บทที่1.เรื่องมันเริ่มต้นที่นี่แหละ 2

          ธุรกิจ100ล้านก็ต้องดูแล ยังตะเกียกตะกายมาเปิดร้านกาแฟให้เหนื่อยทำไมไม่รู้หวานตาบ่นในใจ

          “ขอ Style Iced Coffee กับเครปเค้กชิ้นนึงนะ”

          หวานตาสั่งเครื่องดื่มเมนูโปรด กับขนมหวานสูตรตัวเองเอามาตั้งประดับโต๊ะ เพื่อไม่เป็นการน่าเกลียดหากเธอจะปักหลักนั่งอยู่ตรงนี้นานหน่อย

          ไม่มีพนักงานคนไหนกล้าไล่ลูกค้ากิตติมาศักดิ์แบบเธอหรอก หวานตาใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนสนิทเจ้าของร้าน พนักงานเกรงใจเธอ พอๆ กับเกรงกลัวภูมิทีเดียว

          หญิงสาวล้วงแล็ปท็อปส่วนตัวขึ้นมาเปิดทำงานฆ่าเวลา

          ระหว่างรอ...เรืองฤทธิ์ แฟนคนปัจจุบันของเธอนั่นเอง

          “ฉันไม่เข้าใจเลย เจ้หวานทำไมไม่ชอบเฮียภูมิ...เฮียหล่อกว่าแฟนคนล่าสุดของเจ้แกอีก” สาวบ่นอุบ เธอเห็นหวานตากับนายจ้าง ตั้งแต่วันเปิดร้านใหม่ๆ เข้าใจว่าสองคนนี่เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอกับคนอื่นๆ เข้าใจผิด ระหว่างหวานตากับภูมิ ไม่มีอะไรในกอไผ่ ทั้งสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน

          “อย่าพูดดังไปล่ะ เฮียได้ยินจะโกรธเอานะ”

          แฟงเพื่อนร่วมงานเตือน ภูมิไม่ใคร่พอใจหากใครก็ตามพูดถึงหวานตาในแง่ลบ

          “ดูแลดี เอาใจก็เก่ง พูดอะไรไม่เคยเถียง ยังดีไม่พอสำหรับเจ้หวานอีกหรือไงฮะ” สาวยังเถียงแทนเจ้านาย

          “อย่ารู้ดี ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนน่ะมันยาว หากเป็นแฟนกัน พอเลิกกัน ก็ไม่อยากมองหน้ากันแล้ว เฮียกับเจ้หวานคบกันมากี่ปี หากเป็นแฟนกันล่ะก็...คงไม่ยาวขนาดนี้หรอก” จิ๋วพนักงานอีกคนออกความเห็นผสมโรง

          นิสัยอย่างหวานตา หากไม่สวยล่ะก็ ผู้ชายคงเปิดแน่บตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก

          ผู้หญิงอะไร เอาแต่ใจตัวเอง เชื่อมั่นในตัวเองสูง จนบ้างครั้งดูกระด้างจนน่ากลัว

          แฟงยกกาแฟตามสั่งพร้อมกับเครปเค้กมาเสิร์ฟให้เพื่อนสนิทนายจ้าง เธอชำเลืองมองหน้าจอแล็ปท็อปที่หวานตาเปิดค้างไว้ สาวเสิร์ฟวางถาดลงบนโต๊ะ หวานตาพยักหน้าอนุญาต เธอกำลังติดพันกับการคุยกับ ชลดาเพื่อนสนิทเพศเดียวกัน เพื่อนหญิงคนเดียวที่ทนความเอาแต่ใจของเธอได้

          “อย่าบอกนะว่าแกอยู่ร้านคุณภูมิ!!”

          เสียงเพื่อนพูดดักคอ ซึ่งหวานตาก็ไม่ได้สนใจ

          “แล้วทำไมฉันถึงจะมาร้านหมอนี่ไม่ได้ล่ะ?”

          หญิงสาวย้อนถาม ฉวยแก้วกาแฟมาจิบกลั้วคอ

          “จริงดิ!! แกนัดแฟน ให้มาเจอกันที่ร้านคุณภูมิจริงๆ เหรอ”

          ชลดาถามเสียงหลง หวานตาเป็นผู้หญิงที่โคตรโชคดี ท่ามกลางผู้ชายแสนดีหลายๆ คน และผู้ชายเหล่านั้นรุมทุ่มเทความรักให้กับคนเอาแต่ใจอย่างหวานตา หนึ่งในผู้ชายดีๆ นั่น มีภูมิรวมอยู่ด้วย แม้ชลดาจะไม่มั่นใจ ระหว่างสองคนนั่น สถานะคือเพื่อนจริงๆ หรือว่าแสร้งแกล้งเป็นเพื่อน สำหรับหวานตานั้น... เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็น เพื่อนของเธอไม่ได้คิดเป็นอื่นกับภูมิแน่ๆ แต่ชายผู้นั้นชลดาไม่มั่นใจ เพราะเท่าที่สังเกต ภูมิให้สิทธิ์พิเศษกับเพื่อนของเธอหลายอย่าง หลายอย่างจนเกินคำว่าเพื่อนสนิท เธอไม่ได้คิดอกุศล แต่ผู้ชายคนนั้น คิดกับหวานตามากกว่าคำว่าเพื่อนแน่นอน

          “เอะ!! ยังไงยัยชล การที่ฉันจะนัดเรืองฤทธิ์มาที่ร้านหมอนี่ ฉันทำไม่ได้เหรอ?”

          หวานตาถามเสียงขุ่น ทำไมเธอจะนัดแฟนให้มาที่ร้านของภูมิไม่ได้ล่ะ?

          “ได้ แกจะนัดแฟนแกไปที่ไหนก็ได้ แต่ขอล่ะ อย่าไปที่นั่นเลย”

          ชลดาพยายามเตือน ความสัมพันธ์แสนคลุมเครือนี้มันดูแล้วอิหลักอิเหลื่อ สงสารแต่ผู้ชายอย่างภูมินั่นแหละ เขาไม่เคยบอกความรู้สึก และไม่เคยแสดงออกให้เพื่อนของเธอรู้ตัว ชลดาเชื่อว่าคนรอบตัวหวานตารู้ โดยเฉพาะบิดาของเธอ

          “แกท่าจะบ้านะยัยชล หมอนั่นยังไม่เคยบ่นเลย และฉันจ่ายสตางค์นะยะ ฉันไม่ได้มากินฟรี”

“เออ ฉันรู้แล้ว แหม...” ชลดาจิปาก เธออยากสะกิดให้เพื่อนมองเห็นสิ่งที่ภูมิปกปิดไว้เหลือเกิน แต่นั่น... อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนขาดสะบั้นลงก็ได้ ชลดาปรามตัวเอง...งานนี้เธอควรงดเผือก ห้ามเสือกโดยไม่จำเป็น เพราะหากสิ่งที่เธอเดาไว้ ไม่ใช่อย่างที่คาด มันจะพานให้คนสองคน มองหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ

          “พอเลย...ฉันจะมา ฉันจะนั่งให้รากงอกเลย แกห้ามฉันไม่ได้หรอก”

          หวานตาพูดเย้ยๆ เธอชอบนั่งทำงานที่ร้านกาแฟของภูมิ บรรยากาศรอบตัวทำให้สมองเธอแล่น มันเป็นเพราะความร่มรื่น และกลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ ภูมิน่าจะจำได้ สิ่งเดียวที่เธอชอบแต่ไม่เคยทำได้ คือการอยู่ท่ามกลางต้นไม้เยอะๆ หวานตาชอบธรรมชาติ แต่คนเบื่อง่ายแบบเธอ ทำให้สิ่งที่ตั้งใจไว้ไม่เคยสัมฤทธิ์ผล บรรดาต้นไม้ที่เธอปลูกไว้ ได้รับการดูแลแค่ช่วงแรกๆ พอความเบื่อเข้าครอบงำ ต้นไม้เหล่านั้นก็เหี่ยว และแห้งตายไปในที่สุด

          บ้านของภูมิมีแต่ความร่มรื่น แต่มันน่าเกลียดเกินไปที่เธอจะแวะไปนั่งทำงานที่นั่น

          ต่อให้สนิทกับบุตรชายเจ้าของบ้าน แต่สถานะของเธอก็แค่เพื่อน มันไม่เหมาะขนาดเดินเข้านอกออกในบ้านหลังนั้น...จนกระทั่ง...ภูมิเนรมิตร้านนี้ขึ้นมา มันจึงเป็นสถานที่สิงสู่ของเธอ หวานตานั่งทำงานที่นี่ได้เป็นวันๆ กลิ่นดอกไม้ที่ลอยตลบอบอวล ช่วยให้เธอผ่อนคลาย และคิดงานดีๆ ออกมาได้

          ใช่เลย...เธอเป็นฟรีแลนซ์ รับออกแบบตกแต่งบ้าน

          งานเธอมีให้ทำตลอด นายจ้างของเธอส่วนใหญ่ ก็มาจาก...พิสิทธิโยทินพร็อพเพอร์ตี้นั่นแหละ

          หวานตาไม่ได้อัตคัด เธอมีทุนสำรองจากบิดา ท่านแบ่งทรัพย์สินให้เธอตั้งแต่อายุครบ20ปี ทวีทรัพย์ให้หวานตาบริหารจัดการกับสินทรัพย์ที่ท่านมอบให้เอง และคนสนิทๆ กันเกือบทุกคนก็รู้ รวมถึงเรืองฤทธิ์ด้วย

          หวานตาคิดเพลินๆ จนกระทั่งเสียงแหวของชลดาดังกรอกหู เธอจึงหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง

          “แกฟังที่ฉันพูดมั้ยหะ?”

          “แก้วหูฉันจะแตก แกจะตะคอกฉันทำไมยัยชล?”

          หวานตาถามเสียงแข็งกลับไป

          “ฉันถามแกเป็นรอบที่ร้อยแล้วยะ แกก็ยังนิ่ง... แกใจลอยคิดถึงใครอยู่ล่ะยะ!!”

          ชลดาพูดประชด เธอถามเพื่อนนับสิบครั้ง ไม่มีคำตอบจากปลายสาย เหมือนกับว่าหวานตาไม่ได้นั่งฟังเธอพูดอยู่เลย

          “บ้าสิ แกถามมาใหม่ เดี๋ยวฉันจะตอบ”

          หากตอบไปว่าเธอกำลังคิดถึงภูมิ เพื่อนของเธอคงกระแหนะกระแหนไม่หยุดแน่นอน

          “สรุป แกไม่ได้ฟังฉันพูดเลย” เสียงของชลดาขุ่นหน่อยๆ

          “ฟัง ฟังแล้ว ว่ามาเลย”

          หวานตารีบตอบ ก่อนที่เพื่อนคนสุดท้ายจะนอยด์ เธอขี้เกียจหาเพื่อนใหม่ และคงไม่มีเพื่อนใหม่คนไหนทนนิสัยแย่ๆ ของเธอได้

          “มีคนมาเมาส์มอยให้ฉันฟัง” ชลดาเกริ่นนำ เธอกำลังเรียบเรียงคำพูด

          เพราะเรื่องที่จะเล่าให้ฟังต่อจากนี้ หวานตาอาจจะเลิกคบเธอไปเลยก็ได้

          “วันๆ ไม่ทำอะไรกัน จับกลุ่มนินทาชาวบ้าน” หวานตาเปรยลอยๆ

          “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก มันก็มีบ้าง แกอย่ามาชวนฉันนอกเรื่องสิ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับแกโดยตรง” ชลดารีบพูดดัก หวานตากำลังทำให้เธอไขว้เขว

          “เดี๋ยวนี้พวกแกว่างจัด ถึงขนาดเอาฉันไปนินทาเชียวเหรอ?”