ตอนที่ 9 ของสำคัญของอันนา

----------

...นิยายของวาววา...

...

               

ยามค่ำคืนโอบล้อม ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า อันนากลับมาถึงบ้านอันอบอุ่น

ชั้นล่างของบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและกลิ่นหอมของอาหารเมื่อยามกลางวัน แต่ตอนนี้ร้านอาหารปิดแล้ว ความเงียบสงบปกคลุมทั่วทุกมุม เหลือเพียงแสงไฟสลัวๆ จากโซนเล็กๆหลังร้าน

พ่อและแม่ของเธอกำลังนั่งดูทีวี  แสงไฟจากจอทีวีส่องสว่างใบหน้าของพวกเขา อันนากล่าวทักทายพวกท่านด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบันไดมุ่งสู่ห้องนอนของเธอ

           

อันนา สาวสวยลูกครึ่ง ไทย-สวีเดน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน เธออายุ 25 ปี มากกว่าวาววา 1 ปี

           

เมื่อ 7 ปีก่อน หลังจากเธอสูญเสียพ่อแท้ๆ ไป ชีวิตของเธอก็พลิกผัน เมื่อแม่ของเธอตัดสินใจแต่งงานใหม่กับชายไทย ผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตา เขาเองก็มีลูกติดชื่อ ‘วาววา’

           

อันนาทำงานเป็นบรรณารักษ์ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แต่เบื้องหลังรอยยิ้มสดใส เธอซ่อนความลับอันยิ่งใหญ่ไว้ อันนาคือคนรักของเชนทร์  เขาคือแวมไพร์  สิ่งมีชีวิตอมตะที่มีชีวิตยาวนานมาตั้งแต่สมัยอยุธยา

           

แม้สายเลือดของเธอจะแตกต่างจากวาววา แต่เธอก็รักพ่อและวาววาเสมือนคนในครอบครัวด้วยใจจริง

           

           

อันนาเดินมาถึงหน้าห้องของเธอแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นประตูห้องเปิดแง้มอยู่

           

เธอก้าวเท้าเข้าไปในห้อง และสังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองสิ่งของบางอย่างในมือด้วยแววตาเปล่งประกาย

           

ใช่แล้ว...คนนั้นคือวาววา น้องสาวต่างพ่อของเธอ ในมือของวาววากำลังถือสร้อยคอเส้นงาม ประดับด้วยจี้รูปหัวใจ ใจกลางของจี้ยังมีไข่มุกสีขาวบริสุทธิ์ประดับอยู่ วาววาพยายามสวมใส่สร้อยคอดังกล่าว อันนาเห็นดังนั้นจึงรีบรุดเข้าไปห้ามวาววาด้วยความตกใจ

           

“วาววา...ไม่ได้นะ!” อันนาร้องเสียงลั่น คว้าแย่งสร้อยจากมือวาววาอย่างรวดเร็วทำให้วาววาตกใจไปด้วย

           

“อะ..อะไรกัน? วาแค่จะขอยืมใส่ไปงานวันเกิดเพื่อน”

วาววาเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอแอบหยิบของอันนาไปใช้โดยไม่บอกกล่าว แต่ทุกครั้งเธอก็ไม่เคยลืมนำมาคืนเสมอ แม้ว่าบางครั้งจะใช้เวลานานไปเสียหน่อยก็ตาม

“น้องจะยืมอะไรได้หมดทุกอย่างเลย แต่สร้อยเส้นนี้เป็นสิ่งเดียวที่พี่เก็บไว้ดูเวลาคิดถึงพ่อ พี่ขอโทษ...แต่พี่ให้ยืมสร้อยเส้นนี้ไม่ได้จริงๆ” อันนาอธิบายด้วยเสียงสั่นเครือราวกับกำลังจะเสียของสุดรักไป พร้อมนำสร้อยในมือวางเก็บใส่ในกล่องเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไร...วาเข้าใจ...” รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าวาววาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากเหนื่อยล้าจากการทำงานและตกใจกับเหตุการณ์ที่วาววาจะใส่สร้อยสุดรักของเธอเมื่อครู่ อันนาอาบน้ำให้สดชื่นและตั้งใจจะมาพักผ่อน เธอกลับเข้ามาในห้องของเธอหลังจากอาบน้ำเสร็จ พร้อมกับหยิบกล่องสร้อยจากพ่อแท้ๆของเธอที่วางบนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา แต่ปรากฏว่า...สร้อยที่เธอเก็บไว้ดูต่างหน้าจากพ่อของเธอ ไม่อยู่ในกล่องแล้ว

น้ำตาเธอเริ่มเอ่อคลอเสมือนสูญเสียของที่เธอรักมากที่สุดไป

ทันใดนั้นเอง..เสียงฝีเท้าของผู้เป็นพ่อเลี้ยงก็ดังขึ้น เขาเดินเข้าห้องอันนามาพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นและจานของว่างที่ผู้เป็นแม่เพิ่งทำเสร็จ แต่ทว่ารอยยิ้มของเขาก็กลายเป็นความตกตะลึงเมื่อเห็นอันนากำลังนั่งร้องไห้  ดูเปราะบางและน่าสงสาร

“อันนา...พ่อเอาขนมมา..ห...อันนา! เป็นอะไรลูก!?”

อันนาหันมองชายวัยกลางคนด้วยดวงตาที่สั่นระริก น้ำตาไหลรินอาบแก้ม เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว พยายามกลั้นเสียงสะอื้น ไม่อยากให้ชายคนนั้นเห็นน้ำตาของเธอ

คนเป็นพ่อสังเกตเห็นกล่องสร้อยที่ถูกเปิดอยู่ในมืออันนา แต่ในนั้นกลับว่างเปล่า ก็พอจะเดาได้ว่าวาววาอาจจะมาหยิบของของเธออีกตามเคย และของชิ้นนี้อาจจะสำคัญกับเธอมาก

“วาววาใช่ไหมลูก?”

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ" อันนาวางกล่องสร้อยนั้นลงบนโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ น้ำตาคลอเบ้า กลั้นไว้สุดแรง ก่อนจะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ "อันนี้ขนมของอันนาใช่ไหมคะ?"

“ใช่...แม่เขาเพิ่งทำเสร็จเลยล่ะ” คนเป็นพ่อพูดพร้อมยื่นจานขนมให้อันนา

“ขอบคุณนะคะ”

“พ่อจะคุยกับวาววาเอง” เขาถอนหายใจอย่างหนัก ไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของวาววาที่ทำเกินพอดีไป

“พ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบห้ามปราม “เดี๋ยวน้องใช้เสร็จก็นำมาคืนหนูเอง”

“พ่อกับแม่เห็นอยู่บ่อยๆนะ...ว่าวาววาหยิบของลูกมาใช้ แล้วหลายครั้ง...ก็ไม่ได้ขออนุญาตอันนาก่อนใช่ไหม?”

อันนาเงียบ เธอพยายามคิดว่าควรตอบอย่างไรดีเพื่อไม่ให้เกิดปัญหากระทบความรู้สึกคนในครอบครัว

“บางครั้งลูกไม่อยู่บ้าน พ่อเห็นวาววาใส่ชุดของลูกบ้าง ใช้กระเป๋าของลูกบ้าง เข้าไปในห้องของลูก เพียงแต่พ่อกับแม่ไม่แน่ใจว่าน้องเค้าคุยกับลูกมาก่อนจะเข้าไปหยิบของลูกมาใช้หรือเปล่า แต่เห็นที...ต้องคุยอย่างจริงจังแล้ว”

“พ่อคะ...ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ อันนาไม่อยากให้พ่อ แม่ หรือวาววาไม่สบายใจ อันนาโอเคดีค่ะ...เนอะพ่อ” เธอพูดพลางฉีกยิ้มด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ

สายตาของผู้เป็นพ่อจ้องมองอันนาลูกสาวต่างเลือดเนื้อด้วยความห่วงใย  เขาไม่อยากซ้ำเติมบาดแผลในใจของเธอ  อันนาเป็นคนดี  จิตใจงาม  แต่บางครั้งความดีของเธอก็กลายเป็นช่องโหว่ให้คนบางประเภทฉวยโอกาสเอาเปรียบได้

แสงรุ่งอรุณสาดส่องบนท้องฟ้าวันใหม่ อันนาที่เตรียมพร้อมจะออกไปทำงาน เธอกำลังเดินลงบันไดมาชั้นล่าง มีเสียงทะเลาะเบาๆลอดผ่านเข้ามาในหู ยิ่งเดินลงไปใกล้ชั้นล่างมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้ยินเสียงนั้นชัดเท่านั้น

“แต่วาขอพี่อันนาแล้วนะพ่อ!”

“พ่อแค่จะบอกว่า...การเข้าห้องคนอื่นแล้วไปหยิบของตามใจมันไม่ใช่การกระทำที่ดี”

“พี่อันนาอนุญาตวาแล้ว อะไรเนี่ย...ทำไมวาทำอะไรก็ผิดไปหมด แต่พี่อันนาทำอะไรก็ดีไปทุกอย่างในสายตาของทุกคน!”

วาววาโวยวาย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างบางของพี่สาวเพิ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน แต่งตัวสวยเรียบร้อยเตรียมพร้อมไปทำงาน วาววารีบกล่าวเรียกเสียงดัง ประหนึ่งว่าอันนาทำอะไรผิดกับเธอ

“พี่อันนา!!! เรื่องแค่นี้พี่ต้องฟ้องพ่อด้วยเหรอ!?” วาววามุ่งตรงมาอันนา

“วาววา...”

“ใช่สิ! วามันลูกนอกคอก! ใครๆก็ชื่นชมพี่อันนา สวยกว่า เก่งกว่า ไม่ว่าพี่จะพูดอะไรก็ถูกและมีเหตุผลทุกอย่าง ต่อหน้าเป็นพี่สาวใจดี แต่ลับหลังพี่ก็ไปฟ้องพ่อ!”

“วาววา...มันไม่ใช่....”

“เอาคืนไปเลย!”

พลึบ!

สายตาวาววาแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอเอื้อมมือที่กำสร้อยของอันนาไว้แน่น กระแทกมันลงบนโต๊ะอย่างแรง ไข่มุกเม็ดงามที่ประดับบนจี้รูปหัวใจหลุดออกจากวง กลิ้งกลอกไปบนพื้น อันนาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อคลอในดวงตา เธอรีบคว้าไข่มุกที่กระเด้งพื้นอย่างทันควัน

“วาววา! ลูกทำเกินไปแล้วนะ!” การกระทำของวาววาดังกล่าวทำให้คนเป็นพ่อแท้ๆของเธอโมโหและเสียใจ “ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้!!!”

“ขอโทษเหรอ...ได้...” วาววาพยายามกลั้นน้ำตา เธอแค่รู้สึกว่าทำไมไม่มีคนบนโลกชื่นชมและเข้าข้างเธอบ้าง “ขอโทษ ขอโทษ!!! ขอโทษ!!! พอใจหรือยัง!?”

“ไอ่ลูกคนนี้!!!” คนเป็นพ่อถึงกับตะคอกใส่วาววาให้หยุดพฤติกรรมเช่นนั้น

“ทั้งสองคนหยุดเถอะ...” อันนากล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “พ่อคะ...อันนาไม่เป็นไรจริงๆ”

อันนาถอนหายใจแผ่วเบา หญิงสาวเหลือบมองวาววาชั่วอึดใจด้วยความเงียบ

“อันนาขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

ใจเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย อยากจะอธิบายให้ทุกคนเข้าใจแต่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดออกมา สร้อยคอจากพ่อแท้ๆของเธอเป็นสิ่งของไว้ดูต่างหน้าเพียงอย่างเดียวได้พังทลายลง ความเสียใจและความโกรธปะปนกัน

เธอถอนหายใจอย่างหนัก ก่อนก้าวออกมาจากบรรยากาศอึมครึมภายในบ้าน มุ่งหน้าไปยังรถหรูที่จอดรออยู่หน้าประตู 

เชนทร์...ชายหนุ่มผู้ขับรถมารับเธอไปทำงาน อันนาเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ตอนนี้...เชนทร์รู้ดีว่าอันนาหญิงสาวที่เขารักกำลังเผชิญกับปัญหาหนักใจ  ความเศร้าโศกปรากฏชัดบนใบหน้า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพยายามกลั้นความเจ็บปวด แต่ก็ไม่อาจทนดูเธอทุกข์ทรมานต่อไปได้

“ยัยนั่นกล้าดียังไงมาพังของของคุณ”

“เชนทร์...” อันนาเอ่ยห้ามปรามเพราะรู้ว่าเขากำลังโกรธแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอเมื่อครู่

“คุณรู้...?”

“ผมได้ยิน ต่อให้คุณอยู่ไกลไปสิบเมตรผมก็ได้ยิน”

“ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงซะ...สร้อยก็พังไปแล้ว...” อันนาส่งสายตาเศร้าจ้องมองสร้อยที่เม็ดไข่มุกงามหลุดออกจากตัวจี้ที่เธอถือไว้ในมือ

“แต่น้องของคุณจะเข้าใจผิดว่าคุณเป็นต้นเรื่องไปฟ้องพ่อจนเกิดปัญหาไม่ได้! เดี๋ยวผมเข้าไปคุยให้รู้เรื่องเอง!” เชนทร์พูดด้วยแววตาจริงจัง

“เชนทร์อย่า!” อันนารีบคว้าแขนเชนทร์หยุดเขาเอาไว้ “เราเปลี่ยนความคิดใครไม่ได้หรอก ต่อให้ฉันจะพูดว่าไม่ใช่ หรือต่อให้ฉันแค่จะเอ่ยปากพูด ถ้าคนๆนั้นไม่ต้องการที่จะเข้าใจ ยังไงก็ไปเปลี่ยนใจใครไม่ได้หรอก คนที่เขาแคร์เราจริงๆจะฟังเราอย่างเข้าใจ...”

----------