ตอนที่ 20 เสียงหัวใจหลอกกันไม่ได้

หลังจากเดินทางกลับจากโคราชและทำงานต่อที่บริษัทในวันหยุดสุดสัปดาห์ วาววาก็ทิ้งร่างอันเหนื่อยล้าลงบนเตียงนอนในคอนโดที่เงียบสงบ

เธอใช้เวลาอยู่นานในการตัดสินใจกลับมาที่คอนโดแห่งนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานพอจนมั่นใจว่าเพทายเลิกติดตามเธอ และงานเอกสารที่เก็บไว้ในคอนโดก่อนหน้านี้ที่ต้องสะสางก็เร่งรัด เธอจึงจำใจต้องมาที่นี่

ประตูระเบียงที่เคยพังเพราะเชนทร์ ตอนนี้ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยถูกปิดอย่างมิดชิด

ความเหนื่อยทับถมเธอจนรู้สึกเหมือนกำลังจะล่องลอย ร่างกายเริ่มร้อนรุมจากภายในเหมือนสัญญาณที่บ่งบอกว่าอาการป่วยกำลังจะมาเยือน แต่ความอ่อนเพลียมีอำนาจมากกว่า ทำให้เปลือกตาของเธอค่อยๆปิดลงโดยไม่ทันคิดถึงเรื่องอื่นอีกต่อไป

แสงจันทร์ส่องกระทบร่างของวาววาที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ร่างกายร้อนผ่าวราวกับเตาผิงเล็กๆ วาววาตื่นลุกขึ้นเดินโซเซเข้าห้องน้ำกลางดึก จากนั้นเธอค่อยๆพาร่างไร้เรี่ยวแรงของเธอไปที่โต๊ะทำงานแต่ก็เซเกือบล้มลง โชคดีที่มีแขนแกร่งเข้ามาประคองเธอไว้ได้ทัน

“ผมเชนทร์เอง... ไม่ต้องตกใจ” เสียงทุ้มนุ่มของเขาเอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะกังวลว่าเธอจะร้องตกใจในยามป่วยเช่นนี้

วาววาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความงงงวยเล็กน้อย พลางคิด...ถ้าหากเป็นเขาแล้วก็สามารถเชื่อใจได้ เธอรู้สึกถึงฝ่ามือของเขาที่สัมผัสร่างกายอันร้อนผ่าวของเธอ

"ยา...อยู่ในนั้น..." ดวงตากลมโตของวาววาเบลอเลือน เธอพยายามชี้นิ้วไปที่เกะบนโต๊ะทำงาน

“ไปนอนบนเตียงก่อน เดี๋ยวผมเอายาไปให้”

วาววาพยักหน้าอ่อนแรง ปวดหัวจนแทบจะระเบิด เธอพยายามประคองตัวเองเพื่อจะเดินกลับห้องนอน แต่ก็เซอีกจนได้

เชนทร์ที่เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ถึงแม้วาววาจะอยากขัดขืน แต่ด้วยไข้ที่สูงขึ้น ทำให้เธอไม่มีแรง

เขาลองวัดไข้ของเธอด้วยการอังหลังมือ

"ร้อนมากเลยนะ"

ไม่รอช้าเชนทร์รีบไปหยิบยาและแก้วน้ำดื่มมาให้เธอ

“ขอบคุณนะ” เธอกล่าวเสียงเบา ก่อนจะหลับไป

ตลอดทั้งคืน ก็เพราะแวมไพร์ที่เคยป่วนในชีวิตเธอจัดการชุบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้เธอ เพื่อลดอุณหภูมิร่างกาย หญิงสาวที่เคยต่อปากต่อคำกับเขาอย่างสนุกสนาน ตอนนี้กลับนอนหลับป่วยอยู่บนเตียงอย่างเงียบเชียบ เขาเดินไปนั่งลงข้างเตียง มองดูเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร

แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องผ่านขอบฟ้า มือถือของวาววาที่วางไว้โต๊ะข้างเตียงดังขึ้นเมื่อมีข้อความเข้า แต่วาววายังคงหลับใหลไม่รู้ตัว

‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณวา Have a nice day นะครับ’ พีทเป็นผู้ส่งข้อความหาเธอ

แสงไฟจากหน้าจอมือถือส่องกระทบใบหน้าคมสันของเชนทร์ เขาจ้องมองข้อความจากพีทที่ส่งหาวาววาด้วยสายตาที่บ่งบอกความไม่พอใจออกมา

กรื่ออ กรื่ออ

เสียงสั่นมือถือของวาววาดังขึ้น แสดงผู้ติดต่อมาคือมีนาเลขาสาวของเธอ วาววาขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องเพราะอาการอ่อนเพลียจากการป่วย

จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เงียบลง ข้อความจากมีนาแจ้งเตือนขึ้นมาบนหน้าจอ เชนทร์เหลือบมองข้อความดังกล่าว สายตาของเขาฉายแววครุ่นคิดเล็กน้อย พลางคว้ามือถือของวาววาขึ้นมาและปลดล็อกหน้าจอด้วยนิ้วของเธอ

เขาเปิดอ่านข้อความของมีนาอีกครั้ง พิมพ์ตอบกลับไป และสุดท้ายสายตาแข็งกร้าวของเขามองไปยังข้อความที่พีทส่งให้วาววา ก่อนจะลบมันทิ้งไป

ด้วยความอ่อนเพลียจากอาการไข้ทำให้วาววาหลับยาวไปจวบจนเวลาเที่ยง เธอขยับเปลือกตาเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ร่างกายยังคงรู้สึกอ่อนล้าจากไข้เมื่อคืน แต่ก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก

เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง พยุงตัวด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาของเธอปะทะเข้ากับร่างสูงของเชนทร์ที่นั่งอยู่บริเวณโต๊ะเครื่องแป้งไม่ไกลนัก

เขาจับจ้องมาที่เธออย่างไม่ละสายตา เธอเผลอมองเขาตอบ พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาคอยดูแลและหายามาให้เธอ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่เขาเข้าออกคอนโดของเธอได้อย่างอิสระ แต่เธอก็เริ่มชินกับความรู้สึกนี้แล้ว

“เข้าออกห้องของฉันได้อิสระขนาดนี้ ฉันขายคอนโดนี้ให้เอาไหม?”

คำพูดแสบสันต์ของหญิงสาวที่เพิ่งฟื้นไข้ ทำเอาคนฟังถึงกับขำในลำคอ สายตาของเขาเหลือบมองเธอด้วยความประหลาดใจที่ผสมกับความขัน นี่ขนาดป่วยยังมีแรงมาแขวะคนได้ขนาดนี้

“ว่าแต่...” เหมือนวาววาจะนึกอะไรบางอย่างออก “คุณเข้ามาได้ยังไง ในเมื่อ...” เธอนึกถึงประตูระเบียงที่ซ่อมเสร็จและถูกปิดล็อคไว้อย่างดี

ดวงตาคู่สวยเบิกขึ้นอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นประตูระเบียงหลุดออกจากรางอีกแล้ว เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเชนทร์ด้วยสายตาอันเหนื่อยใจขั้นสุด

“คุณป่วย...คุณต้องการความช่วยเหลือ” เขาอธิบายเหตุผลที่เขาจำเป็นต้องพังประตูเข้ามา

“ขอบคุณค่ะ คุณราเชนทร์!!!”

เชนทร์ไม่ได้เพียงแค่นั่งเฝ้าวาววาที่หลับเพราะอาการป่วยทั้งคืน เขายังใจดีเตรียมอาหารเช้ามาให้เธออีกด้วย ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเที่ยงแล้วก็ตาม

วาววามองโจ๊กอุ่นๆ ในชามตรงหน้าพลางเหลือบมองเชนทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“กินสิ” เชนทร์กล่าวเพราะเห็นว่าวาววาที่นั่งอยู่ไม่ยอมกินสักที

เธอหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด ใบหน้าสวยแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน ปกติแล้ว เธอรู้ดีว่าเขาจะแสดงความห่วงใยขนาดนี้ก็ต่อเมื่อเป็นอันนาเท่านั้น

แต่กับเธอ...มันดูแปลกไป หรือว่าเขาอาจจะมีแผนอะไรบางอย่างก็เป็นได้

“ฉันไม่ชอบกินโจ๊ก” สายตาจับจ้องไปที่ชามโจ๊กตรงหน้าราวกับไม่ไว้ใจในเจตนาของเขาสักเท่าไหร่

“แล้วคุณอยากกินอะไร?” เชนทร์ถามด้วยน้ำเสียงปกติซึ่งมันไม่ปกติกับวาววาเอาเสียเลย

“เดี๋ยวฉันไปต้มไข่กินรองท้องก่อน แล้วจะโทรให้แม่บ้านซื้อข้าวมาส่งให้ที่นี่เอง”

“บอกผมก็ได้ เดี๋ยวผมให้ต้นกล้าไปซื้อมาส่งให้ที่นี่” เขาเสนอด้วยความยินดี ยิ่งทำให้วาววารู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่ “ไม่ต้องเกรงใจ เมื่อเช้าผมก็ให้ต้นกล้าก็เอาเอกสารมาให้ที่นี่”

“เอกสารอะไร?” วาววาสงสัย

เชนทร์ก้าวเดินไปยังโต๊ะทำงานของวาววา หยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมา และนำมาส่งให้เธอที่โต๊ะอาหาร

“เลขาคุณติดต่อมาว่าคุณต้องเซ็นเอกสารแต่คุณหลับอยู่ ผมเลยตอบกลับไปแล้วให้ต้นกล้าไปนำมาให้ที่นี่แทน”

วาววาก้มมองเอกสารในมืออย่างครุ่นคิด คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

“แล้วคุณคุยกับคุณมีนาได้ยังไง?”

“จับนิ้วคุณแสกนปลดล็อคมือถือแล้วตอบกลับข้อความไป ไม่ต้องขอบคุณและไม่ต้องเกรงใจที่ผมช่วยคุณ” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มบางบนหน้าด้วยความภาคภูมิใจที่จัดการตารางงานของเธอในช่วงที่เธอป่วยแทนได้ทุกอย่าง

“เหตุผลอะไรที่คุณทำแบบนี้?”

เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะระแวงทำให้เขาถึงกับชะงักไปชั่วครู่

“ผมแค่ช่วยคุณ”

“ทำไมคุณถึงช่วยฉัน?”

“ก็ตอนนั้นคุณหลับอยู่...คุณไม่สบาย”

คำถามของเธอทำให้เชนทร์รู้สึกใจหายวาบเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าความช่วยเหลือของเขาจะทำให้เธอรู้สึกแบบนี้

“แล้วคุณมีอะไรหรือเปล่า...เมื่อคืนถึงมาหาฉันที่นี่?”

วาววาถามออกไปด้วยความสงสัย เธอคิดว่าเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาในฐานะ 'วาววาน้องสาวของอันนา' คงจบลงไปแล้ว เธอได้ชี้แจงความจริงแล้วว่าเธอไม่ใช่วาววาคนนั้น ประกอบกับชีวิตปัจจุบันของเธอที่เขาได้เห็นและรับรู้มาทั้งหมด ยิ่งทำให้เธอรู้สึกมั่นใจว่า เขาคงเข้าใจดีว่าเธอคือใคร

“ก็...” เขาใช้เวลาครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนัก “มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง”

“ฉันเหรอ?” วาววาถามย้ำ

“ใช่...แล้วคุณก็ไม่สบาย” เชนทร์อธิบาย “ผมเป็นห่วงคุณ”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่น แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว มองเขาด้วยความประหลาดใจที่ผสมกับความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

วาววายังคงนั่งนิ่ง ริมฝีปากเม้มแน่น ความประหลาดใจผสมกับความรู้สึกอื่นๆ ทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้หลุดออกมาจากปากของเชนทร์ แวมไพร์ขวางโลกที่ใครๆ ก็รู้จักดี

เชนทร์อมยิ้มมองเธอราวกับรู้ทันความคิดของเธอ

“ยิ้มอะไร?” เสียงหวานของวาววาเอ่ยถามออกไปเบาๆ

รอยยิ้มที่มุมปากของเขาค่อยๆ กว้างขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำส่องประกายระยิบระยับราวกับอัญมณี ร่างสูงที่นั่งฝั่งตรงข้ามวาววาที่โต๊ะอาหารนี้เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย มือเรียวยาวเท้าคาง มองมาที่เธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนวาววารู้สึกใจสั่น

“คุณคิดว่า...ผมเป็นยังไง?”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า ทำเอาหัวใจของวาววาสั่นวูบวาบ

“ฉันว่าวันนี้คุณเป็นบ้าไปแล้ว พูดอะไรไม่เข้าใจสักอย่างเลย” วาววาตอบด้วยสายตาแข็งสู้ แต่ลึกๆ แล้วหัวใจของเธอกลับเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

"เสียงหัวใจของคุณดังก้องอยู่ในหูผมเลยรู้ไหม?" เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย สายตาของเขาสื่อถึงความรู้ลึกล้ำราวกับสามารถอ่านใจเธอได้

“อะไรเนี่ยย!!!” วาววาอุทานออกมาเบาๆ รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว รอยยิ้มของเชนทร์ทำให้ใจเธอสั่นไหว เธอลุกขึ้นยืนเสมือนเตรียมพร้อมจะเดินหนีจากโต๊ะอาหารนี้

“คุณคิดอะไรกับผมหรือเปล่า?” เขาเอ่ยถามด้วยแววตาที่ค่อนข้างมั่นใจในความรู้สึกของเธอ

“คิดสิ! คิดว่าครั้งนี้คุณต้องซ่อมประตูให้ฉัน!” เธอเฉไฉตอบกลับทันควัน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินเข้าห้องน้ำทันที