Chapter 4

Pagkatapos ng lunch kasama si Mr. Martinez, bumalik kami sa opisina na parang walang nangyari. Sa kabila ng maingat naming kilos, ramdam ko pa rin ang mga mata ng mga empleyado sa amin. Parang isang malaking tanong ang nasa isip nila—ano ba ang meron sa amin ni Mr. Martinez?

Habang tinutuloy ko ang trabaho ko, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa napag-usapan namin kanina. He was different. Yung usual na intimidating aura niya ay biglang napalitan ng something more… personal. Mas naging open siya, at sa kabila ng masakit na pinagdaanan niya, nakita ko rin ang pagkatao niyang hindi ko pa nakikita noon—isang lalaking nasaktan at ngayon ay naghahanap ng bagong direksyon.

Kinahapunan, habang nagta-type ako ng ilang email, bigla siyang lumabas ng kanyang opisina. Agad siyang lumapit sa akin, tila hindi alintana ang mga nakatingin.

“Evelyn,” tawag niya, na sa totoo lang ay ikinagulat ko. Hindi niya ako tinatawag nang ganito sa harap ng ibang tao.

“Mr. Martinez?” tanong ko, agad na nag-aayos ng postura.

“We need to talk. Can you come to my office?” Mahinahon ang tono niya, pero ramdam ko ang urgency.

Tumango ako at sinundan siya pabalik sa kanyang opisina. Pagpasok ko, isinara niya ang pinto at umupo sa kanyang desk. Tinuro niya ang upuan sa harap ng mesa, at naghintay na makaupo ako bago siya nagsalita.

“I think we need to set some ground rules,” simula niya. “This agreement we have… it needs to be clear para walang misunderstandings.”

Nakinig ako habang ipinapaliwanag niya ang kanyang plano. Gusto niyang gawing klaro na ang lahat ng ginagawa namin ay purong pagpapanggap lang—walang personal na damdamin, walang inaasahan.

“We need to be convincing, Evelyn,” dagdag pa niya, habang seryoso niyang tinitingnan ang mga mata ko. “People will notice, and we can’t afford to make mistakes.”

Tumango ako. “I understand, Mr. Martinez. Pero…” Huminto ako, iniisip kung dapat ko bang itanong. Pero sa huli, napilitang kong sabihin. “What if this doesn’t work? What if… things get complicated?”

Saglit siyang natigilan, tila nag-iisip ng sagot. “Then we deal with it. But for now, let’s just focus on the goal—moving on and showing the world we’re not affected by them.”

Tahimik akong sumang-ayon, ngunit sa loob-loob ko, may maliit na bahagi na natatakot. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito. Pero alam kong kailangan ko ring magpakatatag—hindi lang para kay Mr. Martinez, kundi para na rin sa sarili ko.

Lumabas ako ng opisina niya pagkatapos ng usapan namin, dala ang mas mabigat na damdamin. Kung ito ang kailangan kong gawin para makalimutan si Kurt at makapag-move on, handa akong sumugal. Pero alam kong sa likod ng lahat ng pagpapanggap, naroon ang mga damdaming pilit kong itinatago—mga damdaming hindi ko pa kayang harapin.

Pagdating ng gabi, habang nakahiga ako sa kama at iniisip ang mga nangyari sa araw na iyon, hindi ko maiwasang itanong sa sarili ko—hanggang kailan ako magpapanggap?

Nang pumasok ako kinaumagahan, may kakaibang katahimikan sa paligid. Bawat hakbang ko papunta sa desk ko ay nararamdaman ko ang mga matang sumusulyap, pero pinilit kong huwag magpaapekto.

“Good morning, Evelyn,” bati ni Jenna, isa sa mga colleagues ko, na tila may laman ang ngiti. “You look... refreshed.”

Napangiti ako nang pilit. “Thanks, Jenna.”

Tahimik akong umupo at nagsimula nang magtrabaho. Pero ilang minuto pa lang ang lumipas nang biglang lumabas si Mr. Martinez mula sa kanyang opisina.

“Evelyn,” tawag niya na may kasamang bahagyang pagngiti, “can you come to my office for a moment?”

Narinig ko ang mga munting bulungan sa paligid, pero agad kong inignore iyon at tumayo. Nang makapasok kami sa loob ng opisina niya, isinara niya ang pinto at umupo sa harap ko.

“We need to talk about the gala next week,” sabi niya agad. “I want to make sure we’re on the same page.”

Tumango ako. “Ano po bang kailangan nating paghandaan, Mr. Martinez?”

“It’s a formal event, and we’ll need to be convincing. Everyone there will be watching us,” aniya habang nilalaro ang ballpen sa kanyang mga daliri. “I’ve arranged for us to attend together. We need to act like a real couple, Evelyn.”

Napalunok ako, pilit na inuunawa ang sitwasyon. “Are you sure about this? What if someone suspects we’re faking it?”

“Then we make sure no one does,” matigas niyang sagot. “I’ll handle the details. Just… be yourself. But remember, in front of everyone, we’re a couple.”

Napatigil ako. “And what about… outside of the gala? Ano na tayo pagkatapos ng lahat ng ito?”

Bahagyang lumalim ang tingin niya sa akin. “Nothing changes between us. After this, we go back to how we were. This is purely for show, Evelyn. Walang personalan.”

Muli akong napatingin sa kanya, pilit na tinitimbang ang mga sinabi niya. “I understand.”

Tumayo na ako upang lumabas na ng opisina, pero bago pa ako makalabas, nagsalita muli si Mr. Martinez.

“Evelyn,” tawag niya. Huminto ako at bumaling sa kanya. “You’re okay with this, right?”

Bahagyang napangiti ako. “It’s just an act, right? I’ll be fine.”

Ngunit paglabas ko ng opisina niya, naramdaman kong hindi ako ganap na sigurado. Ang tanong ko sa sarili ko, *hanggang kailan kaya tatagal ang ganitong pagpapanggap?*

---

Habang nagtatrabaho ako nang hapon, napansin kong tila may kaunting pagbabago sa pagtrato ni Mr. Martinez sa akin. Mas madalas na siyang tumawag para sa maliliit na bagay. Ilang beses na niya akong pinapasok sa opisina, kahit pa may mga bagay na kayang sagutin sa email.

Nang muli akong tawagin niya para sa isang simpleng report, sinundan ko ang utos niya. Pagpasok ko, nakaupo siya sa kanyang desk, ngunit ngayon ay nakatingin siya sa akin nang matagal.

“Is there something else you need, Mr. Martinez?” tanong ko nang maingat.

“I was just thinking…” sagot niya na tila nag-aalangan. “How are you holding up? This arrangement… I know it’s not easy.”

“I’m managing,” sagot ko na may pilit na ngiti. “It’s nothing I can’t handle.”

“Good,” tugon niya, ngunit hindi niya agad binawi ang tingin sa akin. “If you ever feel uncomfortable with anything, just let me know.”

“I will,” sagot ko, sabay talikod at naglakad palabas ng opisina. Ngunit naramdaman kong tila hindi pa tapos ang usapan.

“Evelyn,” muli niyang tawag. Huminto ako sa may pinto at bumaling. “Don’t forget—next week, the gala. I’ll have a dress arranged for you.”

Nagulat ako. “A dress? Hindi ba ako pwedeng pumili ng sarili kong isusuot?”

“I’d prefer to handle it,” sagot niya na tila may bahid ng kaunting kaswalidad, pero alam kong may dahilan iyon. “Trust me on this.”

Tumango ako, pilit na inuunawa ang bawat kilos niya. "Okay. I'll trust you."