Chapter 6

Pagdating namin sa event, agad na bumungad ang engrandeng ballroom na puno ng mga ilaw at taong nagkikislapan sa kani-kanilang mga pormal na kasuotan. Ang mga halakhak, musika, at mga matatas na usapan ay nagsama-sama, na tila nagpapakitang ito'y isang okasyong para lamang sa mga piling tao. Pakiramdam ko ay nawawala ako sa gitna ng lahat ng ito, ngunit nariyan si Mr. Martinez, kasama ko. Naroon ang kanyang presensya, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, nagiging komportable ako.

Habang naglalakad kami papasok, hawak ko pa rin ang kanyang braso. Tila automatic na siyang bumati sa mga taong dumadaan, habang ako’y nanatiling tahimik at nakikinig lamang. Hindi ko alam kung ano ang tamang sasabihin o kung paano kikilos. 

Biglang napansin kong tumigil si Mr. Martinez. Nakita ko kung paano nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya—mula sa kalmado at confident, naging matigas ang kanyang mga mata at tensyonado ang kanyang mga panga. Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya at doon ko siya nakita—isang babae na hindi ko pa nakikilala, ngunit batid ko agad kung sino siya.

Si Sophia, ang kanyang ex.

Nakatayo siya sa malapit, naka-white silk gown na tila umaangkop sa bawat kurba ng kanyang katawan. Maputi siya, may mahahabang kulot na buhok, at elegante sa bawat galaw. Nasa tabi niya ang isang matangkad na lalaki—siya ang asawang kliyente ni Mr. Martinez, na madalas niyang binabanggit. Magkasama silang nag-uusap sa isang grupo ng mga bisita, ngunit halata sa bawat kilos ng babae ang pagka-alerto sa presensya namin.

Tinitigan ni Mr. Martinez si Sophia, at hindi ko maiwasang mapansin ang bigat ng tingin niya. Halatang may mga hindi pa naitatapos na emosyon sa pagitan nila, at naramdaman ko ang tila paglamig ng hangin sa paligid. Hindi ako makagalaw, parang nabalot ako ng tensyon sa pagitan nila.

"She’s here," bulong ni Mr. Martinez, tila sa sarili niya, ngunit narinig ko iyon nang malinaw. 

"Are you okay?" tanong ko, pilit na nagpapakita ng lakas ng loob, kahit ako man ay nag-aalala sa magiging reaksyon niya.

Sandaling hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakatingin kay Sophia, at tila sinusuri ang bawat galaw ng babae.

"I'm fine," sagot niya, pero sa tono ng boses niya, alam kong hindi iyon ang totoo.

Biglang nagtagpo ang tingin nina Sophia at Mr. Martinez. Pareho silang hindi nagsalita, ngunit may hindi maikakailang tensyon na umiikot sa kanila. Tila napako sa pagkakatayo si Sophia, at saglit siyang nagbaba ng tingin, na para bang may bigat ng nakaraan na bumabalik sa kanya.

Tahimik lang ako sa tabi ni Mr. Martinez. Alam kong hindi ko dapat masyadong pakialaman ang sitwasyon, ngunit naramdaman ko ang malalim na paghila sa pagitan nila. 

"I didn’t expect her to be here," pabulong niyang sinabi habang hawak pa rin ang braso ko. Ramdam ko ang bahagyang pag-igting ng kanyang mga daliri.

"Do you want to leave?" tanong ko, pilit na inaabot ang kanyang kamay para mapanatag siya. Hindi ko alam kung tama bang mag-alala, pero gusto kong malaman niya na nandito ako sa tabi niya.

"Let’s stay," sagot niya, na tila nagdedesisyon para sa aming dalawa. Matigas na ang kanyang ekspresyon ngayon, tulad ng isang businessman na handang harapin kahit sino. 

Tumango ako at muling sumabay sa kanya. Alam kong mahirap ang gabi para kay Mr. Martinez, pero hindi niya iyon ipinapakita. Kasabay ng kanyang pagkilos, ramdam ko ang tila pagbabalik ng kumpiyansa niya. Nararamdaman kong hindi lang basta ex-girlfriend si Sophia sa kanya—may kasaysayan sila na hindi ko pa alam, at tila binubuksan ulit ng gabing ito ang mga sugat na dati niyang pilit na kinalimutan.

Pagkalipas ng ilang saglit, biglang lumapit si Sophia sa amin, kasama ang kanyang asawa. Nagtagpo muli ang kanilang mga mata, at parang nagsimula ang isang tahimik na laban. Nakangiti si Sophia, pero may kakaibang lungkot sa kanyang mga mata. Alam kong ang gabing ito ay magiging mahaba, puno ng hindi inaasahang pag-uusap at maaaring pagbabalik ng mga lumang alaala.

"Sebastian," bati ni Sophia, mahinahon ngunit may halong bigat. "It’s been a while."

"Yes, it has been a while," sagot ni Mr. Martinez, ang kanyang tono malamig at kontrolado. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nilang dalawa habang tahimik akong nakatayo sa tabi niya. Pilit kong iniayos ang sarili ko, pinapanatiling kalmado ang aking ekspresyon kahit na parang ang bigat ng hangin sa paligid namin.

Nang tumingin si Sophia sa akin, bahagya siyang ngumiti—isang ngiti na tila pinag-aralan, na parang sinusukat niya ako. "And who is this?" tanong niya, ang kanyang mga mata mapanuri, ngunit pino.

"Hi, I’m Evelyn Garcia," sabi ko nang buong kumpiyansa, sabay lapit sa kanila at iniabot ang kamay ko kay Sophia. "Sebastian’s girlfriend."

Napansin ko ang bahagyang pagkalito sa mukha ni Sophia, ngunit mabilis din niyang itinago iyon sa likod ng isang propesyonal na ngiti. Tumingin siya kay Mr. Martinez na parang naghihintay ng kumpirmasyon mula sa kanya.

"Nice to meet you," sabi ni Sophia, ngunit halata sa tono ng boses niya na may bahid ng pag-aalinlangan. "I didn’t know Sebastian was seeing someone." Bahagya siyang bumaling ulit kay Mr. Martinez. "I didn’t expect to see you here. It’s good to know you’re still... around."

Ang mga salita ni Sophia ay tila nag-iwan ng malamig na hangin. Ramdam ko ang pagkabigla ni Mr. Martinez, ngunit hindi niya pinahalata. "I’m always around, Sophia. I still have business to take care of."

Napatingin ako kay Mr. Martinez, at nakita ko kung paano siya tila naging bato sa harap ng ex niya. Walang emosyon ang kanyang mukha, pero alam kong may naglalaro sa isip niya. Kahit hindi siya nagpapakita ng kahit anong emosyon, parang may bumabalik na mga alaala mula sa nakaraan.

"I see you’ve met my husband," dagdag ni Sophia, habang bahagyang inaabot ang braso ng lalaking kasama niya. "This is Richard. I’m sure you’ve worked with him."

"Yes, we have," maikling sagot ni Mr. Martinez, na para bang nais nang matapos ang usapan. Ako naman ay tahimik na tumingin sa pagitan nila, sinusubukang basahin ang sitwasyon.

Nagpatuloy ang usapan, ngunit tila lahat ng salita ay may mga nakatagong kahulugan. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ako’y isang tagamasid lamang sa gitna ng isang labanan na hindi ko lubos na nauunawaan. Alam kong maraming hindi sinasabi si Mr. Martinez tungkol sa nakaraan nila ni Sophia, at bawat kilos nila ay puno ng mga hindi nasabing salita at damdamin.

Pagkatapos ng ilang sandali, nagpaalam na si Sophia at Richard, ngunit hindi ko maiwasang mapansin ang huling tingin na ibinigay ni Sophia kay Mr. Martinez. Ito’y isang tingin na puno ng alaala at hindi natapos na mga salita. 

"Well, that was... awkward," bulong ko pagkatapos nilang umalis, sinusubukang basagin ang katahimikan.

Hindi sumagot si Mr. Martinez, at nang tumingin ako sa kanya, nakita kong nakatingin siya sa malayo, tila malalim ang iniisip. Ramdam ko ang bigat ng gabing ito para sa kanya, at kahit paano, gusto kong mabawasan ang dinadala niya.

"Evelyn," bigla niyang bulong, na para bang may gusto siyang sabihin pero hindi niya magawa. Tumingin siya sa akin, at sa sandaling iyon, nakita ko ang bigat ng mga damdamin sa kanyang mga mata. "Let’s get out of here."

"Okay," sagot ko, agad na pumayag. Alam kong kailangan niya ng oras para magpahinga, at sa nag-aalala rin ako para sa kanya. Nang maglakad kami palayo mula sa venue, ang mga tao ay tila nawala sa paligid namin. Ang malamig na simoy ng hangin ay nagsisilbing pampatanggal init ng tensyon sa pagitan namin. 

Nang makalabas kami ng event hall, dinala ako ni Mr. Martinez sa kanyang sasakyan. Ang pagpasok namin sa loob ng kotse ay tahimik; ang ambiance ay puno ng iniisip na mga salita na hindi nasasabi. Nang makaupo kami sa loob, ibinukas niya ang bintana at hinarap ang kanyang ulo sa likod ng upuan.

"Are you okay?" tanong ko, tinitingnan siyang mabuti sa ilalim ng ilaw ng street lamp na pumapasok mula sa bintana.

"Yeah," sagot niya, ang boses ay naglalaman ng pighati. "I’m just... trying to make sense of everything."

Nang pauwi na kami, hindi ko mapigilang mapansin ang pagkakaiba ng kanyang anyo mula noong kanina. Ang malamig at makunat na personalidad niya ay tila nawala, at ang tunay na sarili niya ang lumitaw—mas sensitive, mas madaling maapektohan.

Pagdating namin sa kanyang condo, hinawakan niya ang pinto ng sasakyan, tinulungan akong bumaba, at pumasok kami sa loob ng building. Ang mga hakbang namin sa lobby ay tahimik, ang bawat tunog ng aming sapatos sa marmol na sahig ay parang echo sa katahimikan ng gabi. 

Nang makapasok kami sa loob ng condo, naglaan siya ng sandali bago nagsalita. "I didn’t expect to see Sophia tonight. It’s... harder than I thought."

"Don’t worry," sabi ko, sinusubukang magbigay ng suporta. "We don’t have to talk about it if you’re not ready."

Ngunit, napansin kong parang kailangan niyang maglabas ng saloobin. "You know," sabi niya habang umuupo sa sofa, "I thought I was over it. Pero kapag nakita mo ang taong minahal mo kasama ang iba, lahat ng sakit ay bumabalik."

Bumuntong-hininga ako, naupo sa tabi niya. "I understand. It’s never easy seeing someone you loved move on."

"I tried to be strong," sabi niya, ang boses ay naglalaman ng pagkatalo. "Pero pagkakita ko sa kanya, bumalik lahat ng mga alaala, lahat ng sakit."

Ilang sandali kaming tahimik, bawat isa ay nagmumuni-muni sa kanyang mga iniisip. Pagkatapos ng ilang sandali, lumingon siya sa akin at nagbigay ng bahagyang ngiti. "Thank you, Evelyn. I guess we both needed this... distraction."

"Minsan, kailangan natin ang isang tao na makikinig at makakaintindi sa atin," sagot ko. "Kung wala ka sa tabi, baka hindi ko rin magagampanan ang role na ito."

Nagkatinginan kami, at sa mga tingin na iyon, parang may unawaan na hindi kailangang ipaliwanag. Ang pagsasama namin sa gabing ito ay higit pa sa isang pagkukunwari; ito ay isang tunay na koneksyon na lumalampas sa mga pandaraya at sakit.

"How about we start fresh tomorrow?" tanong ni Mr. Martinez, tumayo at naglakad patungo sa kusina. "Let’s not think about tonight’s events. Instead, let’s focus on the purpose of our... arrangement."

"Sounds good," sagot ko, sumunod sa kanya. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may pag-asa akong nagmumula sa bagong simula, hindi lang para sa amin, kundi para sa ating sarili.