Simula.
“Pogi, pa serve nga ng alak. Iyong mamahalin at malakas ang tama,” saad ng babae nang maka-upo ito sa high chair sa harap ng bar counter. “Iba ang sini-serve ko, miss beautiful.” Matamis ang ngiti at may ibang kahulugan na sagot ni Enrico sa babae na halos lumuwa na ang dibdib sa suot nitong black tube dress. Napa ungol ng mahina ang babae na para bang na tumbok ng lalaki ang nais niya. “I like that one. Pwede bang matikman?” Mapang-akit na sagot nito at nginudngod pa ang dibdib upang lalo pa itong lumuwa sa damit niya.Enrico bite his lower lips with an amusement smile. Maganda ang babae. Sexy at maganda ang kurba ng katawan. Malaki ang hinaharap at mukhang iisa sila ng gustong mangyari sa gabing ito.Nang makita ng babae ang paglaki ng umbok ng kanyang hinaharap, mapang-akit niyang inilagay ang kanyang hintuturo sa labi at dinilaan iyon habang nakatitig sa binata. He is turned on already sa pang-aakit na ginawa ng babae, kaya nang makita nito ang kaibigan na paparating, tumayo na siya kaagad upang umalis na. Napailing na lang ang kanyang kaibigan nang tapikin niya ito sa balikat. Alam na niya ito kaagad kung saan patungo si Enrico. Wala namang bago. Para sa isang binata, mayaman, happy go lucky at ang pakipag-one night stand nito sa iba’t ibang babae gabi-gabi. Iyon ang gawain ng kanyang kaibigan bukod sa pag tambay dito sa bar. He didn’t know this woman. Basta matipuhan niya, basta tatayo ang tore niya, wala siyang sinasanto kahit sino pa ito. Umakyat sila sa ikalawang palapag ng bar at pumasok sa kwarto. Nag iisang silid lang iyon na nakalaan para sa kanya. “Undress yourself,” aniya nang makapasok sila. Napatanga ang babae ngunit sumunod rin kalaunan. “Humiga ka doon,” tukoy nito sa malaking kama sa kanilang harapan. “And pleasure yourself.” Kahit nabigla at nagtataka, sumunod ang babae sa nais niya. Inisa-isang hinubad ni Enrico ang kanyang damit habang ang mga mata ay naroon sa babae na pinapaligaya ang kanyang sarili. Enrico started rubbing slowly his dick. Ang babae naman ay parang isang asong ulol na uhaw na pagkain na sabik na matikman ang nakahain sa kanyang harapan. Umiindayog ito sumasabay sa ritmo ng galaw ng kanyang kamay sa kanyang basa at maselan na parte sa pagitan ng dalawang hita habang ang isang kamay nito naroon sa kanyang dibdib, nakahimas.Hinihingal na huminto ang babae sa ginagawa nang umakyat si Enrico sa ibabaw ng kama at pumuwesto sa kanyang gitna. Lumiliyad ito, sabik na sabik na maglapat ang kapwa nilang lumiliyab sa init na katawan sa sensasyon na naramdaman. May inabot na tali si Enrico mula sa uluhan ng babae at pinahawak iyon sa kanya. “D’yan ka kumuha ng lakas,” aniya at walang pag-iingat na pinasok ang babae. Napahiyaw ito sa samot saring sensasyon na lumukob sa kanyang katawan. Enrico doesn’t want a romantic touch, dirty talks, kapag nasa ibabaw na sila ng kama ng babaeng kaniig niya. Sex is sex. Iyon lang yun. Pagkatapos no’n wala na. Kumbaga, parausan lang niya ang babaeng magustuhan niya.Hindi niya magawang hawakan ang parte ng katawan ng babae o kaya halikan ang mga labi nito. However, he fucked women in a safety way. Mahirap na baka may sakit pala ang mga ito at mahawa siya. “Wala na bang round two?” ani ng babae kahit naghihina na at lupaypay na nakatihaya sa ibabaw ng kama. Nakangisi na nilingon ni Enrico ang babae matapos niyang magbihis. “One served is enough, lady.”May pagtutol sa mukha nang babae at halatang nakulangan pa ito ngunit wala siyang nagawa nang naunang lumabas si Enrico sa silid at iniwan siya doon na hindi pa nakabihis.Madaling araw na at kailangan niya pang umuwi sa mansyon. Hindi na siya bumaba sa bar upang magpaalam sa kaibigan. Dumiritso ito na lumabas sa building at tinungo kung saan naka park ang kanyang sasakyan at nilisan ang lugar. Simula noong namatay ang kanyang ina na si Debbie Mae Layson-Montefalco, naging tambayan na ni Enrico Joaquin ang bunso ng mga Montefalco ang Thumbayan Resto Bar na pagmamay-ari ng kanyang kaibigan at kasusyo dito sa tagong lugar sa maliit na bayan ng Malasela. Isa itong abandonadong building na matatagpuan sa gitna ng malawak na palayan na pagmamay-ari niya. At hindi alam ng kanyang ama na si Don Emmanuel Montefalco na siya ang may-ari ng malawak na lupain na ito. Ang tanging alam lang ng kanyang ama at dalawa nitong kapatid na lalaki na puro lang siya lakwatsa, pambabae, pa sarap sa buhay at hindi siniseryoso ang kompanya na pinamana sa kanya dahil inuumaga na ito sa pag-uwi sa kanilang bahay at iba-ibang babae ang nakikita nilang kasama ito. Humihikab na pumasok siya sa loob ng bahay pagkarating. Pasalampak itong umupo sa malaking sofa. Sumandal ito sa sandalan at ipinatong ang paa sa ibabaw ng center table. Hindi pa siya nakapikit nang magsalita ang ama nito sa kanyang likuran. “Nasaan ang kuya mo?” Bungad na tanong ni Don Emmanuel nang makita ang anak. “Sinong kuya, dad?” “Edmund Javier.” Tuluyan nang pumikit ang inaantok niyang mata. “Baka nandoon sa manggahan. Sa pagkaka-alam ko doon na iyon namamalagi. Balak maging magsasaka at mag araro sa malawak na maisan doon.” “Mabuti pa ang kuya mo at iyon ang gusto, ang mag araro sa maisan,” suminghap ang matanda. “Ikaw anong gusto mo? Ang mag araro ng iba’t ibang babae gabi-gabi?”Hindi siya nakasagot sa sinabi ng ama. Totoo naman kasi. Hindi niya pa alam kung ano talaga ang gusto niya sa buhay. Tinanggap niya ang DZM Corporation na pamana sa kanya ng ama ngunit wala doon ang puso at isip niya.Binuo nila ng kanyang kaibigan na si Ervin ang Thumbayan upang matakasan ang pangungulila niya sa ina. Sa kanilang mansyon, sa kompaya, na alala niya ang mommy niya. Kaya palagi siyang wala sa bahay dahil kahit saang sulok ng mansyon naalala niya ang kanyang namayapa na ina.Ngunit kahit anong takas ang gawin niya, babalik at babalik parin siya sa lugar na pilit niyang iniiwasan dahil kahit anong gawin niya doon lang siya naging payapa.Nagdaan ang mga araw at naging taon hindi parin siya nagbabago. Nging malala pa ang pagiging babaero nito. Inalok na nga siya ng kanyang pinsan na magpa konsulta sa doktor dahil baka adik na ito sa sex ngunit tinawanan niya lang ito. Hindi na siya sinuway ng ama at hinayaan nalang sa gusto nito dahil napagod na itong pagsabihan ang bunsong anak. Ganoon din ang kanyang dalawang nakakatandang kapatid ngunit hindi naman nila ito pinapabayaan.“Darating din ang babae na magpapabago ng buhay mo,” nakangisi sa sabi ni Janice, ang asawa ng kanyang Kuya Javier. “Trust me.”Napailing nalang siya sa sinabi ng hipag. Nag asawa na ang Kuya Javier niya at ang Kuya Ethan niya malapit na rin itong ikasal pero siya? Hindi niya parin alam kung ano ang gusto niya sa buhay. Kung hanggang kailan siya matauhan sa pagiging babaero niya at kung magbabago pa ba siya. HIndi nga siya sigurado kung ano ba talaga ang nagpapasaya sa kanya. Kung saan siya kontento. Kung ano ang pangarap niya at goal niya sa buhay. Hanggang ngayon sumasabay parin siya sa walang patutunguhan niyang buhay. Kaagad niyang nilagok ang alak na kakalapag palang ng kaibigan. Kanina pa siya umiinom at walang imik. Malalim ang iniisip at halatang may problema. Saulo na siya ng kaibigan kaya tinabihan niya ito at kinausap.“Nagtalo na naman ba kayo ng dad mo?”Malakas na napabuntonghininga si Enrico. “Palagi naman kapag kompanya na ang pinag-usapan.” “Matanda na ang dad mo. At sa tingin ko tama siya. Matagal na panahon na ang binigay niya sayo para sa sarili mo,” tinapik niya ang balikat ng kaibigan. “Sapat na ang panahon para tanggapin mo ng buo ang bagay na matagal na niyang ipinagkatiwala sayo. Hindi naman niya iyon ibibigay sayo kung hindi niya nakikita na kaya mong hawakan iyon.” Wala siyang tiwala sa kanyang sarili. Iyon ang tunay na dahilan kung bakit hindi niya pinagtuunan ng pansin ang kompaya na pamana sa kanya ng ama. Ayaw niyang biguin ang ama. Ayaw niyang bigyan ito ng sakit sa ulo kapag siya na ang magpapatakbo ng kompayang pinaghirapan ng kanyang mga magulang. Kagaya ng kanyang mga kapatid, na napalago ng maayos ang mga ari-arian na pinamana sa kanila. Gusto niya ganoon din siya. Gusto niyang may maipatunayan siya sa ama at hindi puro pambabae lang at pasarap sa buhay ang nakikita nila sa kanya. Kakauwi niya lang galing sa Thumbayan. Alas-sais na ng gabi at madilim na sa labas nang bulabugin sila sa balita ng kanilang kasam-bahay. “Sir Enrico! Don Emmanuel!” humahangos at taranta na tawag ni Nenita nang makabalik ito sa loob ng bahay pagkatapos buksan kung sino ang nag door bell sa labas ng mansyon.“Sir Enrico! Don Emamanuel!” tawag niya ulit sa mag-ama. Nang makita ito sa dulo ng itaas ng hagdan, napahawak ito sa kanyang dibdib. “May.. may sanggol ho na iniwan sa tapat ng gate.” Dali-daling bumaba ang mag-ama upang tingnan ang sanggol na iniwan sa tapat ng kanilang gate. Seryoso at walang emik ang Don, habang si Enrico nawala ang pagod at antok at hindi niya alam kung bakit siya kinakabahan. Samantala, sa kabilang bahagi ng kalsada sa madilim na parte, sumilay ang ngiti sa labi ng babae na nagtatago sa likod ng poste ng kuryente. Nakatanaw sa mag-amang Montefalco na nakadungaw sa sanggol na ngayon ay umiiyak na. Kinuha ni Nenita ang sanggol mula sa loob ng basket na pinaglagyan nito ngunit lalong lumakas ang kanyang iyak.“Nakita mo ba kung sino ang nag-iwan ng sanggol na ito?” dinig niyang tanong ni Enrico kay Nenita.Umiling ang dalaga “Hindi ho, sir. Paglabas ko, ito kaagad ang na datnan ko.”“Dalhin na sa loob ang sanggol, mahamog,” kalmado ngunit ma awtoridad na sambit ni Don Emmanuel. Dinampot ni Enrico ang basket na pinaglagyan ng sanggol at sumunod itong pumasok ulit sa loob ng mansyon.“Sa lahat ng ginawa mo sa mga babaeng dumaan sa buhay mo, kulang pa ang parusang iyan na matanggap mo Enrico Joaquin Montefalco. Tanggapin mo ang iyong karma sa pagiging babaero mo!”Matalim ang tingin at nakangisi na sambit ng babae at lumabas sa kanyang pinagtataguan.Kumakanta si Nadia habang nag-aayos ng paninda sa kanyang maliit na sari-sari store. May sasalihan siyang amateur singing contest mamayang gabi sa kabilang bayan. Bukod sa isa siyang raketera, business minded din siya at ang kanyang maliit na sari-sari store ang bunga ng kanyang pagiging raketera."Magandang umaga, Nadia. Pwede pa utang?" Malaki ang ngiti na bungad sa kanya ng ni Aling Linda."Naku ho, Ante Linda. Ang haba na ng listahan mo dito. Kung dadagdagan ko pa, aba baka umabot na ito sa munisipyo. "Napakamot sa ulo ang matanda. Dumungaw ito sa maliit ng butas at humalumbaba. " Magbigay ako ng paunang bayad sa linggo pagkauwi ni Pablito. Isang kilo na bigas lang. Wala ng makain mga anak ko. "Inirapan niya ang matanda. "Puro kasi kayo anak hindi niyo naman kayang pakainin. Hindi pa nga nag isang taon iyong bunso mo, buntis ka na naman. Pahingahin mo naman matres mo, te. Naku, malugi tindahan ko sayo, " sermon niya sa matanda. " Ayan, dalawang kilo yan. Libre ko na."Malaki ang
She is wearing a off shoulder red long fitted dress. Kaya hulmado ang kanyang magandang hubog na katawan. Nadia sing with all her heart. Sa kompetisyong ito hindi niya hinangad na siya ang magwagi. Magaling siya, may ibubuga siya pagdating sa pagkanta. Ngunit alam niya sa sarili na may mas magaling pa sa kanya ngayong gabi. Kahit sanay na siyang kumanta sa harap ng maraming tao, hindi niya napigilan na siya ay kabahan nang nasa intablado na siya. Narinig niya kasi kanina na isa sa mga Montefalco ang hurado ngayong gabi. Sa kwento at sabi-sabi niya lang nakilala ang magkapatid na iyon. At ni minsan ay hindi niya pa ito nakita. Para sa kanya, suntok sa buwan ang makita ang tatlong magkakapatid. Pero ngayong gabi, isa sa mga ito ay kanya nang nakita, nakaharap, at isa rin sa mga taong narito na inalalayan niya ng kanyang awitin. Nagpalakpakan ang mga tao matapos siyang kumanta. Pati ang mga hurado ay bumilib sa galing niya. Nangangantog ang tuhod na bumaba siya ng intablado. Wala siya
Hindi napigilan ni Nadia na ipagkumpara ang dalawang magkapatid na Montefalco. Habang sakay sa tricycle at hanggang makarating siya sa bahay iyon ang iniisip niya. Parehong gwapo ang magkapatid. Maganda ang pangangatawan. Tipikal na magugustuhan ng kababaihan. Ngunit kanina habang nakatitig siya sa mukha ni Enrico, napasabi siyang mas angat si Enrico sa kanyang kuya sa panlabas nitong anyo. Gwapo, matangos ang ilong, mga matang nakaka-akit, matangkad at makisig ang katawan. Ang lakas ng karisma. Iyong tipo na mapapatulala ka kapag nasa harapan mo siya. Lalo ka kapag ito ay ngumiti, mapapanganga ka. Sino bang babae ang hindi papatol dito? Halos lahat sa kanya na. Well, maliban kay Nadia na walang interes dito. "Gwapo nga babaero din naman. Wala rin. Hindi rin papasa sa standards ko, " himutok ni Nadia sa isipan. "Tsk. Sino ba ako para pag interesan niya? Yung puri ko kamo baka oo. "Sa isiping isa siyang babaero, ekis na kaagad siya sa isipan ni Nadia. Nadia hates a womanizer. Dahil
Apat na araw na ang lumipas mula ng mailibing si Selvia. Masakit para kay Nadia ang nangyari dahil ang kaisa-isa niyang pamilya ay bigla nalang nawala sa isang iglap. Sa pangyayari na ito si Peter ang kanyang sinisisi. Kasi kung inalagaan niya at tunay na minahal ang Ate Selvia niya sana ay buhay pa ito ngayon. Kung sana hindi niya ito niloko at pinangakuan wala sanang sanggol na isinilang na isang ulila. Pagod ang katawan na sumalampak si Nadia sa kama. Sa dalawang oras na pagsasayaw karga ang pamangkin sa wakas nakatulog rin ito. Ganito ang sitwasyon ni Nadia tuwing gabi. Pakiramdam niya losyang na siya apat na araw makaraan sa pag alaga ng pamangkin. Gusto na niyang sumuko. Wala naman siyang alam tungkol sa pag aalaga ng bata. Nangako siya sa kanyang ate ngunit hindi niya inaasahan na kargo niya pala ang lahat ng responsibilidad sa pamangkin. Kakapikit palang ng mata niya ng bigla na naman umiyak ang bata. Mangiyak-ngiyak na bumangon si Nadia para kunin ang umaatungal na bata.
Madaling araw na at kailangan ng umuwi sa mansyon ni Enrico. Kakatapos niya lang magparaos ng init ng katawan. Hindi na siya bumaba sa bar upang magpaalam sa kaibigan. Dumiritso ito na lumabas sa building at tinungo kung saan naka park ang kanyang sasakyan at nilisan ang lugar. Simula noong namatay ang kanyang ina na si Debbie Mae Layson-Montefalco, naging tambayan na ni Enrico ang Thumbayan Resto Bar na pagmamay-ari ng kanyang kaibigan at kasusyo dito sa tagong lugar sa maliit na bayan ng Malasila. Isa itong abandonadong building na matatagpuan sa gitna ng malawak na palayan na pagmamay-ari niya. At hindi alam ng kanyang ama na si Don Emmanuel Montefalco na siya ang may-ari ng malawak na lupain na ito. Ang tanging alam lang ng kanyang ama at dalawa nitong kapatid na lalaki ay puro lang siya lakwatsa, pambabae, pa sarap sa buhay at hindi siniseryoso ang kompanya na pinamana sa kanya dahil inuumaga na ito sa pag-uwi sa kanilang bahay at iba-ibang babae ang nakikita nilang kasama ito.
Tatlong araw na ang lumipas. Tatlong araw narin na nag aabang si Nadia sa bayan kay Nenita para makibalita sa pamangkin nito. Hindi siya mapakali. Kahit nasisiguro niyang maging maayos ang pamangkin niya roon hindi parin siya kampante hanggat hindi niya malalaman ang sitwasyon ng pamangkin. Hindi pumunta ng bayan si Nenita noong sabado. Noong linggo bumalik si Nadia doon pero buong araw siyang naka abang walang Nenita na dumating. Laglag ang kanyang balikat na umuwi, dahil kagaya kahapon, nag abang lang siya sa wala. .....Mansion.... Hindi alam ng mga kasambahay paano patahanin ang sanggol. Kanina pa ito umiiyak. Salitan ang mga kasambahay sa paghele pero ayaw parin matigil sa pag iyak ang bata. Stress na si Enrico. Wala siyang alam dito kaya hindi niya rin alam kung ano ang gagawin. Kung paano patahimikin ang bata, kung paano ito patulugin. Dahil hindi naman niya ito naranasan sa mga pamangkin. Umuwi na ang mga kuya niya kaya wala siyang mapagtanungan. Tulog na rin panigurado ang
Ubos na ang pasensya ni Enrico sa walang sawa na pagbasa sa mga resume na nag apply bilang yaya ng anak niya. Maaga palang marami ng nakapila sa labas ng mansyon para mag apply. Kaya naisipan niyang kunin nalang ang mga resume ng mga ito at tatawagan nalang kung sino ang capable bilang tagapag-alaga ng kanyang anak. Kanina pa niya ito sinimulan pero wala parin siyang napili. Iyong iba nag apply lang para masilayan siya. May minor de edad pa. Senior citizen, at mas malala may modelo at artista. "Ugh! Sana hindi nalang yaya ang kinuha mo kung ganito naman ang mag aapply, " himutok ni Nenita na siyang tagasunod magbasa sa mga resume. "Anong alam ng modelo at artista na ito sa pagbantay ng bata? Baka kamo ikaw ang i babysit ng mga iyon. ""Can you just keep quite, " inis na singhal ni Enrico. "Hmp, " pabagsak na inilapag ni Nenita ang folder na hawak sa mesa at hinarap siya. "Iyong kaibigan ko gusto ring mag apply. Baka iyon magustuhan mo na mag alaga sa anak mong iyakin. Wag kang mag
Paungol na dinakma ni Enrico ang kanyang ari ng makapasok siya sa loob ng kanyang sasakyan. "Ugh, fuck! " mahinang d***g niya. Napasandal siya at mariing napapikit sa sakit na naramdaman sa kanyang puson. "Bakit hindi sinabi ni Nenita na ang kaibigan na tinutukoy niya ay iyong babaeng hindi tinanggap ang alok ko," gigil na himutok niya. Mabilis na minaubra niya ang sasakyan papunta sa Thumbayan nang maibsan ang init ng katawan. Ngunit ng makarating doon, bigla nalang ay ayaw niyang may babaeng lalapit sa kanya. Bigla ay naging lupaypay ang tore niya na kanina ay tayong-tayo. "Pass, " aniya ng sasalinan siya ng kaibigan ng alak. Tumaas ang dalawang kilay ni Ervin at ibinalik sa ayos ang alak saka tumabi sa kanya. "Bago iyon, a. Papunta na ba tayo sa bagong buhay? " may halong pang aasar na wika ni Ervin. Napailing si Enrico. Umalis siya sa mansyon dahil gusto niyang makapagrelax. Pero ilang segundo palang siyang naka upo gusto na niyang umuwi. He didn't know the real reason. Kung d
Wala pa man si Nadia pero naging emosyonal na si Enrico at hindi mapakali habang nakatayo ito sa harap ng altar. Ikakasal na sila ng babaeng mahal niya. Sa babaeng ipinagpasalamat niya na dumating sa kanyang buhay. Hindi lang siya ang masaya at emosyonal ngayong araw, kundi pati ng mga tanong narito sa loob ng simbahan. Mga tao na naging saksi sa kanilang masakit na pagmamahalan. "Kahit kailan talaga ang iyakin mo, " pagbibiro ni Javier kay Enrico nang makita nito na nagpupunas ng luha sa pisngi ngunit pati siya ay emosyonal rin na nakatanaw sa nakasaradong pinto ng simbahan. "Kung narito lang si mommy, malamang humagulgol na iyan sa bisig ni mommy, " segunda ni Ethan na nagpupunas rin ng kanyang luha. They were both emotional. Saksi kase sila kung paano magmahal ang kanilang bunsong kapatid. Kung paano ito nasaktan at nabigo. Nasaksihan rin nila kung paano niya suyuin si Nadia. Ang ipakita sa babae na karapat-dapat siya. Hindi siya sumuko kahit alam nilang magkapatid na pagod na
"Nabalitaan ko kay Nenita ang nangyari sa barangay namin. Ang sabi niya pa ikaw raw iyong bumili ng lupa ni congressman, " umalis siya mula sa pagyakap sa lalaki at hinarap ito ng maayos. "Nangangamba lalo ang ka baryo ko baka tuluyan na talaga silang mapaalis doon. "Ginawang unan ni Enrico ang magkabilang braso. Walang damit ang lalake kaya kitang-kita ang magandang hulma ng kanyang katawan. "Wag mo akong akitin sa maganda mong katawan. Hindi parin ako bibigay. "Natawa si Enrico sa reaksyon ni Nadia. Nakasimangot ang babae ngunit nasa mata nito ang natutukso sa kaharap na n*******d. "Binili ko iyon pero hindi ako ang may-ari... Binili ko iyon para sayo. Pagmamay-ari mo iyon. "Nanlaki ang mata ni Nadia. Kumikibot ang kanyang bibig ngunit wala siyang mahagilap na salita. "Isa ang bahay mo sa masali sa demolisyon. Alam ko kung gaano ka importante sayo ang bahay niyo. So I bought it. ""P-pero sabi mo ako na ang may-ari niyon... B-bakit? ""Kolatiral... Baka maisipan mong ayaw magpa
Magtatlong buwan na since she gave birth. Pero pakiramdam ni Nadia kahapon lang iyon nangyari. Lumilikot na rin ang kanilang anak at marunong nang dumaldal kaya naaaliw ang lolo nito sa kanya. Para raw kase siyang nag-aalaga sa isang Enrico na maliit dahil kamukha ni Jayjay si Enrico noong baby pa ito. Kaya si Nadia ay naroon lang sa kwarto, nakahiga at boryong-boryo sa buhay. Hindi kase siya makababa kapag wala si Enrico na nakaalalay sa kanya. Natatakot rin siya na baka bumuka ang tahi niya sa paakyat-baba sa hagdan. Naghilom na iyon pero may nararamdaman parin siya na kaunting sakit lalo na kapag biglaan ang mga galaw niya. "Hi. Kamusta ka habang wala ako? " Malambing na wika ni Enrico nang nilapitan si Nadia na nakahiga sa sofa pagkauwi niya sa mansyon. Mag-isa lang ang babae sa kanilang kwarto at makikita sa kanyang mukha na may bumabagabag sa isip nito. Umupo si Enrico sa tabi ni Nadia saka hinalikan sa noo ang babae. "Hindi ka ba nahirapan sa pag-alaga sa anak natin? "Napan
"Ayos ka lang? " Nanindig ang balahibo ni Nadia nang dumampi ang mainit na hininga ni Enrico sa kanyang tainga at leeg ng pabulong siyang tanungin nito. Nakasiksik sa kanya si Enrico sa pang isahan na couch kung saan naka upo si Nadia. Hindi makatingin kay Enrico na tumango si Nadia. "Ayos lang ako. Nanghihina nga lang ako kaya ayaw kong gumagalaw, " sagot niya. Nang makarating sila kanina saglit lang siyang nakisalamuha sa mga bisita dahil bigla siyang nahilo. Hindi niya alam kung dahil ba iyon sa kakapanganak niya pa lang o sa kaba na nararamdaman. Pinahinga siya muna ni Enrico at sinabihan ang mga kamag-anak na huwag munang guluhin si Nadia. Nang dahil sa sinabi ni Enrico, naging pulutan siya ng tukso. Ngunit imbis na magalit o mainis ay natutuwa pa siya at proud pa. "Sa kwarto ko na lang ikaw magpahinga. Maingay rito, magulo. "Nag-aasaran kase ang mga kamag-anak niya. Pinag-aagawan ang kanilang anak, nagtutulakan, nagtatalo kung sino ang susunod na hahawak. "Hep! Wala ng hah
Nasa mansyon sila habang nagl-labor si Nadia. Tumawag rin si Enrico sa pinsan niya para humingi ng advice sa kalagayan ni Nadia. "Kapag may kakaibang vaginal discharge nang lumabas sa kanya dalhin niyo na siya rito sa hospital. Sa ngayon, maglakad-lakad muna siya o mas mas maigi sa kama kayong dalawa mag-exercise."Naroon si Janice at Liel umaalalay kay Nadia kung ano ang gagawin. Naka hawak naman si Enrico sa kanya upang doon kumuha ng lakas ang babae sa tuwing hihilab ang tiyan niya. Hinahaplos ni Enrico ang balakang ng babae at paulit-ulit na hinahalikan ang ulo ni Nadia and saying kung gaano niya ito ka mahal. "Nagugutom ka ba? Gusto mo ba kumain? " masuyong tanong ni Enrico. Kahit hindi maintindihan ni Nadia kung alin masakit sa katawan niya, nagawa niya pang irapan si Enrico. "Sa tingin mo makakain ako sa lagay kong 'to? ""I'm sorry... Kung pwede lang ipasa sa akin ang sakit at hirap na naramdaman mo para hindi ka na mahirapan ginawa ko na. ""Ayos lang ako. Ayusin mo lang i
"Sorry kung iyan ang naiisip ko. Hindi ko kasi maiwasan. Ayaw mo kase, e, " namumula ang mukha sa hiya na paninisi ni Nadia. Enrico gently kiss her forehead. Kailangan ni Enrico ipaliwanag ng maayos kay Nadia nang sa ganon hindi niya iyon masamain. Ayaw niyang mangyari na nang dahil lang sa bagay na ito ay ma stress ang babae. "Hindi sa ganon, Nad. Gusto ko rin pero nagpipigil lang ako. "Ang namamaos at malalim na boses ni Enrico ay naghatid ng init at kiliti sa katawang lupa ni Nadia. Sa pagtigil niya kanina alam niyang nahihirapan na ngayon ang lalaki. Ewan ba niya at sabik siyang makaniig ang lalake. Na palaging nag-iinit ang katawan niya wanting more kapag nakadikit o nakayakap sa kanya si Enrico. Hindi niya mawari kung dahil ba iyon sa pananabik sa lalake o dahil sa kanyang pagbubuntis. Hindi niya naman kase ito naramdaman noong hindi niya pa nakasama si Enrico. "Pagbigyan mo na ako, please... " namumungay ang mata na pakiusap ni Nadia. Mariing napalunok si Enrico. He's sti
"Balak ipa-demolished ang ibang parte ng mga kabahayan sa Malasela. At isa ang bahay ni Nadia ang maapektuhan. May iba palang nagmamay-ari ng lupa na iyon na kinatitirikan ng bahay ni Nadia. May mga dokumento siya na nagpapatunay na nasa kanya iyon. Sa susunod na linggo na iyon gagawin o baka ay mas maagas pa. Nagkagulo na ang mga tao roon."Wala naman sanang pakialam si Enrico dahil wala siya sa posisyon para magprotesta sa agarang demolisyon na mangyari. Ang kaso lang damay ang bahay ni Nadia. Ayaw niyang bigyan ng isipin ang babae. Kahit matagal na itong hindi umuuwi sa bahay niya alam ni Enrico na mahalaga kay Nadia iyon. Kaya hindi niya hahayaan na ang isang bagay na naiwan kay Nadia ay mawala pa. Iyon nalang ang alaala na naiwan ng kanyang pamilya sa kanya. Magkasama sila ni Ervin na tinungo ang barangay nila Nadia. Malayo palang nagkagulo na ang mga tao sa labas ng kanilang bahay habang isa isang inilalabas ang kanilang kagamitan. Masakit iyon para kay Enrico. Ang makita ang
"May isang anak na naman ang magselos sa kanyang ama. " Patay malisya na pagparinig ni Janice kay Enrico dahil hindi maipinta ang mukha nang binata ng salubungin ni Don Emmanuel ng yakap si Nadia samantalang siya ay hindi pinansin ng ama. Nag ulap ang mga mata ni Nadia nang mainit siyang salubongin ng buong pamilya. Kompleto silang lahat. Pati mga magulang ni Liel ay narito ang mga ito upang makilala siya. Ang tiyahin ni Janice at si Manang Sonya. Maliban sa mga angkan ng Montefalco walang ni isa na narito at ipinagpasalamat iyon ni Nadia dahil wala pa siyang lakas ng loob para harapin ang mga ito. Hindi naman kase malabo na wala silang alam tungkol sa pinagdaaan ng pamilya dahil sa ginawa niyang panloloko dito. Nag mistulang fiesta ang ibabaw ng mesa sa dami ng handa. Iba-ibang putahe iyon ngunit wala man lang sa mga iyon ang nagustuhan ni Nadia. Ang paging matakaw niya sa pagkain ay biglang nawala dahil sa samo't saring emosyon na kanyang nararamdam kasama ang mga taong may mala
"Sino ba ang nagsabi na ipagkait ko siya sayo?" salubong ang kilay na tanong ni Nadia. "Hindi ko gagawin sa anak natin iyong ginawa ko kay Baby Gio." Inaamin niya na naging selfish siya kay Enrico nitong mga nakaraang buwan nang matagpuan siya nito. Ngunit nang makita niya ang sinseridad ni Enrico at ang kagustuhan nito na magka-ayos silang dalawa, napagtanto ni Nadia na kailangan nilang mag-usap dalawa nang masinsinan. Wala ring patutunguhan kung magmatigas pa si Nadia dahil kahit siya mismo alam niya sa sarili na gusto niyang makapiling muli si Enrico. Hindi lang dahil sa kanilang maging anak kundi dahil ito ang sinisigaw ng kanyang puso. "Hindi ko siya ilalayo sayo, " nag ulap ang mga mata ni Enrico nang marahang haplusin ni Nadia ang kanyang pisngi. "Sorry dahil iyon ang iniisip mo. "Sumilay ang maliit na ngiti sa labi ni Enrico kahit nangangatal ito dahil sa pagpigil ng kanyang emosyon na huwag umiyak. "Thank you... I am happy to heard that, Nad. Pero kahit ilayo mo siya sa