"Kape o ako?"
Tinanggap ko muna mula sa kamay ni Jared ang mug ng umuusok na kape at dinala ko sa ilong ko ang aroma niyon nang walang sagot sa kanyang tanong. Tila may nakalimutan, bigla siyang tumalikod at pinanood ko siyang bumalik sa pinto para ilapat iyon. Marami kaming kasama sa loob ng bahay at naninibago siya sa pagiging handa sa lahat ng oras. Ang ilang segundong pagkakadikit ng kamay niya sa kamay ko, gaano man kalakas ang dalang boltahe ay binalewala ko gaya nang kung paano ko itinatago sa madilim na bahagi ng isip ko ang masasayang sandali na naliligayahan kami isa isat isa habang nasa kama at mapusok na nagtatalik. Malalim ang sugat namin mula sa mga alaala mula pagkabata, pero kung titingnan mo siya ngayon, wala ng bakas na dati siyang iyakin at duwag na binatilyo sa bayan ng San Luis habang ako ay kabaliktaran. Sakto ang lasa ng kape, ang pait at tamis at ang ekstrang affection na galing sa nagbigay. Ang damdamin ni Jared para sa akin ay gaya ng maligamgam na tubig sa bukal na hindi ako karapat dapat na umangkin. Kabaliwan yon. Gusto kong matuwa kahit paano sa prebilihiyo pero wala akong maramdaman. Nag echo sa alaala ko ang mga sigaw ni Jared noong mga bata pa kami. Walang magmamahal sa 'yo, Anna! Pero heto siya ngayon: payag na payag maging sagigilid ko, alipin, nakataya ang buhay at literal na humahalik sa aking mga paa. Napayaman, napakabata, makapangyarihan, respetado at nasa kanya na ang lahat lahat maliban sa isang bagay na noon pa niya gustong makuha....ang puso ko. Ang puso ko na walang kakayahang magmahal sa nakalipas na mahabang panahon dahil dinurog ng malupit na realidad at kawalang pag asa. "Salamat." Tahimik kong sabi nang pabalik na siya at palapit sa akin. "Yon lang?" Gaya ng madalas mangyari, hindi na ako iimik pa at mananahimik na lang. Palagi kong iniiwasan ang kakulitan niya na umiikot madalas sa iisang bagay---ang sabihin kong mahal ko siya at mahalaga siya sa akin. Titigan ko siya sa ibabaw ng mga usok, na napakagandang tanawin. Ang mga bahagi ng katawan niya na sumisilip sa ilalim ng roba na hindi nakabuhol ay totoong nakaka prito ng utak. Totoo na may mga diyos sa lupa at nasa harapan ko ang isa. Ang napaka-guapong mukha, masinsing kalamnan mula sa leeg, pababa sa dibdib, sa washboard stomach at sa bukol ng pagkakalaki na walang kapaguran pagdating sa akin ay totoong espesyal na regalo. Tumungo siya sa harap ko. "Mahal kita." H******n ako sa buhok, ang malayang kamay ay dumapo sa batok ko. Naririnig ko ang marahas na tibok ng puso niya na palaging nagtitimpi sa tigas ng ulo ko. Ibinaba ko ang kape sa ibabaw ng bedside table nang bitiwan din niya ang kape niya roon at lumuhod sa harapan ko at sinalubong ko ang halik na alam kong para sa akin. Mabagal, may respeto at palaging naghahangad ng higit pa na halos mahirapan akong lumayo. "Maliligo na ako." Sabi ko, nailagan ko ang halik niya sa leeg ko bago pa 'yon dumapo. Hinuli ako ng kamay niya sa pulso. "Palagi kang ganyan kapag kinakausap kita. Hindi mo masabi ang nararamdaman mo." "Sabi nila, action speaks louder than words. Baka iyon ang love language ko." Ikinulong niya ang bewang ko sa pagitan ng mga kamay at iniharap sa kanya kasabay nang kanyang pagtayo. Idinikit niya ako sa matigas na bulto niya na lagi akong pinasusuko. Nagbabala ang isip ko: Kasalanan. Nakakalasing. At bawal maging bisyo. Ang labi niya na gusto akong hulihin, huminto sa tapat ng bibig ko at idinikit ang noo niya sa noo ko. "Maghihintay ako kung kelan mo ako mapapatawad, Anna." "Ang alam ko kinalimutan ko na ang lahat," totoo sa loob ko ang sinabi ko. Inilayo ko ang mukha niya gamit ang mga kamay ko para makuha niya ang punto ko. "Natural na nangyayari 'yon at mga bata pa tayo. Wala akong galit, nakikita mo ba?" O matagal na akong walang emosyon, nakalimutan ko na rin? Hindi siya nagsalita pero pakiramdam ko hindi siya naniniwala. Kumawala ako sa kanya. At tahimik na humakbang papunta sa bathroom. Naiwan si Jared na nag aalala at nahulog sa malalim na pag iisa. Sa buhay na meron ako, wala akong kaibigan na maaasahan. Marami at malawak ang samahan pero walang lugar ang emosyon at kahinaan ang maging sentimental. Imposible ang magtatag ng koneksyon na walang pundasyon na naka angkla sa totoong pagmamahal. Walang ibang paraan para manatili kang buhay maliban sa isang bagay: gawin mong matalik na kaibigan ang sarili mo at lagi mong itanim sa isip mo, sa bawat paghinga mo ang nag iisang mantra: Trust no one."KAILANGAN uli nating lumipat ng lugar." Nag e-empake na si Jared nang lumabas ako mula sa banyo. "May pumasok na intel mula sa satellite, malayo na ang grupong tumangay kay Catherine."Huminto siya sa pagsasalita nang makitang nagtutuyo ako ng buhok sa paanan ng kama.Nagmura."Lintek," ibinaba niya ang hawak na phone. At parang may sinasabi sa sarili. "Problema talaga ang balls ko kapag malapit ka. Parusa ito."Halata nga, banat na banat ang panga niya at kumakalat sa tenga niya ang matinding pamumula.Ngumisi ako, dinampot ang damit ko sa ibabaw ng kama para simulan ang pagbibihis. "Gusto mong putulin ko?" Inilaglag ko ang towel sa buhok ko pero hindi ang nakabalot sa katawan ko, tumalikod ako at nagmamadaling maikabit ang kapirasong bra."Akin ka hindi ba?" Nasa tabi ko na agad ang pasaway na lalaki. Binihag ako palapit sa kanya kahit nakatalikod. Hindi ko matakasan ang mga kamay niya na sumakop sa dibdib ko. Gumagawa ng mga bagay na bago pa rin sa pandama ko.Pumipisil, humihi
(flashback) ANNA "BAKIT dito pa sa loob ng eskwelahan?" Ilang taon nang intresado si Catherine na makita kung paano nag-o-operate ang Black Beretta. At dahil alam ko na posible siyang gumawa ng masama ano mang oras, isinama ko na siya. Isang bully na anak ng mayor na matagal nang naghahasik sa loob ng unibersidad sa lungsod ang may personal na atraso sa kanya. Isa sa mga magulang ng biktima ang kumuha ng serbisyo namin. Na kahit hindi nangyari ay balak ko talagang ayusin ng personal. Sa loob ng Black Beretta, kapag naibigay na sa isang miembro ang isang assignment, hindi na ito puedeng bawiin. Kaya ang order na inihanda ko para sa ang misyon, ako ngayon ang gagawa. Isa sa pinakamadaling trabaho ay ang pagpatay ng malapitan lalo na kung ordinaryong tao lang ang subject. Walang komosyon, walang mga armas o bakal, walang mortal combat na kailangan at wala ring ingay na maririnig. Para maiwasan ang ano mang pagkamamali, kailangang handa, sanay, at buo ang loob ng executioner.
ANNA "Manood ka." "Hindi ganon ang gusto ko! Gusto kong pahirapan ang walang hiyang 'yon!" "Hindi mo 'yon puedeng gawin. Walang sapat na panahon para doon. At wala tayong look out para magbantay sa buong location." Meron, marami, pero inutusan kong manatili sa hindi kami makikita. "Ikaw ang pinuno pero bakit hindi mo ginawa?" "Dahil mahalaga ka sa akin, Catherine. Ayokong madungisan ang reputasyon mo kapag nakita ka ng ibang miembro na personal na gumanti sa may atraso sa 'yo. Ang mga ganitong kaso, hindi ibinibigay kahit sa miembro ng samahan na may kakayahang gumanti para sa pamilya nila dahil sa emosyon. Ang paggamit ng emosyon habang nasa trabaho ay malaking kahinaan." "Hindi ako papayag. Ako mismo ang papatay sa kanya." "Okay, gawin natin 'yon, pero hayaan mong tulungan kita." 6:30 ng hapon, halos kumakalat na ang dilim, kadalasang nagkikita ang grupo ni Brix Mateo kung nasaan kami. Ayon sa intel, may babaing ginahasa ang grupo matapos ang bullying incident kina Catherin
ANNA (present time) NAWALANG parang bula sa loob ng isip ko ang mga alaala nang mapansing kong nakalabas na kami ng norte at mula sa ere ay tinatahak ang pamilyar na lugar. Hindi ko ito makakalimutan kahit sa kamatayan ko. Ang bayan ng San Luis. Sa mga panaginip ko mula pa noong bata pa ako, nakakulong ako sa iisang lugar sa loob ng lumang sementeryo ng bayan na ito. Hinahabol ako ng mga nabubulok na bangkay at ng mga taong gustong pumatay sa akin pero hindi ako makatakas. Halos gabi gabi iyon at nagigising ako na umiiyak at hinahanap ko ang maantak na sugat na nasa isip ko lang pala. Sa kalaunan unti unting naging madalang ang mga bangungot, siguro dahil simulan kong tanggapin sa sarili ko na tama ang panaginip ko----matagal na akong patay kahit humihinga pa ako. Ang eksaktong lugar na yon ay unti-unting lumalapit sa paningin ko ngayon mula sa loob ng helicopter. Nagpanic ako. "Sandali, bakit dito tayo pupunta?" Nanginginig ako sa pagkakaupo at tinitigan ko si
TINALIKURAN ako ni Jared.Naiwan akong parang baliw na nagwawala sa galit na walang kaaway.Nang bumalik, may itinutulak na trolley ng napakaraming pagkain sa mesa na halos dalawang metro ang haba. Parang fiesta ang isang higanteng glass platters ng mga prutas at higanteng basket na may balat pa na sobra pa sa isang buwan kong kunsumo. Naka-disenyo iyon na gaya ng sa mamahaling hotel. Feastive rin ang mga putahe ng karne at seafoods sa mga metal na lalagyan na para bang bibitayin na ako. May makukulay na pastries na sa gutom ko ay parang ang sarap dakutin agad at isubo.Literal akong naglaway na itinatanggi ng isip ko.Sa sobrang dami ng mga pagkain na yon ay puede na sa 20 katao.Hinihingal pa rin ako dala ng galit kaya paano niya naisip na magagawa kong kumain?Matutunawan ba ako gayong wala pa ring malinaw na sagot kung nasaan si Catherine?Kanina, nagde-deliryo na yata ako sa galit nang marinig ko na parang binanggit niya si Catherine at isang kasunduan pero malabo sa isip ko.
ANNA ATE, paki-check ang phone mo, minura kita sa text. Ate, huhulaan na kita ngayon: tatanda kang masungit, maraming apo at nakikita ko sa hinaharap na hinahabol mo sila nang pamalo kasunod mo si Kuya Jared. Ate, alam ko na kung bakit lagi kang gutom lately, nami-miss mo ang isang tao pero ayaw mong aminin. Ate, sorry kung palagi kitang binibigyan ng sakit ng ulo, hindi ko na uulitin. Ate, payagan mo na akong gumamit ng big bike mo, promise, ibabalik ko agad. Ate, gusto ko palang mag alaga ng husky, tuturuan kong magsalita ng latin. Sumikip ang dibdib ko sa pagpipigil na huwag umiyak habang binabasa ang mga huling mensahe ni Catherine sa messenger ko. Ilang linggo nawawa ang pamangkin ko at hindi pa rin siya nahahanap. Parang mababaliw na ako. Ito ba ang kabayaran sa mga kasalanan ko? Napaunat ako nang gumalaw ang lalaking nakayakap sa akin. Si Jared Salvatore. Pareho kaming hubad sa ilalim ng kumot samantalang kailan lang halos magpatayan kami. Hinihilin