ตอนที่ 19 หวง

ความรู้สึกสดชื่นแผ่ซ่านทั่วร่างกายเมื่อวาววาเดินออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วและแสงแดดอุ่นๆ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก แต่ความสับสนในใจจากคำพูดของเชนทร์เมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ไม่หาย

“มันไม่ใช่ประโยคบอกรักใช่ไหม?” วาววาพึมพำกับตนเอง เธอพยายามนึกถึงนิสัยของเชนทร์ที่สร้างขึ้นมาและพล็อตเรื่องนิยายทีเธอเขียน

‘ราเชนทร์’ หรือชื่อเดิมว่า ‘อ็องเดร’

นิสัยพื้นฐาน ร่าเริง สนุกสนาน ชอบความท้าทาย กล้าหาญ ดื้อรั้น ขี้เล่น ชอบแหย่ ชอบแกล้ง แต่หลังจากกลายเป็นแวมไพร์ เขาก็มีแต่ความเบื่อจนกลายเป็นคนเงียบขรึมไม่สุงสิงกับใคร ถ้าพูดถึงเรื่องความรัก เขาเป็นคนโรแมนติกกับคนรักมาก รักใครรักจริง หึงหวงแฟนเป็นที่หนึ่ง

“แล้วที่เราใจเต้นเมื่อคืน...เพราะรู้สึกอะไรกับเขาหรือเปล่านะ...” วาววาครุ่นคิดในใจ

“คุณวาครับ คุณวา...”

เสียงเรียกชื่อเบาๆทำให้วาววาสะดุ้งเล็กน้อย ดึงสติให้เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆในตอนนี้

“คุณพีท...อรุณสวัสดิ์ค่ะ” วาววาฉีกยิ้มทักทาย

“อรุณสวัสดิ์ครับ” พีททักทายตอบก่อนส่งสายตาสงสัยถามวาววา “คุณวาคงกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่แน่เลย เพราะผมเรียกอยู่นานสองนานกว่าคุณวาจะรู้สึกตัว”

“เอ่อ...ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยค่ะ เลยอาจจะเบลอๆหน่อย” เธอตอบพลางยิ้มแหยๆ ก่อนจะสังเกตเห็นหยาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมของเขาและชุดที่ดูทะมักทะแมง เขาคงตื่นเช้ามาวิ่งออกกำลังกายแน่ๆ “คุณพีทกำลังวิ่งออกกำลังกายเหรอคะ?”

“ใช่ครับ คุณวามาวิ่งกับผมไหม?” เขาชวน

“ไม่ดีกว่าค่ะ” เธอบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “วาถนัดทานมากกว่าออกกำลังกายค่ะ”

คำตอบของวาววาทำให้คนฟังอดอมยิ้มไม่ได้

“ไม่แน่ใจว่าคุณวาชอบทานทานเค้กไหม? พอดีผมเห็นแถวนี้มีคาเฟ่บรรยากาศดีเปิดใหม่น่าลองเลยนะครับ”

“น่าสนใจนะคะ ช่วงนี้ร่างกายต้องการของหวานอยู่ด้วยค่ะ” เธอตอบอย่างเป็นกันเอง “ชื่อร้านอะไรเหรอคะ? เผื่อเสร็จดูงานแล้ววาจะแวะไปลองค่ะ”

“คาเฟ่สายลมริมสวนครับ บรรยากาศดีมากเลย ผมว่าคุณวาต้องชอบแน่ๆ ทางเข้าอาจจะซ่อนตัวอยู่หน่อยนึง ถ้าคุณวาไม่รังเกียจ ผมขออนุญาตแอดไลน์ส่งโลเคชั่นให้ได้ไหมครับ”

จริงๆแล้ว ในใจของพีทแอบชอบวาววาอยู่ไม่น้อย เขาอยากจะคุยกับเธอมากกว่านี้ จึงลองถามออกไปอย่างระมัดระวัง

“ได้ค่ะ”

แค่นี้ก็ทำให้หัวใจสถาปนิกพองโตอย่างมีความหวัง คำตอบสั้นๆ นั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก

วาววาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหน้าจอสองสามทีแล้วส่งให้เขา

“คุณพีทพิมพ์ไลน์ไอดีได้เลยค่ะ เดี๋ยววาแอดไปหา”

แหมะ!

“กรี๊ดดด!!!”

เสียงร้องลั่นจากวาววาดังก้องกังวาน เมื่อจิ้งจกตัวเล็กๆ ตกลงมาใส่หน้าจอมือถือพอดิบพอดี ทำให้เธอรีบโยนมือถือทิ้งไปอย่างรวดเร็ว พีทที่ตั้งสติได้ก่อน เดินไปหยิบมือถือของวาววามาส่งคืนให้เธอ

“นี่ครับคุณวา...ไม่เป็นไรนะครับ สงสัยนกที่บินผ่านมาทำหล่นใส่”

วาววารับมือถือคืนมาช้าๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ ด้วยความระแวง หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานที่องุ่นตกใส่หัวพีท เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แล้ววันนี้จิ้งจกตัวน้อยดันมาตกใส่โทรศัพท์พอดี! ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญล่ะก็... คงมีคนเล่นตลกกับเธอแน่ๆ และคนๆ นั้นก็ไม่น่าจะใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าแวมไพร์ตัวแสบ!

“ผมแอดเพื่อนเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวผมส่งโลเคชั่นให้นะครับ” พีทกล่าวด้วยแววตาสดใสมีความสุข

“ขอบคุณค่ะ”

“งั้นผมขอตัวกลับห้องไปเตรียมตัวให้พร้อม แล้วพบกันที่ร้านอาหารสำหรับมื้อเช้าครับ”

“ได้ค่ะ”

วาววาส่งยิ้มให้พีทที่วิ่งจากไป ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันที

เธอเดินกลับเข้าบ้านพักตากอากาศของเชนทร์ด้วยสายตาอันเฉียบขาด กะจะตามหาแวมไพร์ตัวป่วนให้เจอแล้วถามเสียให้รู้แล้วรู้รอดว่าใครกันแน่ที่กล้าโยนจิ้งจกใส่เธอ

“ถ้าฉันมีสมุดเดธโน้ตนะจะเขียนชื่อนายอ็องเดรคนแรกเลย!”

สองเท้าก้าวเดินฉับๆ ในเวลาเดียวกัน สายตากวาดมองไปทั่วห้องรับรอง ห้องรับแขก ตามทางเดินชั้นล่างแต่ก็ไม่พบใคร

“แวมไพร์หูดีไม่ใช่เหรอ รู้นะว่าได้ยินที่ฉันพูด คุณโยนจิ้งจกใส่ฉันใช่ไหม? ไหนจะองุ่นเมื่อวานอีก!”

“พูดกับอยู่ใครเหรอวา?”

เสียงนุ่มนิ่มเอ่ยถามวาววาจากด้านหลัง วีวี่ที่เดินลงมาจากบันไดชั้นสองเห็นท่าทางของน้องสาวดูเหมือนกำลังสนทนากับใครบางคนทั้งที่เธอยืนอยู่คนเดียวจึงเกิดความสงสัยขึ้นมา

“ไม่มีอะไรค่ะ เราไปทานอาหารเช้ากันเลยไหมพี่วี่?”

“ได้สิ”

“หิวมากเลย!”

“เอ่อวา...เมื่อวานเลขาคุณปวิธเขามาถามพี่ ว่าวายังโสดหรือเปล่า?”

“หา...?”

“เปล่า...ไม่ใช่เขา” วีวี่รีบตอบเมื่อเห็นคนเป็นน้องอ้าปากค้างด้วยความแปลกใจคงคิดไปว่าต้นกล้าจะมาชอบเธอ “คุณพีท

เขาดูจะสนใจวา”

อันที่จริงวาววาก็ไม่ได้แปลกใจมาก เพราะดูจากเมื่อครู่ที่เขาขอช่องทางติดต่อจากเธอ ก็พอจะเดาได้ และเธอเองก็ไม่ได้ปิดกั้นเขาเช่นกัน

               

“แล้วพี่วี่ตอบเขาไปว่ายังไง?” วาววาถามด้วยแววตาอยากรู้

               

“พี่ก็บอกว่าโสด” วีวี่ตอบด้วยสีหน้าอมยิ้ม “เพราะวาบอกพี่ว่าเลิกกับคุณเพทายแล้วใช่ไหมล่ะ?”

               

“โสดหนักๆเลยล่ะ”

“แล้ววาคิดว่าคุณพีทเค้าดูเป็นคนยังไงบ้าง?” วีวี่ถามเพราะเดาความคิดน้องสาวไม่ออก

“เค้าก็ดูโอเคนะ วาก็ไม่ได้ปิดโอกาส แต่เพิ่งจะเจอกันเมื่อวานเองต้องรอดูอีกยาว” รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าน้องสาวแสนสวยของเธอ ทำให้คนเป็นพี่เห็นแล้วก็สบายใจตาม

บนหลังคาบ้านพักตากอากาศที่เงียบสงบ เชนทร์ในชุดดำซุ่มดูอยู่เงียบๆ เขาได้ยินทุกอย่างและเห็นทุกการกระทำของวาววา ก่อนหน้านี้เขาแค่รู้สึกขบขันกับท่าทางตกใจของเธอเมื่อเห็นจิ้งจกตัวเล็กๆ ที่เขาแกล้งโยนใส่ เพียงเพราะหมั่นไส้ที่เห็นเธอยืนคุยกับพีทนานเกินไป แต่ในตอนนี้แววตากลับนิ่งเสมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่หลังจากได้ยินบทสนทนาของวาววาและวีวี่

หลังจากอิ่มอร่อยกับบุฟเฟต์อาหารเช้าในร้านอาหารของรีสอร์ท Rewatland ที่รายล้อมไปด้วยวิวภูเขาเขียวขจี วาววา วีวี่ และคณะผู้บริหารระดับกลาง ก็ได้เวลาเดินทางต่อ รถรับส่งของรีสอร์ทคอยพร้อม พาคณะไปยังสถานที่ก่อสร้างศูนย์การค้าใหม่ของ Zenith Mall สาขาในโคราช

ทุกอย่างดูเป็นไปตามแผนที่วางไว้ บรรยากาศการประชุมเป็นไปอย่างราบรื่น เว้นก็แต่การมาดูไซต์งานในครั้งนี้ ผู้ถือหุ้นใหญ่จาก Rewat Legacy อย่างเชนทร์ก็เข้าร่วมด้วย

เขามาในลุคดำทั้งชุดเช่นเคย พร้อมด้วยแว่นตากันแดดสีดำสนิท เชนทร์ซึ่งได้อาศัยบนโลกนี้มานานแสนนาน ทำให้เขาคุ้นเคยกับแสงแดดเป็นอย่างดี

วาววาอดสงสัยไม่ได้เพราะในนิยายที่เธอสรรสร้าง เชนทร์คือผู้ถือหุ้นใหญ่ที่เก็บตัวไม่พบเจอใคร มีเพียงปวิธที่คอยดำเนินการทุกอย่างให้ทั้งหมด แต่ทำไมวันนี้เชนทร์ถึงต้องการออกมาดูไซต์งานด้วยตนเอง

“ตามแบบแปลนที่คุยกัน ในส่วนทางซ้ายจะสร้างเป็นโซนจำหน่ายไวน์และทางด้านขวานี้ มีพื้นที่กว้างขวางเพียงพอสำหรับร้านอาหาร บาร์ไวน์ และโซนจำหน่ายไวน์ครับ”

พีทถือแบบแปลนอยู่ในมือ อธิบายรายละเอียดของโครงการให้วาววา วีวี่ เชนทร์และปวิธ ซึ่งเป็นผู้บริหารระดับสูงที่ต้องตัดสินใจในโครงการนี้ ได้ทราบอย่างละเอียด

“มีรายละเอียดอะไรที่ผมควรรู้เพิ่มเติมไหมครับ?” ปวิธถาม

“ครับ  ผมคิดว่าเราควรออกแบบที่ผสมผสนาระหว่างความทันสมัยและความอบอุ่น เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกผ่อนคลายและเป็นกันเอง นอกจากนี้ เราจะใช้กระจกและไม้เป็นวัสดุหลัก เพื่อให้แสงธรรมชาติสามารถเข้ามาในพื้นที่ได้อย่างเต็มที่และให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติ”

พีทอธิบายเพิ่มเติมอย่างชำนาญ

“คุณวาววากับคุณวีวี่มีอะไรจะเสนอไหมเพิ่มเติมไหมครับ?” ปวิธถามความเห็น

“วาคิดว่าตามที่คุณพีทพูดมาก็ดูโอเคทุกอย่างนะคะ พี่วี่ละ?”

“โอเคทุกอย่างค่ะ”

คำพูดที่วาววาพูดออกมาทำให้พีทซึ่งเป็นหัวหน้าทีมสถาปนิกถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“แต่ผมว่าแบบมันไม่ดูเชยไปเหรอ?”

แต่แล้ว เสียงทุ้มนุ่มเรียบนิ่งจากเชนทร์ที่ยืนถัดไปจากปวิธก็ออกความเห็นขึ้นมาดื้อๆ

“คุณเชนทร์ต้องการให้ผมแก้ไขตรงไหนหรือเปล่าครับ?” พีทเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“ทั้งหมด” คำตอบที่หนักแน่นทำให้พีทหน้าเสียไปเล็กน้อย อันที่จริงเขาแค่หมั่นไส้ที่ชายคนนี้เข้าใกล้วาววามากเกินไปจึงต้องหาเรื่องขัดขวางให้ถึงที่สุด

วาววาเบ้ปากมองเขาด้วยสายตาส่งความรำคาญ คิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้ช่างชอบหาเรื่องจริงๆ แต่ถึงอย่างไรการอนุมัติแบบร้านอาหารของ Rewat Legacy ก็เป็นอำนาจตัดสินใจเด็ดขาดของปวิธและเชนทร์ วาววาและวีวี่เข้ามาดูงานในส่วนบริเวณที่เชื่อมต่อระหว่างร้านอาหารดังกล่าวกับโซนพื้นที่ของศูนย์การค้าเท่านั้น

“เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะปรับแบบแปลนให้ใหม่ ผมขอทราบรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่คุณเชนทร์ต้องการหน่อยนะครับ” พีทกล่าวด้วยน้ำเสียงใจเย็นและเปิดรับฟังเหตุผล

“เดี๋ยวผมคิดอีกที อาจจะพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ คุณแค่เตรียมตัวแก้แบบก่อนแล้วกัน”

วาววาอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้านิ่งเฉยของเชนทร์ที่ตอบกลับพีทราวกับคนที่มีอำนาจตัดสินทุกอย่าง

เมื่อการดูงานร่วมกันเสร็จเรียบร้อยไปได้ด้วยดี ถึงเวลาที่ทุกคนสามารถเที่ยวชมเสน่ห์เมืองโคราชนี้ได้อย่างอิสระก่อนที่จะพากันเดินทางกลับกรุงเทพในวันพรุ่งนี้ ส่วนวาววาและวีวี่ที่ไม่สามารถอยู่เที่ยวต่อได้เพราะงานที่คั่งค้างอยู่จำมาก พวกเธอจึงต้องรีบกลับภายในวันนี้แทน

“คุณวาครับ” พีทเร่งฝีเท้าเพื่อให้เดินตามทันวาววา “พอดีผมจะไปคาเฟ่ที่เปิดใหม่ สนใจไปด้วยกันกับผมไหมครับ? เอ่อ...คุณวีวี่ด้วยครับ”

เพื่อไม่ให้เสียมารยาท พีทกล่าวเชิญวีวี่ที่ยืนเคียงข้าววาววาอีกคน

“เราแวะกันก่อนกลับดีไหมพี่วี่?” คนเป็นน้องเอ่ยถามพี่สาวเพราะสนใจไอเดียของพีท

“พี่ต้องอยู่คุยเรื่องงบประมาณกับผู้จัดการการเงินก่อนกลับกรุงเทพฯน่ะสิ” วีวี่เอ่ยด้วยใบหน้าเสียดาย “วาไปกับคุณพีทเถอะ แล้วซื้อเค้กอร่อยๆมาให้ฝากพี่ด้วยล่ะ”

วาววาสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยที่โดนคำปฏิเสธจากพี่สาวของเธอ แต่ถึงอย่างไรการได้ไปคาเฟ่กับพีทก็ถือซะว่าได้เรียนรู้นิสัยของผู้ชายคนนี้ไปในตัวในฐานะผู้ร่วมงานได้เหมือนกัน

แสงอาทิตย์ยามสาย ส่องผ่านผืนใบไม้เขียวขจี ลอดเข้ามาในคาเฟ่เล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงอิฐเก่า เสียงเพลงอะคูสติกเบาๆ ดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

วาววาและพีทกำลังนั่งทานเค้กอย่างเพลิดเพลิน หัวใจของพีทพองโตด้วยความดีใจที่วาววาตอบตกลงออกมาด้วยกัน แม้เธอจะยังไม่ได้รู้สึกชอบพีทเป็นพิเศษ แต่เธอก็อยากจะทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น และถือโอกาสได้มาลองชิมเค้กอร่อยๆ ในคาเฟ่แห่งนี้ด้วย ด้วยนิสัยชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจ

เพื่อสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลาย พีทได้เล่าเรื่องตลกจากประสบการณ์ทำงานให้วาววาฟัง และดูเหมือนวาววาจะสนใจไม่ใช่น้อย

“ผมเคยมีลูกค้าคู่รักคู่หนึ่ง เขาชอบเล่นเกมส์ Escape room มากๆ เลยขอให้ผมออกแบบบ้านที่มีความซับซ้อนเหมือนเขาวงกต” พีทเล่าด้วยรอยยิ้ม “พอสร้างเสร็จลูกค้าบอกว่าชอบบ้านหลังนี้มาก แต่บางทีก็หลงทางในบ้านของตัวเอง”

วาววาถึงกับหัวเราะลั่นทันทีที่พีทพูดจบ เธอสูดหายใจลึกๆเรียกสติก่อนจะฟังพีทพูดต่อ

“เวลามีแขกมาหาพวกเขาที่บ้าน ก็ต่างพากันหลงทางจนสุดท้ายพวกเขาต้องทำป้ายบอกทางในบ้านเพื่อให้แขกไม่หลงทาง”

               

วาววาขำจนตัวโยกอีกครั้ง พีทอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามหลังจากเห็นปฎิกิริยาของวาววาดูมีความสุขกับเรื่องเล่าของเขา

นิ้วสวยถูกยกขึ้นมาซับน้ำตาที่คลอเบ้าพลางเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ

               

“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ นึกว่าจะมีแต่ในหนัง”

               

“ยังมีอีกหลายเรื่องเลยครับคุณวา” เขาแค่อยากจะบอกเป็นนัยว่าถ้ามีเวลาก็มาพบเพื่อฟังเรื่องเล่าตลกๆจากเขาอีกได้นะ “จริงๆแล้ว...ผมเห็นคุณวาตั้งแต่งานเปิดตัวสินค้าของ Rewat Legacy นะครับ ตอนที่คุณวาขึ้นไปกล่าวบนเวทีกับคุณเชนทร์”

               

วาววามองพีทฟังที่เขาเล่าด้วยความประหลาดใจ

               

“พ่อผมเป็นสถาปนิกที่ทำงานให้คุณปวิธมาหลายโปรเจ็กต์เลยครับ ผมเองก็เพิ่งเข้ามาช่วยงานที่บริษัทไม่นานมานี้ และได้รับเกียรติให้ไปร่วมงานด้วย” พีทอธิบาย “คุณวาสวยมากเลยครับวันนั้น”

               

“ขอบคุณค่ะ” คนถูกชมยิ้มแก้เขินนิดๆ

               

“จากนั้นผมก็มีโอกาสได้เจอคุณวาอีกครั้งหลังจากงานของ Rewat Legacy ครับ”

               

“จริงเหรอคะ? ตอนไหนเหรอคะ?” เธอพยายามนึกย้อนกลับไป แต่ก็ไม่สามารถนึกออกได้เลย

               

“วันนั้นผมไปเดินเล่นที่ Zenith Mall มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินชนผมโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอกล่าวขอโทษทันทีก่อนจะเดินจากไป พอผมมองสังเกตดีๆคนนั้นคือคุณวา แต่ท่าทางจะยุ่งๆ เพราะคุยกับคนในโทรศัพท์อยู่ครับ”

"บังเอิญจริงๆ ค่ะ แต่วาไม่รู้ตัวเลยตอนเจอคุณพีท..."        

           

กรื่อ กรื่ออ

               

เสียงโทรศัพท์ของวาววาก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา เธอจำต้องขอตัวพีทสักครู่ เนื่องจากเป็นสายด่วนจากทีมการตลาดที่ติดต่อมาในวันหยุดนี้

               

“ขอตัวสักครู่นะคะคุณพีท”

               

“ครับผม”

               

สายตาอันอ่อนโยนของพีทมองตามวาววาที่เดินออกไปรับสายโทรศัพท์อยู่ด้านนอก เขาสังเกตเห็นสีหน้าของวาววาดูไม่ค่อยดีนัก เสมือนเธอกำลังรับฟังปัญหาบางอย่างอยู่

               

ไม่นานนัก วาววาเดินกลับมายังโต๊ะด้วยท่าทางที่ดูเหนื่อยล้า ใบหน้าซีดเซียวลงเล็กน้อย มือบางลูบขมับเบาๆ เหมือนกำลังพยายามขจัดอาการปวดหัวที่รบกวน

               

“ขอโทษทีค่ะ พอดีทีมการตลาดติดปัญหานิดหน่อย วาอาจจะต้องรีบกลับไวกว่าเดิมนิดนึงค่ะ” เธอกล่าวพลางยกแก้วเครื่องดื่มบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม

               

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่...คุณวาโอเคไหมครับ?” ดวงตาสีดำขลับของเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

               

“ปวดหัวกับงานนิดหน่อยแต่โอเคอยู่ค่ะ” เธอฉีกยิ้ม “คุณพีทรู้จักศิลปิน Evan Crimson ไหมคะ?”

               

“ครับ...นักร้องคนโปรดของผมเลย เขามีคอนเสิร์ตอาทิตย์หน้า แต่เสียดายผมซื้อตั๋วไม่ทันครับ” พีทตอบแต่แววตายังกังวลที่สีหน้าวาววาดูไม่ค่อยดี “คุณวาไม่เป็นอะไรแน่นะครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวทานยาแก้ปวดสักหน่อยน่าจะหาย” เธอตอบ “เพิ่งทราบนะคะว่าคุณพีทก็เป็นแฟน Evan Crimson ด้วย”

“ใช่ครับ คุณวาก็ชอบเหมือนกันเหรอครับ?” น้ำเสียงของพีทดูตื่นเต้นเล็กน้อย ดีใจที่พบว่าเขากับวาววามีรสนิยมที่ตรงกัน        

“ใช่ค่ะ วาจะบอกคุณพีทว่า ที่วาคุยกับทีมเมื่อครู่ คือเรื่องคอนเสิร์ต Evan Crimson พอดี Zenith Mall เป็นสปอนเซอร์ร่วมและวามีบัตรเข้างาน ถ้าคุณพีทสนใจ...ไปกับวาได้นะคะ”

คำเชิญของวาววาทำให้ใจของเขาเต้นรัว รอยยิ้มที่เผยให้เห็นร่องลึกที่มุมปาก ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ดึงดูดยิ่งกว่าเดิม

เขาพยักหน้ารับคำเชิญด้วยความดีใจ

“ผมไปกับคุณวาด้วยความยินดีเลยครับ” เสียงทุ้มนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขกล่าวขอบคุณ

ในใจของเขาคิดว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณที่ดี ที่บ่งบอกว่าวาววากำลังเปิดใจให้กับเขามากขึ้น และรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้ใช้เวลากับเธอแบบส่วนตัวมากขึ้น

แต่แล้วคำพูดของวาววาก็เหมือนจะดับฝันเขาลงทันที

“วันคอนเสิร์ตคุณพีทมาหาวาที่ Zenith Mall นะคะ วาเตรียมคนขับรถไว้แล้ว จะมีเพื่อนสนิทวาไปด้วย ยังไงเดี๋ยวใกล้วันเรานัดเวลากันอีกทีนะคะ”

“ครับผม”

แววตาที่เคยเป็นประกายก้มลงต่ำเล็กน้อย เขาพยายามยิ้มให้ แต่ในใจกลับรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้ไปกันแค่สองคน อย่างไรก็ตาม เขาคิดปลอบใจตัวเองว่า การได้ไปกับเพื่อนเธอ ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้รู้จักเธอในอีกมุมหนึ่ง

ภายใต้เงาไม้ร่มรื่นด้านนอกคาเฟ่ ชายหนุ่มใบหน้าคมสันสไตล์ตะวันตกนั่งจิบชาพลางเฝ้ามองวาววาและพีทที่อยู่ภายในด้วยสายตาที่จับจ้อง กาแฟที่เขาดื่มเข้าไปรับรู้เพียงรสชาติเสมือนน้ำเปล่า

ความรู้สึกสับสนก่อตัวขึ้นในใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ รู้สึกหวงแหนรอยยิ้มของเธอและความใจดีที่เธอมีให้กับคนอื่น ยิ่งเห็นใบหน้าเจ้าสถาปนิกคนนี้ยิ่งรู้สึกขวางหูขวางตาไปเสียทุกอย่าง