Chapter 1

=Ciana’s Point of View=

Isang buwan mula nang makabalik ako sa Pilipinas, inilakad ako ng kaibigan kong si Sasha para magtrabaho sa isang sikat at kilalang kumpanya. Pinsan daw kasi ng asawa niya ang may-ari nito.

Ngayon ay nandito na ako at papasok sa opisina ng CEO na sinasabi ni Sasha sa akin. Dala ko ang mga papel at requirements.

Pagkapasok ko ay ginandahan ko ang ngiti, naglakad ako papalapit, at confident na ngumiti—pero labis na nalaglag ang panga ko nang humarap ang lalake.

“M-Mateo—”

“Ciana?” taas-kilay niyang wika at masungit akong tinignan. “I didn’t know you’re here to apply?” Tila nabigla ako dahil hindi na malambing ang kanyang pananalita.

‘Hindi tulad noon…’

“I-I—M-My friend’s husband s-said he knows the owner of this company,” nauutal kong sabi, halos manlambot ang tuhod ko sa gwapo nitong mukha.

‘Shit! Shitttt!’

Kung sino pa ang iniiwasan, siya pa talagang makakasalubong!

“Ako nga,” angil niya at itinuro ang upuan, dahilan para halos matapilok pa ako sa sobrang panghihina ng tuhod.

‘Mayaman siya?! Ang alam ko, empleyado lang siya eh…’

“Sit down,” utos niya at inilahad ang kamay. Kinakabahan at natataranta kong inabot iyon, ngunit agad kong naramdaman ang matalim niyang tingin sa akin.

“Your resume and requirements, Ms. Ciana. Not your hands,” singhal niya, dahilan para napapahiya kong bawiin ang kamay at inabot ang mga papel na dala ko.

Pinasadahan niya iyon ng tingin. “What is your expected salary?” taas-kilay niyang sabi, ipinapakita ang malakas niyang dating habang suot ang yayamanin niyang office attire.

“I—I d-don’t know, sir…” naiilang kong sabi at huminga ng malalim sa kahihiyan.

“Since you are recommended by my cousin, wala akong pagpipilian kundi ipasok ka sa posisyon na nais mo. Do better or I’ll fire you.” Masungit niyang tono habang inilalagay sa ilalim ng drawer ang mga papeles ko.

“Opo…”

“Know that I’m a strict boss,” pahabol niya, kaya naman bahagya akong yumuko.

A WEEK LATER…

Nakatulala ako sa monitor ng laptop at biglang napatampal sa noo. Hindi ko na alam ang gagawin. “So being Luciana Valentina Vion is hard, huh?” Agad akong napatayo at mabilis na yumuko nang pumasok ang boss ko. Nailang ako bigla.

“Sir Mateo,” bati ko.

“Do that next week, Ciana. Hindi ko rin naman matatanggap ’yan kaagad dahil flight na natin sa Cebu in two days.” Napatitig ako sa kaniya.

“Yes, sir!” mabilis kong sagot, ngunit napalunok ako nang makita ang ngiti niya bago niya ako tinalikuran.

’Bakit ko nga ba iniwan ang isang ‘to nang walang paalam?’

Napabuntong-hininga ako at naupo. He’s Sebastian Mateo Martinez. Kasama siya sa Top 10 famous businessmen in Asia—sobrang gwapo, maganda ang katawan, maputi, at mabait naman talaga siya.

Not until I turned him into this. Sino ba namang tanga ang aamin pabalik pero hindi kayang panindigan? Walang iba, nag-iisa akong tanga.

Akala ko, pagbalik ko, maayos pa namin ang lahat nang sinimulan noon. But three years ago, I was a coward.

Malapit na ang flight namin papuntang Cebu, at sobra talaga akong kinakabahan para sa Business Party na ‘yun. Sana ay huwag akong mailang dahil kasama ko si Mateo papunta roon.

“Miss Ciana, pinatatawag ka na naman ni Sir Mateo.” Napalunok ako at napabuntong-hininga. Bukas na nga ang alis namin, hindi pa niya ipagpabukas ang sasabihin.

Naglakad ako papunta sa opisina ni Mateo. Hinatid ako ng secretary niya, at pagkapasok ko ay bahagya akong yumuko.

“Sir Mateo,” bati ko. Tinignan niya ako, tapos nag-focus na naman sa laptop niya.

“Sit down, Miss Ciana,” utos niya. Sobrang bossy. Hindi mawawala ang pagiging maawtoridad niya.

Nakasimpleng long-sleeved polo lang siyang puti at necktie, pero sobrang hot niyang tignan. “Are you sure you’re ready for tomorrow? What about your dress for the party?” Napalunok ako. Oo nga pala.

“Gagamitin ko na lang sigu—”

“Come with me. Hindi pwedeng hindi ka presentable tomorrow night.” Sinabi niya iyon habang hindi ako tinitignan. Nang maisave ang back-up file para sa trabaho niya, tumayo siya, dahilan para mapatayo ako.

“S-Saan, sir?” tanong ko.

“Sa isang store kung saan ka makakakita ng susuotin mo para bukas,” aniya ni Mateo, tapos may kinuha pa siya at sinenyasan ako.

“K-Kukuha muna ako ng pera si—”

“I’m on it. Kung hindi dahil sa akin, hindi ka naman madadawit dito. This is for company purposes.” Napalunok ako, tapos mabilis na sumunod sa kaniya.

Nagulat kami nang tinignan ng ibang empleyado, pero wala na akong nagawa at sumunod na lang. Matangkad siya kaya paano ko mahahabol ang malalaking hakbang niya.

“Faster,” utos niya, kaya naman naglakad-takbo ako.

Nang makarating sa elevator, napalunok ako at inililibot ang paningin sa buong paligid sa pagkailang. “Will you act normal? Don’t be too intimidated,” tila naiirita niyang sabi, kaya tumikhim ako.

“Yes, sir!” mabilis kong sagot, nahihiya na rin akong tawagin siyang ‘sir.’

‘Kala mo ay hindi namin inungol ang pangalan ng isa’t isa tatlong taon ang nakalipas…’

Nasa parking lot na kami, at binuksan ko ang sasakyan niya. Sumakay na ako, gayundin siya. Habang tinatahak ang daan, hindi ko nagawang magsalita.

Nakakakaba ang presensya niya. Kung noon ay ayos lang sa akin ang lahat, ngayon ay hindi na. Nagbago rin siya ng sobra. Hindi na siya palangiti tulad nang dati.

‘I know it’s my fault.’

“D-Dito na, sir?” tanong ko. Napalunok ako nang marating namin ang isang store kung saan sikat ang designer at sobrang mahal ng mga damit rito.

Yung naipon ko ata, hindi sapat para sa sampung gown dito. Kahit sapatos, kuminang sa mga mata ko. Parang sa tuwing isang gasgas, malaki na agad ang babayaran mo.

“Follow me. Hindi mo makukuha ang mga ’yan sa patitig-titig mo lang.” Napalunok ako at sumunod kay Mateo papasok sa store.

“Good morning, Sir Mateo!”

“Welcome back, Sir Mateo!”

Napalunok ako nang batiin siya ng mga staff dito na ang gaganda rin ng suot. Mas nagandahan pa ako nang makita ang chandelier sa loob ng store—so precious.

“For a party, formal please,” nakangiting aniya ni Mateo, agad akong tinignan at nginitian ng mga staff.

“Go with them, I’ll wait over there.” Tinuro pa ni Mateo ang upuan kaya sumama na ako sa mga staff.

Nang makarating kami sa mga gown—no way, hindi naman siguro ako magsusuot ng sexy formal dress, right? “Night party, ma’am?” tanong ng isa. Tumango na lang ako bilang sagot.

Maya-maya ay nakakuha na sila ng isusukat ko. Bago iyon, pinunta nila ako sa harap ni Mateo. Hindi ko alam ang gagawin nang titigan niya ako mula paa hanggang ulo. Yes, pataas!

Ang ganda ng pagkakaupo niya, prenteng-prente, at masasabi kong hot. “Susukatin po muna namin ang katawan ninyo,” aniya ng staff.

‘Seriously?! Sa harap niya?!’

Ang maluwag kong office uniform ay biglang naging fitted nang sukatin nila ako. Bumakat ang katawan ko, at nag-iwas tingin naman si Mateo, saka tumingin na lang ng magazines.

“Ang magaling kong customer, bumisita.” Kusa kong nalingon ang magandang babaeng nagsalita. Sobrang ganda niya, sobrang fire ang fashion niya at… Shit, model ba siya?

“Well, well, well…” aniya pa ng babae. Napalunok ako nang lumapit siya kay Mateo at yumakap. Napaiwas ako ng tingin at tinignan na lang ang mga damit.

“So, why did you come?” tanong ng babae. Ngumiti naman si Mateo sa kaniya at nang lingunin ako ay agad akong nag-iwas ng tingin.

“Pinaayos ko lang yung susuotin ng employee ko for tomorrow night, you know, business,” sagot ni Mateo.

‘Employee? Tch. Pwede namang kaibigan diba? Ayaw niyang dinedeny siya pero psh.’

“Mm, I’ll do this then. Teka, ano bang babagay sa’yo?” napatitig ako sa babae nang titigan niya ako mula ulo hanggang paa.

“I knew it! Teka lang, I’ll go and get my new stocks for my favorite customer,” nakangiti siyang sabi, kaya napilitan akong ngumiti.

Sobrang ganda niya, sobrang perfect! Clear skin, maputi, at bagay talaga sila ni Mateo. Napanguso na lang ako sa naisip. Maya-maya ay dumating na ang babae na may dalang paper bag.

“Can you tie your hair for me?” nakangiti at maayos niyang sabi.

Kinuha ko ang inabot ng staff na hair tie. Halatang bago, kaya inilagay ko ito sa bibig ko at itinaas ang buhok ko, inayos. Nang tingnan ko si Mateo, nakatitig siya sa akin kaya napalunok ako at mabilis na umiwas ng tingin.

Nang maitali ko ang buhok, humarap ako sa babae.

“I’m Carmelle, the owner of this store, kaya trust me,” matamis niyang sabi, kaya tipid akong ngumiti.

Nang makapasok sa fitting room, tinulungan niya akong magbihis. Pagkatapos, nauna siyang lumabas, tapos napalunok ako sa suot ko. It’s too sexy…

“Miss Ciana! Come here.” Aniya ni Carmelle, kaya lumabas na ako. Naka-paa, napanguso ako nang matawa si Mateo sa tuwid kong pagtayo.

“What about her shoes?” tanong ni Mateo.

Naisip ni Carmelle, saka siya tumingin sa paligid ng store. “Get me the red one, para bumagay sa black dress niya.”

Fitted ang black dress kaya kita ang katawan ko. Nang makuha ang sapatos, napalunok ako nang makita ang 5-inch heels na pula. Pinasuot nila sa akin.

“G-Ganito po kataas?” tanong ko.

“Yes, that suits you better,” nakangiting sabi niya, kaya hindi ko na magawang magreklamo.

“Any make-up will do, light, dark—maganda ka naman,” nakaramdam ako ng hiya nang sabihin niya iyon.

“So, what about this, Mateo?” Sinuri ako ni Mateo. Tumayo pa siya.

“Of course, ikaw ang magaling rito. Ikaw ang magdesisyon.” Nagpalitan pa sila ng ngiti. Kung pwede lang umirap, ginawa ko na.

“Then that’s it. Ayusin ko na. Tara, magbihis ka na, Miss Ciana,” nakangiting sabi ni Carmelle, kaya sumunod ako sa kaniya at nagpalit na.

Nang maayos na ang lahat, inayos ko ang tuck-in ng white long-sleeve polo ko sa itim na fitted skirt. Tapos ay lumabas na ako. Agad akong nadismaya nang makita ko si Mateo na naka-akbay kay Carmelle.

‘Grabe, sana pumunta na lang sila sa park, diba?’

“Okay na po ako,” maayos at mahinhin kong sabi sa kanila. Nilingon naman nila ako. Normal na normal ang ngiti sa akin ni Miss Carmelle, pero hindi ko iyon napalitan ng kasing-sincere nang kaniya.

‘Tch, parati na lang akong no match sa mga babaeng nagugustuhan ng mga lalaking nagugustuhan ko.’

“Let’s go. Carmelle, text me later,” aniya pa ni Mateo kay Miss Carmelle.

‘Edi wow, mawalan sana kayo ng signal.’

Sumunod na ako kay Mateo, dala-dala ang dalawang paper bag, at nang makarating sa sasakyan niya, basta-basta na lang akong pumasok.

“Nakakahiya naman, sir,” mahinang sabi ko.

“That’s nothing, para sa kumpanya naman,” seryoso niyang sagot. Nawala ang kaninang ngiti na suot-suot at napalitan ng alam niyo ’yung parang terror boss pero gwapo.

“Bukas nang 6 A.M, I’ll fetch you para walang takas,” napalunok ako.

“Baka mawala ka na naman nang walang paalam,” agad ko siyang nalingon sa sinabi, at basta-basta na lang akong napanguso sa kahihiyan.

“Sige po, sir,” mahinang sagot ko.

“B-bakit po pala two days? Eh bukas naman po ’yung party, makakauwi rin tayo aft—”

“Hindi tayo makakauwi nang lasing, at after the party, tomorrow night pa tayo makakauwi dahil may pakulo ang mga businessman doon,” sagot niya sa akin.

“Formal po ba ang susuotin after the party?” tanong ko.

“Nope, wear anything na aakma sa beach.” Pajama tapos longsleeve, aakma ’yon, ngiwing sabi ko sa sarili.

“Yes, sir,” sagot ko na lang. Ang kapal ng mukha ko nang una akong nandito sa company niya kasi akala ko okay pa rin kami pero hindi pala.

Late ko narealize na mali talaga ang ginawa kong pag-alis nang walang paalam, inisip lang ang sariling nararamdaman at hindi ang kaniya.

‘Lesson learned. Huwag maging selfish gaano man kasakit ang nararamdaman mo, ano mang rason mo, lalo na kung sigurado kang magsisisi ka sa huli.’