isa sa mga katiwala dito sa hacienda, siya ang tumutulong kay Kuya at Papá sa pamamahala ng niyugan at planta. Mag-isa lang siya dito sa bahay niya dahil wala na siyang asawa kaya palagi ko siyang dinadalaw. Gaya na lang ngayon, sabado at walang pasok sa shool. Maaga akong nangabayo ngayon dahil dito ako magkakape sa kaniya. Paborito ko yung tsokolateng gawa niya galing sa mga bunga ng cacao na pinaparesan namin ng suman na gawa ng kaibigan niyang si Aling Edna. "Magandang umaga, Lolo IG." bati ko. Lumapit ako sa kanya para magmano. Pinunasan niya pa muna ang pawis sa kamay niya bago ito inabot sa akin. "May dala akong karne para ihawin natin mamaya." sabi ko sabay pakita ng ecobag na may lamang karne ng babo
Sabay na kaming apat na lumabas sa silid. Uuwi na sana kami Gaston pero nag-aya si Ate Ezra at ang asawa niya na sabay na kaming maghapunan. May restaurant daw silang pinareserve dyan lang sa unahan. Tinawagan ko na lang ang mga bata na male-late kami ng uwi ng tatay nila pero mukhang masaya pa ang mga ito. Sabagay andun si Kuya Hawk nila sa bahay may kalaro ang mga ito. "Cam, I'll go to the washroom first pwede mo akong samahan?" sabi ni Ate Ezra pagkarating namin doon. "Sure Ate." pagpayag ko at himala na hindi man lang nagprotesta si Gaston.The place is so nice, one of the coziest place in the area. The interior is well planned , modern design and well coordinated. The ambiance is nice, the lightings are perfect, adding warmth to the place. Based on the article I read recently, this place is owned and managed by the youngest CEO in town, the seventeen year old, Dalton Ambert Dominguez. Yes, the same Dalton na inaanak ni Gaston na anak ni Ate Zia at Kuya Ethan. Oh, how I miss
I was nervous but at the same time excited. Who would have thought that the woman I met in the airport years ago is the same woman that will handle my annulment today. No other than the famous Atty. Ezra Monique Torrecelli.Nangangarap lang kaming dalawa noon na sana balang araw maging doktor ako at siya naman maging abugado. Dreams really do come true and now we are living our dreams. Kailangan lang ng tiyaga, determinasyon at pagsisikap. "Camilla! Oh God. You're so pretty! How are you, Doc?" Atty Ezra welcomed me with a hug. Years passed but still hasn't changed. Kung may nagbago man, yun ay lalo siyang gumanda. She look fiercer, stronger and more empowered. But nevertheless she's still the same person I met before, sweet, caring ang gentle."Ang ganda mo ba Babe, saan ang camera? Dito ba? " tinuro niya ang cctv na nasa uluhan namin. "Artista ka ba? Saan mga kasamahan mo?" Naguguluhan pa ako nung una pero bigla akong natawa ng maalala ko ang pinagsasabi ko noong akala ko nasa soc
Hindi naman masama ang magpatawad diba? Bagkus naging magaan pa ang iyong kalooban. Ang sarap mabuhay ng walang galit sa puso. Something came up. Ate Beth called informing me that the meeting is cancelled. Hindi na natuloy ang pakikipagkita ko kay Atty. Torrecelli kaya napagdesisyunan nalang namin ni Gaston na umuwi. Sumabay kami kay Kuya Falcon at walang ginawa si Gaston buong byahe kundi ang kulitin si Kuya. Noong una banas pa si Kuya sa kanya pero kalaunan, nakikipagtawanan na rin ito. Hanggang sa sila nalang ang nag-uusap. Maraming silang napag-usapan ang surprisingly alam pala ni Kuya ang mga ganap sa buhay ni Gaston nung panahong hindi pa ito nakakakita. "I'm really sorry, Bro." Gaston whispered softly. "Alam ko marami akong pagkukulang sa mag-ina ko, pero babawi ako." ginagap niya ang kamay ko, dinala ito sa kanyan labi at masuyong ginawaran ng halik. Kuya Falcon was just looking at us. His reaction is not the same as before. I can see the gentleness in his eyes this time a
Finally, another story has reached an end. So, far ito ang story ko na umabot ng fifty chapters and I would like to thank all of you for not leaving me. Thank you Avangers for making it this far! Thank you for being with me in this heartbreaking journey in finding Gaston and Camilla's forever. Maraming salamat sa votes, comments at sa lahat ng encouragements niyo sa akin. I'm so honored and feel loved. Feeling ko ang galing-galing kong magsulat dahil sa mga positive messages niyo sa akin. Hanggang sa susunod kong story. Thank you so much and I love you all!_____________________________________"Ouch! Ouch! Nanay help! Aray! Aray! Kuya wag po." Gaston is exclaiming exaggeratedly like someone is really beating him. What the heck Gaston Pierre? Anong pinagsasabi ng lokong to? Anong ouch!? Anong aray?Ni hindi nga siya tinamaan. He's screaming like a beaten kid."Tangna! Ang arte mo di ka nga natamaan." pabulyaw na sabi ni Kuya Falcon, umamba pa itong susuntukin si Gaston kaya di ko
"Tatay, bakit po ikaw naga-iyak?" A soft voice from our baby star, Castor made me look at them. He's with his twin brother, the one whom they called my mini me, si Pollux. They are looking at me confused. I was crying inside our room when the twins came in and it's too late for me to hide 'cos they saw me already. The reason why I was crying is that last night my brightest star left me. Their Nanay, my wife, Camilla, left me for New York to speak with her lawyer regarding the annulment of our marriage.Sino ang hindi maiiyak kapag ganun ang rason diba? Pwede namang magpakasal nalang kami ulit para mapalitan yun. Tapos sana ang usapan, pero ayaw naman niya. She said, she wants us to start in a clean slate and all other people inside our house agreed with her. Pinagkaisahan nila ako.Pumayag lang naman ako dahil sabi niya kailangan lang talagang ayusin ang mga papers namin dahil nga iba na ang pangalan niya ngayon. Madaming conflicts, madaming restraints, madaming hindrance at madami p