ตอนที่ 13 ภาพสะท้อนของวาววา

----------

...นิยายของวาววา...

...

เสียงเครื่องยนต์เรียบนิ่งเมื่อรถหรูจอดที่หน้าบ้าน อันนายังคงหลับปุ๋ยเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวัน เชนทร์อมยิ้มจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะจมูกโด่งเบาๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่นขึ้น

“อันนา...ถึงบ้านแล้วครับ”

...

..

----------

แสงดาวพร่างพราวราวกับเพชรนับพันเม็ด ประดับประดาบนท้องฟ้ายามราตรี เชนทร์พาวาววามาถึงระเบียงส่วนตัวของโรงแรมหรูห้าดาวแห่งนี้ เขาเงยหน้ามองทัศนียภาพตึกสูงระฟ้าอันงดงามเบื้องหน้า ในขณะที่วาววาโยนช่อดอกไม้ลงบนเก้าอี้นั่งใกล้ๆ ด้วยความหงุดหงิดที่กลิ่นหอมของดอกแก้วทำให้เธอจามไม่หยุด

“ฮัดชิ่ววว!!!”

“แพ้กลิ่นดอกแก้วจริงๆสินะ”

เชนทร์เอ่ยขึ้นเบาๆ สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังวิวเบื้องหน้า ก่อนจะหันกลับมาสบตาเธอเต็มๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาแสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอ่านออก

“คุณพูดงี้หมายความว่าไง?”

วาววาถามพร้อมหยิบกระดาษทิชชู่จากกระเป๋าใบเล็กของเธอขึ้นมาสั่งน้ำมูกเสียงดัง

“รักษาภาพพจน์บ้างก็ได้” ท่าทางที่เธอสั่งน้ำมูกโดยไม่เกรงใจใครทำให้เขารู้สึกขัดใจเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ” วาววาตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้หลังจากเช็ดน้ำมูกเสร็จ “เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ?...คุณคิดว่าฉันโกหกที่เคยบอกคุณไปว่าแพ้กลิ่นดอกลิลลี่กับดอกแก้วงั้นเหรอ?”

เชนทร์ยักไหล่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย เป็นตามที่เธอว่านั่นแหละแต่เขาไม่อยากพูดออกมา

“นี่อย่าบอกนะ ว่าคุณเตรียมช่อดอกไม้ที่มีดอกแก้วนี่มาให้ฉัน!?”

อีกครั้ง...ที่เชนทร์ยักไหล่ตอบโดยไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปาก ท่าทีนี้ของเขาทำให้วาววาเริ่มหงุดหงิด

“แสดงว่าคุณรู้ตั้งแต่แรกว่าฉันจะมางานนี้แทนพ่อกับแม่ของฉัน!”

เชนทร์กระตุกมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะยักคิ้วเป็นเชิงยืนยัน

“คุณรู้ดีอยู่แก่ใจทุกอย่าง แต่ก็ยังให้ฉันขึ้นไปบนเวทีทั้งที่ฉันไม่รู้เรื่องโปรเจคนี้สักนิด! เหลือเชื่อ!” วาววาโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะหัวเราะเยาะในลำคออย่างไม่พอใจ “นี่คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่?”

“ถามผมเหรอ?” 

เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะกล่าวเหตุผลของเขาออกมา

“หนึ่ง...ผมอยากพิสูจน์ว่าคุณไม่ได้แสแสร้งสร้างตัวตนนิสัยให้เหมือนอันนาเพราะความอิจฉาพี่สาวของคุณ จนอยากก็อปปีทุกอย่างที่อันนาเป็น สอง...เพื่อพิสูจน์ว่าคุณคือวาววาคนนี้ตั้งแต่กำเนิด ไม่ใช่วาววาที่เจอหนทางรวยและสวมรอยเป็นลูกเจ้าของศูนย์การค้าโดยลืมกำพืดตนเอง และสาม...ในเมื่อผมตามหาอันนาไม่เจอ ผมก็จะใช้สื่อช่วยกระจายข่าว ให้อันนารู้ว่าผมอยู่ที่นี่ ตรงนี้...”

วาววาฟังจนจบ เธอเปล่งเสียงถอนหายใจยาวเหยียดราวกับจะปลดปล่อยความอ่อนล้าออกมาให้หมดสิ้น เรื่องราวที่เธอพยายามอธิบายความจริงให้เขาฟังมาโดยตลอด ดูเหมือนจะไร้ผลเสียเหลือเกิน

“เอาล่ะ...ฟังฉันดีๆอีกรอบ และนี่จะเป็นรอบสุดท้าย ฉันไม่ใช่วาววาน้องสาวของอันนาคนรักของคุณ ส่วนเรื่องที่คุณตื่นมาแล้วเจอว่าคุณนอนอยู่ข้างฉัน ในห้องของฉัน!”

เธอเน้นย้ำความเป็นเจ้าของห้องในคอนโดอย่างหนักแน่น

“คุณหาคำตอบไม่ได้ ฉันเองก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น...ลืมมันไปซะ แล้วต่อจากนี้ คุณก็เดินหน้าตามหาอันนาของคุณต่อไป ส่วนฉัน...ก็จะใช้ชีวิตของฉันต่อไป เป็นไปไม่ได้ที่เส้นทางของคุณจะบรรจบกับทางของฉัน โอเค๊!” วาววากล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ยังไงเราก็ต้องเจอกันวันยังค่ำอยู่ดี”

“ไม่มีทาง!”

“อย่าลืมว่าบริษัทของเราร่วมโปรเจคกันอยู่”

“ปกติคุณก็ไม่เคยลงมาดูงานเอง มีแต่คุณปวิธที่จัดการทุกอย่างให้ตลอด”

“คุณรู้...?” เชนทร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ใช่!” วาววานึกในใจก็ฉันเป็นคนเขียนนายขึ้นมา

“บางครั้งผมก็อดสงสัยไม่ได้ ดูเหมือนคุณจะรู้จักผมดีทีเดียว”

“ไม่อ่ะ...ฉันไม่รู้จักคุณหรอก แค่นี้นะ แยกย้าย!”

เสียงใสตัดบทสนทนาแล้วหันหลังจะเดินจากไป แต่คำถามของเชนทร์ที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เธอต้องชะงักกลางคัน

“คุณย้ายที่อยู่งั้นเหรอ?”

ร่างบางหันกลับมามองชายร่างสูงในชุดสูทดำสนิทที่ยืนด้านหลังของเธอด้วยสายตาที่ฉายแววสงสัย

“คุณรู้ได้ไง? คุณไปคอนโดฉันมาเหรอ?”

“ใช่...ประตูระเบียงก็ซ่อมและล็อคอย่างดี บางวันยังเห็นแฟนคุณขับรถมาด้อมๆมองๆแถวคอนโด”

“ฉันไม่มีแฟน! แล้วคุณไปหาฉันทำไม?” วาววาตั้งคำถาม

ความเงียบแผ่ปกคลุม คำถามของวาววาค้างอยู่ในอากาศ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มขบคิดหาคำตอบที่ซ่อนอยู่ในใจ

“คุณเห็นแขก VVIP ที่นั่งร่วมโต๊ะกับคุณแล้วใช่ไหม? ผบ.ตร.... ท่านรัฐมนตรี... ถ้าผมจะตามหาใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมเลย”

“แล้ว...?” เธอกล่าว เพราะยังไม่ได้คำตอบจากคำถามของเธอเมื่อครู่แม้แต่น้อย

“เป็นอันนาที่ไม่ใช่อันนาสักคน”

“หมายความว่ายังไง?” วาววาเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิ ถ้าเป็นอันนาผมจะรู้สึกได้ว่าคือเธอ”

“คุณจำหน้าอันนาไม่ได้เหรอ?

เชนทร์เม้มริมฝีปากแน่นพลางขบคิด ก่อนจะตอบออกไปเบาๆ ด้วยความไม่มั่นใจ

“มันคงฟังดูตลกใช่ไหมถ้าผมบอกว่า...ไม่แน่ใจ” “เขากล่าวด้วยสายตาหลบเลี่ยง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เหมือนกำลังเยาะเย้ยตัวเอง

ความสิ้นหวังในแววตาของเขาสะท้อนภาพอันนาที่วาววาสร้างขึ้นมาในนิยาย หญิงสาวผู้อ่อนหวานและอ่อนโยนคนนั้นเป็นเพียงตัวละครที่ไม่มีตัวตน ความหงุดหงิดที่เคยมีอยู่ในใจของวาววาเลือนหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกผิดและเห็นใจอย่างบอกไม่ถูก

“ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกคุณถึงนิยายที่ฉันเขียน คุณเชื่อเรื่องนี้บ้างไหม?” วาววาถาม

“คำถามเดียวกัน ถ้าผมถามคุณแบบนี้บ้างล่ะ?”

“แล้วถ้าฉันบอกว่า ก่อนหน้าวันที่ฉันจะตื่นมาเจอคุณที่นอนอยู่ข้างๆฉัน ฉันไปสถานที่หนึ่ง และแบตเตอรี่ไอแพดของฉันกำลังจะหมด ฉันเลยชาร์จแบตฯ ที่นั่น ในเวลานั้น...ฝนตก ฟ้าร้อง ไฟดับ รูปภาพหน้าปกนิยายที่เป็นรูปแวมไพร์หายไป ข้อมูลนิยายผิดเพี้ยนเป็นภาษาต่างด้าว จนบางครั้งฉันคิดว่าต้องเป็นเพราะเหตุการณ์นี้ที่ทำให้คุณหลุดออกมาจากนิยายของฉัน”

เชนทร์ฟังวาววาอธิบายอย่างตั้งใจและครุ่นคิดตาม ถึงแม้ในใจลึกๆ จะรู้สึกไม่ค่อยเชื่อในเรื่องที่ได้ยินสักเท่าไหร่ แต่เมื่อนึกถึงอันนาแล้ว เขาก็พร้อมที่จะลองทุกวิธี ไม่ว่ามันจะฟังดูไร้สาระแค่ไหนก็ตาม

“นั่นแปลว่า...ถ้าคุณได้ลองชาร์จไอแพดที่นั่นอีกครั้งในสถานการณ์เดียวกันกับวันนั้น ก็อาจจะเป็นไปได้ที่ผมจะเจออันนา”

“แค่คิดนะ ไม่มีอะไรมาพิสูจน์ว่ามันจะเป็นจริงได้หรอก” วาววากล่าว

“ที่นั่นคือที่ไหน?” เชนทร์เอ่ยถาม  ความหวังริบหรี่ๆ ในใจเริ่มโหมกระพือ

“เป็นไปไม่ได้หรอก เจ้าของประกาศขายแล้วมีคนติดต่อซื้อไปแล้ว”

“ไม่ใช่ปัญหา บอกผมสิว่าอยู่ที่ไหน?”

“รามสอง”

“แล้วไอแพดคุณอยู่ไหน?”

“อยู่บ้าน”

“งั้นไปบ้านคุณก่อน”

“ว่าไงนะ!?”

เขาผลักหลังงามของวาววาเบาๆ เชิงเร่งรัดให้เธอเดินไปข้างหน้า แต่ดูเหมือนวาววาจะยังไม่พร้อมที่จะเคลื่อนไหวเท่าไหร่นัก

“เดี๋ยว! ทำไมต้องฉันอีกเนี่ย!?”

“เพราะคุณรู้ทุกเรื่อง” เชนทร์ตอบโดยที่ยังดันหลังเธอให้เดินตามเขาไปในทางเดียวกัน

“แต่เพื่อนฉันรออยู่ที่โต๊ะ!” วาววาแย้ง

“โทรบอกเพื่อนสิว่าคุณขอตัวกลับก่อน... ไป! รถผมจอดอยู่ชั้น G”

“ไม่ได้! วันนี้ฉันมีคนขับรถพามา!” วาววาเกร็งตัวเพื่อต้านแรงดันของเชนทร์แต่ก็ไม่ได้ผล

“โทรบอกคนขับรถซะว่ามีคนไปส่ง”

“อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันพาไปรามสองตอนเกือบเที่ยงคืนเนี่ย!” วาววาเอ่ยถามเสียงดัง

“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวไปส่ง!”

“แต่ฉันต้องอยู่งานจนจบ แม่ของฉันเป็นแฟนตัวยงของแบรนด์คุณเลย ฉันต้องรอรับของที่ระลึกกับไวน์ไปฝากแม่!”

“เดี๋ยวให้คนเก็บไว้ให้สิบชุดพอไหม!?” เชนทร์ตัดจบโดยเร็วทุกการโต้แย้งของวาววา

“ไปวันอื่นไม่ได้เหรอ! ฉันต้องการพักผ่อน! ไม่อยากกลับบ้านดึก! ช่วงนี้งานจะทับฉันตายจมกองแฟ้มอยู่แล้ว!”

“จะไปโดยรถหรือจะให้พากระโดดข้ามหลังคาบ้านจากนี่ไปถึงรามสอง?”

วาววาหน้ายู่ยี่ คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน เธอเบ้ปากเล็กน้อย ถึงแม้จะอยากกลับไปพักผ่อนมากกว่า แต่เธอก็ต้องตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้