Chapter 2

HINDI ko na matandaan kung gaano katagal akong naglakad nang walang direksyon. Parang dinala na lang ako ng mga paa ko palayo sa condo ni Kurt, pero ang isip ko ay naiwan pa rin sa kwartong iyon—paulit-ulit na nire-replay ang eksena sa isip ko, parang sirang plaka. Paano niya nasabi iyon? Paano niya nagawang bigyang katwiran ang kanyang pagtataksil gamit ang ganoong kababaw na dahilan?

Nang mapansin ko ang sarili kong nakatayo sa harap ng isang maliit na café, nagulat ako. Ito ang lugar na madalas naming puntahan ni Kurt noong estudyante pa lang kami—noong okay pa ang lahat, at naniniwala ako na sapat na ang pagmamahal para magtagal ang dalawang tao. 

Wala namang nagbago sa lugar, pero ako, nag-iba na. Hindi na ako ‘yung inosenteng babae na akala niya ay kaya ng pag-ibig na malampasan ang lahat ng problema. Love isn’t enough. Trust and respect are just as important, and Kurt had shattered both.

Pumasok ako sa café, umaasa na ang pamilyar na paligid ay magbibigay sa akin ng kahit konting aliw. Umorder ako ng kape, kahit wala naman talaga akong ganang uminom. Gusto ko lang ng isang bagay na mainit na mahahawakan—isang bagay na makapagbibigay-distract sa akin mula sa malamig na katotohanan ng mga nangyari.

Habang nakaupo ako doon, nakatingin lang sa tasa, bumalik sa isip ko ang mga alaala ni Kurt. Naalala ko ang unang beses naming pagkikita sa kolehiyo. Siya ‘yung charming campus heartthrob, laging napapalibutan ng mga tagahanga. Pero ang akala ko, ako lang ang gusto niya—mali pala ako. Naalala ko rin kung paano niya ako laging sinosorpresa ng mga maliliit na regalo at sweet messages. Naalala ko ang mga late-night phone calls, mga study dates, at ang mga pangarap namin ng sabay na future.

Akala ko, we were building something real. Akala ko, sabay kaming nangangarap at nagtataguyod ng relasyon. Pero ngayon, malinaw na ako lang pala ang kumakapit. Matagal na palang binitiwan ni Kurt ang mga pangarap namin, bago ko pa siya nahuli kasama ang ibang babae.

“Miss, are you okay?” May boses na nagpagising sa akin mula sa pag-iisip. Ang may-ari ng café, isang matandang babae na may nakangiting mga mata, ay nakatingin sa akin na puno ng pag-aalala. Siguro nga mukha akong kawawa—luhaang mukha, namumula at maga ang mga mata.

“I’m fine,” nagsinungaling ako, pilit na ngumiti. “Just… just going through something.”

Tumango siya, hindi na nagtanong pa ng detalye. “Sometimes life throws things at us that we’re not prepared for. But remember, you’re stronger than you think. Whatever it is, you’ll get through it.”

Yung mga salita niya, meant to comfort, pero lalo lang nitong pinaalala sa akin ang bigat ng sitwasyon. Hindi ako sigurado kung malalampasan ko nga ito. Dati, kinaya ko maging matatag—noong namatay ang mga magulang ko, wala akong choice kundi maging malakas. Pero ito? Iba 'to. Iba ang sakit ng betrayal mula sa taong pinagkatiwalaan mo ng buong puso.

Umalis ako ng café pagkatapos ng ilang sandali, medyo nakahinga nang konti pero ramdam ko pa rin ang lungkot. Kailangan kong lumayo sa lahat ng bagay na nagpapaalala sa akin kay Kurt. Kailangan kong maghanap ng lugar kung saan makakapag-isip ako, kung saan makakapaghilom ako. Pero saan ako pupunta?

Bigla kong naalala ang trip ni Mr. Martinez papuntang Italy. Mawawala siya ng ilang araw, at alam ko na ang mansion niya sa Batangas ay walang tao. Nabanggit niya iyon sa akin minsan, noong nagkuwento siya tungkol sa kanyang pagkabata. Isang pribado at tahimik na lugar iyon, perfect para makatakas sa gulo ng siyudad—and from my messed-up life.

Nagdesisyon ako ng mabilis. Pupunta ako roon. I would take some time off work, clear my mind, and figure out what to do next. Mr. Martinez trusted me enough to manage things in his absence, and I was confident I could handle any emergencies remotely. Besides, I needed to be far away from Kurt, far away from the memories we made together.

Pag-uwi ko sa apartment, agad akong nag-impake ng ilang gamit. Medyo manhid pa rin ang isip ko sa mga nangyari. Nilagay ko sa bag ang ilang damit, kinuha ang laptop ko at ilang dokumentong kailangan kong review-hin, at umalis na walang lingon-lingon.

The drive to Batangas was long, pero habang papalayo ako ng siyudad, unti-unting gumagaan ang pakiramdam ko. Parang bawat kilometro ay nagbibigay sa akin ng distansya mula sa sakit na dulot ni Kurt. Pagdating ko sa malayong mansion, sobrang pagod na ako—physically and emotionally.

The mansion was beautiful, surrounded by tall trees and lush greenery. Perfect na lugar ito para magtago, para maghilom ng mga sugat. Pumasok ako, at ang katahimikan ng bahay ay tila yakap ng ina sa akin. I dropped my bag in the guest room and immediately headed for the balcony.

As I stood there, looking out at the vast expanse of land, I took a deep breath. The fresh air filled my lungs, and for the first time since that horrible moment in Kurt’s condo, I felt a glimmer of hope. This place, with its peace and solitude, would be my sanctuary. Dito ko pipilitin buuin muli ang pira-pirasong puso ko at muling bubuuin ang buhay ko.

Pero habang nakatingin ako sa malayo, hindi ko mapigilang magtanong—paano nga ba magsisimula ulit kapag ang taong pinagkatiwalaan mo ng lahat-lahat ay nag-traydor sa’yo? Paano ka magpapatuloy kung ang akala mong pag-ibig na magtatagal ay isa palang ilusyon?

Wala pa akong sagot sa mga tanong na iyon, pero alam kong kailangan kong hanapin ang mga kasagutan. Sa ngayon, magfofocus ako sa paghilom, sa pagbawi ng lakas na nawala sa akin dahil sa sakit ng pag-ibig na nawasak. And maybe, just maybe, lalabas akong mas matatag pagkatapos ng lahat ng ito.

With a deep sigh, I closed my eyes and whispered to the wind, “I’ll be okay. I have to be okay.”

Hinayaan ko ang hangin na dalhin ang mga salita ko, at sa sandaling iyon, nagdesisyon ako—kahit gaano kahirap, I would find a way to move forward.

Biglang nag-ring ang phone ko. Napatingin ako sa screen at nakita ko ang pangalan ni Kurt na nag-flash. My heart skipped a beat. Gusto ko siyang i-ignore, pero may bahagi sa akin na gustong marinig ang paliwanag niya, kahit alam ko nang wala namang magandang dahilan sa ginawa niya. Gusto ko lang ng closure.

Hinayaan ko munang mag-ring ng ilang beses bago ko sinagot. “Hello,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.

“Evelyn, please, pakinggan mo muna ako.” Ang boses niya ay puno ng pagmamakaawa. “I know I messed up. I’m sorry. Hindi ko sinasadyang saktan ka. Mahal pa rin kita.”

“Mahal pa rin kita,” ulit ko sa isip ko. Gusto kong maniwala, pero ang sakit na nararamdaman ko ay masyadong malalim para mapawi ng simpleng sorry. “Kurt, hindi mo ba naiintindihan? Hindi na ito tungkol sa pagmamahal lang. You broke my trust. You broke me.”

Tahimik siya sandali bago sumagot. “Alam kong mahirap paniwalaan, pero gusto ko lang malaman mo na hindi kita sinisi sa nangyari. My weakness led me to do something terrible, pero mahal kita, Evelyn. I want to make things right.”

Pumikit ako, pilit na pinipigil ang pag-agos ng mga luha. “Kurt, this isn’t something you can just fix with an apology. You shattered everything. Hindi ko alam kung kaya ko pa itong ayusin.”

“Please, Evelyn. Bigyan mo naman ako ng chance na itama ang mga pagkakamali ko.”

Napabuntong-hininga ako. Alam ko sa sarili ko na kahit anong sabihin ni Kurt, hindi na ito mababago. Kahit anong pangako, kahit anong paliwanag, the damage was done. “Kurt, I need time. I need space. Hindi ko alam kung kaya ko pang tanggapin ito. I’m sorry.”

Bago pa siya makasagot, pinutol ko na ang tawag. Hindi ko na kaya pang marinig ang mga salita niya. I felt a weight lift off my shoulders, pero naiwan pa rin ang kirot sa puso ko. Alam kong tama ang desisyon ko. This was the closure I needed, even if it was painful. I had to accept the reality that what we had was no longer salvageable.

Pagkatapos ng tawag, tumingin ako sa malawak na lupain sa harap ng mansion. The vastness of the place mirrored the emptiness I felt inside. Pero sa kabila ng lahat ng lungkot, may konting kaginhawaan din na naramdaman. At least now, I knew where I stood. Wala nang false hopes, wala nang illusions. I was finally free to start healing.

Pinilit kong ibaling ang isip ko sa ibang bagay. Kinuha ko ang laptop at sinimulang buksan ang mga dokumentong kailangan kong pag-aralan para sa trabaho. It was a welcome distraction, kahit pansamantala lang. But every now and then, my mind would wander back to Kurt, to what we had lost, and to the future I had once envisioned with him.

The hours passed, and as the sun began to set, the mansion was bathed in a warm, golden light. I found myself drawn back to the balcony, where I could see the sun slowly dipping below the horizon. It was a beautiful sight, but it also felt symbolic. The end of one chapter, the closing of a day that had been filled with so much pain and realization.

Habang nakatayo ako roon, naisip ko ang mga susunod na gaagawin. Alam kong hindi magiging madali ang proseso ng paghilom. I would have to face the pain, the memories, and the emptiness left behind. Pero alam ko rin na kaya ko itong lampasan. I had to believe in myself, in my own strength, and in the possibility of finding happiness again, even if it was without Kurt.

As the last rays of sunlight disappeared, I whispered to the fading light, “This is the beginning of something new. I will rise from this.”

Ilang sandali pa, naramdaman ko ang pagod na unti-unting bumabalot sa akin. It had been an emotionally exhausting day, and I knew I needed rest. Pumasok ako sa loob ng mansion, nagsindi ng ilang ilaw para magbigay ng kaunting liwanag sa malawak na espasyo. The house felt eerily quiet, but there was also a sense of peace in the stillness.

As I lay down on the bed, I allowed myself to feel the weight of everything that had happened. The betrayal, the heartbreak, the closure—it all came crashing down on me. Pero kasabay nito, naramdaman ko rin ang isang bagay na matagal ko nang hindi nararamdaman—pag-asa.

Pag-asa na kahit anong sakit ang maramdaman ko ngayon, darating ang araw na makakabangon ako. Pag-asa na kahit nasira ang puso ko, kaya nitong maghilom at magmahal ulit. And most importantly, pag-asa na kahit anong lungkot ang bumalot sa akin ngayon, there was still a future waiting for me—one that I could shape and create on my own terms.

Bago ko ipikit ang mga mata para matulog, nagpasalamat ako sa katahimikan ng mansion na ito, sa pagkakataon na makapagsimula ulit, at sa lakas na nakita ko sa sarili ko. This was just the beginning, and I was ready to face whatever came next.

With that thought, I drifted off to sleep, ready to face a new day—stronger, wiser, and more determined to reclaim my life and my happiness.