ตอนที่ 6 อิสระของวาววา

หลังจากการประชุมอันวุ่นวายในช่วงเช้าสิ้นสุดลงและพนักงานได้ทยอยเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนแล้ว ในประชุมขนาดใหญ่นี้เหลือเพียงเจ้าของบริษัทนั่งผ่อนคลายพิงเก้าอี้ในตำแหน่งประธาน ประกบข้างด้วยเหล่าผู้บริหารระดับสูง

หญิงสาววัยกลางคน ประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติการ หรือ COO เธอมักยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อได้เห็นลูกสาวทั้งสองของเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เปี่ยมไปด้วยคุณภาพ

‘วีวี่’ หรือ วีรยา รัตนพิพัฒน์วงศ์ อายุ 34 ปี พี่สาวของวาววา ปัจจุบันเธอรับตำแหน่ง “CFO” หรือ “Chief Financial Officer” ภายนอกเธอดูเรียบร้อย สุขุม เยือกเย็น แต่แฝงไว้ด้วยไหวพริบและความเฉลียวฉลาด

และทายาทคนสุดท้อง ‘วาววา’ วารีริน รัตนพิพัฒน์วงศ์ ด้วยวัยเพียง 27 ปี เธอไม่ได้มีแต่ความสวยเฉิดฉาย แต่ยังมากด้วยความสามารถ เธอดำรงตำแหน่ง CMO ผู้กุมบังเหียนกลยุทธ์การตลาดของบริษัท

               

“พ่อกับแม่จะไปทริปกันนานแค่ไหนคะ?” วาววาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวล ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอจ้องมองคนเป็นพ่อแม่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

“เดือนหรือสองเดือนนี่แหละ” คนเป็นพ่อตอบด้วยรอยยิ้ม แต่คำตอบนี้ยิ่งทำให้วาววาคิ้วขมวดมุ่นเมื่อได้ยินเพราะเธอไม่อยากรอคอยนาน

“ทำไมไปนานจังเลย พ่อกับแม่จะหนีเที่ยวแล้วให้หนูกับพี่วี่ทำงานหัวฟูกันสองคนจริงๆเหรอ?”

“ให้คนแก่สองคนลาพักร้อนบ้างเถอะลูกเอ้ย!”

เสียงบ่นจากผู้เป็นพ่อลั่นออกมาจนทำให้ทุกคนอดขำไม่ได้ มีก็แต่วาววาที่เหมือนจะหลุดขำแต่ก็บังคับสีหน้ามุ่ยนั่นไว้อย่างแง่งอน

“ไม่ต้องห่วงทางนี้เลยค่ะ พ่อกับแม่เที่ยวให้สบายใจ เดี๋ยววี่กับวาจะดูแลทางนี้เอง” วีวี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แต่ไม่วายไอแค่กๆออกมา

อันที่จริงวีวี่ป่วยออดๆ แอดๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว คนเป็นแม่เห็นดังนั้นจึงลูกหลังเธอเบาๆด้วยความห่วงใย

               

วาววาพาร่างห่อเหี่ยวและหัวใจที่หนักอึ้งกลับมาที่ห้องทำงานของเธอ

เธอเดินไปที่โต๊ะ วางเอกสารในมือลงก่อนจะทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้

ความเงียบสงบภายในห้องโอบล้อมเธอไว้ วาววาแทบจะลืมไปว่าเธอให้เชนทร์รอเธอในห้องนี้ แต่ทว่า...ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เพียงเงาของเขา

“อยู่ไหนนะ?” เธอพึมพำพร้อมกวาดสายตามองไปทั่วห้องอย่างละเอียด ด้วยความเชื่อว่าสัญชาตญาณดั้งเดิมของแวมไพร์มักจะนอนหลับพักผ่อนในยามกลางวันท่ามกลางความมืดมิด เผื่อว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่ใดสักแห่งภายในห้องนี้แต่ก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติไปจากเดิม

ด้วยความสงสัย เธอยกหูโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังเลขาทันที

"สวัสดีค่ะ พอทราบไหมคะว่าคุณราเชนทร์ที่นั่งรอในห้องวาไปไหนแล้ว?"    

     

“สักครู่ใหญ่ๆเห็นเขาคุยโทรศัพท์พร้อมกับเดินออกไป...ไม่ได้แจ้งอะไรเอาไว้นะคะ” มีนาตอบ

“อ่อ...ขอบคุณค่ะ”

วาววาวางสายพลางครุ่นคิด คุยโทรศัพท์อย่างนั้นหรือ?...นึกถึงนิสัยของเขาในนิยายที่เธอสร้างขึ้นมา เขาคงไม่หน้ามืดด้วยความหิวแล้วออกไปล่าเหยื่อดูดเลือดคนหรอกกระมัง เขาเป็นคนเข้มแข็งพอที่จะไม่ทำร้ายหรือดื่มเลือดมนุษย์ แต่เธอก็อดกังวลไม่ได้เพราะตอนที่เขาเจอเธอครั้งแรก ก็เล่นขู่เธออยู่เสมอว่าจะดูดเลือดเธออย่างบ้าคลั่ง

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงข้อความแจ้งเตือนบนมือถือของวาววา มีใครบางคนส่งข้อความหาเธอ

‘คิดถึงนะครับ’

แทนที่จะดีใจ แต่วาววากลับถอนหายใจออกมายืดยาว เมื่อเห็นข้อความจาก 'เพทาย' ลูกชายสุดที่รักของทายาทไฮโซ

เพทายและวาววาคบหากันมาเกือบปีตามคำแนะนำจากพ่อของเธอ

วาววาและวีวี่เติบโตมาบนเส้นทางชีวิตที่พ่อแม่ขีดเส้นไว้ราวกับเป็นกรอบที่เธอต้องเดินตามเพราะพ่อกับแม่ของเธอคิดว่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตลูกสาว

ไม่เว้นแม้แต่เรื่องหัวใจของวาววา

ครั้งแรกที่วาววาพบกับเพทาย ความรู้สึกประทับใจแรกพบกลับไม่ได้เกิดขึ้น แต่เธอตัดสินใจเปิดใจเรียนรู้ เผื่อว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะเป็นคนที่ดีและทำให้เธอรักเขาได้

ทว่า เบื้องหลังรอยยิ้มและท่าทีเอาอกเอาใจที่เพทายแสดงออกเมื่อพบกับวาววา กลับแฝงไว้ด้วยความปรารถนาที่จะครอบครอง หวังจะเข้าใกล้เธอทุกวิถีทาง แต่ด้วยความที่วาววาตั้งกำแพงกั้นระยะห่างเอาไว้  ตลอดเกือบปีที่ผ่านมา ทั้งคู่จึงแทบไม่มีโอกาสได้พูดคุยสนิทสนมกัน

ยิ่งไปกว่านั้น วาววายังเผชิญกับข่าวลือหนาหูจากทั้งเพื่อนสนิทและคนรอบข้าง ว่าเพทายนั้นเจ้าชู้ไม่หยุดหย่อน  แม้ว่า เพทายจะเปิดเผยสถานะความสัมพันธ์กับเธอต่อสาธารณะ แต่แท้จริงแล้ว เขากลับพยายามต้องการเป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา วาววาพยายามถอยห่างและบอกเลิกเขาหลายครั้ง แต่เพทายก็ไม่ยอมแพ้  เขาจะกลับมาหาเธอเสมอ เพื่อย้ำเตือนและยืนยันความสัมพันธ์  จากนั้นเขาก็จะหายตัวไปเฉยๆ ปฏิบัติต่อเธอเหมือนอากาศธาตุ 

วาววาจึงอดทนรอคอยโอกาส  เธอเก็บรวบรวมหลักฐานต่างๆ  มุ่งมั่นว่าจะตัดรอนความสัมพันธ์ครั้งนี้ให้สิ้นสุดลงอย่างเด็ดขาดในครั้งเดียว      

กรื่อ กรื่อ

ขณะที่วาววาจมอยู่กับอารมณ์ขุ่นมัว...เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะคว้ามันขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นมิเกล เพื่อนสนิทที่โทรมาหา

“ฮัลโหล...ว่าไงเกล?”

“แกกก! ฉันมีข่าวดีจะบอก” เสียงปลายสายดังก้องโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น

“อะไรเหรอ?”

“ทำไมเสียงแกซังกะตายแบบนี้! แต่รับรองว่าถ้ารู้ข่าวนี้แล้วแกจะดีใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกแน่นอน”

“อะไร?...ไหนว่ามา” เสียงตื่นเต้นของมิเกลเหมือนจะปลุกวาววาให้ตื่นตัวได้เล็กน้อย

“ประมาณหนึ่งทุ่มวันนี้ พี่เพทายมีนัดคุยงานที่ร้านอาหารโรงแรม The Moonlight Sonat ฉันคิดว่าโอกาสของแกมาถึงแล้วล่ะ ดีใจด้วยยยย!”

“เดี๋ยวๆ” วาววาสับสนเล็กน้อยแต่ก็ปนไปด้วยความดีใจลึกๆจากการได้ฟังข่าวที่เพื่อนรักเธอนำมาบอก “เขานัดคุยงานกับผู้หญิงเหรอ?”

“ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา เอาเป็นว่า วงในบอกฉันมา...ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่พี่เพทายกำลังรุกหนัก” มิเกลกล่าว “แล้วยังไม่พอ จองห้องที่โรงแรมด้วยนะ เรียกได้ว่าดินเนอร์เสร็จปุ้บคงเหนื่อยเลยขึ้นห้องที่โรงแรมปั้บ”

รอยยิ้มอันแฝงไว้ด้วยความหวัง ปรากฏบนใบหน้าของวาววา เมื่อเธอเริ่มสัมผัสได้ถึง อิสรภาพ ที่อยู่ไม่ไกล วันที่เธอจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของ ชายหนุ่มเจ้าชู้ ผู้ที่ใช้เธอเป็นเพียงเครื่องมือเพื่อเสริมสร้างภาพลักษณ์เสียที