Chapter 7

“My heart still beats like this whenever you’re around, Ciana.” Napalunok ako at napatitig lang sa mukha niya.

“M-Mateo…” sambit ko sa pangalan niya, pero nakita ko ang matamis niyang ngiti, ngunit malungkot.

“Naghintay pa rin ako, aminin ko man o hindi. Inantay pa rin kita, itanggi ko man o aminin.” Bigla akong nanlambot nang makita ko ang pag-kislap ng mata niya dahil namamasa na ito.

“Ano bang plano ng tadhana sa atin, Vion?” Napalunok ako nang tawagin niya ako sa tawag niya sa akin noon.

(Wala naman sigurong nagbabasa sa inyo ng Vion na VA-YON, di ba?)

“T-Tayo ba talaga o hindi?” Hindi ko maalis ang titig ko sa kaniya. Naupo ako nang maayos ngunit hinayaan siyang hawakan ang kamay ko at itapat sa dibdib niya.

“Hindi ko magawang lapitan ka habang napapanood kita sa malayo, Vion. Gusto kitang tawaging ‘Vion,’ but I can’t. It reminds me of the painful waiting.” Napalunok ako nang punasan niya ang luhang tumulo sa mata ko.

“It took years of waiting, Vion. Why did you have to leave me