011 | Letting Her In - PART 2

            Ang malakas na tunog ng alarm ang nagpagising kay Quaro. He grabbed his phone and checked the time.

            Four in the morning.

            Fuck. Pasado alas dos nang tuluyan siyang dalawin ng antok—may isang oras na kaya siyang tulog?

            Pinatay niya ang alarm at umayos ng pwesto sa couch—sa sandaling iyon ay nagdesisyon siyang hindi muna magbukas sa araw na iyon. He wasn't supposed to, anyway. Dahil dapat ay nasa bahay pa rin siya ng ina sa mga oras na iyon.

            Dahil okupado ni Kirsten ang silid niya sa itaas ay napilitan siyang matulog doon sa couch. At wala pang dalawang oras simula nang makatulog siya'y nananakit na ang katawan niya.

            Kailangan niyang pagsabihan ang babaeng iyon—her actions was beyond control. Sa kalasingan nito'y muntik nang magkandaletse-letse ang buhay nito.

            If anything happened between them, he wouldn't stick around. Wala siyang maipapangako rito. He didn't even want to have a relationship of any kind with her—kailangan niyang ipaalam dito na wala itong maaasahan mula sa kaniya.

            Napa-buntong-hininga siya.

            Hinalikan niya ito—no, ito ang unang humalik sa kaniya.

            Naghalikan sila at inaaamin niya sa kaniyang sarili na nagustuhan iyon. Pero bakit nga ba niya nagustuhan? He was never attracted to her, malibang napapansin niya minsan ang magandang ngiti nito at ang magandang hubog ng katawan ay hindi niya ni minsang  naisip na mauuwi sila sa ganoon.

            Plus—she was just a student. He wasn't really into younger girls. Although, he was only eight years older than her, tingin niya kay Kirsten ay kailangan pa ng pag-alaga. Hanggang maaari ay ayaw niyang tawirin ang pader na pumapagitan sa kanila, hanggang maaari ay hindi na niya nais na maulit pa ang nangyari.

            Kung hindi niya pinairal ang katinuan ng isip ay baka kung saan umabot ang mga panunukso ni Kirsten sa kanya.

            He had to stop while he could. Kahit pa nga ba gusto rin niyang ituloy iyon.

            Sa umaga ay kakausapin niya si Kirsten at sasabihin ditong kalimutan na ang nangyari. And if things start to get awkward between them, he had no choice but to ask her to leave.

            Umiba siya ng posisyon at pinilit ang sariling kumuha ng tulog, subalit pabaling-baling lang siya ng higa hanggang sa nainis siya at bumangon na lang.

            Sinapo niya ang ulo sa panlulumo.

            Maya-maya'y sisikat na ang haring araw, pero wala pa siyang matinong tulog.

            Sinulyapan niya ang hagdan patungong third floor. Naalala niyang nakagapos ang mga kamay roon ni Kirsten. Sigurado siyang nahirapan ito sa pagtulog dahil sa pagkakagapos.

            Bigla siyang niragasa ng awa. Wala sa sariling tumayo siya at umakyat. Pagdating sa taas ay dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at sumilip—

            Kirsten was sleeping soundly in the bed despite her hands bound to the headboard. Napabuntong-hininga siya nang makita ang sitwasyon nito. Kinailangan niyang gawin iyon dahil kung hindi, baka lumabas ito ng veranda at bumalik sa rooftop; sino ang nakaaalalam kung ano ang gagawin nito?

            Pwede rin na lumabas ito ng silid at patuloy siyang kulitin—at sino ang nakaaalam sa susunod na mangyayari? Hanggang saan siya magtitimpi?

            Isang buntong-hininga pang muli ang pinakawalan niya bago siya pumasok at lumapit sa kama. Pilit niyang in-ignora ang hubad nitong mga binti, at ang puting T-shirt na umangat paitaas dahilan kaya tumambad ang makinis nitong tiyan. He tried not to look—he did his best not to.

            Pagkalapit niya sa dalaga ay maingat niyang ni-tanggal ang sinturong nakatali sa mga braso nito, at nang tuluyan nang kumalas iyon ay kaagad din siyang tumalikod. Kahit ang mukha ni Kirsten ay ayaw niyang tingnan.

            Paglabas sa silid ay muli niyang ini-sara ang pinto, saka siya bumaba sa hagdan at bumalik sa couch. Sandali siyang naupo roon bago muling nagpakawal ng buntong hininga at kinuha ang mga throw pillows.

            He'd sleep on the carpet—sana roon ay komportable siya at makatulog kaagad.

*

*

*

            Wala na si Kirsten sa silid nang magising si Quaro at pumanhik doon nang tanghali.

            Yes, he was finally able to sleep and he slept good! Ang carpet lang pala ang kailangan niya, dahil pagkahiga niya roon ay hindi siya inabot ng sampung minuto at nakatulog din kaagad. Dire-diretso hanggang sa magising siya ng bandang alas-onse ng umaga.

            Nang magising ay kaagad siyang umakyat sa silid niya upang silipin ang lagay ng housemate; only to find the bed empty and in fairness, fixed.

            At least she had the guts to fix the bed.

            Naligo muna siya at nagbihis bago umakyat sa rooftop. Nagulat pa siya nang makitang malinis na rin iyon—wala na ang mga kalat na iniwan roon ni Kirsten. Naisip niyang marahil ay maaga itong nagising at naglinis, at ngayon ay nasa university na.

            It was Monday morning, so she had to be at the university.

            Sandali siyang nagpalipas ng oras sa rooftop, at nang sa tingin niya'y mahapdi na sa balat ang sikat ng araw ay bumaba na siya at bumalik sa kaniyang silid, dire-diretso pababa sa second floor.

            Akma na sana siyang di-diretso sa ground floor nang pagdating niya sa hagdan pababa ay may narinig siyang mga kaluskos sa kusina. Mga kalderong nagkalansing, mga kubyertos, tubig, at pagbukas—o pagpatay ng stove.

            Kirsten was there!

            Napahigpit ang kapit niya sa handle ng hagdan saka inihanda ang sarili sa magiging pag-uusap nila.

            Pagbaba ay inabutan niya itong nakatayo sa harap ng stove—patalikod sa kaniya. She wasn't doing anything, she just silently stood there. He knew she was cooking something because he could smell food.

            Tumikhim siya upang ipagbigay-alam dito ang presensya niya, subalit si Kirsten ay nagbingi-bingihan.

            Dumiretso siya sa fridge, binuksan iyon at kumuha ng isang sealed mineral water. Matapos iyon ay kaagad din niyang inisara saka siya sumandal sa pinto niyon at  uminom ng tubig habang ang mga mata'y nasa nakatalikod pa ring si Kirsten.

            Lihim siyang napa-ismid. Sigurado siyang sa mga oras na iyon ay hiyang-hiya ito na humarap sa kaniya. And she should be—after what she did last night!

            Hinintay niyang humarap ito, o unang magsalita katulad ng kung papaano ito kagabi.

            Last night, she was loud and bold. Ni hindi siya makapaniwalang iyon ang iyaking Kirsten na nakikita niya sa may bandang bintana dati. He knew it was the alcohol that made her act like crazy. But whatever; she had to face him after what she had done last night.

            "Hey," he started, "we need to talk about—"

            Subalit nahinto rin siya kaagad nang bigla itong humarap; ang mga mata'y nagbabadya ng mga luha habang hawak-hawak sa mga kamay ang isang plato.

            "Pasensya na, hindi ko talaga kayang magprito ng itlog, Quaro...."

            Bumaba ang pansin niya sa hawak nitong plato at nakita roon ang itlog na sinasabi nito—maliban sa sunog—ay durog din ang pagkakagawa. Mas marami pa ang kulay itim kaysa sa dilaw, at kung hindi nito sinabing itlog ang niluto ay pagdududahan niya kung ano ang nasa platong iyon.

            "Pangatlong batch na ito," patuloy na paliwanag ng dalaga; ang tinig ay nanginginig sa bantang pag-iyak. "Ang unang batch na ginawa ko ay hindi sunog pero hindi naman makain—hindi ko alam kung itlog pa iyon o tubig-dagat sa sobrang alat. Ang pangalawanng batch naman ay puro eggshell, crunchy sa unang kagat. Tapos ngayon, heto... Hindi na yata ako makakapagluto ng matino."

            Ibinalik niya ang tingin sa mukha nito at nakita ang pamumula ng mga mata't ilong ng dalaga. Nagtataka siya rito; her personality differed everyday. Minsan ay naghihinala siya kung parehong tao pa rin ba ang nakakausap niya sa kada araw.

            There were days like this, iyakin ito at sobrang ma-drama.

            There were days where she would act shy and timid; tipong halos sa sahig na lang ito makikipagtitigan buong araw at ayaw salubungin ang kaniyang mga mata.

            There were also days where she would laugh and crack jokes, or taunt him as if they were best friends. 

            And then for the first time last night, he had seen another personality he never thought she possessed; wild and bold.

            But which one is the real Kirsten?

            Ipinilig niya ang ulo.

            Nevermind that—marami kaming kailangang pag-usapan.

            Humugot muna siya ng malalim na paghinga bago nag-umpisang magtanong;

            "Ano'ng oras ka nagising?"

            Inilapag ni Kirsten ang plato sa ibabaw ng lababo, nagpahid ng luhang tumulo sa pagyuko nito, bago sumagot. "Nagising ako ng alas siete ng umaga. N—Nagulat ako nang magising ako sa kwarto mo, pero mas nagulat ako nang makita kitang nakahiga sa carpet ng theater room. Ano'ng oras ka naka-uwi?"

            "Hindi mo naalala ang oras na dumating ako?"

            "Gising ako nang dumating ka?"

            Nagsalubong ang mga kilay niya sa mga narinig.

            Wala siyang naalala?

            "Pasensya ka na, may kinain akong cake kagabi na nakalalasing—hindi ko akalaing tatamaan ako. Ang huling naalala ko'y pilit kong inuubos ang cake na iyon sa rooftop, tapos ay nakaramdam ako ng sama ng pakiramdam kaya nahiga ako. Matapos iyon ay nag-umpisa na akong magdeliryo, kung anu-ano na ang nakikita ko. Pati nga ikaw..." Sandali itong tumigil at napakagat-labi. Ilang sandali pa'y humagikhik ito na ikinasalubong lalo ng mga kilay niya. "Sa tingin ko'y nauwi sa magandang panaginip ang pagde-deliryo ko."

            Ganoon siya ka-lasing kagabi para walang maalala at isiping nagde-deliryo lang? And she thought she was just dreaming?

            Dahan-dahan siyang nagpakawala ng malalim na paghinga.

            Well... that's a fucking relief.

            "Are you sure you don't remember anything?"

            Sandaling naging mailap ang mga mata nito bago sumagot. "Well... ang malinaw lang sa akin ay ang naging panaginip ko." And then, she grinned—in his astonishment. "Pero hindi ko sasabihin dahil rated SPG."

            "Rated SPG?" Did she really think she was only dreaming?

            Tumango ito.

            "Pasensya ka na talaga. Ni hindi ko maalala kung papaano akong napadpad doon sa kama mo—sobrang sama ng pakiramdam ko kagabi na hindi ko na kinayang bumangon doon sa blanket."

            "Hindi mo naalalang binuhat kita?"

            Nanlaki ang mga mata nito. "B—Binuhat mo ako?"

            Ahhh, great.

            "So you don't really remember anything last night, huh?"

            "Paulit-ulit ka naman, eh." Salubong ang kilay na sinuri siya nito ng tingin—and this time, it was his turn to look away.

            Malakas na singhap ang sunod niyang narinig mula kay Kirsten.

            "May dapat ba akong maalala, ha, Quaro? May ginawa ba ako? May ginawa ka ba sa akin matapos mo akong buhatin papunta sa silid mo?"

            "No, of course not! H'wag kang mag-pantasya," sagot niya habang naka-iwas pa rin ang tingin.

            Nag-umpisa siyang maglakad patungo sa round table at sinuri ang sunog na itlog sa plato. Napangiwi siya sa nakita. "That looks like shit. Sinasayang mo ang mga itlog ko, Kirsten."

            "Babayaran ko naman, eh."

            "You should." Kinuha niya ang plato at dinala sa basurahan, saka ibinuhos doon ang laman niyon. Pagbalik niya'y napasulyap siya kay Kirsten na nanlaki ang mga mata nang makita ang ginawa niya. "Get me a tray of eggs from the fridge, I'll teach you how to cook."

            Sandali itong natigilan; lalong nanlaki ang mga mata sa narinig mula sa kaniya. At nang rumehistro sa isip nito ang mga sinabi niya'y biglang napatayo ng tuwid. "R—Right away!"

TO BE CONTINUED...