ตอนที่ 17 หึง

แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆสาดส่องลงที่ไร่องุ่นกว้างใหญ่นี้ สายลมอ่อนๆพัดผ่านทำให้ใบองุ่นเขียวชอุ่มโบกสะบัดอย่างนุ่มนวล ถึงแม้อากาศในตอนนี้จะร้อนไปสักนิด แต่ทุกคนก็ดูจะตื่นเต้นไม่ใช่น้อย

วาววา วีวี่ เดินลงจากรถกอล์ฟมาสมทบกลุ่มผู้บริหารระดับกลางที่ยืนรออยู่ทางเข้าไร่องุ่นอยู่ก่อนแล้ว

ปวิธกำลังสนทนากับใครบางอยู่ เมื่อเห็นวาววาและวีวี่เดินมา เขาก็รีบกล่าวต้อนรับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“คุณวาววา คุณวีวี่ครับ นี่คือคุณพีท จากทีมสถาปนิกที่จะเข้ามาดูแลโปรเจคของพวกเราครับ”

เขาแนะนำชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับวาววา ชายหนุ่มผิวขาว ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-ญี่ปุ่น ใบหน้าคมสันที่ยืนอยู่ข้างกาย พีทมีรูปร่างสูงโปร่งและมีกล้ามเนื้อที่ดูแข็งแรงสมส่วน ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อสบตาวาววาราวกับถูกสะกดด้วยเสน่ห์ของเธอตั้งแต่แรกเห็น

กลิ่นหอมหวานขององุ่นสุกฟุ้งไปทั่วแปลงที่พวกเขากำลังเดินชม ภาพของเหล่าคนงานที่กำลังเก็บเกี่ยวพวงองุ่นสีม่วงอมแดงสดใส สร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายและสดชื่นยิ่งนัก ทุกคนยิ่งรู้สึกประทับใจเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติหวานฉ่ำขององุ่นสดๆ ที่ปลูกโดยธรรมชาติ

ต้นกล้า เลขาของปวิธวิ่งเข้ามาหาเขา กระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้อีกฝ่ายต้องรีบแจ้งให้ทุกคนทราบ

“เชิญทุกท่านเยี่ยมชมไร่องุ่นได้ตามอัธยาศัยเลยนะครับ ทานองุ่นได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ และหลังจากนั้น เลขาของผมจะคอยอำนวยความสะดวกพาทุกท่านไปยังโรงผลิตไวน์และร้านอาหารของรีสอร์ทเพื่อทานมื้อเย็น ผมต้องขอตัวไปพบแขกคนสำคัญก่อนนะครับ”

รอยยิ้มใจดีผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ก่อนจะเอ่ยคำลาแล้วเดินจากไป

วิวอันงดงามในไร่องุ่นนี้สวยงามจนทำให้หลายๆคนหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกภาพเก็บไว้ วาววาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

“คุณวาววามาที่นี่บ่อยไหมครับ?” เสียงอบอุ่นจากพีทที่ตอนนี้ยืนข้างวาววาเอ่ยถามเธอ

“วาเพิ่งมาครั้งนี้ครั้งแรกค่ะ แต่วาชอบบรรยากาศที่นี่นะคะ สดชื่นมาก” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนจะถามเขากลับ

“แล้วคุณพีทล่ะคะมาที่นี่บ่อยไหม?”

“ค่อนข้างบ่อยเลยครับ ผมกับทีมต้องมาตรวจสอบแบบก่อสร้างตั้งแต่เริ่มโครงการ” เขาพูดพร้อมชี้มือออกไปด้านข้าง

“ผมเพิ่งมาดูแลเฉพาะบ้านพักมุมนู้นที่ทาง Zenith Mall พักอยู่นะครับ เพราะโปรคเจคอื่นพ่อผมเป็นคนดูแล” 

“ว้าว! ถ้าวาต้องการสร้างบ้านในอนาคต สงสัยวาต้องขอใช้บริการของคุณพีทแล้ว” เธอกล่าวชื่นชม

ป้อก!

อะไรบางอย่างกระทบใส่หัวของพีทในขณะที่ทั้งคู่กำลังสนทนากัน เม็ดองุ่นสีม่วงแดงกลมโตกลิ้งอยู่บนพื้น วาววาขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดในใจว่า องุ่นลูกโตๆ ตกลงมาใส่หัวแบบนี้มันดูแปลก แทนที่จะหล่นมาจากด้านบน แต่ดันหล่นมาทางด้านข้าง เหมือนมีคนโยนมามากกว่าจะร่วงลงมาเอง

“สงสัยองุ่นพวกนี้คงอยากให้ผมกินมั้งครับ” พีทพูดติดตลก

รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าของวาววากับพีท พวกเขามองหน้ากันอย่างขบขัน

พลัก!

ทันใดนั้นเอง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อพนักงานคนหนึ่งเซถลาจนตะกร้าองุ่นหล่นกระแทกพื้นเสียงดัง องุ่นกระจายเกลื่อนกลาด วาววาและพีทรีบเข้าไปช่วยเหลือทันที

“เป็นอะไรไหมคะ?” วาววารีบพยุงพนักงานคนดังกล่าวที่ใส่หมวกสาน ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งทำให้เห็นหน้าพนักงานคนดังกล่าวได้ชัดเจน เธอคือผู้หญิงในวัยที่วาววาสามารถเรียกว่ายายได้

เสียงร้องตกใจของวาววาทำให้ทุกสายตาในบริเวณนั้นหันมาจับจ้อง ต้นกล้ารีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อย่างร้อนรน

“เดี๋ยวผมพายายไปพักเองครับ” ต้นกล้าพูดพร้อมพยุงแขนคุณยาย “คุณยายแกทำงานที่นี่มานานเลยผูกพัน จริงๆแกนั่งคัดองุ่นด้านในได้ แต่ชอบแอบออกมาเก็บองุ่น ยิ่งตอนนี้แดดค่อนข้างแรงเลยจะเป็นลมได้ง่าย”

“ผมช่วยครับ”

พีทกล่าวและช่วยกันพาคุณยายเดินไปนั่งพักในที่ร่ม

ห่างออกไปไม่ไกลนัก ณ ที่พักเล็กๆ สำหรับคนงานเก็บองุ่น เชนทร์ยืนจ้องมองเหตุการณ์ดังกล่าว ภาพที่วาววาช่วยพยุงคุณยาย ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่อันนาช่วยหญิงชราข้ามถนน เขาหรี่ตามองอย่างพินิจพิเคราะห์ คล้ายกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

หลังจากทัวร์ชมไร่องุ่นอันกว้างใหญ่ของบริษัทผลิตไวน์ชื่อดังระดับโลก และได้เรียนรู้ขั้นตอนการผลิตไวน์อย่างละเอียด ทุกคนก็มารวมตัวกันที่ร้านอาหารของรีสอร์ท

เสียงเพลงคลอเบาๆ ในร้านอาหารสไตล์ยุโรปที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารฝรั่งและไทยฟิวชั่นที่ประยุกต์ได้อย่างลงตัว ทำให้ทุกคนที่มานั่งทานอาหารรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

“ขออนุญาตค่ะ” พนักงานสาวในร้านอาหารคนหนึ่งเดินมาด้วยท่าทางนอบน้อม ก่อนจะกระซิบกระซาบเรียกวาววาอย่างสุภาพ “คุณเชนทร์ให้มาแจ้งว่ารอพบคุณวาววาอยู่ในสวนด้านข้างร้านอาหารค่ะ”

วาววาพยักหน้าตอบรับ อันที่จริงตอนนี้เธอทานอาหารเสร็จมาสักพักแล้ว เพียงแต่เธอนั่งรอพี่สาวของเธอ เพื่อจะได้นั่งรถกอล์ฟกลับที่พักไปพร้อมกัน

“แป๊บนึงนะพี่วี่”  วาววากล่าวก่อนเดินออกไป

บนภูเขาสูง อากาศเย็นยะเยือกในยามค่ำคืน ไฟสลัวตามทางเดินในสวนด้านข้างร้านอาหารส่องประกายระยิบระยับ วาววาก้าวเดินช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงในชุดดำที่ยืนหันหลังอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เธอแทบจะมองไม่เห็นเขาเลย เพราะชุดสีดำที่เขาสวมดูจะกลืนไปกับเงามืด

“สวัสดีค่ะคุณราเชนทร์ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าคะ?” น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความยียวน

แสงจันทร์สีเงินยามค่ำคืนสาดส่องกระทบกับดวงตาสีแดงก่ำของราเชนทร์ที่จ้องมาที่วาววาอย่างไม่กระพริบ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ สายตาของเขาเหมือนจะดูดกลืนเธอเข้าไป

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” วาววารู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย เธอถามย้ำอย่างสงสัย

เชนทร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง

“มีเรื่องจะคุยด้วย”

“อะไรเหรอ?” แววตากลมโตของวาววาจ้องมองเชนทร์เพื่อฟังคำตอบ

“คุยตรงนี้ไม่ได้”

“แล้วต้องคุยที่ไห..น  อ๊ายยย!!!”

พลึบ!

ยังไม่ทันที่วาววาจะได้ตั้งตัว ฝ่ามือแข็งแกร่งก็คว้าเอวบางของเธอไว้ ก่อนจะพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของเธอถูกกลืนหายไปในความเงียบ