Chapter 7

Chapter 7

Napaka-busy ngayong araw na ito. Kahit mag tatanghalin pa lang, may mga nurse na nag-aasikaso sa mga pasyente at may mga doctor na rin na nagmamadali. Habang naglalakad ako, napansin ko ang isang lalaki na kasama sa pagtulong sa isang buntis.

"Hmm, siguro mayaman yung manganganak," sabi ko sa isip ko, dahil kitang-kita ko ang pagka-kandarapa ng mga staff sa paligid na parang hindi nila alam ang kanilang gagawin.

Natapos ko ang mga gawain ko, kaya agad kung inunat ang aking katawan at saka pagkatapos ay pumunta ako sa lobby ng hospital dahil doon ako dadaan patungo sa pasyenteng kailanga kung i-check ang kanyang kalagayan.

Ngunit hindi ko inaasahan na may isang lalaki na bigla na lang bumangga sa akin, dahilan para mabigla ako at hindi ako nakagalaw.

Agad ako nagalit at nainis ako sa ginawa niya, ang akala ko ay hihingi siya ng tawad sa akin. Pero mas lalo akong nagalit dahil bigla na lang niyang hawakan ang dibdib ko na hindi makapaniwala at pinisil-pisil niya pa ito.

Akmang sasampalin ko na sana ng bigla itong nagmamadaling tumalikod at agad naglakad ng mabilis.

Sa sobrang galit ko ay nais kung magwala sa hospital, sino ba naman hindi magalit ng biglang sakmalin ang susó mo na parang isang bola lang. Hindi lang sakmal may kasama pang pisil-pisil. "Humanda ka sa akin lalaki ka, kapag magkita tayo ulit. Sisiguraduhin kong puputulin ko ang iyong titi dahil sinakmal mo ang susó ko!" gigil kong sabi dito. Alam ko na narinig niya ang aking sinabi dahil bahagya itong huminto at sinapo ang kanyang tetí.

Ngunit hindi niya ako pinansin nang magmadali pa itong umalis, at ako naman, dahil sa inis, nagpapadyak pa ako sa sahig dahil sa galit at nagpa-iyak ako sa inis.

Hindi ako nakapalagayan kung Hindi ako makahiganti sa kanyang ginawa sa akin, sobrang bigat ng aking nararamdaman, kaya hindi ko na napigilan ang sarili ko ang aking inis ag nakabusangot ang aking mukha. Ganito ako kapang Hindi ako makaganti sa taong may nagawang kasalanan sa akin.

Habang nag lalakad ako na nagsasalita na parang baliw. Isang kasama ko sa hospital ang makasalubong ko saka magtanong ito sa akin. "Anong nangyari d'yan sa mukha mo? Para kang natalo sa isang sugal!" wika nito.

Ngunit hindi pa rin humupa ang aking inis sa lalaki. Inis na inis pa rin ako habang sinasabi ko ang nangyari ngayong lang. "Ganito po ang nangyari ngayong araw," saka ko isinalaysay ko ang lahat dahilan upang malakas itong tumawa habang hawak-hawak ang kanyang tiyan.

"Hahaha, baka napakawalang isang balloon ang iyong susó. Bakit ba kasi pinagpala ka d'yan, samantalang sa akin parang isang kalamo lamang ng 5 years old na bata. Sanayin mo ang sarili mo, dahil hindi lang yan ang mararanasan mo dito," sambit niya sa akin.

Nakangisi siyang tumalikod at naglakad palayo sa akin.

"Haist," sabi ko sa sarili ko. "Kung pwede pa lang ibigay ko 'to sayo ibinigay ko na!" habol kong sabi dahilan lalo itong tumawa.

"Mukhang mga baliw ang mga kasamahan ko dito," bulong ko saka nagpapatuloy naglakad.

Habang nasa kalagitnaan ako ng paglalakad, narinig ko ang announcement sa loob ng hospital. "Nurse Cruz, proceed to VIP room." Kaya napahinto ako buti na lang ay may nakasalubong akong isa pang nurse kaya agad ko ibinigay ang checklist ko para sa pasyenteng aking titingnan.

"Okay lang ba? Baka may gagawin ka pa?tanong ko dito.

" Okay lang, kakatapos ko lang din pinuntahan ang naka asign sa aking. Lakad na baka importanteng tao nasa VIP room!" sabi nito na may ngiti sa labi.

"Salamat, ulit!" wika ko dito, saka pinagpatuloy ko na ang aking paglakad, nag-iisip kung ano ang mangyayari sa susunod na pagkakataon.

Habang naglalakad ako papunta sa VIP room, hindi pa rin mawala ang inis ko sa lalaking humawak sa dibdib ko. Paano niya magagawang ganun? tanong ko sa sarili ko, Wala bang respeto? Ang init ng ulo ko, parang gusto ko nang sumigaw, pero kailangan kong kalmahin ang sarili ko. May trabaho akong dapat tapusin, at hindi ko kayang madala ng galit ko ang lahat ng oras.

Naisip ko na sana may pagkakataon na magkausap kami ulit, at sa susunod, hindi ko siya palalampasin. Hindi ako pwede maging mahina, lalo na dito sa bagong lugar. Hindi ko kayang maging biktima niya.

Habang papalapit ako sa VIP room, mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko. Hindi lang dahil sa inis, kundi dahil sa kaba. Baka magkaaberya na naman ang lahat, at baka may nangyaring hindi ko inaasahan. Pagpasok ko sa VIP room, naaninag ko ang ilang mga nurse at doctor na nagmamadali.

Pagdating ko sa loob, nakatanggap ako ng ilang mga papuri mula sa mga kasamahan ko, at sandaling nagbago ang aking atensyon. Pero hindi ko pa rin maalis ang isip ko sa nangyari kanina. Nagpanggap akong okay lang ako, ngumiti kahit na hindi ko pa rin kayang alisin ang galit ko. Kailangan kong palamigin ang aking sarili, kailangan ko ng kontrolin ang aking sarili dahil sa mga oras na 'to ay hindi mawala sa aking isipan kanina.

Habang ginagawa ko ang aking mga tungkulin, natanaw ko ang pamilyar na anyo mula sa isang sulok ng room—ang lalake! Siya. Ang lalaking mangliligaw sa akin noon. Nakita ko siya na nakatayo sa tabi ng isang pasyente. Ang mga mata ko'y agad na naningkit, siya ang lalaking nagpahayag ng damdamin sa akin noon, ngunit hindi hindi ko pinansin noon dahil naka fucos ako sa aking pag-aaral.

'Hmmm, mukhang nakalimutan na niya ako!' bulong ko sa aking sarili saka nag fucos sa aking ginawa.

Nagpasya akong tapusin ang aking trabaho nang mabilis. Kailangan kong matapos agad dahil may iba pa akong pasyenteng aasikasuhin.

Agad kong inayos ang lahat na dapat kong gawin pagkatapos ay agad ko niligpit ang mga kagamitang na nakakalat sa maliit na lamesa.

"Huwag mong pansin, at sigurado akong nakalimutan ka niya," bulong ko sa sarili ko. "Siguro na ang pasyente ito ay kanyang asawa dahil nakita ko sa kanyang mata ang matinding pag-alala," dagdag kong bulong sa aking sarili.

Saka ako tuluyan umalis at doon lamang niya ako napansin dahilan upang nanlaki qng kanyang mga mata.