Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat
Pakiramdam ko isa akong papel na nililipad sa hangin habang papalayo ako sa Monterio Hotel. Iniwan ko si Kuya Ben nang walang paalam. He was calling me nonstop but I didn't have any courage to look back at him. Naglakad ako nang mabilis. Tinitiis ang panginginig ng tuhod para lamang makaalis. Namalayan ko na lang ang aking sarili na nakasandal sa isang nakaparadang itim na sasakyan sa isang convenient store. I put my hand on my chest and breathe heavily. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili dahil pakiramdam ko nasasakal ako sa lugar kung saan ako nagmula. Pakiramdam ko, unti-unti akong nahuhulog sa isang alaala na hindi ko halos matandaan.Or, was it part of my memory? Hindi ko rin alam. Hindi ako sigurado. That feeling of being unsure to my ownself made me more miserable. “Ayos ka lang, Miss?" I got startled when the car's window opened. Nilingon ko ito at nakita ang isang lalaki sa loob. He had those deep set of eyes and it was obvious that he was looking at me with pity. Lumayo
"Apple, huy! Bakit ka tulala, d'yan!"Naningkit ang mga mata kong hinarap si Nylen. Masakit kasi ang pagkakahampas nito sa aking balikat. Pinangunutan ko rin siya ng noo nang makita itong may bitbit na sigarilyo sa kaliwang kamay. ”I thought you quit smoking?" I asked. Hinayaan ko na lang ang ginawa nitong paghampas sa akin. Natawa ito. Sumayaw-sayaw pa na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi. "Huy, Apple. Hindi porke't nagka-amnesia ka, eh, magiging Santa ka na rin." Umiling ito. Napabuntonghininga. "Anyway, malaki na investment ko sa bisyo kong ito kaya sayang kung ngayon pa ako titigil. Kung mamamatay, 'di mamatay. Problema ba 'yun?" sarkastiko nitong wika. Napailing na lamang ako sa logic ni Nylen. How could she say those words? Hindi ba siya nag-aalala sa maaaring mangyari sa kaniya? How about her family? Alam ko, patay na rin ang nanay niya pero buhay pa ang karelasyon niya ngayon. Hindi ba siya nalulungkot kung maiiwan niya ito?"Masama ang sigarilyo sa katawan." Nasabi
Maingay na tunog ng cellphone ang nagpagising sa akin. Kinapa ko ang aking ulunan habang nakapikit pa rin. Nagtaka ako nang wala akong mahawakan. Tamad kong iminulat ang aking mga mata. I was so sure that I always put my phone under my pillow, but why it wasn't in there? Pumikit-pikit ako. Pilit ginigising ang natutulog ko pang diwa. Nanlaki ang mga mata ko nang tuluyang mapagtanto ang lahat. Shit! I cursed inside my head. Napabalikwas ako ng bangon. Gumalaw naman ang aking katabi. Napabaling sa kaniya ang aking atensyon. Our eyes met. "Good mor—" I did not let him finish his sentence. Hinampas ko siya ng unan na una kong nahawakan. "Bakit nandito ako? Bakit magkatabi tayo?" I was hysterical. Patuloy pa rin ako sa paghampas dito habang siya naman ay iwas nang iwas sa ginagawa ko. "Hey, hey. Relax. . ." he said. Umiling ako at hindi nakinig. I kept on hitting him with the pillow. Naramdaman kung gumalaw ang kama. That was the same time my back landed on the bed. Napapikit ako. Na
“I'm sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig ko nang kumalma mula sa pag-iyak. Magkatabi kami ni Marcus sa kama nito habang nakaupo. "Wala ka namang kasalanan," sagot niya. "Ako nga dapat ang mag-sorry dahil sa nangyari sa 'yo." Umiling ako. Marahil sa nangyari sa akin may karapatan akong magalit sa kaniya. He kept on insisting that it was his fault why we had an accident. Masyado raw kasing mabilis ang pagmamaneho niya. Pero naisip ko, sa nangyari sa kaniya, pareho lang kaming may kasalanan. Blaming was not the best option for us in the meantime. Wala rin namang magbabago. Nangyari ang mga nangyari at hindi na maibabalik pa."We were both at fault, Marcus. So stop saying sorry," nasabi ko na lang. Tumango siya. He smiled at me. "Hindi ka pa rin nagbabago kahit nawala ang alaala mo. Mabait ka pa rin."I smiled shyly. Itinaas ko ang paningin at nakita ang bata na may-ari ng bola kanina. She was playing on the flour with her barbie dolls. Nagsasalita ito nang mag-isa, alam ko. Kita k
Tulad ng inaasahan ko, malaki ang mansion ng mga Trinidad sa Forbes Park. Umaga pa lang ay sinundo na ako ng driver dahil na rin sa gusto ni Marcus na sabay kaming kumain ng breakfast ng araw na iyon. Nagtampo kasi ito sa akin dahil hindi ako nagpakita nang lumabas ito ng hospital. At hindi rin ito dinalaw nang sumunod na araw. Ang totoo, gusto kong mapag-isa sa mga nakalipas na araw. I wanted to console myself from the things I have been experiencing. And to be ready for what would come to me after. Hindi naman ako nabigo. Habang iniisip ko ang bagong responsibilidad kay Marcus, pagbibigay ng pagkakataon sa sarili na makakilala ng ibang tao, at pakikipagsalamuha sa iba, napagtanto ko na ang dating sarili kong malayo at takot ay nawala at unti-unting nagbabago. Matagal ko ring ikinulong ang sarili ko at ngayon ko lang naramdaman ang pagiging malaya. Not that it was because of Marcus, but because of my choices. "Good morning, ma'am." I snapped my thoughts when someone greeted me. Na
"Huy, Apple, may problema ka ba? Napapansin ko nitong mga nakaraan, ang tahimik mo? Wala kang ganang kumain? Suicidal ka na ba?" Umiling ako sa tanong na iyon ni Nylen. Binalik ang atensiyon sa pinapanood na palabas at tumahimik. "Snob mo na rin ako. Tell me, ano ba ang problema?" dagdag nito. Hindi pa rin ako sumagot. Bakit ako sasagot kung hindi rin niya masagot ang mga tanong ko?Pagkatapos ng sinabi sa akin ni Doña Henrietta sa mansion ng mga Trinidad, hindi ko alam kung paano ako nakauwi sa condo ni Nylen nang matiwasay. Umiyak ako sa dahilan na hindi ko alam. Nangangapa at nasasaktan sa mga salitang hindi ko alam kung totoo. Naging masama ba ako? Iyon ba ang rason kung bakit ramdam ko sa puso na may itinatago sila sa akin? Pero kung iyon nga, bakit ayaw nilang aminin sa akin ang totoo?Bakit nila pinaparamdam na wala akong karapatang malaman ang nakaraan?I deserved to know. "Nylen. . ." I called Nylen and looked at her straight to the eyes. Nagsusumamo ang aking mga mata.
Tama ba ito? Tama ba ang gagawin ko?Habang nararamdaman ko ang pagdausdos ng palad ni Condrad sa aking balat upang abutin ang laylayan ng aking t-shirt, inuusig ako nang hindi maipaliwanag na konsensiya. Mainit ang kaniyang mga kamay at nakakadarang ang kaniyang mga halik pero may damdamin sa puso ko na hindi maipaliwanag. Mali ito. Maling-mali. Tinulak ko si Condrad. Habol ang hininga na tinitigan ko siya sa mga mata. Nanlalabo pa rin ang aking paningin mula sa pag-iyak ngunit klaro kong nakita ang kalungkutan sa kaniyang mukha. Bakit?Umiling ako at humugot nang malalim na paghinga. "A-Ako ang kabit mo, hindi ba?" He did not speak. I felt frustrated. "Answer me, dammit!""Oo!" sigaw niya. Natahimik ako. Lumayo nang bahagya. That was the confirmation I was waiting for, but why did it hurts? 'Di ba, inasahan ko na ito kanina pa lang? Masakit pa rin pala masampal ng katotohanan. Masakit tanggapin na naging kabit ako noon. O, kaya ko bang tanggapin? My tears streamed down my chee
Condrad Aguirre POVChance. When I was young and got the dream I wanted, I thought I have all the chance in the world. Madali sa akin ang makuha ito. Madali sa akin ang magtagumpay. Ngunit nang nagmahal ako, sinampal ako ng katotohanang may mga bagay na hindi para sa akin. But I was cruel. I took that chance for my own gain; kahit na ang kapalit ay ang pagkawala ng lahat sa akin. Apple Santibañez, an alluring woman that captured and melted the coldest part of my heart. Akala ko, hindi kailanman titibok ang puso ko para sa isang babae. But when she came, the chance was clear to me. Selfishly, I grabbed it, even if I was hurting her in the process. A chance to love. I had it once. I lived with it. The happiest of my life. Akala ko hindi na matatapos ang lahat. Ngunit kung ang mga bagay ay pinilit lang, wala iyong kásiguraduhan. The chance I had ended. Ang masakit, kasama ng pagkatapos ang pagkalimot. "Sino ka?" My eyes widened. I was in tears. My heart was in pain and scattered
I still couldn't believe it. I couldn't even process everything. Parang sa isang iglap lang nagbago ang lahat. Kung paano at bakit, hindi ko alam. "So, bakit ka naiinis? Past is past na nga, 'di ba? Ikaw ang nagsabi." Napatitig ako sa monitor ng laptop. Napabuntonghininga. "Hindi ko alam, Nylen. Parang imposible kasi," wika ko. Nylen gave me a disapproving look. Alam ko na kaagad na hindi nito nagustuhan ang sagot ko. "Is it the other way around, Apple? Apektado ka pa rin ba sa kaniya?" Itinuon ko sa labas ng balcony ang paningin. "Hindi ka makasagot. I'll take your silence as a yes.""I wish you were here." Napangiti ako. Nasa kalangitan pa rin ang mga mata. Gumagabi na pero katulad nang nagdaan, hindi ako makatulog. My head was occupied with questions I badly wanted to know the answers. Pero wala akong lakas ng loob na magtanong. Duwag akong pag-usapan ang nakaraan lalo na at hindi na lang tungkol sa amin ni Condrad ang lahat, tungkol na rin ito kay lola. Natatakot akong baka kap
Isa. Dalawa. Tatlong oras. . .Hindi ko alam kung ilang oras na ba ang nakalipas mula nang tumuntong ako ng Pilipinas. Pakiramdam ko napakabilis at halos kisap-mata lang na nangyari ang lahat. It was so sudden. Unexpected. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na siya kaagad ang makikita ko sa aking pagbabalik. "So! How was the graduation, hija? Pasensya ka na at hindi na ako nakadalo. This old woman is useless. Ah, how I wish I was there." Boses ni Lola ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. I looked at her. "Ayos lang naman po. Normal na graduation pa rin." Totoo naman iyon. There's no special about that event. Pagkatapos kong matanggap ang diploma at mag-picture taking kasama sina Franco at Nylen, umuwi na rin kami. "Oh, my poor child." My grandmother's voice sounded in frustration. Naiintindihan ko naman siya. Marahil, matindi ang pagnanais niya na dumalo sa espesyal na okasyon na iyon. Nang maghiwalay ang mga magulang ko noon, nawalan na rin kami ng komunikasyon sa isa't isa. I tho
"Ladies and gentle, we have just landed at Ninoy Aquino International Airport. We welcomed you to Manila, Philippines."Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Huminga nang malalim matapos hamigin ang sarili. Sinulyapan ko rin ang bintana sa aking tabi at nakita ang liwanag na nagmumula sa papalubog na araw. Hindi naman ako nakatulog. Bagkus, kanina ko pa pinapakalma ang puso kong nagsisimula ng tumibok nang malakas. I was nervous.Scared. Alone. Nakapaninibago pala na muli kong maranasan ang pag-iisa. Pakiramdam ko. . . hindi ako sanay. Marami rin akong naiisip; mga posibilidad. Kahit naman kasi limang taon na ang nakalipas, at wala akong anumang komunikasyon sa lahat maliban kay lola, hindi maikakaila na maliit lamang ang Pilipinas. Santibañez was born rich. Iisa ang ginagalawan tulad ng mga Trinidad. 'Come on, Apple. Nag-o-overthink ka na naman!'I shook my head. There's no use of turning back now. May konting takot ako at kaba, oo, pero hindi ibig sabihin niyon na apketado pa r
Why do you want to be an attorney? That was the question I have been thinking for a while now and I still doesn't have a concrete answer to it. Bakit nga ba? Is it because I wanted to help those who are accused but are actually innocent? Is it because of my mother and the fate she experienced? Is it because I was afraid that someone might experience the same ill fate as me. Hindi ko alam. I wasn't sure either. Basta ang alam ko, gusto kong maging abogado. "I heard your grandmother is throwing a party. Uuwi ka ba?" Franco said while giving me a cup of coffee. Kinuha ko iyon. "Oo," tipid na sagot ko. "Salamat. Hindi lang naman dahil sa party kaya ako uuwi," dagdag ko pa matapos amuyin ang aroma niyon. Umaga at nakaupo lamang ako sa veranda ng villa na pagmamay-ari ni lola. My father's mother. Hindi ko alam kung paano niya ako nahanap noon, but I was fortunate that she found me. Hindi na rin ako nagtanong. Masyadong maraming nangyari na kinailangan kong iwan ang lahat at magpak
"Kailangan mo ba talagang gawin ito? Paano kung hindi ka niya maintindihan? Paano kung saktan ka niya? Paano kung magmakaawa siya sa 'yo? Ano ang gagawin mo, Apple?" Matiim kong tinitigan si Nylen na nasa aking harapan. Kanina pa siya nag-iingay rito sa isang sikat na cafè sa loob ng BGC at mukhang wala pa rin itong balak na tumigil. Alam kong nag-aalala lamang siya sa akin pero alam ko rin sa sarili na kailangan kong gawin ang bagay na dapat matagal ko nang ginawa. "Hindi pa naman kasi kami nag-uusap ng pormal. Besides, Marcus is a good man. He won't hurt me," sagot ko. Nylen looked more frustrated. Mas lalong naging mariin ang titig niya sa akin. "I got your point. Kaso, iba na ang sitwasyon ngayon. Natatakot ako para sa 'yo." Her eyes turned weary after. I grabbed her hand and pressed it lightly. I heaved a deep sigh and smiled, then I said, "Ayos lang ako. Praning ka lang masyado. I'm stronger now, you know." That was meant to be a joke. But when I saw Nylen's death glare, I la
Nakita ko kung paano nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Condrad. I felt him stiffened beside me. Shocked. Alam kong hindi nito inaasahan ang sinabi ko, at marahil hindi rin nito naisip iyon. Who would, if I hid it from him from the start. Isang buwan matapos kong tanggapin ang alok niya sa akin ay hindi na maganda ang aking pakiramdam. Nag-drop ako sa school dahil iyon ang gusto ni Condrad kahit labag sa gusto ko. He offered me to tour every place I desired and I gladly accepted it because I had my own agenda too. Masaya ako sa pagdating ni Lila. But I couldn't afford to lose my only chance to save my mother. Kahit masakit, tinago ko ang lahat para sa sarili kong interes. Nanloko ako ng tao para sa nanay ko, kahit kapalit nito ang katapusan ng pagiging ina ko kay Lila. Masakit. Masakit na isuko ko ang pagiging ina para maging isang mabuting anak, pero sa huli, hindi pa rin pala sapat. What I did to save my mother couldn't redeem me from the sin of abandoning my own child. I deserv
Pareho kaming nanatiling tahimik ni Marcus. Matagal. Mariin ang bawat titig niya sa akin. Nang-aarok. Maybe, he was weighing things on his own understanding. Ako naman ay tanggap ko na ang lakat nang salitang matatanggap ko mula sa kaniya. Hindi ko na kailangan pang magkunwari dahil alam ko naman na mali ako. We both did wrong. Mas malala nga lamang ang akin dahil sinira ko rin ang relasyon ng ina niya at ni Condrad. I have been thinking about my mistakes while healing. I have been thinking about all my regrets. Pero kahit gaano ko pa isipin, humahantong pa rin sa katotohanan na hindi ko na maibabalik ang lahat. May mga nasaktan ako na hindi naman dapat, dahil naging makasarili ako. "Sorry for deceiving you." Si Marcus ang unang pumutol sa katahimikan. Tumango ako. Wala naman akong dapat na sabihin o hinanakit dito dahil pareho naming niloko ang isa't isa. "Sorry for hiding the truth from you and your family. Sa maniwala ka man o hindi, I don't have any idea that Angeline is your m
I woke up feeling heavy. My head is aching too bad and my body seemed numb. Kinalma ko ang isip at unti-unting ibinuka ang mga mata. The usual white ceiling greeted me. Halos masilaw ako sa kaputian niyon. Napakurap hanggang sa masanay na rin sa liwanag. Inikot ko ang tingin at nakita ang katabing aparato. It was ticking and the sound of it made me wanted to scream for help. Hindi ako sanay. Nasasaktan ako. Gusto kong magsalita ngunit mabigat ang aking bibig at tila barado ang aking paghinga. I felt suffocated. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam!"T-tubig. . ." I mumbled. The place was too quiet. Nagsalita muli ako ngunit mahina pa rin ang aking boses.I whispered for water again to ease my thrist but no one came. Nanubig ang mga mata ko. Sumakit ang dibdib.I felt so alone. Weak and helpless. I felt miserable. Mas lalo akong nasaktan. Pumikit at humikbi kahit nahihirapan. Bakit pa ako nagising kung pawang kahungkagan lang ang sasalubong sa akin? Bakit pa ako bumalik kung alam kong