WHERE DO WE BEGIN?

ANNA POV:

HABANG naglalakad papasok sa bahay, isa-isa kong hinuhubad ang suot kong damit na nabasa ng malakas na ulan. Iniiwan ko sa sahig gaya ng ahas na nagpapalit ng balat maliban sa underwear ko.

Sa sobrang pagod, puyat at stress na pinagdadaanan ko, nasa bathroom na agad ang isip ko at naghahanda ng maligamgam na tubig sa tub. Nagtataktak ng scented oil doon matapos magsindi perfumed candles.

Halos hinihila ko na lang ang mga paa ko at hindi  na ako makalakad pagkagaling ko sa Hospital. Mababaw ang paghinga ko gaya ng maysakit.  Hindi na rin ako makapag isip nang tuwid dahil sa laki ng bayarin.

Said na said ang bank accounts ko at wala na rin akong alam na malalapitan. 

Naibenta ko na rin ang gusali na minana ko sa tatay ko at naisanla sa napakababang halaga ng Red Paradise, isa sa pangunahing Leisure Club sa Villasin na pinagkukunan ng pangangailangan ng shelter sa isla na may mahigit 100 batang walang mapupuntahan sa ilalim ng organisasyong minana ko sa aking ama.

Hindi ko rin naman kayang isuko si Catherine na halos isang linggo pa lang sa hospital.

Nabangga siya ng bus at napakaraming pinsala sa buong katawan.

Para sa iba, dapat lang siyang mawala dahil nakakatakot daw ang pamangkin ko. Sociopath. Psycho. Baliw. At marami pang ibang itinatawag sa kanya pero para sa akin siya na ang lahat-lahat.

Catherine is my only relative on earth. 

At kapag nawala siya, hindi ko alam kung paano pa ako mabubuhay.

“Sometimes karma hits people very late, but it happens when you least expect it,” isang baritonong tinig mula sa gitna ng sala ko ang nagpaigtad sa akin sa layong ilang dipa kaya awtomatikong hinugot ko ang glock 17 ko mula sa holster na nasa kanan kong hita.

Itim ang kulay ng underwear ko at balewala sa aking humarap kahit kanino nang n*******d pero hindi sa may ari ng tinig na yon sa napakaliwanag na tama ng mga ilaw.

Sa sobrang gulo ng isip ko, hindi ko na napansing may tao na pala doon.

Paano itong nakapasok?

“I-Ikaw?”

Si Jared Mendez sa loob ng perpektong suit nito na hindi ko nakita sa nakalipas na 10  taon mula nang tumakas ako sa bayan namin matapos ang malagim na aksidente sa loob ng bahay nila kung saan sunod-sunod na nasawi ang tatlo sa kanyang pamilya.

Sa bilis ng tibok ng puso ko, halos tinanggap ko na na dumating na ang oras ng katapusan ko.

Ang lalaking ito, nagpayaman nang husto para lang makaganti sa akin.

Alam kong hinahanap niya ako kahit saang lugar sa loob at labas ng Pilipinas.

Sa unang segundo na nagtama ang mata namin, sinalpok agad ako ng hindi nakikitang kapangyarihan at kumalat sa hangin ang sentido komon ko. 

Papatayin niya ako kaya uunahan ko na siya!

“Alam kong sanay kang kumitil ng buhay ng tao. Pero pumapatay ka na rin ba ng walang armas?” Itinaas niya sa hangin ang mga kamay, sumusuko at humahakbang sa akin palapit.

“Huwag kang lalapit,” nagtatangis ang bagang ko habang nakatitig sa kanya. Isa lang siyang binatilyong lampa noon na naging bahagi ng masalimuot kong kabataan. At yon din ang naging dahilan kung bakit naging mortal kaming magkaaway at matatahimik lang ang isa kung mamamatay ang isa.

Nakakagulat talaga ang buhay, heto siya, ginagamit laban sa akin ang ilan sa natutunan niya mula sa akin.

Para na ring magnanakaw na pumapasok sa bahay nang may bahay, walang pakundangan.

“I came here to offer some help for Catherine. Alam kong imposible mong makuha ang halagang kailangan mo kaya makikipagkasundo ako sa yo.”

“Tumahimik ka!” Nangangati na ang daliri ko sa trigger at halos naririnig ko na sa loob ng isip ko ang pagtama ng bala sa tapat ng kanyang puso at kung paano niyon tatapusin ang buhay niya. “Hindi ako tatanggap ng tulong mula sa yo kahit sabay na lang kaming dalawa ng pamangkin ko na mamatay!”

“I can see that,” kalmadong tugon, prenteng umaatras paupo sa malambot na sofa sa sala ko, hinuhubad ang suot niyang suit at vest. Dumaan ang nanginginig na mga daliri sa botones ng dress shirt na para bang siya man ay hindi makahinga nang maayos dahil sa wakas nakaharap na ako at makakapaghiganti na siya. 

Yon lang naman ang rason niya kaya siya nabubuhay. 

At kalupitan nga talaga ang nagawa ko kung bakit nag iisa siya ngayon.

Wala doong kapatawaran.

Ngumisi siya, nakatitig sa akin. “Tingnan mo kung gaano kahusay ang Diyos na magpataw ng parusa sa mga taong masama. Sa dinami-dami ng puedeng mangyari sa nag iisa mong pamangkin, isa pa sa pinakamahal na medical procedure ang kailangan niyang pagdaanan. At kahit magtagumpay ang spinal fusion, wala pa ring katiyakan na makakalakad pa siya at babalik sa normal na buhay. Suntok din sa buwan ang heart transplant na dapat ring maisagawa agad. Sa tingin mo,” kusa siyang huminto sa pagsasalita at pinasadahan ako ng tingin na puno ng pagkasuklam, “tulungan man kita o hindi, meron ka pang maibibigay na kapalit?

Nilapitan ko siya sa pagkakaupo at tinutukan ko ng baril sa noo. Sinalubong ako ng  makasalanang bango, amoy ng mamahaling cologne na mas lalong nagpatuliro sa akin. Paanong napapansin ko ang mga walang kuwentang bagay tungkol sa lalaking ito sa delikadong sitwasyon gaya nito. 

Nababaliw na ba ako? 

“Hindi ako nakikipag usap sa mga taong gusto kong patayin. Hindi rin ako nakikipag negosasyon! Bibigyan kita ng isang minuto para lumabas sa bahay ko o pasasabugin ko ang bao ng ulo mo!”

Ngumisi siya gaya ng demonyo at sa isang kisap-mata, hinawi lang ang kamay ko na may hawak ng baril kaya ipinutok ko yon sa ere na nahuli ng dalawang segundo para tumama sa kanya.