008 | Curse The Alcoholic Cake!

7th day of 100...

"Spit it out—what do you need?"

Mula sa pagsilip sa entry ng working station ay tuluyang lumabas si Kirsten at nahihiyang lumapit kay Quaro na abala sa pag-aayos ng mga tinapay sa estanteng nasa gitna ng shop.

"May... hihingin sana akong pabor—"

"I'm busy."

Nanlaki ang mga mata ng dalaga. "Matapos mong sabihing 'spit it out', bigla kang kakabig ng 'I'm busy'?"

"Kung may itatanong ka ay sasagutin kita, pero kung pabor 'yan na kakain ng oras ko, definitely no."

Muling nanulis ang nguso ng dalaga; nanatili ito sa kinatatayuan at patuloy na umasang magbabago ang isip ni Quaro.

Mag-a-alas siete na ng umaga at malapit nang magbukas ang shop. Mula sa labas ay madidinig na ang ingay ng mga naka-pilang customers, like every other day. Kahit nakasara pa ang pinto at nakatakip ang kurtina sa glass window, ay alam ng dalaga na mahaba na naman ang pila sa labas. Pilang puro lang naman mga kadalagahan na ang nais ay masilayan ang panaderong si Quaro. At sigurado si Kirsten sa oras na magpakita ang binata sa mga ito'y impit na tilian na naman ang madidinig sa paligid.

"Bakit late ka nang bumaba?" tanong ni Quaro matapos isalansan ang mga bagong bake na tinapay. Tumuwid ito at hinarap si Kirsten. "Hindi ka pwedeng lumabas sa harap, ayaw kong magtaka ang mga customers. Sa back door ka dumaan—"

"Nag-aalala kang mabawasan ang mga customers mo kapag nakita nilang may babaeng lumabas mula sa shop mo sa ganitong oras?"

"No, ayaw ko lang sumagot sa mga walang ka-kwenta-kwentang katanungan nila. Now, leave. I need to open the shop in a few minutes." Tinalikuran na ni Quaro ang dalaga at naglakad pabalik sa working station.

Sumunod doon si Kirsten at inabutan ang binatang sinisilip ang pangalawang batch ng mga tinapay na ini-salang nito sa oven.

"Kailangan kong magluto ng ilang mga putahe, Quaro..."

Payukong nilingon ni Quaro ang dalaga. "For what?"

"School activity."

Nagsalubong ang mga kilay nito bago itinuwid ang sarili.

"There were days where I would see you read different kinds of Science books. Minsan naman, accounting and finance. Ngayon, cooking? Ano ba talaga ang kursong inaaral mo?"

Naging mailap ang mga mata ni Kirsten, sandaling nag-isip ng isasagot. "Kasi... may party sa school at—"

"Anong party?"

"B—Birthday party—"

"Whose birthday?"

Nang hindi kaagad nakasagot si Kirsten ay napa-iling ang binata at ibinalik ang pansin sa oven.

"You know what, Kirsten—if there is one thing I hate about people other than their existence in my personal space, that is dishonesty. Ayaw ko sa mga taong sinungaling."

Napalunok si Kirsten. "Eh, kasi—"

"Do you think I'm a fool?"

"Siyempre hindi."

"Then why are you confidently lying to me? Do you really think you can get away with it?"

Muli ay hindi nakasagot ang dalaga.

"Kung hindi mo kayang magsabi ng totoo'y maghanap ka na ng iba mong matutuluyan—naiinis ako kapag pinagsisinungalingan ako." Pahampas na inilapag ni Quaro ang pot holder sa ibabaw ng stainless working table nito bago humakbang patungo sa direksyon ng dalaga.

Napa-uklo si Kirsten sa pag-aakalang siya ang lalapitan nito, subalit nagtuluy-tuloy ang binata sa entry ng shop at nilampasan lang ang dalaga.

Muli ay sumunod si Kirsten, at sa tinig na puno ng pagmamakaawa ay,

"Ang totoo'y gusto ko lang maki-gamit ulit ng kitchen mo."

Natigil sa paghakbang si Quaro at muling humarap. Seryoso ang anyo nito nang magsalita, "Convince me."

Kirsten bit her lower lip before bracing herself. "Kasi... ang mahal ng mga pagkain sa labas at kung araw-araw akong bibili imbes na magsaing at magluto ng ulam na tatagal ng ilang araw ay mas makatitipid ako—"

"Okay."

"Okay?" nanlalaki ang mga matang ulit ng dalaga.

"You can use my kitchen, but you can't use my ingredients. You have to buy your own. Plus—you have to clean the kitchen after using it. Spotless clean, Kirsten, walang bahid ng dumi akong gustong makita roon matapos mong gamitin."

"Oh, thank you!"

Halos magtatalon sa tuwa ang dalaga na ikina-iling ni Quaro. He could not believe how shallow her happiness was.

"Sobrang thank you, Quaro," maluha-luha pang dagdag ni Kirsten; ang mga daliri ay magka-krus na tila nagdadasal. "Sa sobrang tuwa ko, parang gusto kitang yakapin. I mean... pwede ba?"

"There is no need of that," patuyang sagot ng binata bago pumasok sa counter area at inayos ang mga tinapay na naka-display sa ibabang estante. "You know what? I think I should rephrase my rule."

Ang pagdiriwang ng dalaga ay natigil nang marinig ang sinabi nito. "R-Rephrase? Bakit?"

"My first and only rule when I accepted you here was to never touch any of my stuff, which you followed, thankfully. Pero naisip kong alisin na lang ang patakarang iyon at baguhin."

"Baguhin?"

Payuko muling nilingon ni Quari si Kirsten na ang mga kilay ay magkasalubong.

"Starting today, I want you to never lie to me."

Ang anyo ng dalaga ay naging seryoso. May ilang segundo itong nakipagtitigan kay Quaro, bago nagpakawala ng malalim na paghinga saka sumagot,

"Okay—maliit na bagay."

"Kung ganoon, bakit parang nagdalawang isip ka pang sumang-ayon?"

She pouted and looked away. "Na-offend lang ako—para kasing pinalalabas mo na—"

Ang pigik na tawang kumawala kay Quaro ang nagpatigil kay Kirsten. "If you are living under someone else's roof for free, I don't think you have the right to be offended." Ibinalik na nito ang pansin sa ginagawa. "By the way, aalis ako bukas at dalawang araw na mawawala. Masakit man sa kalooban ko ay iiwan ko muna sa iyo ang bahay. But remember, you can't open the shop's door—if you need to go out, use the back door and make sure to lock it."

"Saan ka pupunta?"

"Visiting my family."

"May pamilya ka?"

"Mukha bang wala?"

Muling nanulis ang nguso ng dalaga at hindi na sumagot pa. Si Quaro nama'y itinuwid ang sarili at seryosong hinarap si Kirsten.

"Umaasa akong wala kang gagawing katarantaduhan habang wala ako, Kirsten. This place is too precious to me; so don't do anything that will trigger me to throw you out."

"Dahil kung hindi...?"

Nagtaas ng mga kilay si Quaro. "Kung hindi ay padadapain kita pag-uwi ko."

Pinamulahan ng mukha ang dalaga sa pagtataka ni Quaro; nagtataka ito kung bakit ganoon ang naging reaksyon ni Kirsten sa sinabi.

Si Kirsten, bago pa man mabuking sa katarantaduhang iniisip, ay tumalikod na,

"Aalis na ako—see you tonight!"

*

*

*

Tahimik na binuksan ni Quaro ang back door at pumasok sa kusina. Sinalubong siya ng dilim, subalit hindi siya nag-abalang buksan ang ilaw at humakbang diretso sa fridge. He was too thirsty he craved for a can of beer.

He traveled for almost six hours by bus and he was dead tired. Kapag naubos na niya ang beer ay di-diretso na siya sa silid niya upang maligo at ibagsak ang sarili sa malambot niyang kama.

It was only Sunday evening and he was supposed to come home the next after, subalit hindi siya mapakali roon sa ancestral house nila. He was worried about his own house; about his shop. Nag-aalala siyang baka pakealaman ni Kirsten ang mga ingredients niya, o makalimutang isara ang stove at sumingaw ang gas, o hindi kaya'y pumalpak na naman ito sa niluluto, masunog iyon, mataranta ito at iwan na lang ang bahay niya hanggang sa masunog.

Knowing Kirsten, hindi imposible ang mga naisip niya.

Kaya naman nang hapong iyon ay nagpaalam na siya sa ina at sa tatlong mga nakababatang kapatid na sabay niyang dumalaw nang araw na iyon. Hindi naman nagtanong ang mga ito sa kaniya—sa pasasalamat niya. Ayaw niyang magsinungaling sa mga ito.

He missed his mom, and he was happy that despite her chronic back pain, she remained strong and healthy. Nangako siyang dadalawin ito nang madalas.

Binuksan niya ang fridge at kukuha na sana ng isang can ng beer nang may mapansin. Kulang ang tray ng mga itlog sa loob.

He kept his eggs in the fridge to keep them fresh for longer. At kadalasan ay pinupuno niyon ang isang side ng two-door fridge niya. Alam na alam niya ang bilang ng mga iyon, he tallied them before he left; and he knew a tray or two went missing.

Pabagsak niyang ini-sara ang pinto ng fridge at tumingala sa hagdan.

Huhulaan pa ba niya kung ano ang nangyari sa mga itlog niya?

Sa malalaking mga hakbang ay tinungo niya ang hagdan at umakyat patungo sa second floor kung saan siguradong naroon ang salarin. Sisingilin niya ito sa mga itlog na kinuha nito nang walang paalam! He needed to, even if he didn't need payment. Nais lang niya itong turuan ng leksyon.

He didn't want people around him to get used to getting what they wanted. They must learn where and when to stop.

Pagdating sa second floor ay inihanda niya ang sarili sa komprontasyong gagawin niya. Subalit nang makitang walang tao roon ay nagsalubong ang mga kilay niya.

Where did she...

Napa-angat ang tingin niya sa hagdan patungo sa thirdfloor, at nang maisip na maaaring naroon si Kirsten ay napa-mura siya kasunod ng mabilis na pag-akyat.

Ayaw niyang may ibang taong hihiga sa kama niya. Ayaw niyang may ibang taong pupunta roon at guluhin ang silid niya. Kahit si Paige na ilan taon na niyang kaibigan ay hindi pa nakararating hanggang sa third floor. She had only been in the theater room where they would spend an hour or two of hot sex.

Doble-doble ang baitang na inihakbang niya hanggang sa marating niya ang silid sa third floor. Ang pinto ay sarado subalit hindi naka-lock—which wasn't supposed to be the case dahil naalala niyang ini-lock iyon bago siya umalis.

Pagpasok niya'y nakahinga siya ng maluwag nang makitang bakante ang kama at hindi nagalaw. The sheet was neat and the pillows were on the same possition. Tinatandaan niya ang posisyon ng mga gamit niya bago niya iwan ang mga iyon. That's how he rolled.

Good, hindi siya nahiga sa kama ko.

Pumasok siya at tinungo naman ang banyo. Sunod niyang binuksan ang pinto niyon—subalit wala rin doon ang kaniyang hinahanap.

Doon muling nagsalubong ang mga kilay niya;

Where could she be?

Hindi rin nagtagal ay nasagot niya ang sariling katanungan nang makita ang bahagyang nakabukas na sliding door ng veranda. Iyon ang sunod niyang nilapitan. Lumabas siya at tiningala ang hagdan patungo sa rooftop, at doon sa itaas ay may narinig siya kaluskos.

Tahimik siyang umakyat, at pagdating roon ay kaagad niyang nakita si Kirsten; nakahiga sa blanket na inilatag nito sa gitna ng roof top katabi ang isang litro ng orange juice—his orange juice—at kung hindi siya nagkakamali ay isang rum cake. Halos kalahati na ang naubos nito at ngayon ay naka-hilata sa blanket, ang mga kamay ay nasa magkabilang gilid at ang mga binti'y naka-hiwalay.

She was lying there like a starfish—and he couldn't help but shook his head.

Lumapit siya at tumingkayad sa tabi nito.

"Hey, Kirsten—"

Mabilis itong nagmulat—at nang makita siya'y pinanlakihan ito ng mga mata. Tila ito naka-kita ng multo sa pagkagulat—subalit sandali lang iyon dahil nagbago rin ang anyo nito. Ang mga mata'y naging mapungay.

"Hello..." anito sa inaantok na tono. "Lunes na ba?"

Itinaas niya ang relos sa bisig at sinulyapan ang oras. Ala-una ng madaling araw.

"Yes, it's 1:00 AM, Monday. What are you doing here?"

Ngumisi ito at wala sa sariling itinuro ang cake.

"Kasalanan ng rum cake. Nilasing ako..." she answered, followed by a hiccup.

Nalipat ang tingin niya sa cake. "Where did you get this?"

"Ginawa ko, siyempre!"

"I don't believe you—hindi ka nga makapag-prito ng itlog—" Natigilan siya nang bumalik sa isip ang mga nawawalang trays ng itlog sa fridge. Naningkit ang mga mata niya nang may mapagtanto. "How many cakes did you make today?"

"Anim!" Nakatawa nitong sagot sabay taas ng dalawang mga kamay—ini-taas nito ang tatlong darili sa bawat kamay. "Anim ang nagawa ko pero isa lang ang edible—ang iba'y nasa basura na!"

"And I would assume you took all the ingredients from my pantry?"

"Hindi ah! Ang itlog mo lang!"

Hindi niya napigilang takpan ng palad niya ang bibig nito. "You can answer me without raising your voice."

Subalit tumawa lang si Kirsten at ibinaba ang mga kamay sa dibdib nito. Sumunod doon ang mga mata niya. Kirsten rubbed her palm onto her breast, making her nipple popped up as he realized she wasn't wearing her bra again!

Napabitiw siya rito nang wala sa oras kasunod ng pag-tayo.

Kirsten was wearing the white T-shirt he lent for her and black spandex shorts. At nakahiga ito sa posisyong hindi kaaya-aya, lalo at ang mga kamay nito'y nakapatong sa dibdib nito.

"Busog na busog ako at gusto kong masuka..." she said, sounded like a drunk woman, ready to throw up soon. Pilit itong bumangon; ini-tukod nito ang isang siko at tumagilid, subalit muling nahiga nang hindi nito mai-angat ang katawan.

"What is happening to you?" he asked confusedly.

"Nalasing ako, Quaro..."

"Nala—" Muli niyang sinulyapan ang rum cake sa tabi nito. "Gaano ka-raming rum ang inilagay mo?"

"Kalahati..."

"Kahating cup?"

"Kalahating bote..."

"What in the world..." Natigilan siya sa pagkamangha. Hindi siya makapaniwa sa pagiging reckless nito.

Sa puntong iyon ay muling tumagilid si Kirsten at ini-tukod ang siko sa pagnanais na bumangon, at nang nag-akma itong susuka ay muli siyang umatras palayo.

"Ang arte mo naman, Quaro..." ungot nito na ikina-salubong ng mga kilay niya.

He was pissed and disgusted at the same time. He never had this kind of experience with women before. Kaya wala siyang ideya kung paano itong pakitutunguhan sa mga sandaling iyon.

"Help yourself up, Kirsten. I'm not helping you." Tumalikod na siya at akma na itong iiwan nang muling nagsalita ang dalaga.

"Kung hindi mo ako tutulungang makababa ay baka sa kalsada mo na ako makikita bukas pag-gising mo," sabi nito kasunod ng pagsinok. "Nahihilo ako... at mabigat ang ulo ko, Quaro. Kanina pa ako hindi makabangon, akala ko'y dito na ako sa rooftop matutulog buong gabi."

Huminga siya ng malalim bago muling humarap dito.

Doon niya ito nakitang nakadapa na sa semento; ang mga siko nito'y nakatukod at ang ulo'y pilit na ina-a-angat.

"Kailangan ko ng alalay mo pababa—kapag hinayaan mo akong bumaba mag-isa, baka mahulog ako sa hagdan at sa kalsada mo na ako pulutin pagkatapos..." anito sa lasing na tinig.

"Hindi ko na problema kung hindi ka makababa, Kirsten. Dito ka matulog buong gabi."

Muli siyang tumalikod at tinungo ang hagdan. Malapit na niyang marating iyon nang biglang umiyak ang dalaga na ikina-hinto niya.

"Quaro!" anito na parang bata. "Ayaw kong matulog dito, Quaro!"

Marahas siyang lumingon.

"Stop whining and keep your mouth shut; naririnig ka ng buong Montana!" he hissed in embarrassment and annoyance combined.

Hindi na nagsalita pa si Kirsten, subalit patuloy sa pag-iyak.

Napilitan na siyang balikan ito. Nang makalapit ay kung papaano na lang niya itong 'dinampot' at ipinasan sa balikat na tila ito sako ng harina.

Kirsten giggled and put all her weight on him. But in fairness to her, she wasn't that heavy. Noong nakaraang linggo nang mahimatay ito sa laundry shop at kinarga niya patungo sa bahay niya ay mas magaang ito, siguro nga dahil ilang araw na hindi kumakain.

She just had a medium-sized body, but she did have curves in right place. She had long, but semi- thick thighs, a small waist, and medium-sized breasts na muli nitong ipinagmalaki sa kaniya kanina. He wondered if she was aware of the number of times she had shown him those hooters. Bagaman noong una ay ang lower part lang ng mga iyon ang hindi sinasadyang nakita niya, at ang hulma noong tumayo ito, kanina naman ay malinaw na humulma sa harapan niya ang dibdib nito.

Was she really this crazy when she's desperate and or drunk?

He tsked in his mind.

Hindi nga talaga yata pwedeng mag-isa ang babaeng ito—hindi imposibleng hindi siya mapahamak.

Nang pababa na siya sa hagdan habang pasan sa balikat si Kirsten ay hinigpitan niya ang pagkakahapit sa mga binti nito upang masigurong hindi ito humulagpos. Malibang makitid ang hagdan ng rooftop ay gawa lang rin iyon sa bakal kaya umaalog-alog. Kung kakawag-kawag si Kirsten sa mga sandaling iyon ay siguradong mahuhulog silang pareho.

Good thing she behaved.

But damn—why did he have to do this for someone who wasn't even a family?

Tama ba ang desisyon niyang umuwi? Dapat pala'y ipinagpabukas na niya ang pagbalik, disin sana'y hindi siya nag-alaga ng lasing.

Pagdating sa third floor ay ibinaba niya si Kirsten, subalit ang dalaga'y kumapit sa likod ng suot niyang leather jacket upang manatiling nakapasan sa balikat niya.

"Wala akong intensyong kargahin ka hanggang sa baba, Kirsten. Maglakad ka pababa, aalalayan kita—"

"Quaro... alam mo ba?"

Pissed, he turned to her. "What? Just fucking say it!"

"Alam mo bang naiinitan ako...?" she said, followed by a hiccup.

"Epekto 'yan ng alak—"

"Epekto mo."

"What?" Napipikon na siya sa kalokohan nito; kaunti na lang at bibitiwan na niya ito.

"Epekto mo, Quaro. Napaka-init mo."  

TO BE CONTINUED...