ตอนที่ 7 การกำจัดบุคคลที่ไม่ต้องการ

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม เฉดสีม่วงเข้มค่อยๆ แผ่ขยายปกคลุมฟากฟ้า แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ทิ้งไว้เพียงแสงจันทร์อ่อนๆ สาดส่องลงมายามค่ำคืน

ภายในร้านอาหารสุดหรู ตกแต่งอย่างมีรสนิยม สร้างบรรยากาศโรแมนติก บทเพลงบรรเลงคลอเคลียไปกับสายลมเย็นๆ พัดผ่าน วิวแม่น้ำเจ้าพระยา ทอประกายระยิบระยับยามค่ำคืน แสงไฟจากตึกสูงระฟ้าสะท้อนลงบนผิวน้ำ

               

แสงเทียนสลัวส่องสว่างบนใบหน้าของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งดินเนอร์บนโต๊ะริมระเบียง ทั้งสองดูมีความสุขกับดินเนอร์มื้อนี้ ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสฝ่ามือหญิงสาวที่วางบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล

ห่างไปไม่ไกลนัก  วาววาและมิเกลยืนซุ่มมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กระซิบกระซาบคุยกัน เบาๆ

               

"เตรียมตัวให้พร้อม!" มิเกลเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับยื่นคีย์การ์ดห้องโรงแรมให้เพื่อนรัก

               

“เล่นใหญ่ไปไหมวะแก? ทำแบบนี้มันจะไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเหรอ?” สีหน้าของวาววาแสดงออกถึงท่าทีกังวลเล็กน้อย

               

“ไม่หรอก...มันคือความผิดพลาดที่พนักงานไม่ได้ตรวจสอบคีย์การ์ดก่อนส่งมอบให้แขก ไม่ต้องห่วงทางนี้ฉันจัดการได้ แบ็คใหญ่พอตัว ฮ่าๆ”

               

“ทำฉันอยากรู้ล่ะนะว่าใครเหรอคะที่เป็นแบ็คให้แก”

               

“เอาน่า! ใหญ่พอที่จะจัดการได้ทุกเรื่อง ฉันมิเกลเพื่อนแกนะโว้ย...เชื่อฉัน!” มิเกลพูดย้ำด้วยแววตามุ่งมั่น “ฉันว่าแกรีบไปเถอะ ดูนู่น! อาหารบนโต๊ะแทบไม่เหลือแล้ว เดี๋ยวคงย้ายไปสถานีต่อไป”

               

มิเกลพูดพลางตบไหล่เพื่อนเธอเบาๆให้มองไปยังเพทายที่นั่งดินเนอร์กับสาวอื่น ก่อนจะดันเพื่อนรักเล็กน้อยให้รู้ตัวเพื่อเริ่มแผนต่อไป

               

"ส่งข้อความมานะแก" วาววากระซิบกระซาบบอกมิเกล ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน

               

มิเกลพนักหน้ารับอย่างหนักแน่น

               

ท้องฟ้ายามค่ำคืน มืดสนิท ปราศจากแสงจันทร์ ดาวระยิบระยับนับล้าน สายลมพัดเอื่อยเย็นสบายสัมผัสกับวาววาที่ตอนนี้ยืนซุกกายอยู่หลังประตูกระจกมืดมิดชิดของระเบียง สายตาจ้องมองผ่านช่องว่างของม่านในห้องของโรงแรม มองไปยังประตูทางเข้าที่กำลังเปิดออก ใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น

แกร่ก!

แล้วเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง

บุคคลสองคนที่ดูสนิทสนมราวกับเป็นเป็นคู่รักเดินเข้ามาในห้อง หากผู้ชายที่วาววาเห็นนี้ไม่ใช่เพทาย ผู้ชายที่ยังมีสถานะคบกับวาววาอย่างเปิดเผยในหมู่ไฮโซ ใครๆก็คงจะมองว่าเป็นเรื่องปกติที่คู่รักจะมาพักโรงแรมในห้องเดียวกัน

เพทายยื่นมือผลักปิดประตูบานใหญ่นั้น ระบบล็อคทำงานโดยอัตโนมัติ ริมฝีปากของเขาขยับพึมพำอะไรบางอย่างราวกับกำลังกระซิบคำหวานให้กับหญิงสาวตรงหน้าเขา

เพทายมองหญิงสาวคนนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา  ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน มือของเขาค่อยๆ สอดเข้าใต้กระโปรงเดรสสั้นรัดรูปนั้น สร้างความตื่นเต้นและปลุกเร้าไฟปรารถนาในตัว

วาววายืนตัวนิ่งอยู่ที่ระเบียง มองผ่านช่องว่างระหว่างม่าน ภาพที่เห็นช่างลามกอนาจารเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการ

“ฉันจะรอให้ถอดเสื้อผ้าบางส่วนก่อน ดูสิจะหนีกันยังไง!”

ด้านในห้อง...แทบจะร้อนผ่าวลุกเป็นไฟ เพทายประทับจูบหญิงสาวคนสวยอย่างเร่าร้อน เขาถอดเดรสของเธอออกอย่างรวดเร็ว มือของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ ก่อนจะผลักเธอลงบนเตียงนุ่ม แล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขาออกตาม ความหอมหวานจากผิวของเธอ มอมเมา ประสาทสัมผัสของเขา ราวกับน้ำผึ้งชั้นดีที่หลั่งรินลงบนลิ้น

และแล้วเวลาของวาววาก็มาถึง...

แกร้ก!

“กรี๊ดดด!!”

แกร๊ง!

วาววาสวมบทบาทนักแสดงเต็มขั้น แก้วกาแฟที่เธอถืออยู่ในมือร่วงลงสู้พื้นแตกกระจาย ความคิดแว้บเข้ามาในหัวของวาววา...ทำไมเธอถึงต้องเล่นบทบาทขนาดนี้เพียงเพื่อต้องการไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิต

เสียงกรีดร้องตกใจของวาววาชะงักบรรยากาศอันร้อนแรงของชายหญิงทั้งสองบนเตียงโดยพลัน แววตาของหญิงสาวคนนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมปกปิดร่างกาย เพทายเองก็ตกใจมากไม่แพ้กัน เขารีบหันขวับไปมองต้นตอของเสียงด้วยสีหน้าตึงเครียด

“พวกคุณมาทำอะไรในห้องนี้!?” วาววาตีหน้าซื่อสวมบทบาท เธอหันไปมองชายหนุ่มที่คุ้นเคยดีและแกล้งตกใจ “พี่เพทาย!!”

“วาววา...!?”

“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” วาววาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจและโมโห

“วาววา ฟังพี่ก่อน” เพทายร้อนรน ยังมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สมองของเขาประมวลให้คิดแต่คำแก้ตัวมากกว่าตั้งคำถามว่าทำไมวาววาถึงมาอยู่ในห้องเดียวกับเขา

“พี่นอกใจวา”

คำพูดของวาววาและสถานการณ์ที่บีบคั้นทุกอย่าง ล้วนตอกย้ำความจริงอันเจ็บปวด ว่าเขาคือผู้ก่อความผิดที่ไม่อาจหาข้อแก้ตัวได้

"วา...ฟังพี่ก่อน!" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน พยายามจะคว้ามือวาววา แต่วาววาเบี่ยงตัวหนีอย่างรวดเร็ว “คือพี่...”

“พี่เพทาย...เราจบกันแค่นี้!” วาววาประกาศด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ไร้เยื่อใย เธอเดินมุ่งหน้าไปหยิบกระเป๋าที่เธอแอบเก็บซ่อนไว้ในตู้ข้างประตูทางเข้า แต่เพทายในสภาพเปลือยท่อนบนพยายามหยุดเธอไว้ไม่ให้จากเขาไป

“วาววา...พี่เมา...”

เซนส์ของวาววาบอกให้เธอต้องรีบปลีกตัวออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่เพทายจะเริ่มมีสติและหาข้ออ้างคำแก้ตัวสำหรับการกระทำของเขา

“การนอกใจก็คือการนอกใจค่ะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ต้องติดต่อมาหาวา ไม่มีคำพูด ไม่มีคำยกโทษ ไม่มีรีเทิร์น สิ้นสุดกันแค่วันนี้!”

เธอสะบัดตัวเดินออกจากห้องอย่างไม่ใยดี ทิ้งเพทายและหญิงสาวคนนั้นไว้ในความงุนงงและตกตะลึง

เรียวขาสวยบนรองเท้าส้นสูงก้าวเดินอย่างเร่งรีบ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มด้วยความหวังว่าวิธีนี้จะทำให้เพทายออกไปจากชีวิตของเธออย่างถาวร วาววาตรงดิ่งมาที่ลานจอดรถที่มีมิเกลเพื่อนรักนั่งรออยู่ในรถ

“เป็นไงบ้างไอวา?”

“ฉันควรได้รางวัลออสการ์”

วาววาและมิเกลหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจ

“เล่นใหญ่ขนาดนี้ หวังว่าเขาจะเลิกตามตอแยฉันสักที” วาววากล่าวอย่างมีความหวัง “แต่ฉันว่า...เขาคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงไปอยู่ที่นั่นได้”

“ไม่ต้องห่วง จากการณ์ประเมินสถานการณ์ เขาคงลงไปโวยวายกับพนักงานว่าทำไมเขาถึงได้ห้องซ้ำกับคนอื่น” มิเกลอธิบาย “แต่ฉันเตรียมคนไว้แก้สถานการณ์ให้แกแล้ว รับรองเรื่องนี้เงียบแน่นอน”

“ฉันสงสัยตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ใครกัน...ที่แกบอกว่าจะมาจัดการเรื่องนี้ให้ มีอิทธิพลขนาดนั้นเลยเหรอ?” วาววาอดตั้งคำถามไม่ได้

“ในสังคมชั้นสูง...แกไม่รู้จักหรอกมั้ง เคยไปงานปาร์ตี้ไฮโซกับพวกคนรวยบ้างไหมล่ะ?” มิเกลกล่าวเพราะรู้ว่าสิ่งที่วาววาเบื่อหน่ายที่สุดคือ เสแสร้ง ใส่หน้ากากเข้าสังคมกับคนรวย “เขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมนี้ และที่สำคัญแม่ของพี่เพทายกับพ่อแม่ของแกค่อนข้างเอ็นดูเขา ถ้าเกิดพี่เพทายไปโวยวายแล้วสืบเรื่องไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็จะถึงหูของแม่พี่เพทายและพ่อแม่ของแก ถึงตอนนั้นยังไงพ่อแม่แกก็คงไม่ยอมให้แกทุกข์ระทมกับผู้ชายเจ้าชู้อย่างพี่เพทายแน่ๆ”

รอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความหวังเบ่งบานบนใบหน้าของวาววาหลังจากฟังคำอธิบายของเพื่อนรักจนจบ ราวกับว่า อิสรภาพที่โหยหามานานกำลังอยู่แค่เอื้อมนี้เอง

ในคืนนั้นเอง...วาววากลับเข้าคอนโดของเธอด้วยความหวาดระแวง เธอค่อยๆเปิดประตูห้องออกอย่างช้าๆ และเอื้อมไปกดสวิตซ์ไฟบนกำแพง แสงสว่างจากไฟขับไล่ความมืดมิดที่ปกคลุม

เธอก้าวขาเข้าห้องอย่างระมัดระวัง สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วห้อง มองหาพ่อหนุ่มแวมไพร์ผู้คลั่งรักอันนา เผื่อว่าเขาแอบอยู่มุมมืดใดมุมหนึ่งในห้อง

แต่สุดท้ายแล้วก็พบแต่ความว่างเปล่า

วาววาวางสัมภาระในมือลงบนโต๊ะ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นถุงใส่กระเทียมขนาดใหญ่พูนจนแทบเอ่อล้นวางอยู่บนเคาท์เตอร์ในห้องครัว

ถุงกระเทียมที่เธอวานให้แม่บ้านคนสนิทไปเหมาซื้อมาในยามที่เธอออกไปทำงานและพร้อมกันนั้นก็ให้ช่างมาเปลี่ยนกลอนประตูห้องน้ำที่พังให้กลับมาใช้งานได้ดังเดิม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของวาววา

“หึ! แวมไพร์ไม่ถูกกับกระเทียม และ...ฉันไม่ได้เขียนรายละเอียดไว้ว่าแวมไพร์ราเชนทร์มีความสามารถทนต่อกระเทียมได้”

เธอหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง เพียงแค่นึกถึงแผนการที่จะห้อยกระเทียมไว้รอบๆประตูระเบียง เท่านี้เจ้าแวมไพร์ก็ไม่สามารถเข้ามาในห้องของเธอได้อีกต่อไป!

กรื่อออ กรื่ออออ

แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขัดความสุขในห้วงความคิดเสียจนได้

วาววาหยิบมือถือในกระเป๋าของเธอออกมา รอยยิ้มบนใบหน้าของวาววาหดหายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเห็นชื่อของเพทายปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ

ติ๊ด!

เธอกดปฎิเสธการรับสายและบล็อกเบอร์ของเพทายทิ้งโดยไม่ใยดี นอกจากนี้ยังจัดการบล็อกเขาบนทุกช่องทางโซเชียลมีเดีย ราวกับถึงเวลาแล้วที่จะลบเขาออกไปจากชีวิตอย่างสิ้นเชิง

มือถือในมือของวาววาถูกโยนลงบนโซฟานุ่ม และเปลี่ยนความสนใจไปตรวจสอบระบบล็อคประตูกระจกที่ระเบียงเพื่อป้องกันไม่ให้เชนทร์เข้ามาได้อีก

“คราวนี้ชีวิตก็กลับมาเป็นของฉันจริงๆสักที ฮู้ววว”