CHAPTER 17Hinigit ko kagad si Khalil. Bumilis ang tibok ng puso ko, kinakabahan dahil napagtanto niya na ang lahat. Pero dapat ko bang i-deny? Anong sasabihin ko? Hindi ko pwedeng sabihin na si Laurel dahil ilang beses kong sinabi sakanila na hindi pa ulit kami nag-uusap ni Laurel.“Kanino ka kinasal?” ulit niya.Napapikit ako nang mariin. Sasagutin ko ba? Anong magiging reaksyon niya?“Mag-eexplain ako.”“Kanino, Archella?” he asked more. I bit my lower lip and then I heaved a deep sigh.“To Raven. Idan Raven De Leon.” Tinignan ko ang mukha niya para makita ang reaksyon niya… pero wala. Nanatiling blangko ‘yon kaya mas kinabahan ako. “Khalil…”“Anong ginawa mo?” Halos maiyak ako nang marinig ang tanong niya. “Bakit… Bakit? Hindi ko maintindihan. Si Raven?” Ngayon naman, kumunot ang noo niya. Hinawakan ko ang braso niya pero lumayo siya nang bahagya.“Sasabihin ko rin naman sainyo, hindi lang ako handa ngayon. May balak akong sabihin sainyo…”“Kailan pa?”“College.”“Bullshit, Arc.”
CHAPTER 18“Hindi mo ‘to kailangang gawin, Raven,” sabi ko habang pinapanood siyang mag-ayos ng gamit niya. Nandito kami ngayon sa bahay para kumuha ng damit niya. “Hindi ka kasama sa plano kong ‘to—”“Bakit hindi ako kasama sa plano mo?” Tumigil siya sa ginagawa at tumingin sa akin.“Galit ka sa ‘kin, ‘di ba?” I asked. Napasapo ako sa noo ko nang iniwas niya ang tingin sa ‘kin at nagpatuloy sakaniyang ginagawa.Paano kami mag-uusap ni Laurel kung nandoon din siya? Mukhang hindi niya ako bibigyan ng space kung sasabihin kong gusto kong mag-usap kami.“I want to be involved, Archella.”“You don’t even know kung anong gagawin ko roon!”“That’s why I’m coming with you.”Naiinis ako sag anito niya dahil kapag gusto niya, dapat nasusunod siya. Wala man lang ako magawa. Dapat kasi hindi ko nalang sinabi na aalis ako at umalis nalang kagad. Galit siya sa akin kaya hindi niya ako hahanapin kung mawala man ako bigla.Wrong move, Archella. Ngayon, problema ko pa kung ano gagawin ko sakaniya.“H
CHAPTER 19Nanatili pa kami roon ng ilang araw bago ko napagpasyahan na bumalik ng Maynila dahil alam kong hindi babalik si Raven hangga’t hindi ako nabalik. Nga lang, baka pagbalik namin ay iba na naman ang trato niya sa akin.“Uuwi ka ba sa bahay?” I broke the silence between us. Hindi na ako umasa pa pero curious lang.“Maybe…”Napangisi ako roon. Maybe… Matapos niyang mangulit sa akin na sasama rito, hindi pa rin siya uuwi sa bahay. Ayos lang siguro ‘yon. Sanayan nalang ‘to. Kung dumating man ang panahon na napagod na ako, sana ay siya naman ang maghanap sa akin.Nang makarating kami sa Maynila, naghiwalay kami nang hindi man lang nag-uusap. Hinayaan ko nalang siya dahil pagod ako. Sa bahay namin ako dumeretso. Natulog kagad ako pagka-uwi dahil wala na akong energy para umiyak pa.Nang pumasok ako sa trabaho kinabukasan, maraming tao. Nagtataka ko silang pinapanood sa bintana ko. Umingay kasi bigla, akala mo may artistang dumating. Saktong pumasok sa opisina ko ang secretary ni Ra
CHAPTER 20Hinabol ko si Mommy habang pinupunasan ang luha ko. Binalot ng hiya at awa para sa sarili ang buong pagkatao ko. Kailan ba ako matatapos sa sitwasyong ‘to?“Mommy!” Hinawakan ko ang braso niya nang maabutan ko siya. Matigas ang ekpresyon niya nang humarap siya sa akin.“Ayokong makipag-away, Archella. Ginawa ko lang ang dapat ay ginagawa mo!” She raised her brows at me. Mabilis akong umiling sakaniya.“No. Hindi ako papayag. Nakita mo ba ‘yung kanina? Mrs. De Leon was there! Nakita niya ang lahat. Narinig niya ang lahat!”Kumunot ang noo niya. “At ano naman?”“What…”“Hindi niyo naman mahal ang isa’t isa! At pakielam ko sa pamilya niya? ‘Yung anak lang naman nila ang kailangan natin—”“I don’t know you anymore…” I whispered but still enough for her to hear. “Bakit… Bakit mo ginagawa sa ‘kin ‘to.”She looked away, trying not to cry. “I’m not up for any drama right now, Archella. Magpasalamat ka nalang at tutulungan ka raw ng mayaman mong asawa. Kausapin mo siya at baka makal
PROLOGUE Umiiyak ang kalangitan… katulad ko. I tried to wipe my tears away pero hindi ‘yon nauubos sa tindi ng sakit na nararamdaman ko. My heart’s badly broken… at unti-unti na itong sumusuko. I’m waiting for my husband to come home. I’ve been waiting for him for days already. Hindi na ako makatulog nang maayos kakaisip kung nasaan ba siya at sino ang kasama niya. I clasped my hands and walked back and forth while looking at the clock. It’s already 2 am and I’m still here, desperately hoping that even for once, he’d come home to me. Ilang oras pa akong naka-upo roon sa sofa na hindi ko na namalayan pa ang oras. Napatayo lang ako nang biglang bumukas ang pinto at bumungad sa akin si Raven. I looked at him from head to toe and I just clenched my jaw because there’s no words coming out from my mouth, ni hindi ko nga alam kung paano magsisimula. “B-Bakit ngayon ka lang? Anong oras na, nag-alala—” “Stop with your drama, Archella. ‘Wag kang umarte na para bang nag-aalala ka,” he coldl
CHAPTER 1 “Mama, wake up now!” I opened my eyes when I heard my baby boy. I heard him chuckled when I pulled him towards me. “Ah, do not tickle me!” “You’re so kulit! Mama is tired pa, anak,” I said while tickling him. His laugh is music to my ears. “But we need to buy groceries pa! We’re out of stock na.” He pouted. I stopped tickling him and pulled him to lay beside me. “Why are you so tired ba, Mama? Where did you go last night? You went out with your friend?” Nagiging madaldal na talaga ang anak ko. “Yes, anak. I went out with a friend. We just talked about business,” I explained. Bumangon siya at humarap sa ‘kin. Humalukipkip pa siya at tinaasan ako ng kilay. I smiled, amused. “Business? But he’s courting you,” suplado niyang sabi. “What? Who told you that?” I got alarmed. Paano niya nalaman na gustong manligaw ni Chase?! “So he’s courting you nga po, Mama? Hm, I don’t like him to be my Daddy. Choose a good man to be my Father.” “Zyair, kanino mo natutunan ang mga iyan,
CHAPTER 2 Nanatili akong nakatayo roon habang nakatulala. Nang maalala si Laurel ay kagad akong umakyat sa kwarto para tawagan siya pero nagulat nalang ako nang makita ang isang bodyguard na hawak na ang cellphone at laptop ko. I ran to him and tried to get my belongings but he was too tall and bulky. Wala akong kalaban-laban. “Ibigay mo sa akin ‘yan!” Sinubukan kong kunin sakaniya pero hindi ko rin nagawa. “No! Laurel!” I yelled, almost crying while thinking of Laurel who’s probably waiting for me to come. My shoulders shook as I looked at the bodyguard’s back. Pumasok ako sa kwarto at naghanap ng kung anong gadget na magagamit para matawagan o matext si Laurel. Nanlumo ako at napa-upo nalang nang walang nakita kahit na halos halughugin ko ang buong kwarto. Even my old phones weren’t there anymore! Parang talagang plinano na ito! I cried helplessly while trying to open the door. The bodyguards were too strong, hindi ko man lang mahawakan ang handle. “Let me go! Let me go! I need
CHAPTER 3Raven and I decided to sleep next to each other. We didn’t have a choice because that’s the only available room. I put a pillow in between us so that we wouldn’t be that close. Even in my sleep, I was thinking of Laurel. The next day, I woke up with no one beside me. I looked around the room and even downstairs until I realized that Ivan has already left for work. He’s not studying anymore while I’m in my last year. I just toasted a slice of bread for breakfast and decided to buy a coffee on my way to school. When I arrived, si Laurel kagad ang una kong hinanap pero hanggang sa natapos ang lahat ng klase ko, hindi ko man lang siya nakita. I don’t have a driver because our parents thought that Raven will always drop me off, e iniwan nga lang ako ng isang ‘yon. I rolled my eyes while walking towards the waiting shed. I’m planning to take a taxi so I could go home fast. The house was dark and empty when I arrived. He’s not home and I have all the time and space just for myse