ตอนที่ 21 พลังแวมไพร์ที่เริ่มหายไป

หลังจากวันที่แวมไพร์ตัวป่วนถามจี้จนใจของเธอสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของเขาก็โผล่เข้ามาอยู่ในหัวของเธอแทบจะทุกวินาที

วาววาเดินไปที่ประตูระเบียงกระจกใสที่เพิ่งซ่อมเสร็จใหม่เอี่ยม สายตาของเธอไล่เรียงไปตามรอยต่อของกระจก ก่อนจะหยุดลงที่สลักประตู

ครั้งนี้แทนที่จะล็อคประตู เธอเลือกที่จะปลดล็อคมันออก เผื่อว่า... เจ้าแวมไพร์จะแวะมาเยี่ยมเยียนจะได้ไม่ต้องพังประตูของเธออีก

แต่บางความคิดก็วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกสับสนและไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง

เธอไม่ใช่อันนา เธอคือวาววา คนละคนกัน แล้วทำไมเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้กับเธอ

อันที่จริง...นิยายแวมไพร์ที่เธอเขียน แม้จะตั้งชื่อและกำหนดนิสัยตัวละครหลักไปแล้ว แต่โครงเรื่องนิยายแวมไพร์ของเธอยังคงค้างคาอยู่แค่ครึ่งทาง ทั้งพล็อตเรื่องและตอนจบก็ยังไม่มีอะไรที่แน่ชัด

กรื่อ กรื่อ

เสียงริงโทนมือถือของวาววาดังขึ้น เธอที่กำลังใช้เวลาว่างนั่งดูซีรีส์ต้องก้มมองหน้าจอที่แสดงชื่อผู้ติดต่อมา เธอใจหายวาบเมื่อเห็นชื่อนิติคอนโด และหวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องเพทาย เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่เพทายบุกเข้าห้องเธอ เธอก็แจ้งนิติคอนโดให้ช่วยจับตามองผู้ชายคนนี้ห้ามเข้ามาด้านในอีกเด็ดขาด

“สวัสดีค่ะ” วาววากดรับสาย

“สวัสดีครับ คุณวารีรินหรือเปล่าครับ?” เสียงปลายสายเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ”

“ขออภัยที่ต้องรบกวนคุณวารีรินในเวลาดึกครับ ผมแค่อยากสอบถามว่าคุณวารีรินว่ามีตากผ้าไว้ที่ระเบียงหรือเปล่าครับ?”

ความสงสัยผุดขึ้นมาในใจของวาววา ทำไมอยู่ๆ นิติคอนโดถึงถามเกี่ยวกับเรื่องตากผ้า

ปกติแล้วเรื่องพวกนี้จะเป็นหน้าที่ของแม่บ้านประจำครอบครัวของเธอมารับผ้าไปซักและนำมาคืนเมื่อเสร็จ เพราะฉะนั้นจะไม่มีผ้าใดๆตากที่ระเบียงทั้งนั้น

“ไม่มีนะคะ”

“พอดี รปภ.แจ้งผมว่าเหมือนเห็นเป็นคนอยู่ที่ระเบียงคุณวารีริน แต่ผมมองจากชั้นหนึ่งตรงนี้มันค่อนข้างมืดและสูง หลังจากที่คุณแจ้งเรื่องคนบุกรุก รปภ.ก็ช่วยกันสังเกตการณ์ตลอดครับ แต่ผมว่าชั้น 26 ที่คุณวารีรินอยู่นั้น คนน่าจะปืนขึ้นไปยาก”

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยว่าจะมีใครกล้าปีนขึ้นมาบนระเบียงห้องเธอได้นอกจาก...

เจ้าแวมไพร์ตัวป่วนคนนั้น!

ร่างเล็กที่ถูกปกคลุมด้วยชุดนอนสบายๆ ค่อยๆ เดินไปที่ระเบียงช้าๆ ด้วยความระแวดระวัง สายตาของเธอพยายามสอดส่องไปรอบๆ จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนาโอบกระชับขอบระเบียงไว้แน่น ทำให้เธอต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ว๊าย!”

“ฮัลโหลคุณวารีริน เกิดอะไรขึ้นครับ?” นิติคอนโดที่ยังอยู่ในสายโทรศัพท์ได้ยินเสียงวาววาร้องจึงรีบเอ่ยถามความผิดปกติ

ในความมืดมิด เงาของศีษระผู้ชายคนหนึ่งค่อยๆ โผล่พ้นเหนือขอบระเบียงขึ้นมา วาววาใจหายวาบก่อนจะเพ่งมองดีๆแล้วเห็นว่าเป็นเชนทร์ เธอรีบตอบกลับนิติคอนโดในสายทันที

"เอ่อ...ผ้าที่ตากไว้ที่ระเบียงจะหล่นค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่โทรมาสอบถาม" เสียงของเธอสั่นระริกเล็กน้อยก่อนจะกดวางสายไป

ติ้ด

“ทำอะไรของคุณเนี่ย!” วาววาร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามช่วยพยุงร่างสูงของเชนทร์ให้มายืนบนระเบียงได้อย่างปลอดภัย “ถ้าคนเห็นคุณกระโดดขึ้นลงคอนโดชั้น 26 มีหวังรายการผีโทรมาหาฉันแน่นอน”

แสงไฟสลัวจากภายในห้องส่องกระทบใบหน้าเคร่งเครียดของเขา ก่อนจะพาร่างสูงเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมอย่างเคย

"ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" เขาตอบพลางหายใจหอบเหนื่อยเล็กน้อย ทำให้คนที่ฟังอยู่ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

“คืออะไร? หมายความว่ายังไง?” วาววาถาม

“วันนี้ผมพยายามกระโดดตั้งสองสามรอบกว่าจะสูงถึงห้องของคุณได้”

คิ้วของคนฟังถึงกับกระชับเข้าหากัน ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ค..คุณ..หิวหรือเปล่า?” เธอแค่เดาว่าหรือแรงของเขาที่น้อยลงนั้นมาจากความหิว ครั้นเธอจะถามว่าไม่ได้ดูดเลือดมานานแค่ไหนแล้วก็ฟังดูน่ากลัวเกินไป

เชนทร์ค่อยๆ หันมา สายตาแดงก่ำของเขาจ้องมองเธอราวกับเหยื่อ ความหิวกระหายแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่นั้นจนวาววาอดหวั่นใจไม่ได้

“นั่นสิ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเบาๆ แต่กลับทำให้คนฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัว “ถ้าได้เลือดของผู้หญิงสักคนก็น่าจะอิ่มไปอีกนาน...”

สิ้นคำพูด เขาก็พุ่งตัวเข้าหาวาววาอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือหนาคว้าคางของเธอให้เงยขึ้น จมูกและริมฝีปากของเชนทร์แตะต้องคอขาวของเธอ

วาววานิ่งค้างไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตกใจและสับสน ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งที่เขาไม่เคยดื่มเลือดมนุษย์มาก่อน

“หอมจัง ใช้น้ำหอมอะไร?" เล่นขี้เล่นเปล่งออกมา ทีแท้ก็แค่แกล้งหยอกเธอเล่น ใบหน้าคมมองหน้าหญิงสาวที่เบิกตากว้างตรงหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยมือจากคางของเธอ

ความหงุดหงิดผุดขึ้นมาในดวงตาของวาววาเมื่อโดนเขาแกล้ง เธอเบ้ปากแล้วคว้าหมอนอิงใกล้ตัวปาใส่เขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ พร้อมกับเสียงตะโกนดังลั่น

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!!!”

“คุณถามคำถามนี้กับผมรอบที่สองแล้วนะ” เชนทร์หัวเราะเบาๆ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เหนื่อยจากงานแล้วยังมาเจอคนบ้าอีก!”

ร่างเล็กโกรธตุ่บป่อง ก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปที่ตู้เย็น ตามความตั้งใจที่ก่อนหน้านี้จะหาของกินของอร่อยๆในตู้เย็นมาเป็นรางวัลหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน

“คุณมาหาฉันที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

วาววาถามขึ้นพร้อมกับเค้กจากตู้เย็นมาวางบนเคาท์เตอร์ เธอตักเค้กเข้าปากช้าๆ

"ไม่มี" เชนทร์ตอบพลางกระพริบตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าหาเธอด้วยความเร็วราวกับสายลม พลังแวมไพร์ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ร่างกายที่ดูสงบนั้นกำลังถูกปลุกให้ตื่น “อยากมาฟังเสียงหัวใจคุณเต้นเฉยๆ”

“บ..บ้าอีกละ!!!”

ดวงตากลมโตหลบสายตาของเชนทร์ที่กำลังจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มหวาน เธอรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ ในมือยังถือจานเค้กเดินผ่านเขาไปนั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆกินเค้กอย่างสบายใจ แม้ภายนอกจะดูเฉยชา แต่ภายในใจของเธอกำลังเกิดสงครามระหว่างความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เขา กับความสับสนให้กับแวมไพร์ผู้นี้

ร่างสูงกระโจนลงมานั่งข้างวาววาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ

“ทำอะไรของคุณอีกเนี่ย!!!” เสียงใสร้องถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเขา

"วันนี้คุณพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาสามรอบแล้วนะรู้ตัวไหม?" รอยยิ้มกวนๆบนใบหน้าคมเข้มของคนฝรั่งเศสทำให้วาววาถึงกับทำตัวไม่ถูก

“ก็...คุณทำท่าทางอะไรไม่รู้แปลกๆ ไหนจะคำพูดคำจา” เธอเถียงกลับ “นี่ไม่ใช่คุณ ผีเข้าสิงห์เหรอ?”

“นี่แหละผม” เชนทร์ยืนยัน

“ไม่ใช่!” วาววายังคงตอบโต้

“แล้วนิสัยของผมเป็นยังไง?”

“ก็ขวางโลกกับทุกคนยกเว้น..."

เสียงของเธอค่อยๆ เบาลงจนเกือบจะกระซิบ เชนทร์ยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย รอฟังคำตอบที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ

“อันนา...” วาววาต่อประโยคจนจบ เธอละสายตาจากเชนทร์แล้วหันมาสนใจจานเค้กชิ้นเล็กๆ ในมือ ก่อนจะตักเข้าปาก

“คุณเคยบอกว่าผมคือตัวละครในนิยายของคุณ”

“ใช่”

“ผมคือแวมไพร์ราเชนทร์ที่อยู่ในโลกมนุษย์มาหลายร้อยปีแล้วโดนคำสาปให้ไม่มีวันตาย นิสัยขวางโลกกับทุกคนยกเว้นอันนา”

“ถูก...”

“ทำไมคุณถึงสร้างให้แวมไพร์ผู้นั้นให้อ่อนโยนแต่กับอันนาล่ะ?” เชนทร์เอ่ยถามด้วยสายตาอยากรู้

“ก็...ถ้าต้องเห็นวงจรชีวิตของมนุษย์เกิด แก่ เจ็บ ตาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่มีวันจบสิ้น คุณคงจะรู้สึกเบื่อหน่ายใช่ไหมล่ะ?” วาววาอธิบาย  “แล้วพอมาเจอรอยยิ้มอันอ่อนโยนของอันนาที่ทำให้คุณรู้สึกว่า สิ่งเล็กๆเพียงแค่รอยยิ้มที่ส่งมอบให้ผู้อื่นก็ทำให้คนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นอยากมีชีวิตอยู่ต่อ คุณเลยอยากใช้พลังของคุณปกป้องให้เธอมีชีวิตอยู่บนโลกนานที่สุด"

ใบหน้าอันหล่อเหลาพยักหน้าเข้าใจเหตุผลของวาววา

“แล้วนิสัยของอ็องเดรเป็นยังไง?” เขาถามเธอต่อ

“อ็องเดร...” เธอหยุดช้อนที่กำลังตักเค้กไว้กลางอากาศ พลางนึกถึงชายหนุ่มคนนั้น "เป็นคนสนุกสนาน ชอบความท้าทาย มีความฝันอยากผลิตไวน์ที่ดีที่สุดขาย ขี้แกล้ง แต่ก็เป็นมิตรเลยทำให้มีเพื่อนเยอะ อ่อ! เท่ากับตอนนี้คุณก็ทำตามความฝันได้สำเร็จแล้วสิ คุณเป็นเจ้าของ Rewat Legacy ไวน์อันดับหนึ่งของประเทศและติดอันดับไวน์รสชาติดีของโลกอีกด้วย”

“คงเป็นอย่างที่คุณว่า" เขาตอบเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปถามเธอต่อ “แล้วตอนจบนิยายของคุณเป็นยังไง?”

“ฉันยังไม่ได้คิดตอนจบที่แน่นอนเลย” เธอตอบ “บางทีก็อยากอิงตามความเป็นจริงให้อันนาแก่ตายตอนจบตามสัจธรรม แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้สมหวัง เพราะชีวิตจริงคนเราเจอเรื่องอะไรเยอะแยะมากมาย อย่างน้อยฉันอยากให้คนอ่านนิยายของฉันรู้สึกใจฟูขึ้นมาบ้าง”

“ผมมีตอนจบมาเสนอ”

แววตาของวาววาฉายแววอยากรู้ ขณะที่เธอมองใบหน้าคมสันของเขาที่กำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“ยังไงเหรอ?” วาววาถาม

“ให้อ็องเดรคู่กับคนเขียนบทสิ”

คำตอบของเชนทร์ทำให้หัวใจของวาววาเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่แค่คำพูดที่เขาเอ่ยออกมา แต่แววตาที่เขามองมานั้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและจริงใจราวกับจะบอกใบ้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

แกร๊ก!

ช้อนหลุดร่วงจากมือของวาววาไปกระทบกับจานเค้กจนเกิดเสียงเบาๆ เธอรู้สึกถึงความสับสนปะปนกับความตื่นเต้น ใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอถามตัวเองว่า ทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้กับเขา

“เสียงหัวใจของคุณดังก้องอยู่ในหูของผม มันบอกผมว่าคุณรู้สึกยังไง” เขาเอ่ยพร้อมรอยยกยิ้มมุมปาก

วาววาบีบบังคับตัวเองให้สงบ แม้ใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอพยายามจะไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกไป ในขณะที่กำลังหาคำตอบกับความรู้สึกของตนเองที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“ฉัน...เป็นกำลังใจให้คุณเจออันนาเร็วๆแล้วกันนะ”

วาววาตักเค้กกินชิ้นสุดท้ายเข้าปากก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะนำจานไปวางในครัวแต่เชนทร์กลับคว้าข้อมือเธอไว้ ดึงเธอให้นั่งลงดังเดิมและหยิบจานจากมือของเธอวางไว้บนโต๊ะแทน

“ทำอะไรของคุ...”

ก่อนที่วาววาจะได้พูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง นิ้วของเขาก็แตะริมฝีปากเธอเป็นการตัดบททันที

“ประโยคนี้ครั้งที่สี่แล้วนะ...”

ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วห้อง ในขณะที่วาววามองหน้าเชนทร์ที่อยู่ใกล้เธอมากเกินไปจนเธอลืมวิธีหายใจ

“วาววา...” เขาเอ่ยชื่อเธอเบาๆ น้ำเสียงที่แตกต่างจากครั้งแรกราวฟ้ากับเหว ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมา

ในขณะที่สายตาของทั้งสองประสานกัน ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะถูกหยุดเวลาลงทันที เสียงรอบข้างจางหายไป เหลือแต่เพียงความรู้สึกอบอวลอยู่ระหว่างคนสองคน

“ผมชอบคุณ”

ถ้าใจของวาววามีผีเสื้อ หลังจากประโยคที่เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยนด้วยสายตาจริงจังนั่นแล้ว ผีเสื้อเป็นล้านได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมบินพล่านอยู่ภายใน ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้จากปากของเขา

ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้ เสียงทุ้มนุ่มของเชนทร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผมใช้เวลาฟังเสียงหัวใจของคุณเต้นนานพอที่จะรู้ว่า ความรู้สึกของเราตรงกัน ผมถึงกล้าบอกว่าผมชอบคุณ”

"คือ...มะ..ไม่ใช่..." วาววาพูดไม่ออก เธอส่ายหน้าช้าๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อน ใจที่ไม่อาจห้ามความรู้สึกได้ฟูฟ่องข้างในราวกับดอกไม้บานสะพรั่งที่ได้ยินคำบอกรักจากเขา แต่ใจอีกดวงก็รู้สึกสับสนกับความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ “ฉันไม่ใช่อันนา...”

“ผมไม่เคยบอกว่าคุณคืออันนา” เชนทร์กล่าว

วาววากำลังสับสนอลหม่าน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะพยายามอธิบายทุกอย่างออกมาอย่างใจเย็น

“คุณตามหาอันนามาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ผมได้ตัดสินใจแล้วที่จะไม่ตามหาอันนาอีกต่อไป นับตั้งแต่วันที่ผมบอกคุณที่บ้านพักตากอากาศ”

แต่ถึงกระนั้นวาววาก็ไม่อยากจะเชื่อ

“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะไม่เจออันนาอีก...บางทีในอนาคตอันนาอาจจะมาปรากฏตัวก็ได้”

“ตอนนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว” แววตาคมเข้มอันมุ่งมั่นมองเข้ามาในสายตากังวลสับสนของวาววา “จริงๆผมไม่อยากพูดว่า...ถ้าผมคือตัวละครในนิยายที่คุณเขียน...คุณเคยรู้สึกไหมว่านิสัยของตัวละครในนิยายคือนิสัยบางส่วนจากตัวคุณเอง”

ความสงสัยผุดขึ้นมาในใจของเธอ ครุ่นคิดคำพูดของเขา แล้วก็เห็นด้วยตามที่เขาว่า

“เพราะแบบนี้ผมถึงรู้สึกคุ้ยเคยเวลาอยู่กับคุณ” เชนทร์อธิบาย “ไม่ใช่เพราะคุณคือตัวแทนของอันนา แต่เพราะอยู่กับคุณแล้วผมสบายใจ”

เชนทร์จับมือของวาววาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ ดวงตาสีแดงของเขาสื่อถึงความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

“ผมไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มีคุณแค่ในความคิดของผม แต่ผมต้องการมีคุณอยู่ใกล้ๆผมในทุกวัน เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมได้ไหมครับ…วาววา?”

คำพูดของเชนทร์ได้ทุบกำแพงที่เธอสร้างขึ้นมานานมาแล้วให้พังทลายลงสิ้นซาก จากที่เคยคิดว่าเขาเป็นเพียงแค่ตัวละครในนิยายเลือนหายไปในทันที

ใบหน้าของวาววาแดงก่ำ ใจเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก แววตาที่เคยสับสนและกังวลตอนนี้กลายเป็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ซ่อนความเขินอาย เธอเพิ่งเข้าใจจริงๆ ว่าอาการคลั่งรักและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันจากแวมไพร์ขวางโลกผู้นี้เป็นอย่างไร