Chapter 3

ILANG linggo na ang lumipas mula nang malaman kong nagtaksil si Kurt, pero kahit anong pilit kong ipakita na okay lang ako, ramdam ko pa rin ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko maialis sa isip ko ang sakit ng katotohanang minahal ko siya ng buong puso, pero niloko niya ako. Sa trabaho, ginagawa ko ang lahat para mag-focus, pero madalas akong natutulala, nakatitig sa kawalan habang bumabalik sa isip ko ang mga alaala ng aming relasyon.

Bumalik na rin si Sebastian Martinez mula sa kanyang trip sa Italy, at kahit gaano ko pilit na maging professional, napansin kong palagi niya akong tinitingnan na parang may gusto siyang itanong. Nahihirapan akong panatilihing maayos ang aking mukha kapag malapit siya, dahil pakiramdam ko ay nababasa niya ang lahat ng sakit na pilit kong tinatago.

"Ms. Garcia," tawag ni Mr. Martinez habang papasok siya sa kanyang opisina isang umaga. "I need the quarterly reports on my desk by noon." 

Matapos kong maiabot ang mga report, bigla niya akong tinanong, "Are you okay, Evelyn?" Nagulat ako. Bihira niya akong tawagin sa unang pangalan ko, at mas bihira pang magtanong ng ganito.

"Y-yes, Sir. I'm fine," pilit kong ngumiti, kahit ramdam ko na halatang hindi ako okay. Alam ko na nababasa niya iyon.

"I can tell you're not. Something's bothering you," dagdag niya, seryoso ang tingin sa akin.

I sat down on the armchair opposite him. It was so awkward facing each other like this, with the center table between us. It made me nervous. 

"Nabalitaan ko ang nangyari sa'yo." The sympathy was there. Did he know what happened to me? Kanino naman kaya galing?

Napabuntong-hininga ako. "It's just... personal stuff, Sir. I'm sorry if it's affecting my work."

I couldn't help myself, and I burst out crying.  

“What the—” Mr. Martinez exclaimed, moving closer to me. “Stop crying, will you? That guy is stupid. A jerk! It's his loss. You’re a sweet, nice girl, beautiful and hardworking—”

“I hate him. He's a cheater. A liar.”

“That’s it! Good that you know.” He sat down on the wooden center table, looking at me intently. “You don’t deserve a guy like him. You deserve someone better. Someone who will love you and take care of you. You’re beautiful, Evelyn. Don’t waste your time crying over him.”

“I don’t know, Mr. Martinez. Oo, I hate him for what he did. But I can't deny that I still love him so much.”

“He cheated on you already, then he’ll do it again.”

“Really?”

“Yeah. Trust me. He will just play with your emotions. Be thankful that you’ve gotten rid of him.” He smiled. 

I just realized na iyon ang unang beses na ngumiti siya sa akin. Unang beses din na talagang tiningnan niya ako. “But it’s not that easy to forget him, Mr. Martinez. We’ve been together for three years. In those three years, we loved each other so much.”

“You’re lucky you only had three years with him. I was with Sophia for eight years, but I’m still struggling to get over her.”

“What do you mean?” Naging curious ako.

“We’re the same. I’m heartbroken too. I broke up with her the other weekend. It’s not easy. I want to forget her, not to fall in her trap again.”

Nagulat ako. Hindi ko inasahan na mag-o-open up siya sa akin. Hindi ko siya kailanman nakita na ganito ka-vulnerable.

I felt like I was facing a different person. Not the strong, arrogant, controlling, and domineering boss I knew. I could not believe that he opened up his vulnerable side to me. He was also heartbroken, just like me. 

"Sophia and I... we were together for years. I thought we had something real, something lasting. But she left me, and now she's married to one of my clients," sabi niya, at bakas sa boses niya ang lungkot. "It wasn't easy to move on, especially when you keep seeing that person, knowing they're happy with someone else."

Nakaramdam ako ng kirot sa kanyang mga salita. Pareho kaming nasaktan ng mga taong akala namin ay para sa amin. 

"It hurts," mahina kong sagot, nakatingin sa malayo. "I thought Kurt was the one, and then... I found out he was cheating."

Tumango si Mr. Martinez, tila naiintindihan niya ang bawat salita ko. "It's hard to move forward when you're still haunted by the past."

“You love her?”

“Unfortunately… yes. I love her so much. I wish I didn’t. She’s already married.”

“Really? That’s so wrong,” sabi ko, naaalala ko si Mrs. More.

“I know. But they said you can’t choose the one you love.”

“Yeah. I wish we could stop loving them. I wish we could erase them from our hearts and minds. I wish we could move on and be back to our normal selves so we can find our true love,” sabi ko, umaasa na mangyayari nga ang lahat ng iyon.

“Heartbreak can take up to six months.”

“Yeah, I googled it last night. Some even take six years to move on, and others a lifetime,” sabi ko.

“That’s terrible. We’re doomed by those two jerks.” Tumayo siya at nagsimulang maglakad-lakad sa kwarto. Pagkatapos, tumigil siya at sinabi, “I have a suggestion, Evelyn.”

“What is it?”

“We can move on easily if we help each other. We’ll show them that we’re not vulnerable to the breakup and they don’t matter to us.”

“Let’s pretend to be together, that we’re dating. We’ll show the world how happy we are together. We’ll make those two jealous for hurting us.”

“Well… that sounds like a good idea… but…”

"Evelyn, We both need to move on from our pasts. I need to show that I'm over Sophia, and you... you need a distraction from Kurt," sabi niya, at bakas ang pag-aalinlangan sa kanyang tono. "What if we pretend to be a couple? Just for a while. It might help both of us."

Nagulat ako sa alok niya. "Pretend to be a couple? But... why?"

"Life is complicated, Evelyn," seryoso niyang sagot. "But sometimes, you need to take risks to get what you want."

Tahimik akong nag-isip. Alam ko na may punto siya, pero natatakot ako. Baka lalo lang masaktan sa ganitong sitwasyon. Pero naisip ko rin, baka nga tama siya—baka ito ang paraan para makalimot ako kay Kurt at muling makuha ang lakas na kailangan ko para magpatuloy.

"Okay," mahina kong sabi, may halong pag-aalinlangan at pag-asa. "Let's do it."

Nakangiti siya, pero alam kong seryoso siya sa kanyang intensyon. "We'll take it one step at a time, Evelyn. And remember, this is just an agreement. We both know what we want from this."

PAGKATAPOS ng usapan namin ni Mr. Martinez, bumalik ako sa desk ko, pero hindi ko maalis sa isip ko ang kakaibang sitwasyon na napasukan ko. Pretend to be in a relationship? It felt surreal, almost like a plot twist in one of those romantic dramas na pinapanood ko noong hindi pa komplikado ang buhay ko. Pero ngayon, ito na ang realidad ko—isang papel na kailangan kong gampanan, hindi lang para kay Mr. Martinez, kundi para na rin sa sarili ko.

Habang nagta-type ako ng mga memo para sa susunod na meeting, napansin kong nagbabago na ang atmosphere sa paligid ko. Parang mas naging intense ang bawat galaw ko, mas naging conscious ako sa bawat detalye. Iniisip ko tuloy kung paano ko sisimulan ang pagpapanggap namin ni Mr. Martinez. Paano ko magagampanan ang role na ito ng walang halong emosyon? Paano ko siya titingnan sa mata at magsasabing kami na, kahit alam kong hindi totoo? 

Nasa likod ko ang mga empleyado namin habang siya naman ay naglalakad palapit sa akin. His eyes met mine, at alam kong pareho kaming kinakabahan, pero sa likod ng mga maskara namin ay may pagkakaintindihan. Nang magkasalubong ang aming tingin, he gave me a subtle nod, na parang sinasabing “Let’s start this.”

Nang dumating ang lunch break, iniwan ko ang mga papeles sa desk at nagpunta sa staff lounge. Hindi pa ako nakakaupo nang biglang lumapit si Mr. Martinez. Napansin kong nagulat ang ibang staff, pero hindi nila ipinakita. 

"Evelyn," he called out softly, na parang sinasadya niyang gawing personal ang bawat salita. "Join me for lunch?"

Hindi ko alam kung paano ako magre-react, pero umarte na lang ako na parang sanay na sa ganitong sitwasyon. Tumango ako at ngumiti, kahit na ramdam ko ang kaba sa loob ko. "Sure, Mr. Martinez."

Pagdating namin sa isang high-end na restaurant malapit sa opisina, halos hindi ako makapaniwala. Iba ang tingin sa amin ng mga tao, parang totoo talaga ang lahat. He pulled out the chair for me, at tumingin sa akin na parang may gusto siyang iparating. 

"Relax, Evelyn," bulong niya habang naupo kami. "This is just the beginning. We need to make this look convincing."

"Yeah, I know," sagot ko, pero hindi ko maiwasang kabahan. Alam kong maraming mata ang nakatingin sa amin, nag-uusap-usap sa isip nila kung ano ang meron sa pagitan namin. 

Habang kumakain kami, he started asking me questions—personal ones. Tila nakilala ko siya nang higit pa sa kung ano ang alam ko bilang boss ko. He shared more about his past, about Sophia, and about how he ended up the way he is now—cold, distant, and driven by success. Sa kabila ng lahat, nakita ko ang pagkakahawig namin. Pareho kaming nasaktan ng mga taong mahal namin, at pareho kaming naghahanap ng paraan para muling buuin ang mga sarili namin.

"You know, Evelyn," he said, breaking the silence. "Sometimes, we need to lose ourselves to find out who we really are."

"Do you think we'll find that through this... agreement?" tanong ko, curious kung ano nga ba talaga ang nakikita niya sa arrangement na ito.

"I don't know," he admitted. "But at least, we're not doing it alone. We'll figure it out together."

Habang tumatagal ang usapan namin, unti-unti kong nararamdaman na hindi lang ito basta-basta papel na ginagampanan namin. May bahagi ng sarili ko na nagsasabing baka nga kailangan ko ito—hindi lang para makalimutan si Kurt, kundi para muling matutunan kung paano magtiwala at magmahal muli.

Habang paalis ako sa opisina niya, hindi ko maiwasang mag-isip kung ano nga ba ang susunod na mangyayari. Alam ko na hindi magiging madali ang ganitong setup, pero may bahaging nagsasabing baka nga ito ang kailangan ko para tuluyan nang makapag-move on at muling buuin ang aking sarili.