CHAPTER 2
Nanatili akong nakatayo roon habang nakatulala. Nang maalala si Laurel ay kagad akong umakyat sa kwarto para tawagan siya pero nagulat nalang ako nang makita ang isang bodyguard na hawak na ang cellphone at laptop ko. I ran to him and tried to get my belongings but he was too tall and bulky. Wala akong kalaban-laban.
“Ibigay mo sa akin ‘yan!” Sinubukan kong kunin sakaniya pero hindi ko rin nagawa. “No! Laurel!” I yelled, almost crying while thinking of Laurel who’s probably waiting for me to come. My shoulders shook as I looked at the bodyguard’s back. Pumasok ako sa kwarto at naghanap ng kung anong gadget na magagamit para matawagan o matext si Laurel. Nanlumo ako at napa-upo nalang nang walang nakita kahit na halos halughugin ko ang buong kwarto. Even my old phones weren’t there anymore!
Parang talagang plinano na ito!
I cried helplessly while trying to open the door. The bodyguards were too strong, hindi ko man lang mahawakan ang handle. “Let me go! Let me go! I need to see Laurel!” I cried in so much pain.
Laurel is waiting for me! Damn it!
The bodyguards forced me to stand up and then they brought me to my room. Kahit na ayaw nila akong hawakan ay ginawa nila dahil utos ni Mommy. Sapilitan akong pinasok sa kwarto at pagkatapos ay lumabas na. They want me to change clothes pero hindi ko kaya. Itong suot ko ay paborito ni Laurel…
I was crying silently as I sat on the couch of our living room. The De Leon’s are on their way and I just want to run away and be with the man I really love. Para akong nakakulong sa bahay na ito sa mga oras na ‘to… I just… Hindi ako makahinga sa thought na pakakasal ako sa iba! I’m still a student, marami pa akong gustong gawin at kung may isang lalaki akong pakakasalan ay si Laurel lang at wala ng iba pa.
“You act nice to them.” Biglang lumapit sa’kin si Mommy at binigyan ako ng isang nagbabantang tingin. I looked at her with anger and disappointment. Alam kong ayaw niya sa amin ni Laurel pero hindi ko alam na aabot pa sa ganitong punto. “They are here,” she announced.
I just stayed there and froze when I heard our main door open. My eyes glistened with tears as I looked outside desperately.
Kaya ko bang takbuhin ‘to? Makakatakas ba ako?
My heartbeat raced when a bunch of people came in. Nanginig ang tuhod ko nang talagang makita ang mga nakatatandang De Leon. I was about to look away when a tall, young man, entered. Para akong sinampal sa nakita, I even blinked so many times just to make sure that the man who’s coldly standing just a few meters away from me is Laurel’s cousin.
Mabilis akong umiling sa naisip. This couldn’t be true!
Nakangiting lumapit sa amin ang mga De Leon, maging si Mommy at Daddy ay ganoon. When Mommy saw my face, she eyed me warningly. Nang ibalik niya ang tingin sa pamilyang nasa harapan ay ginawaran niya ito ng ngiti.
“This is my daughter Archella Harriet Zamora…”
“And soon-to-be De Leon, right?” Mr. De Leon said and they all laughed but I stayed emotionless. I don’t think I can smile when Laurel’s family is just in front of me.
My eyes observed them and when it landed on Laurel’s cousin, I gritted my teeth. Our eyes locked when her mother introduced him to us. “This is my son Idan Raven De Leon.”
Wala akong emosyon ngayon pero sirang-sira na ako sa loob. Si Laurel lang ang natakbo sa isip ko at ang posibleng iniisip niya sa mga oras na ‘to. Dapat kanina pa kami nagkita pero heto ako, nakakulong at walang takas sa isang bagay na kailanman ay hindi ko hiniling.
“Should we discuss the engagement?” si Mrs. De Leon. Kagad akong napatingin kay Mommy, umaasang uurong siya rito pero nabigo lang ako nang makitang nakangiti ito at tumatango. Naghanda silang lahat sa pagpunta sa dining area pero natigilan nang magsalita ako.
“Excuse me, can I talk to my fiancé alone?” I said, emphasizing the word fiancé so that they wouldn’t notice that I don’t really like this.
Ngumisi ang mag-asawang De Leon samantalang ibang tingin ang ibinigay sa akin ni Mommy. I looked away from her and just turned to Raven who was looking at me with coldness and confusion in his eyes. Sumunod din naman siya nang mauna na akong umalis. Nagtungo kami sa may garden.
I didn’t look at him because I still couldn’t process everything. This is too much. Nung una, I was told to marry someone I don’t know and then… Laurel’s cousin… his brother.
“I know you know that I am in a relationship,” I started off and he didn’t give me any reaction dahil parang alam niya na ‘yon.
“Don’t worry, I don’t mind. I’m also in love with someone.”
I let out a sigh. “Then why are you marrying me? You should marry—“
“Do I look like I have a choice? I wouldn’t be here if I had one,” he cut me off harshly. I rolled my eyes at him. Does he know that I’m in a relationship with Laurel?
Lumapit ako sakaniya at hinawakan ang braso niya. This is the only chance I have. I need to get out of here. He looked at my hold on his arm and then he raised his brow. He was about to talk when I cut him off.
“Help me run away. I don’t want to be married to you. He’s waiting for me… Laurel is waiting for me.” I cried and I felt him stiffen.
“L-Laurel?” His jaw dropped with the mention of his beloved cousin. He looked at me with angry eyes and then he suddenly walked out, halatang-halata ang galit.
Tears didn’t stop from falling when Raven suddenly left. Nang dahil sa ginawa niyang pag-alis, alam ko na kagad na wala na akong kawala rito. I shut my eyes with tears streaming down my face. Mabilis ko lang ‘yon pinunasan ng tawagan ako ng isang kasambahay.
When I went to the dining area, Raven wasn’t there. I was about to ask when I saw him walking towards me. With his brows furrowed and jaw clenched, he pulled a chair for me. Ngiting-ngiti naman ang mga matatanda, maybe they’re thinking that we’re in good terms.
“After the signing of papers today, we want you two to check the house we bought and stay there!” excited na sabi ng ginang habang isang hilaw na ngiti naman ang nabigay ko. I turned to Raven to see his reaction but I got disappointed when I saw him nodding with a freaking smile plastered on his lips! Natutuwa siya rito? Akala ko ba may mahal siyang iba?
“T-That’s a good idea,” I answered uninterestedly.
“Perfect! I’m so excited about the wedding. Gusto ko na makasal itong anak ko at mabigyan na ako ng apo!” Mrs. De Leon giggled. Biglang gusto kong masuka nang dahil sa narinig. First, they want us to be wedded and then children?! What if I don’t want to have a baby? Kailangan ba pati ‘yon ay gawan ng kasunduan, huh?!
“Don’t pressure my fiancée, Ma.” I clenched my fist when Raven spoke.
“Oh, sorry! I was just excited!” Tumawa ang ginang. Nag-iba ang usapan nila at napunta iyon sa kumpanya. Nakikinig lamang ako at hindi masyadong kumikibo.
Papaano ako napunta sa sitwasyong ito? Anong nagawa ko para mangyari ito sa ‘kin?
Hindi ko mapigilan na maging emosyonal. Hindi mawala sa isipan ko si Laurel. Malamang ay nagtataka na iyon at nag-aalala kung bakit hanggang ngayon ay wala pa rin ako. The thought of Laurel is hurting me bigtime. Gusto ko na lamang maglaho rito at sumama sakaniya.
“Hija? Hija, are you okay?” I went back to reality when I heard Mrs. De Leon.
I swallowed the bile on my throat before letting out a fake smile. “Uh, yes? Sorry, I was just thinking of something.”
“Alam kong excited ka na sa kasal na ito, hija…” Tumango-tango pa ang ginang na para bang sigurado siya roon gayong wala naman akong nasabi na ganoon. I am not excited! Over my dead body!
I glanced at Mommy and I caught her looking away guiltily, na parang alam niyang may nagawa siyang mali. Maybe she told Mrs. De Leon that I’m so excited for this wedding when I only found out about this shit just today.
I was crying so bad inside and hurting when we finished eating. I saw a man in our living room with a briefcase and just by that, I knew I was trapped. I stiffened when I felt an arm wrapping around my waist and when I turned, I saw Raven with no emotions. Kasunod niya ay ang mga magulang namin na nag-uusap at halatang excited.
When we got seated, I looked at my parents for one last time. I want them to look at me and stop this bullshit but that didn’t happen. Mommy just raised her brow at me and then she went talking to Mrs. De Leon again.
The urge to shout was so strong when the man put the papers on the table along with a pen. I swallowed so hard, not knowing what to do anymore. I didn’t move and just stared at the papers waving at me. Natigil naman ang tawanan ng mga magulang namin.
“You two should sign the papers already. I know you’re sad that this is too sudden but we’re going to plan for your church wedding,” Mr. De Leon said, na para bang ‘yon ang rason kung bakit hindi ako makagalaw ngayon.
I was about to give him a smile when Raven, who’s just beside me, moved to get the pen. He really gave me it and asked me to sign the papers along with him. I looked at his eyes with definite anger.
How could he stomach this? Alam niyang may relasyon kami ng pinsan niya!
...
CHAPTER 3Raven and I decided to sleep next to each other. We didn’t have a choice because that’s the only available room. I put a pillow in between us so that we wouldn’t be that close. Even in my sleep, I was thinking of Laurel. The next day, I woke up with no one beside me. I looked around the room and even downstairs until I realized that Ivan has already left for work. He’s not studying anymore while I’m in my last year. I just toasted a slice of bread for breakfast and decided to buy a coffee on my way to school. When I arrived, si Laurel kagad ang una kong hinanap pero hanggang sa natapos ang lahat ng klase ko, hindi ko man lang siya nakita. I don’t have a driver because our parents thought that Raven will always drop me off, e iniwan nga lang ako ng isang ‘yon. I rolled my eyes while walking towards the waiting shed. I’m planning to take a taxi so I could go home fast. The house was dark and empty when I arrived. He’s not home and I have all the time and space just for myse
CHAPTER 4He was working when I entered the room. He didn’t even give me a single glance. Umirap ako at pumasok na sa banyo. While showering, I kept on thinking why he was mad. Ano bang nagawa ko para magalit siya? At akala ko ba walang pakielamanan?I went out wearing my sleepwear. I brushed my hair using my fingers while slowly walking towards the bed. Hinintay kong tumingin siya sa akin pero hindi nangyari ‘yon. Umirap akong muli at inayos nalang ang space ko sa kama. Umupo ako sa kama at hihiga na sana nang magsalita siya. “Aren’t you going to tell me where you went?” he asked with a cold voice with his eyes still on the screen of his laptop. “Why do you have to know?” sabi ko habang nakatingin sa laptop niya. Up until now, I don’t have a phone! Gusto ko nang marinig ang boses ni Laurel!I saw how his jaw clenched when I looked at him. Tumalim ang tingin niya sa laptop at mas umingay ang pag-tipa niya sa kaniyang keyboard. Kumunot na ang noo ko dahil nararamdaman ko na ang gali
CHAPTER 5When I woke up the next day, my head was throbbing in pain. I tried to stand up but I ended up falling back to the bed. Hindi na ako sumubok pang tumayo at humilata nalang doon. Napunta ang tingin ko sa bintana at nakitang maliwanag na. Nang dahil doon ay bumangon na ulit ako dahil may pasok pa ako.I was smiling on my way down but it faded immediately when I saw Raven in the kitchen with an apron on. Lumapit ako sakaniya nang walang kahit na anong emosyon sa mukha. Bakit nandito pa rin siya? He should be in his office right now… or with that Marianne Beige!“What are you doing?” I asked as I grabbed a cup to make coffee.He didn’t answer me. He just continued cooking breakfast. I frowned while watching him because a question suddenly filled my mind. Bakit gumagawa pa siya ng breakfast kung pwede namang sumabay nalang siya roon sa kay Marianne.“I’m not eating, I’m late for school,” I said as I sipped on my coffee. Tatalikuran ko na sana siya nang marinig ko siyang magsalit
CHAPTER 6I ignored him because he was also ignoring me. Naiinis lang ako dahil paano ko makakausap si Laurel kung ganitong hindi niya man lang ako pinapansin, ni ultimo sulyap ay hindi niya magawa.Sunday ngayon kaya walang pasok, ganoon din siya. Nanatili lang kami parehas sa bahay pero ni isang beses, hindi kami nag-usap o nagdikit man lang. Busy ako sa pagbabasa ng mga libro at pag-iisip kung kailan ako makakabili ng cellphone. Pwede akong humiram sa mga kaibigan ko pero hindi ko ‘yon naisip kagad dahil nakulong ang isip ko sa katotohanang kasal na ako kay Raven. It just won’t sink in.I was in the library when Raven entered. Naka-upo ako sa couch na medyo malayo sa table kung saan madalas nagta-trabaho si Raven. Kaya lang naman ako pumunta rito dahil alam kong hindi siya magta-trabaho ngayon. Hindi ko in-expect na papasok siya rito ngayon, hindi tuloy ako makagalaw at makaalis. I just stayed seated. Umakto pa akong hindi ko siya napansin pero kagad siyang sinundan ng mata ko nang
CHAPTER 7 Matapos nang nangyari sa school, tuluyan na akong hindi pinansin ni Raven. There are times na ako na ang lalapit at magsisimula ng usapan pero hindi niya talaga ako pinapansin. Late na rin siya kung umuwi, minsan nga ay hindi na siya umuuwi. Pero kahit na ganoon, hinihintay ko pa rin siya sa hindi malamang dahilan. I only have one week left before I graduate from college. May mga plano na ako na na-buo at hindi na ako makapaghintay pa na masimulan iyon. Tutal hindi naman ako kinakausap at pinapansin ni Raven, hindi naman niya siguro malalaman ang mga ginagawa ko. I looked for a job before I graduate. I made myself busy. I stopped waiting for him to come home pero pinagluluto ko pa rin siya. Minsan kinakain niya at madalas ay hindi. “You have a whole company waiting for you, Arc,” Amara said while typing on her laptop. Siya ang nilapitan ko para tulungan akong maghanap ng trabaho dahil magaling ‘to si Amara pagdating sa mga gig. Marami siyang pinagkaka-abalahan sa buhay.
CHAPTER 8 “Bumalik ka ah!” Amara said and then she let out a sigh. Ngayon ang lipad ko papuntang Canada. Tinapos ko muna ang mga dapat na pag-aralan at trabahuhin sa kumpanya and then I asked for a break. Raven asked me about my plans but I kept quiet. Ang tanging sinabi ko lang sakaniya ay gusto ko lang ng break bago ako tuluyang mag-trabaho. “Of course, babalik ako…” I gave her a warm smile. Hindi ko sinabi kay Amara ang dahilan kung bakit ako pupunta ng Canada. Hindi naman niya ako kinulit tungkol doon na siyang ipinagpasalamat ko. Nga lang, naging mahirap ang pag-aayos ng gamit dahil mahuhuli ako ni Raven. Kaya hindi na ako nagdala ng damit at humiram nalang ng ilan kay Jade. Bibili na lang din ako roon. Hindi naman ako magtatagal, kailangan ko lang talaga maka-usap si Laurel para naman aware siya sa sitwasyon ko ngayon. Buti nalang din at naging busy si Raven these past few days kaya hindi niya na ako gaanong napapansin.“I’ll go na,” I said to Amara. “Mag-iingat ka, ah? Ca
CHAPTER 9Itinaboy ko siya sa aking tinutuluyan. Hinayaan niya naman ako na gawin ‘yon pero kinabukasan nang lumabas ako ay nand’yan na kagad siya at naghihintay.I acted as if I didn’t see him. Hindi rin siya nagsalita nang lagpasan ko siya pero ramdam ko namang sumunod siya sa akin. Dumeretso ako sa isang café para roon mag-breakfast. I glanced at Raven and saw him talking to a girl.I raised my left brow when he looked at me. Umiwas na rin ako ng tingin at naghanap ng bakanteng lamesa. Nang makakita ay umupo na ako roon. After ordering my food, I took out my laptop to get some work done.“What are you doing?” I glared at Raven when he pulled the chair in front of me.“Sitting? Kakain din ako rito,” he said as he raised his hand.“Maraming bakante.” Tinignan ko siya nang mariin.“Bakit pa ako uupo roon kung nandito ang asawa ko?” he fired back.I blew a breath and just decided to ignore him. Hindi rin siya nangulit at nanatili nalang na tahimik habang nagtitingin ng magazine.“Arche
CHAPTER 10My mother was so mad at me. Ni hindi ko nga alam paano ako nakatakas sakanila. Guards escorted my mother outside while Raven and I went to his car. Habang nasa loob, nagti-tipa na ako ng mensahe kay Amara at pati na rin sa manager ko na baka ma-late ako. I apologized to them and good thing that they understood.Nang makarating sa bahay, Raven went straight to our room. Sumunod na rin ako sakaniya para maghanda na. I took a bath first while he’s talking to someone over the phone. Nang lumabas ako, may kausap pa rin siya pero napansin ko ang pagtingin niya sa ‘kin at ang pagpasada ng tingin sa suot ko. Nagmamadali na rin ako kaya hindi ko na napansin na galit pala siya.“Where are you going?” he asked. I looked at him and saw that he already put down his phone. Humarap na siya sa ‘kin ngayon, binibigay ang buong atensyon.“I’m meeting with a friend. Meron kaming kasunduan na magkita ngayon,” sabi ko nang hindi man lang siya tinitignan dahil aware ako sa riin ng tingin niya. B
CHAPTER 20Hinabol ko si Mommy habang pinupunasan ang luha ko. Binalot ng hiya at awa para sa sarili ang buong pagkatao ko. Kailan ba ako matatapos sa sitwasyong ‘to?“Mommy!” Hinawakan ko ang braso niya nang maabutan ko siya. Matigas ang ekpresyon niya nang humarap siya sa akin.“Ayokong makipag-away, Archella. Ginawa ko lang ang dapat ay ginagawa mo!” She raised her brows at me. Mabilis akong umiling sakaniya.“No. Hindi ako papayag. Nakita mo ba ‘yung kanina? Mrs. De Leon was there! Nakita niya ang lahat. Narinig niya ang lahat!”Kumunot ang noo niya. “At ano naman?”“What…”“Hindi niyo naman mahal ang isa’t isa! At pakielam ko sa pamilya niya? ‘Yung anak lang naman nila ang kailangan natin—”“I don’t know you anymore…” I whispered but still enough for her to hear. “Bakit… Bakit mo ginagawa sa ‘kin ‘to.”She looked away, trying not to cry. “I’m not up for any drama right now, Archella. Magpasalamat ka nalang at tutulungan ka raw ng mayaman mong asawa. Kausapin mo siya at baka makal
CHAPTER 19Nanatili pa kami roon ng ilang araw bago ko napagpasyahan na bumalik ng Maynila dahil alam kong hindi babalik si Raven hangga’t hindi ako nabalik. Nga lang, baka pagbalik namin ay iba na naman ang trato niya sa akin.“Uuwi ka ba sa bahay?” I broke the silence between us. Hindi na ako umasa pa pero curious lang.“Maybe…”Napangisi ako roon. Maybe… Matapos niyang mangulit sa akin na sasama rito, hindi pa rin siya uuwi sa bahay. Ayos lang siguro ‘yon. Sanayan nalang ‘to. Kung dumating man ang panahon na napagod na ako, sana ay siya naman ang maghanap sa akin.Nang makarating kami sa Maynila, naghiwalay kami nang hindi man lang nag-uusap. Hinayaan ko nalang siya dahil pagod ako. Sa bahay namin ako dumeretso. Natulog kagad ako pagka-uwi dahil wala na akong energy para umiyak pa.Nang pumasok ako sa trabaho kinabukasan, maraming tao. Nagtataka ko silang pinapanood sa bintana ko. Umingay kasi bigla, akala mo may artistang dumating. Saktong pumasok sa opisina ko ang secretary ni Ra
CHAPTER 18“Hindi mo ‘to kailangang gawin, Raven,” sabi ko habang pinapanood siyang mag-ayos ng gamit niya. Nandito kami ngayon sa bahay para kumuha ng damit niya. “Hindi ka kasama sa plano kong ‘to—”“Bakit hindi ako kasama sa plano mo?” Tumigil siya sa ginagawa at tumingin sa akin.“Galit ka sa ‘kin, ‘di ba?” I asked. Napasapo ako sa noo ko nang iniwas niya ang tingin sa ‘kin at nagpatuloy sakaniyang ginagawa.Paano kami mag-uusap ni Laurel kung nandoon din siya? Mukhang hindi niya ako bibigyan ng space kung sasabihin kong gusto kong mag-usap kami.“I want to be involved, Archella.”“You don’t even know kung anong gagawin ko roon!”“That’s why I’m coming with you.”Naiinis ako sag anito niya dahil kapag gusto niya, dapat nasusunod siya. Wala man lang ako magawa. Dapat kasi hindi ko nalang sinabi na aalis ako at umalis nalang kagad. Galit siya sa akin kaya hindi niya ako hahanapin kung mawala man ako bigla.Wrong move, Archella. Ngayon, problema ko pa kung ano gagawin ko sakaniya.“H
CHAPTER 17Hinigit ko kagad si Khalil. Bumilis ang tibok ng puso ko, kinakabahan dahil napagtanto niya na ang lahat. Pero dapat ko bang i-deny? Anong sasabihin ko? Hindi ko pwedeng sabihin na si Laurel dahil ilang beses kong sinabi sakanila na hindi pa ulit kami nag-uusap ni Laurel.“Kanino ka kinasal?” ulit niya.Napapikit ako nang mariin. Sasagutin ko ba? Anong magiging reaksyon niya?“Mag-eexplain ako.”“Kanino, Archella?” he asked more. I bit my lower lip and then I heaved a deep sigh.“To Raven. Idan Raven De Leon.” Tinignan ko ang mukha niya para makita ang reaksyon niya… pero wala. Nanatiling blangko ‘yon kaya mas kinabahan ako. “Khalil…”“Anong ginawa mo?” Halos maiyak ako nang marinig ang tanong niya. “Bakit… Bakit? Hindi ko maintindihan. Si Raven?” Ngayon naman, kumunot ang noo niya. Hinawakan ko ang braso niya pero lumayo siya nang bahagya.“Sasabihin ko rin naman sainyo, hindi lang ako handa ngayon. May balak akong sabihin sainyo…”“Kailan pa?”“College.”“Bullshit, Arc.”
CHAPTER 16I did go home. When I entered our house, it was dark and empty. It didn’t feel like home anymore. Dumeretso ako sa kusina at kumuha ng wine. I opened and drank it right away. I bit my lower lip as Raven’s words kept playing on my head. So, he’s not living here anymore. Kaya pala hindi niya man lang ako hinanap dahil kahit siya ay umalis.I chuckled at myself. I confessed to him! And he didn’t believe me..“Mukha ba akong nagsisinungaling? Am I not capable of loving someone else? Am I not allowed to move on from my past lover?” tanong ko sa sarili habang natatawa. “Am I a joke?” My voice started to break. I heaved a deep sigh. Binitawan ko ang inumin at umakyat na sa taas. Pumasok ako sa kwarto naming dalawa at napa-iling nalang ako nang maamoy ko ang pabango niya. I tilted my head as I looked around. Napatingin ako sa picture frame namin na nasa bed side table. Dumeretso ako roon at umupo sa kama. Kinuha ko ‘yon at tinitigan. “I’m sorry… Sorry that I wasn’t able to stop
CHAPTER 15It wasn’t easy to eat while he’s mad. Hindi siya matanggal sa isipan ko. Iniisip ko kung ano ba ang natakbo sa isipan niya. What is he thinking?I looked at my clothes and that’s when it dawned to me that he took care of me while I was drunk. Tinapos ko nalang kagad ang kinakain para makapag-usap na kami. This time, I’m not afraid. Gusto ko siyang harapin. Gusto kong pag-usapan namin ‘to, wala naman akong tinatago sakaniya. “I’m done eating, Raven,” I declared. I saw him looked at me with cold eyes. Lumapit siya sa ‘kin at deretso akong tinignan. “Ano ang pag-uusapan natin?”“Are you sober now?” I looked down but he spoke. “Look at me, Archella.” Nag-angat ako ng tingin sakaniya. Gusto kong umiwas ng tingin bigla. Nakakainis dahil naduduwag na naman ako ‘pag gan’yan siya tumingin. “I’m sober now. Hindi na ako lasing.” “Really?” he whispered. Tumango ako at matapang na tumingin na sakaniya. Sinubukan kong pantayan ang ginagawa niya pero kitang-kita ko ang pagbagsak ng ti
CHAPTER 14Hindi ko alam kung bakit laging nandoon si Laurel sa kumpanya. It’s been two weeks already. Palagi akong umiiwas dahil hindi na naman ako madalas pansinin ni Raven sa bahay at kahit sa opisina.“Umalis na ulit si Sir Laurel…” Saktong pagpasok ko sa pantry area ay ‘yon ang narinig ko. Dalawang empleyado ang nag-uusap at nang makita ako ay natahimik sila bigla.Lumapit ako sakanila. “Nakaalis na ulit si Sir?” tanong ko habang nagtitimpla ng kape ni Raven. Hindi naman niya ito inutos sa ‘kin. Napansin ko lang kasi na parang masama ang mood niya kaya naisip kong dalhan siya ng kape. “Ah, oo. Akala nga namin papasok ulit ngayon pero sabi ng head namin hindi na raw,” tuloy-tuloy na sabi ng babae. Umalis na rin ako nang natapos mag-timpla.Pagbalik ko, may kausap siya sa phone kaya dumeretso muna ako sa desk ko. Nagkunyari akong nag-aayos ng mga files pero ang totoo ay nakikinig ako sa sinasabi niya. Kahit naman hindi ko sadyaing makinig, maririnig ko dahil boses at konting ingay
CHAPTER 13I decided to face them. Sinabi ko kay Raven na oras na siguro para humarap na kami sakanila. Sayang ang mga hinanda nila sa baba. Nag-effort pa rin sila na pumunta rito kahit na hindi naman namin sila inimbitahan.“Come on! Let’s eat!” excited na sabi ni Mrs. De Leon nang makita kami ni Raven na naglalakad na palapit sakanila. Mom eyed me with serious eyes, na para bang ino-obserbahan ako.Dumating na rin si Daddy at Mr. De Leon. Raven pulled a chair for me and then he kissed my forehead. I just gave him a small smile because I know that everyone was watching us. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mrs. De Leon na para bang kinikilig pa.“Kamusta kayo? Ano, nakabuo na ba kayo?” panimula ni Mommy. My brows furrowed and I cringed at her excited tone. Alam kong hindi ‘yon totoo.“Hindi po kami nagmamadali ni Archella. We want to take time,” Raven answered. Nagpatuloy nalang ako sa pag-kain dahil hindi ko alam kung paano ako makakasagot nang maayos habang nakatitig kay Mommy.
CHAPTER 12My eyes widened a fraction when Raven pulled me away from Joe. Dahil lasing na si Joe, nabitawan niya kagad ako pero nang ma-realize niya ang nangyari, umamba siyang susuntukin si Raven. Buti nalang at malakas ang tugtog at maingay ang mga tao kaya hindi sila pansinin.“Stop this! Raven!” I yelled and tried to pull him away. Hindi siya nagpahila sa akin at mukhang gusto rin suntukin si Joe. “Let’s go!” I still tried to pull him.“Sino ka ba ha?! Give me back my girlfriend!” Joe yelled as he attempted to punch my husband.“What did you just say?” Raven asked in disbelief. Tumingin siya sa ‘kin at umiling ako kagad. His jaw clenched and then he looked back at Joe.Hinila ko siya ulit dahil pakiramdam ko ay magkakagulo na talaga rito. Hindi pwede mangyari ‘yon. Kilala si Raven at ang pamilya niya. Hindi pwedeng malaman ng tao na nakipagsuntukan siya nang dahil lang sa akin! Malalaman nilang kasal na siya!“What the hell are you doing?!” mariin kong bulong kay Raven habang naka