CHAPTER 1
“Mama, wake up now!” I opened my eyes when I heard my baby boy. I heard him chuckled when I pulled him towards me. “Ah, do not tickle me!”
“You’re so kulit! Mama is tired pa, anak,” I said while tickling him. His laugh is music to my ears.
“But we need to buy groceries pa! We’re out of stock na.” He pouted. I stopped tickling him and pulled him to lay beside me. “Why are you so tired ba, Mama? Where did you go last night? You went out with your friend?”
Nagiging madaldal na talaga ang anak ko.
“Yes, anak. I went out with a friend. We just talked about business,” I explained. Bumangon siya at humarap sa ‘kin. Humalukipkip pa siya at tinaasan ako ng kilay. I smiled, amused.
“Business? But he’s courting you,” suplado niyang sabi.
“What? Who told you that?” I got alarmed. Paano niya nalaman na gustong manligaw ni Chase?!
“So he’s courting you nga po, Mama? Hm, I don’t like him to be my Daddy. Choose a good man to be my Father.”
“Zyair, kanino mo natutunan ang mga iyan, hmm?” Bumangon na ako para harapin siya. He’s still crossing his arms. “Tell Mama.”
“I wanna know about the people you’re with po. I asked Tita Amara and she told me that Tito Chase is courting you, and I’m concerned because Tita told me he’s a playboy. I’m concerned for you and for myself, Mama. I’m sorry po…” He smiled cutely.
Nag-ayos na ako dahil kinukulit na ako ni Zyair. It’s a Saturday today and we need to do our grocery. For six years, ito na ang ginagawa namin. When he was still a baby, I would always bring him with me to the grocery dahil wala akong maiwanan sakaniya.
We rode a taxi to go to the grocery. When we arrived and entered, Zyair immediately ran towards the cart station to pull one. He then climbed and I helped him because he was still struggling. He sent me a flying kiss when he was finally inside. We then started getting everything we need.
“Mama, I’ll go down. Can I get chocolates po?” He looked at me with puppy eyes. I blew a breath and nodded.
“Okay, kaunti lang. Your teeth will fall!”
“Yes po, Mama! Love you!” And then he ran excitedly.
Kinuha ko na ang ibang kailangan bago napagpasyahan na sundan na ang anak dahil baka kung anu-ano na ang kinuha no’n. Kapag napunta kami sa grocery, ito talaga ang pinaka-exciting part sakaniya. Pinagbibigyan ko naman siya dahil isa talaga ‘yon sa nagpapasaya sakaniya.
I saw him holding a big chocolate bar. Nakatingin pa siya sa may taas na part, mukhang gusto pang kumuha. I smiled and was about to go near him when I saw a familiar built of a man standing not so far away from him. My eyes widened and I panicked but I didn’t know what to do. Nagtitingin din siya ng chocolate habang may kausap sa telepono. Isang sulyap niya lang sa kaliwa niya, makikita niya ako at ang anak ko.
Dahan-dahan pero patakbo akong lumapit sa anak ko. My son saw me coming so I signed him to keep quiet. Nang makalapit ay kagad ko niyakap at hinarangan ang anak. Nakatalikod na ako ngayon kay Raven.
“Yes, I’m now buying chocolates. What else do you want, baby?” I heard his voice again after years of hiding. Nakagat ko ang pang-ibabang labi, hindi na alam paano kikilos at aalis.
My son looked up on me. “What is it, Mommy?” he whispered. I smiled at him and then I got the chocolate at the top section.
“Let’s go, baby.” Hinawakan ko ang kamay niya at hinila na siya paalis doon. Hindi na ako nagtangka pang lumingon dahil natatakot ako na baka sa paglingon ko ay pagtatagpo ng paningin naming dalawa.
When we got home, Zyair was looking at me with confused eyes. Gusto kong magpaliwanag pero hindi ko alam kung saan at paano sisimulan. He’ll know that I was married… No, I’m still married to him. I waited for him to send me the annulment papers but they didn’t come. Nang mainip ako, I asked Amara to help me but years passed, and nothing happened.
So I’m basically still married to him.
“Mama, there’s our food!” Zyair excitedly said when our doorbell rang.
“Okay, I’ll get it. No chocolates muna, ha? Kain muna tayo before dessert,” I said as I stand up. Humagikhik naman siya bago tumango. I kissed his cheek before walking towards the door.
Kinuha ko ang pera sa loob ng coat na nakasabit sa may pinto. I opened the door while counting the money.
“Here—“ I wasn’t able to finish my line when I saw who was standing in front of me. My jaw dropped and I just stared at him with pure… anger.
“Archella—“ Before he could even speak my name, I shut the door.
How dare he show up here? After all the pain he inflicted me?! Ano? Ano pa bang kailangan niya? Is he going to tell my parents that he found me? Ano, ibabalik niya ako?! Ang kapal ng mukha niya! Ang kapal-kapal ng pagmumukha niya para magpakita at humarap sa ‘kin ngayon?
No! I was already done with that life years ago! I’m never coming back!
“Mama, are you okay?” I almost burst into tears when I heard my son’s voice.
No, anak. I’m not okay. Because I just saw him… The man who first signed the papers when we were forced to get married. That very moment didn’t leave my mind. That memory stayed with me, it haunted me every night.
...
We were having dinner when I noticed my parents acting weird. “Uh, do we have a problem?” I asked. Mommy looked at Daddy and then she nodded. When I turned to my father, he was shaking his head as if there was a problem.
“Bihis na bihis ka, hija. May lakad ka?” si Daddy.
Ngumiti ako at tumango. Finally, they asked. “Yes, Dad. Monthsary po namin ni Laurel!” masaya ko pang sabi pero nang makita ang naging reaksyon nila ay nagtaka na ako.
Mommy sighed and then she wiped her lips. She looked at me with her serious face on. Napahigpit ang hawak ko sa kubyertos habang inaabangan ang mga salitang lalabas sa bibig niya. “Hija, we want you to break up with your boyfriend.”
And my whole world stopped.
I blinked my eyes, couldn’t believe what I just heard. “W-What? I just said that it’s our monthsary today.” My heartbeat raced when I turned to Daddy. “What is she saying, Dad? What break up?”
“We want you to break up with Laurel, hija. Our company’s sinking down and D’Leon Company offered help but in one condition. Hindi namin mabigay ang kagustuhan nila so your mother and I gave them a proposal. We want you to marry their son.” I felt like a bucket of iced water was poured on me. I literally froze like a statue, not even blinking as I looked at them unbelievably.
Nang makabawi ako ay natawa nalang ako. “Are you kidding me?”
Umiling si Daddy habang si Mommy naman ay napapikit na. Katulad ni Daddy, umiling din ako dahil hindi ako naniniwala sa sinabi nila. Why would they use me to save the company? I am their daughter! Hindi nila magagawa ‘yon! And make me marry a stranger? A complete stranger? Really?!
“Tell me you’re just joking,” sabi ko nang mapagtanto na wala silang naging sagot sa tanong ko. My jaw completely dropped when I also realized that this is for real! That they really used me! “Wow, I can’t believe this. Did you really… I’m not breaking up with Laurel.” Tuluyan ko nang binitawan ang kubyertos at tumayo para umalis pero natigilan nang magsalita si Mommy.
“We are planning to talk to Laurel about this.” My eyes widened because of that. Hindi nila pwede gawin ‘to!
“No! You’re not telling him anything! You’re not doing this! Hindi ako pumapayag!” Hindi ko namalayan na tumaas na ang boses ko kaya nagulat ako nang sigawan din ako ni Daddy.
“This is the only way to save the company! Kung wala ‘yon, maghihirap tayo!”
“And we’ll look for another way! Malapit na akong matapos and I’m going to look for a job! There is no need to sell me just like that to someone I don’t even know!” I said with shaking hands. Tell me this isn’t real! Someone tell me that this isn’t serious. “I’m not breaking up with Laurel. I’m not marrying—”
“They are on their way here for the papers. Hindi ka pwedeng umalis,” Mommy said and then she stood up. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig kung paano niya utusan ang bodyguards na ‘wag akong palabasin. Pagkatapos no’n ay umalis na siya.
“No, you’re not doing this to me! Laurel is waiting for me!” Hinabol ko si Mommy at hinawakan ang braso niya. “Hindi niyo pwedeng gawin ‘to sa akin… sa amin!”
“There’s no backing off here, hija. We already accepted their help for our company and they are already expecting the marriage between you and their son. Now, go upstairs and fix yourself. You’re not wearing that for today. Look for something decent…”
And she left me with no choice.
...
CHAPTER 2 Nanatili akong nakatayo roon habang nakatulala. Nang maalala si Laurel ay kagad akong umakyat sa kwarto para tawagan siya pero nagulat nalang ako nang makita ang isang bodyguard na hawak na ang cellphone at laptop ko. I ran to him and tried to get my belongings but he was too tall and bulky. Wala akong kalaban-laban. “Ibigay mo sa akin ‘yan!” Sinubukan kong kunin sakaniya pero hindi ko rin nagawa. “No! Laurel!” I yelled, almost crying while thinking of Laurel who’s probably waiting for me to come. My shoulders shook as I looked at the bodyguard’s back. Pumasok ako sa kwarto at naghanap ng kung anong gadget na magagamit para matawagan o matext si Laurel. Nanlumo ako at napa-upo nalang nang walang nakita kahit na halos halughugin ko ang buong kwarto. Even my old phones weren’t there anymore! Parang talagang plinano na ito! I cried helplessly while trying to open the door. The bodyguards were too strong, hindi ko man lang mahawakan ang handle. “Let me go! Let me go! I need
CHAPTER 3Raven and I decided to sleep next to each other. We didn’t have a choice because that’s the only available room. I put a pillow in between us so that we wouldn’t be that close. Even in my sleep, I was thinking of Laurel. The next day, I woke up with no one beside me. I looked around the room and even downstairs until I realized that Ivan has already left for work. He’s not studying anymore while I’m in my last year. I just toasted a slice of bread for breakfast and decided to buy a coffee on my way to school. When I arrived, si Laurel kagad ang una kong hinanap pero hanggang sa natapos ang lahat ng klase ko, hindi ko man lang siya nakita. I don’t have a driver because our parents thought that Raven will always drop me off, e iniwan nga lang ako ng isang ‘yon. I rolled my eyes while walking towards the waiting shed. I’m planning to take a taxi so I could go home fast. The house was dark and empty when I arrived. He’s not home and I have all the time and space just for myse
CHAPTER 4He was working when I entered the room. He didn’t even give me a single glance. Umirap ako at pumasok na sa banyo. While showering, I kept on thinking why he was mad. Ano bang nagawa ko para magalit siya? At akala ko ba walang pakielamanan?I went out wearing my sleepwear. I brushed my hair using my fingers while slowly walking towards the bed. Hinintay kong tumingin siya sa akin pero hindi nangyari ‘yon. Umirap akong muli at inayos nalang ang space ko sa kama. Umupo ako sa kama at hihiga na sana nang magsalita siya. “Aren’t you going to tell me where you went?” he asked with a cold voice with his eyes still on the screen of his laptop. “Why do you have to know?” sabi ko habang nakatingin sa laptop niya. Up until now, I don’t have a phone! Gusto ko nang marinig ang boses ni Laurel!I saw how his jaw clenched when I looked at him. Tumalim ang tingin niya sa laptop at mas umingay ang pag-tipa niya sa kaniyang keyboard. Kumunot na ang noo ko dahil nararamdaman ko na ang gali
CHAPTER 5When I woke up the next day, my head was throbbing in pain. I tried to stand up but I ended up falling back to the bed. Hindi na ako sumubok pang tumayo at humilata nalang doon. Napunta ang tingin ko sa bintana at nakitang maliwanag na. Nang dahil doon ay bumangon na ulit ako dahil may pasok pa ako.I was smiling on my way down but it faded immediately when I saw Raven in the kitchen with an apron on. Lumapit ako sakaniya nang walang kahit na anong emosyon sa mukha. Bakit nandito pa rin siya? He should be in his office right now… or with that Marianne Beige!“What are you doing?” I asked as I grabbed a cup to make coffee.He didn’t answer me. He just continued cooking breakfast. I frowned while watching him because a question suddenly filled my mind. Bakit gumagawa pa siya ng breakfast kung pwede namang sumabay nalang siya roon sa kay Marianne.“I’m not eating, I’m late for school,” I said as I sipped on my coffee. Tatalikuran ko na sana siya nang marinig ko siyang magsalit
CHAPTER 6I ignored him because he was also ignoring me. Naiinis lang ako dahil paano ko makakausap si Laurel kung ganitong hindi niya man lang ako pinapansin, ni ultimo sulyap ay hindi niya magawa.Sunday ngayon kaya walang pasok, ganoon din siya. Nanatili lang kami parehas sa bahay pero ni isang beses, hindi kami nag-usap o nagdikit man lang. Busy ako sa pagbabasa ng mga libro at pag-iisip kung kailan ako makakabili ng cellphone. Pwede akong humiram sa mga kaibigan ko pero hindi ko ‘yon naisip kagad dahil nakulong ang isip ko sa katotohanang kasal na ako kay Raven. It just won’t sink in.I was in the library when Raven entered. Naka-upo ako sa couch na medyo malayo sa table kung saan madalas nagta-trabaho si Raven. Kaya lang naman ako pumunta rito dahil alam kong hindi siya magta-trabaho ngayon. Hindi ko in-expect na papasok siya rito ngayon, hindi tuloy ako makagalaw at makaalis. I just stayed seated. Umakto pa akong hindi ko siya napansin pero kagad siyang sinundan ng mata ko nang
CHAPTER 7 Matapos nang nangyari sa school, tuluyan na akong hindi pinansin ni Raven. There are times na ako na ang lalapit at magsisimula ng usapan pero hindi niya talaga ako pinapansin. Late na rin siya kung umuwi, minsan nga ay hindi na siya umuuwi. Pero kahit na ganoon, hinihintay ko pa rin siya sa hindi malamang dahilan. I only have one week left before I graduate from college. May mga plano na ako na na-buo at hindi na ako makapaghintay pa na masimulan iyon. Tutal hindi naman ako kinakausap at pinapansin ni Raven, hindi naman niya siguro malalaman ang mga ginagawa ko. I looked for a job before I graduate. I made myself busy. I stopped waiting for him to come home pero pinagluluto ko pa rin siya. Minsan kinakain niya at madalas ay hindi. “You have a whole company waiting for you, Arc,” Amara said while typing on her laptop. Siya ang nilapitan ko para tulungan akong maghanap ng trabaho dahil magaling ‘to si Amara pagdating sa mga gig. Marami siyang pinagkaka-abalahan sa buhay.
CHAPTER 8 “Bumalik ka ah!” Amara said and then she let out a sigh. Ngayon ang lipad ko papuntang Canada. Tinapos ko muna ang mga dapat na pag-aralan at trabahuhin sa kumpanya and then I asked for a break. Raven asked me about my plans but I kept quiet. Ang tanging sinabi ko lang sakaniya ay gusto ko lang ng break bago ako tuluyang mag-trabaho. “Of course, babalik ako…” I gave her a warm smile. Hindi ko sinabi kay Amara ang dahilan kung bakit ako pupunta ng Canada. Hindi naman niya ako kinulit tungkol doon na siyang ipinagpasalamat ko. Nga lang, naging mahirap ang pag-aayos ng gamit dahil mahuhuli ako ni Raven. Kaya hindi na ako nagdala ng damit at humiram nalang ng ilan kay Jade. Bibili na lang din ako roon. Hindi naman ako magtatagal, kailangan ko lang talaga maka-usap si Laurel para naman aware siya sa sitwasyon ko ngayon. Buti nalang din at naging busy si Raven these past few days kaya hindi niya na ako gaanong napapansin.“I’ll go na,” I said to Amara. “Mag-iingat ka, ah? Ca
CHAPTER 9Itinaboy ko siya sa aking tinutuluyan. Hinayaan niya naman ako na gawin ‘yon pero kinabukasan nang lumabas ako ay nand’yan na kagad siya at naghihintay.I acted as if I didn’t see him. Hindi rin siya nagsalita nang lagpasan ko siya pero ramdam ko namang sumunod siya sa akin. Dumeretso ako sa isang café para roon mag-breakfast. I glanced at Raven and saw him talking to a girl.I raised my left brow when he looked at me. Umiwas na rin ako ng tingin at naghanap ng bakanteng lamesa. Nang makakita ay umupo na ako roon. After ordering my food, I took out my laptop to get some work done.“What are you doing?” I glared at Raven when he pulled the chair in front of me.“Sitting? Kakain din ako rito,” he said as he raised his hand.“Maraming bakante.” Tinignan ko siya nang mariin.“Bakit pa ako uupo roon kung nandito ang asawa ko?” he fired back.I blew a breath and just decided to ignore him. Hindi rin siya nangulit at nanatili nalang na tahimik habang nagtitingin ng magazine.“Arche
CHAPTER 20Hinabol ko si Mommy habang pinupunasan ang luha ko. Binalot ng hiya at awa para sa sarili ang buong pagkatao ko. Kailan ba ako matatapos sa sitwasyong ‘to?“Mommy!” Hinawakan ko ang braso niya nang maabutan ko siya. Matigas ang ekpresyon niya nang humarap siya sa akin.“Ayokong makipag-away, Archella. Ginawa ko lang ang dapat ay ginagawa mo!” She raised her brows at me. Mabilis akong umiling sakaniya.“No. Hindi ako papayag. Nakita mo ba ‘yung kanina? Mrs. De Leon was there! Nakita niya ang lahat. Narinig niya ang lahat!”Kumunot ang noo niya. “At ano naman?”“What…”“Hindi niyo naman mahal ang isa’t isa! At pakielam ko sa pamilya niya? ‘Yung anak lang naman nila ang kailangan natin—”“I don’t know you anymore…” I whispered but still enough for her to hear. “Bakit… Bakit mo ginagawa sa ‘kin ‘to.”She looked away, trying not to cry. “I’m not up for any drama right now, Archella. Magpasalamat ka nalang at tutulungan ka raw ng mayaman mong asawa. Kausapin mo siya at baka makal
CHAPTER 19Nanatili pa kami roon ng ilang araw bago ko napagpasyahan na bumalik ng Maynila dahil alam kong hindi babalik si Raven hangga’t hindi ako nabalik. Nga lang, baka pagbalik namin ay iba na naman ang trato niya sa akin.“Uuwi ka ba sa bahay?” I broke the silence between us. Hindi na ako umasa pa pero curious lang.“Maybe…”Napangisi ako roon. Maybe… Matapos niyang mangulit sa akin na sasama rito, hindi pa rin siya uuwi sa bahay. Ayos lang siguro ‘yon. Sanayan nalang ‘to. Kung dumating man ang panahon na napagod na ako, sana ay siya naman ang maghanap sa akin.Nang makarating kami sa Maynila, naghiwalay kami nang hindi man lang nag-uusap. Hinayaan ko nalang siya dahil pagod ako. Sa bahay namin ako dumeretso. Natulog kagad ako pagka-uwi dahil wala na akong energy para umiyak pa.Nang pumasok ako sa trabaho kinabukasan, maraming tao. Nagtataka ko silang pinapanood sa bintana ko. Umingay kasi bigla, akala mo may artistang dumating. Saktong pumasok sa opisina ko ang secretary ni Ra
CHAPTER 18“Hindi mo ‘to kailangang gawin, Raven,” sabi ko habang pinapanood siyang mag-ayos ng gamit niya. Nandito kami ngayon sa bahay para kumuha ng damit niya. “Hindi ka kasama sa plano kong ‘to—”“Bakit hindi ako kasama sa plano mo?” Tumigil siya sa ginagawa at tumingin sa akin.“Galit ka sa ‘kin, ‘di ba?” I asked. Napasapo ako sa noo ko nang iniwas niya ang tingin sa ‘kin at nagpatuloy sakaniyang ginagawa.Paano kami mag-uusap ni Laurel kung nandoon din siya? Mukhang hindi niya ako bibigyan ng space kung sasabihin kong gusto kong mag-usap kami.“I want to be involved, Archella.”“You don’t even know kung anong gagawin ko roon!”“That’s why I’m coming with you.”Naiinis ako sag anito niya dahil kapag gusto niya, dapat nasusunod siya. Wala man lang ako magawa. Dapat kasi hindi ko nalang sinabi na aalis ako at umalis nalang kagad. Galit siya sa akin kaya hindi niya ako hahanapin kung mawala man ako bigla.Wrong move, Archella. Ngayon, problema ko pa kung ano gagawin ko sakaniya.“H
CHAPTER 17Hinigit ko kagad si Khalil. Bumilis ang tibok ng puso ko, kinakabahan dahil napagtanto niya na ang lahat. Pero dapat ko bang i-deny? Anong sasabihin ko? Hindi ko pwedeng sabihin na si Laurel dahil ilang beses kong sinabi sakanila na hindi pa ulit kami nag-uusap ni Laurel.“Kanino ka kinasal?” ulit niya.Napapikit ako nang mariin. Sasagutin ko ba? Anong magiging reaksyon niya?“Mag-eexplain ako.”“Kanino, Archella?” he asked more. I bit my lower lip and then I heaved a deep sigh.“To Raven. Idan Raven De Leon.” Tinignan ko ang mukha niya para makita ang reaksyon niya… pero wala. Nanatiling blangko ‘yon kaya mas kinabahan ako. “Khalil…”“Anong ginawa mo?” Halos maiyak ako nang marinig ang tanong niya. “Bakit… Bakit? Hindi ko maintindihan. Si Raven?” Ngayon naman, kumunot ang noo niya. Hinawakan ko ang braso niya pero lumayo siya nang bahagya.“Sasabihin ko rin naman sainyo, hindi lang ako handa ngayon. May balak akong sabihin sainyo…”“Kailan pa?”“College.”“Bullshit, Arc.”
CHAPTER 16I did go home. When I entered our house, it was dark and empty. It didn’t feel like home anymore. Dumeretso ako sa kusina at kumuha ng wine. I opened and drank it right away. I bit my lower lip as Raven’s words kept playing on my head. So, he’s not living here anymore. Kaya pala hindi niya man lang ako hinanap dahil kahit siya ay umalis.I chuckled at myself. I confessed to him! And he didn’t believe me..“Mukha ba akong nagsisinungaling? Am I not capable of loving someone else? Am I not allowed to move on from my past lover?” tanong ko sa sarili habang natatawa. “Am I a joke?” My voice started to break. I heaved a deep sigh. Binitawan ko ang inumin at umakyat na sa taas. Pumasok ako sa kwarto naming dalawa at napa-iling nalang ako nang maamoy ko ang pabango niya. I tilted my head as I looked around. Napatingin ako sa picture frame namin na nasa bed side table. Dumeretso ako roon at umupo sa kama. Kinuha ko ‘yon at tinitigan. “I’m sorry… Sorry that I wasn’t able to stop
CHAPTER 15It wasn’t easy to eat while he’s mad. Hindi siya matanggal sa isipan ko. Iniisip ko kung ano ba ang natakbo sa isipan niya. What is he thinking?I looked at my clothes and that’s when it dawned to me that he took care of me while I was drunk. Tinapos ko nalang kagad ang kinakain para makapag-usap na kami. This time, I’m not afraid. Gusto ko siyang harapin. Gusto kong pag-usapan namin ‘to, wala naman akong tinatago sakaniya. “I’m done eating, Raven,” I declared. I saw him looked at me with cold eyes. Lumapit siya sa ‘kin at deretso akong tinignan. “Ano ang pag-uusapan natin?”“Are you sober now?” I looked down but he spoke. “Look at me, Archella.” Nag-angat ako ng tingin sakaniya. Gusto kong umiwas ng tingin bigla. Nakakainis dahil naduduwag na naman ako ‘pag gan’yan siya tumingin. “I’m sober now. Hindi na ako lasing.” “Really?” he whispered. Tumango ako at matapang na tumingin na sakaniya. Sinubukan kong pantayan ang ginagawa niya pero kitang-kita ko ang pagbagsak ng ti
CHAPTER 14Hindi ko alam kung bakit laging nandoon si Laurel sa kumpanya. It’s been two weeks already. Palagi akong umiiwas dahil hindi na naman ako madalas pansinin ni Raven sa bahay at kahit sa opisina.“Umalis na ulit si Sir Laurel…” Saktong pagpasok ko sa pantry area ay ‘yon ang narinig ko. Dalawang empleyado ang nag-uusap at nang makita ako ay natahimik sila bigla.Lumapit ako sakanila. “Nakaalis na ulit si Sir?” tanong ko habang nagtitimpla ng kape ni Raven. Hindi naman niya ito inutos sa ‘kin. Napansin ko lang kasi na parang masama ang mood niya kaya naisip kong dalhan siya ng kape. “Ah, oo. Akala nga namin papasok ulit ngayon pero sabi ng head namin hindi na raw,” tuloy-tuloy na sabi ng babae. Umalis na rin ako nang natapos mag-timpla.Pagbalik ko, may kausap siya sa phone kaya dumeretso muna ako sa desk ko. Nagkunyari akong nag-aayos ng mga files pero ang totoo ay nakikinig ako sa sinasabi niya. Kahit naman hindi ko sadyaing makinig, maririnig ko dahil boses at konting ingay
CHAPTER 13I decided to face them. Sinabi ko kay Raven na oras na siguro para humarap na kami sakanila. Sayang ang mga hinanda nila sa baba. Nag-effort pa rin sila na pumunta rito kahit na hindi naman namin sila inimbitahan.“Come on! Let’s eat!” excited na sabi ni Mrs. De Leon nang makita kami ni Raven na naglalakad na palapit sakanila. Mom eyed me with serious eyes, na para bang ino-obserbahan ako.Dumating na rin si Daddy at Mr. De Leon. Raven pulled a chair for me and then he kissed my forehead. I just gave him a small smile because I know that everyone was watching us. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mrs. De Leon na para bang kinikilig pa.“Kamusta kayo? Ano, nakabuo na ba kayo?” panimula ni Mommy. My brows furrowed and I cringed at her excited tone. Alam kong hindi ‘yon totoo.“Hindi po kami nagmamadali ni Archella. We want to take time,” Raven answered. Nagpatuloy nalang ako sa pag-kain dahil hindi ko alam kung paano ako makakasagot nang maayos habang nakatitig kay Mommy.
CHAPTER 12My eyes widened a fraction when Raven pulled me away from Joe. Dahil lasing na si Joe, nabitawan niya kagad ako pero nang ma-realize niya ang nangyari, umamba siyang susuntukin si Raven. Buti nalang at malakas ang tugtog at maingay ang mga tao kaya hindi sila pansinin.“Stop this! Raven!” I yelled and tried to pull him away. Hindi siya nagpahila sa akin at mukhang gusto rin suntukin si Joe. “Let’s go!” I still tried to pull him.“Sino ka ba ha?! Give me back my girlfriend!” Joe yelled as he attempted to punch my husband.“What did you just say?” Raven asked in disbelief. Tumingin siya sa ‘kin at umiling ako kagad. His jaw clenched and then he looked back at Joe.Hinila ko siya ulit dahil pakiramdam ko ay magkakagulo na talaga rito. Hindi pwede mangyari ‘yon. Kilala si Raven at ang pamilya niya. Hindi pwedeng malaman ng tao na nakipagsuntukan siya nang dahil lang sa akin! Malalaman nilang kasal na siya!“What the hell are you doing?!” mariin kong bulong kay Raven habang naka