"Oh Lord, he's coming! There, there... just a little bit more. Oh!"
Impit na tili ang pinakawalan ng nakapilang mga estudyante sa gilid ng bakery-slash-coffee house nang unti-unting rumolyo paitaas ang steel sheet door tanda na magbubukas na iyon.
It was only seven in the morning and the sun set the sky brightly. Ang mga huni ng ibon sa paligid ay nagbabadya ng magandag umaga; tinatakpan ng mga iyon ang ingay na nililikha ng mga sasakyang dumaraan sa highway hindi kalayuan mula roon.
It was that same time of the day again, and almost all the ladies from the nearby college were lining up to buy—uhm, no—to have a glimpse of the Adonis who owned the shop. Iyon ang araw-araw na kaganapan doon sa tahimik na parteng iyon ng bayan ng Montana, at hindi na bago iyon sa mga katabing gusali ng Panaderia De Quaro.
Umaga pa lang, at kahit hindi pa oras ng pasok, ay naroon na sa shop ang mga kadalagahan upang mag-almusal, magpalipas ng oras, at magpa-cute sa lalaking ang tawag ng lahat ay Quaro.
Some girls found his name so manly, others thought it was unique. But the town people, especially the locals who had known the guy for almost a decade now, called him Jaque.
And that guy—Jaque, or Quaro to the ladies—was the main reason why women would pile up at the bakery. Kombinsido ang lahat na ang binata talaga ang habol ng mga babae roon, at hindi ang paninda nitong tinapay at kape. But who could blame the ladies, anyway? The guy was hot and delectable, just like the hot chocolate and caffe latte he sold to them girls.
Ang nakae-engganyo pa ay game na game si Quaro na sakyan ang trip ng mga customers nito—he was accommodating and friendly to them, and when he'd find someone he liked, he would flirt back.
Well... at least that's what the girls would fantasize... Quaro flirting back.
But nobody really knew him—nobody could read his mind.
He was mysterious.
But, really. Yummy.
Kung naibebenta lang ang mga pandesal nito sa tiyan, ang mala-monay nitong dibdib, ang mala-pan de leche nitong mga braso, at mala-apple pie sa umbok nitong pang-upo, baka nagkabutasan na ng bulsa ang mga babae.
And some people had started to think na baka ginagamit ni Quaro ang pisikal na katangian para dumami ang mga customers, at nakikipag-landian din para balik-balikan ang mga paninda nito.
Oh well, hindi rin nila ito masisi; that's how business works, anyway...
"Oh my gosh, hayan na..." nanggigigil na wari ng isa pang estudyante sabay yugyog sa kasama. Ang mga nasa likuran ay nagbubulungan na rin at impit na nagtititili.
At nang tuluyan nang bumukas ang rolling steel door at iniluwa ang binatang kanina pa inaantabayanan ng lahat ay sabay na bumati ang mga ito ng;
"Good morning, Quaro!"
Si Quaro, na sumilip sa pinto at nakita ang mahabang pila ng mga kadalagahan ay ngumisi, bago tuluyang lumabas at hinarap ang mga ito.
"Good morning, sweethearts," he said in his husky, soul-penetrating voice. Tinig pa lang nito ay nainitan na ang sikmura ng mga dilag. "Are y'all ready for a cup of hot chocolate and a piece of warm bread?"
Hindi kaagad naka-sagot ang mga dalaga; pawang mga nagsi-buntong hininga ang mga ito habang sinusuyod ng tingin ang lalaking nakatayo sa harapan na tila nililok pa mula sa langit.
The guy had a firmly-built body like a knight in a fairy tale— the only difference was that Quaro wasn't wearing armor, but a signature tattered jeans and a white T-shirt with sleeves rolled up to his broad shoulders. His face was lethal; those sensuous and radiant eyes were like black diamonds—rare and mysterious—capturing every nerve of their being. His long, narrow nose made him look more like a foreign man rather than a local, and his thin, sensual lips were making them fantasize about sex.
He was a man in every girl's wet dreams, and Quaro knew it. He knew it damn, too well. And he was using it to his advantage.
"We have been waiting, Quaro...." said the cute college girl who had long, silky hair. She was batting her eyelashes like a toddler asking for candy.
Lumapad ang ngiti ni Quaro na halos ikawala ng ulirat ng iba. He flipped up the sign on the door that says OPEN, before returning his attention back to the ladies.
"Thank you for patiently waiting, sweethearts. Get in—the shop is now open."
*
*
*
Alas-tres na ng hapon at halos paubos na ang laman ng dalawang mahabang estante na naka-hilera sa gitna ng shop. Kahit ang mga baskets na may lamang sari-saring pastries na naka-latag sa dalawang wooden shelves sa magkabilang gilid ay papaubos na rin, subalit ang mga customers mula sa kalapit na kolehiyo at ilang mga napapadaang turista at lokal ay panay pa rin ang pasok sa Panaderia De Quaro.
Some of them would stay for a hot drink or two, some would just order and chitchat a little before heading out.
Ang anim na pabilog na mesa sa loob ng shop ay pawang mga okupado; and Quaro recognized all the faces sitting at each table. Paano ba naman, halos araw-araw ay naroon ang mga ito, kaya memoryado na ng binata ang hitsura ng bawat isa.
Muli nitong sinulyapan ang mga natirang produkto sa mga estante at wooden shelves bago nilingon ang wall clock sa likuran ng counter.
Normally, he would close at 4:00 PM—whether or not there were still customers coming in. Inisasara na niya ang shop upang ihinto ang pagtanggap ng mga customers, at kung sino man ang nasa loob ay malayang manatili roon hanggang sa maubos ng mga ito ang mga in-order.
By that time, he would also stop receiving orders, and he would hang around with the remaining customers and chat with them until they'd finish and leave.
Pagdating ng alas-sinco ay dumarating ang delivery ng mga ingredients na gagamitin niya kinabukasan, so he would sit at the rooftop of his three-storey shop-slash-house to wait for the delivery truck with a coffee and a cigar in his hands.
Pagdating ng alas seis ay bababa siya sa personal kitchen niya at magluluto ng hapunan. After which, he would go back to the rooftop and there he would eat his meal under the moon and the stars.
Mula roon ay natatanaw niya ang karagatan sa hindi kalayuan, at madalas ay mananatili siya roon upang magmuni-muni, o tawagan at kausapin ang ina. Aabutin siya roon ng hanggang alas dies ng gabi, at kapag nakaramdam na siya ng pagod at antok ay saka pa lang siya babalik sa baba upang maglinis ng kusina. Pagkatapos niyon ay aakyat siya sa third floor kung saan naroon ang silid at banyo niya; he would take a bath to freshen up and sleep in his King-sized bed in birthsuit.
That basically how his life went every day—same routine. And he had no problem with that.
He liked to be on his own. Siya ang panganay sa labing-dalawang magkakapatid, and he was supposed to stay with his mother to help her guide his younger siblings. But... he chose to leave after he finished college because he felt like he'd be happier being alone.
It was a selfish act and he had already apologized to his family. He expected his younger siblings to be resentful towards him, but surprisingly, they accepted and supported his decision.
All along, his siblings knew what he wanted. They knew that he never wanted to lead a pack, but to fly solo.
And yes, he led a solitary life—but it was the best kind of life for him. And he didn't need people to tell him what he was supposed to do.
Kung gaano siya katagal na mananatiling mag-isa sa buhay ay hindi niya alam. All he knew was he enjoyed his life as it was, and he didn't need anything... or anyone else... to complete him.
Or so he thought.
TO BE CONTINUED...
"Thank you for your order, please come again," nakangiting wari ni Quaro nang i-abot nito ang dalawang paperbags na may lamang mga tinapay kay Mrs. Aurora na nasa unahan ng pila. She was the town councilor's wife, dropping by to get her daily order; two dozens of cheese bread.Ayon sa ginang ay para ang mga iyon sa mga katiwala nito, kaya naman madalas ay pinaso-sobrahan niya ang bilang ng mga tinapay na ibinibigay niya rito. He liked people who are kind and empathetic toward others—so he liked Mrs. Aurora. If only...she wasn't too flirty with him."Thank you, Quaro. I'll drop by again tomorrow, 'kay?" Mrs. Aurora said in her high-pitched-flirty tone. Her lips were glistening with her Ultra-red, glossy lipstick."I look forward to that."Mrs. Aurora chortled before batting her thick eyelashes, deliberately showing them to him.He realized they were thicker and longer than usual—and he wondered if they just grew naturally or if she did some magic with the help of her friend
"Are you even aware that you're holding the book upside down? O baka talagang talent mong magbasa ng libro na nakabaliktad?" The lady just bit her lower lip in embarrassment. He shook his head in disbelief before crossing his arms across his chest. "Ano ba talaga ang ginagawa mo lagi rito sa shop ko sa ganitong oras?" "Sinabi ko na sa'yo ang dahilan—" "Hindi mo sinabi ang totoong dahilan." "Sinasabi mong nagsisinungaling ako?" Pilit nitong sinalubong ang mapanuri niyang mga mata. "Bakit naman ako magsisinungaling sa'yo?" "I don't know, you tell me." The lady opened her mouth to say something, but later on, she closed it again and looked away. "Fine—kung hindi mo sasabihin sa akin ang totoong dahilan kaya ka pumaparito sa shop ko ay aasahan kong ito na ang huling beses na makikita kita rito." Marahas na ibinalik ng babae ang tingin sa kaniya, at ang mga matang namumula kanina sa
"Anong oras ka bumabangon para pumasok?' Mula sa pag-aayos ng mga gamit ay nag-angat ng tingin ang dalaga. Naka-salampak ito sa carpet ng theater room sa second floor kung saan naroon ang malaking La-Z-Boy couch na maaari nitong tulugan sa gabing iyon. Nasa sahig din sa harapan nito ang ilang mga libro, ilang mga damit, maliit na transparent pouch kung saan nakasilid ang mga toiletries nito, wallet, at lumang model ng cellphone. That explains her heavy-looking, huge bag... "Gumigising ako ng alas sinco para maunang maligo sa publc toilet ng shelter at para antabayan ang delivery truck na dadaan sa bayan para ideliver ang mga stock ng bigas dito sa Montana." Tumango siya at inilapag ang bagong pares ng putting T-shirt at sleeping pants sa ibabaw ng couch. "I never used those pants, but the T-shirt isn't new anymore. Sa iyo na iyan, change your clothes before you sleep." Akma na sana siyang t
Maagang nagsara ng shop si Quaro nang araw na iyon. It had been raining for three days now and the students were all busy for the exam week. Maliban sa mga suki na talaga ng shop ay walang gaanong estudyante ang nagpunta roon, at alas tres pa lang ng hapon ay nabakante nang lahat ang mga mesa.Matapos niyang magsara ay dumiretso siya sa kaniyang silid sa third floor upang maligo. Paglabas niya'y bababa na sana siya sa theater room nang mapansin niya mula sa nakabukas na bintana na tumila na ang ulan.Humakbang siya patungo roon saka sumilip. May kaunting ambon pa rin, at ang langit ay nanatiling madilim. Wala pang alas sinco ng hapon subalit may kadiliman na ang paligid.Imbes na magtungo sa theater room ay naglakad siya patungo sa maliit na veranda na karugtong ng kaniyang silid; doon ay may hagdan patungo sa roof top. Pagkarating roon ay sinalubong siya ng malamig na simoy ng hangin at kaunting ambon.It didn't bother him, though. Nagtuluy-tuloy siya sa rooftop.Pagdating doon ay na
"Papaano akong... napadpad dito?" iyon ang unang lumabas sa mga labi ng dalaga nang harapin niya ito. Ang tinig nito'y paos, at ang isang kamay ay nakahawak sa hamba ng pinto na tila roon kumukuha ng lakas upang mapanatili ang sariling nakatayo."Nakita kita sa laundry shop, you were sleeping when I approached you. You fell off your seat and that's when I learned you were burning up with fever. Ilang araw ka nang may lagnat?""Noong araw lang yata na iyon..." Napayuko ito. "Gaano ako ka-tagal na natulog?""More than a day."Bagaman nakayuko ay hindi nakaligtas sa kaniya ang pag-ngiwing ginawa nito. "H—Hinubaran at binihisan mo ba ako?"He didn't know what made him smirk. "Why would I bother? Kasama ko ang dalagitang nagbabantay ng laundry shop noong dinala kita rito, at siya ang nagpalit ng damit mo."Hindi na niya idinagdag na binayaran niya ang halos isang oras na operation ng laundry shop habang naroon ang nagbabantay sa bahay niya upang palitan ng damit at punasan ang buong katawa
The 4th day of 100..."Bakit mo parating sinusundan ng tingin ang mga customers mo hanggang sa pinto?"Napalingon si Quaro sa entry ng working station nang marinig ang tinig ni Kirsten. Nakita niya ito roong nakasandal sa hamba ng pinto, nakahalukipkip, naka-sukbit ang backpack sa balikat, saka nakasunod ang tingin sa huling customer na lumabas ng shop at siyang umubos ng dalawang tray ng cheese bread.Humalukipkip din siya, sumandal sa counter, at kunot-noong hinarap ito."Ano'ng problema kung gusto kong sundan ng tingin ang mga customers ko hanggang sa makalabas sila?"Nagkibit ito ng mga balikat at
7th day of 100..."Spit it out—what do you need?"Mula sa pagsilip sa entry ng working station ay tuluyang lumabas si Kirsten at nahihiyang lumapit kay Quaro na abala sa pag-aayos ng mga tinapay sa estanteng nasa gitna ng shop."May... hihingin sana akong pabor—""I'm busy."Nanlaki ang mga mata ng dalaga. "Matapos mong sabihing 'spit it out', bigla kang kakabig ng'I'm busy'?""Kung may itatanong ka ay sasagutin kita, pero kung pabor 'yan na kakain ng oras ko, definitely no."
Matapos niya iyong marinig ay mahigpit niyang hinawakan ang bewang ni Kirsten saka ito sapilitang ibinaba. But she just dropped herself on the carpet, laid down there as her tipsy eyes continued to gape at him. "Ano bang pinagsasasabi mo?" aniya rito, pikon na pikon na. "Hindi mo naintindihan? Then, let me translate that—I said, you are hot, Quaro..." "And you are crazy! Kung lasing ka'y matulog ka ro'n sa higaan mo!" "Sige, matutulog na ako..." Pilit itong bumangon at nang makatayo'y pa-gewang-gewang na tinungo ang kama niya. She dropped herself in his bed, face down. Nakasimangot na lumapit siya at hinawakan ito sa bewang
"Paano mo nalaman ang totoo kong pangalan?"Iyon ang unang tanong ni Kirsten nang marating nila ang rooftop. Nagulat pa siya nang makitang kahit ang working station at kusina ay lumawak. The second and third floors were still the same, though. Hindi nagalaw. But the rooftop had some changes made, too. There were plants on the sides and the baluster—pinaligiran ng mga halaman at nagmukhang forest garden sa dami ng tropical plants na naroon.She was not into plants, pero alam niyang may presyo ang ilan sa mga halamang nasa rooftop.Sa gitna rin ng rooftop ay mayroong dalawang magkaharap na rattan wicker chairs at sa pagitan ng mga iyon ay isa namang coffee table na gawa sa pinakintab na kahoy. Nakasilong ang mga iyon sa isang may kalakihang payong na
"I decided to keep the baby and raise it, Quaro."Hindi siya sumagot at nanatiling nakatitig kay Paige. She was sitting across the table, hands holding the cup of coffee whilst her head bent down. Ang tingin nito'y nasa kape subalit alam niyang ang isip ay nasa ibang lupalop.Nakaupo siya sa harap nito at tahimik na nakikinig. Puno ang shop ng customer subalit may dalawang staff na siyang kinuha upang tumulong, kaya malaya siyang maglaan ng oras upang kausapin si Paige.He had renovated his shop and it had been running for a few days now. Nabili niya ang kabilang pwesto na dati ay patahian, kaya pinalawak niya iyon. He had added more tables, more shelves for his bread, and more space for the customers. The interior was in minimalist design.
"Kirsten! Oh, Kirsten!"Naibaba niya ang bitbit na backpack nang makita ang abuelo na napatayo bigla sa kinauupuan nang makita siyang pumasok sa malawak na sala ng villa nila. Hapon na nang makarating siya sa villa at kapag ganoong oras ay kauuwi lang ng lolo niya mula pabrika.Akay-akay ang tungkod nito at sa nanlalaking mga mata ay sumalubong ito sa kaniya. Ang labis na kaligayahan ay makikita sa anyo nito.Sa edad na sitenta y sinco ay malakas pa rin si Senior Oscar De Casimiro. Ito pa rin ang namamahala sa pabrika nila at personal na nakikipag-usap sa mga kliyente. Naniniwala siyang mahigit sampung taon pa ang itatagal nito sa mundo, pero hindi rin siya nakasisiguro dahil maaaring may dinaramdam ito kaya nais na siyang ipakasal. Her grandfather
Kirsten woke up for a start. She opened her eyes and gazed at the white ceiling in Quaro's room. Ang bintana sa kabilang bahagi ng silid ay nakabukas pa rin, at mula roon at dinig niya ang busina ng mga sasakyan mula sa highway. The noise was faint and it didn't really bother her, lalo at nakikisabay ang huni ng mga ibon sa ingay na iyon.Kung pagbabasehan niya ang liwanag mula sa nakabukas na bintana, siguradong magtatanghali na.Nilingon niya ang kabilang bahagi ng kama at nang makitang wala na roon si Quaro ay kinuha niya ang unang ginamit nito at sinamyo iyon. She liked smelling his scent through the pillow, it smelt like... home.Yeah... Quaro was her home. Nothing else. Sa araw na iyon
Quaro took off her shirt and her underwear effortlessly. Kirsten was unable to follow what was happening—everything was like whirlwind. She woke up one moment finding him in the room, taking off his clothes. And the next thing she knew, he was already kissing her. All at once, there was nothing in her universe but Quaro's kissing, touching, biting, and exploring every inch of her body with his mouth, his tongue, and his hands. The way his calloused hands touched her was urgent and left traces of fire. Parang lava na dumadampi sa katawan niya. Tila binabawi nito ang dalawang gabing hindi sila nagkasama. He was... unstoppable, hot, and needy.
Wala si Paige nang magtungo si Kirsten sa appliance center na pag-aari nito malapit sa shop. Ayon sa staff na napagtanungan niya ay nasa kabilang bayan raw ito at dumalaw sa ina na nakatira roon. She just left the envelope and asked the staff to hand it over to Paige.Matapos manggaling roon ay dumiretso na siya sa shop ni Quaro—she wanted to talk to him one, final time, and to collect her stuff, as well. Iyon na ang huling beses na pupunta siya roon.Pagliko niya sa street patungo sa shop ay nagtaka pa siya nang makita kaagad ang nakasarang roll up door. Weekday at dapat ay bukas ang shop subalit hindi.Salubong ang mga kilay na itinuloy niya ang paglalakad hanggang sa marating niya iyon. Lalo siyang nagtaka nang makitang may nakasabit na ka
"Maagang umalis sina Quaro at Aris, hija. They are going to Aris' place, but Quaro had asked Lee to take you home. I still can't believe my eldest son is living with a girl, oh my!"Nakita niya ang pagguhit ng galak sa anyo ni Felicia nang sabihin nito iyon. She was obviously pleased. Sana lahat ng manugang ay ganoon. Sana lahat ng mga oldies ay ganoon ang mindset at hindi mapanghusga. Na kahit pangit sa paningin ng mga nakaaalalam ang sitwasyon nila'y hindi naging negatibo ang reaksyon nito.But—she didn't expect him to leave. Iniwan siya nito roon sa bahay ng pamilya nito.Ito pa talaga ang may ganang gawin iyon. Hindi ba dapat ay siya ang umalis?
Napabalikwas ng bangon si Kirsten nang biglang bumukas ang pinto ng okupado niyang silid. Quaro was standing at the door, face shadowed by the dark. Nagsalubong ang mga kilay niya. "May problema ba?" "Don't tell me na kaaakyat mo lang?" "Well, yes." "Well, yes? That's all you have to say?" "What else do you want me to say, then?"
Hindi alam ni Kirsten kung saan siya naroon sa mga sandaling iyon; sa langit ba o sa paraiso? Nasa Mount Olympus ba siya, o nakapasok sa isang male magazine? She couldn't tell. Hindi niya alam kung kanino titingin sa pagpasok nilang muli sa bahay. Sumalubong sa kanila ang mga nagtataasan at nag-gu-guwapuhang mga lalaki na naka-upo sa sala kasama sina Quaro at Lee. Quaro's eyes were following her, but she did her best to avoid them. Ayaw niyang salubungin ang mga mata nito kaya ibinaling niya ang tingin sa ibang direksyon, at sa ibang pares ng mga mata. She sti