Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat
Pakiramdam ko isa akong papel na nililipad sa hangin habang papalayo ako sa Monterio Hotel. Iniwan ko si Kuya Ben nang walang paalam. He was calling me nonstop but I didn't have any courage to look back at him. Naglakad ako nang mabilis. Tinitiis ang panginginig ng tuhod para lamang makaalis. Namalayan ko na lang ang aking sarili na nakasandal sa isang nakaparadang itim na sasakyan sa isang convenient store. I put my hand on my chest and breathe heavily. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili dahil pakiramdam ko nasasakal ako sa lugar kung saan ako nagmula. Pakiramdam ko, unti-unti akong nahuhulog sa isang alaala na hindi ko halos matandaan.Or, was it part of my memory? Hindi ko rin alam. Hindi ako sigurado. That feeling of being unsure to my ownself made me more miserable. “Ayos ka lang, Miss?" I got startled when the car's window opened. Nilingon ko ito at nakita ang isang lalaki sa loob. He had those deep set of eyes and it was obvious that he was looking at me with pity. Lumayo
"Apple, huy! Bakit ka tulala, d'yan!"Naningkit ang mga mata kong hinarap si Nylen. Masakit kasi ang pagkakahampas nito sa aking balikat. Pinangunutan ko rin siya ng noo nang makita itong may bitbit na sigarilyo sa kaliwang kamay. ”I thought you quit smoking?" I asked. Hinayaan ko na lang ang ginawa nitong paghampas sa akin. Natawa ito. Sumayaw-sayaw pa na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi. "Huy, Apple. Hindi porke't nagka-amnesia ka, eh, magiging Santa ka na rin." Umiling ito. Napabuntonghininga. "Anyway, malaki na investment ko sa bisyo kong ito kaya sayang kung ngayon pa ako titigil. Kung mamamatay, 'di mamatay. Problema ba 'yun?" sarkastiko nitong wika. Napailing na lamang ako sa logic ni Nylen. How could she say those words? Hindi ba siya nag-aalala sa maaaring mangyari sa kaniya? How about her family? Alam ko, patay na rin ang nanay niya pero buhay pa ang karelasyon niya ngayon. Hindi ba siya nalulungkot kung maiiwan niya ito?"Masama ang sigarilyo sa katawan." Nasabi
Maingay na tunog ng cellphone ang nagpagising sa akin. Kinapa ko ang aking ulunan habang nakapikit pa rin. Nagtaka ako nang wala akong mahawakan. Tamad kong iminulat ang aking mga mata. I was so sure that I always put my phone under my pillow, but why it wasn't in there? Pumikit-pikit ako. Pilit ginigising ang natutulog ko pang diwa. Nanlaki ang mga mata ko nang tuluyang mapagtanto ang lahat. Shit! I cursed inside my head. Napabalikwas ako ng bangon. Gumalaw naman ang aking katabi. Napabaling sa kaniya ang aking atensyon. Our eyes met. "Good mor—" I did not let him finish his sentence. Hinampas ko siya ng unan na una kong nahawakan. "Bakit nandito ako? Bakit magkatabi tayo?" I was hysterical. Patuloy pa rin ako sa paghampas dito habang siya naman ay iwas nang iwas sa ginagawa ko. "Hey, hey. Relax. . ." he said. Umiling ako at hindi nakinig. I kept on hitting him with the pillow. Naramdaman kung gumalaw ang kama. That was the same time my back landed on the bed. Napapikit ako. Na
“I'm sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig ko nang kumalma mula sa pag-iyak. Magkatabi kami ni Marcus sa kama nito habang nakaupo. "Wala ka namang kasalanan," sagot niya. "Ako nga dapat ang mag-sorry dahil sa nangyari sa 'yo." Umiling ako. Marahil sa nangyari sa akin may karapatan akong magalit sa kaniya. He kept on insisting that it was his fault why we had an accident. Masyado raw kasing mabilis ang pagmamaneho niya. Pero naisip ko, sa nangyari sa kaniya, pareho lang kaming may kasalanan. Blaming was not the best option for us in the meantime. Wala rin namang magbabago. Nangyari ang mga nangyari at hindi na maibabalik pa."We were both at fault, Marcus. So stop saying sorry," nasabi ko na lang. Tumango siya. He smiled at me. "Hindi ka pa rin nagbabago kahit nawala ang alaala mo. Mabait ka pa rin."I smiled shyly. Itinaas ko ang paningin at nakita ang bata na may-ari ng bola kanina. She was playing on the flour with her barbie dolls. Nagsasalita ito nang mag-isa, alam ko. Kita k
Tulad ng inaasahan ko, malaki ang mansion ng mga Trinidad sa Forbes Park. Umaga pa lang ay sinundo na ako ng driver dahil na rin sa gusto ni Marcus na sabay kaming kumain ng breakfast ng araw na iyon. Nagtampo kasi ito sa akin dahil hindi ako nagpakita nang lumabas ito ng hospital. At hindi rin ito dinalaw nang sumunod na araw. Ang totoo, gusto kong mapag-isa sa mga nakalipas na araw. I wanted to console myself from the things I have been experiencing. And to be ready for what would come to me after. Hindi naman ako nabigo. Habang iniisip ko ang bagong responsibilidad kay Marcus, pagbibigay ng pagkakataon sa sarili na makakilala ng ibang tao, at pakikipagsalamuha sa iba, napagtanto ko na ang dating sarili kong malayo at takot ay nawala at unti-unting nagbabago. Matagal ko ring ikinulong ang sarili ko at ngayon ko lang naramdaman ang pagiging malaya. Not that it was because of Marcus, but because of my choices. "Good morning, ma'am." I snapped my thoughts when someone greeted me. Na
"Huy, Apple, may problema ka ba? Napapansin ko nitong mga nakaraan, ang tahimik mo? Wala kang ganang kumain? Suicidal ka na ba?" Umiling ako sa tanong na iyon ni Nylen. Binalik ang atensiyon sa pinapanood na palabas at tumahimik. "Snob mo na rin ako. Tell me, ano ba ang problema?" dagdag nito. Hindi pa rin ako sumagot. Bakit ako sasagot kung hindi rin niya masagot ang mga tanong ko?Pagkatapos ng sinabi sa akin ni Doña Henrietta sa mansion ng mga Trinidad, hindi ko alam kung paano ako nakauwi sa condo ni Nylen nang matiwasay. Umiyak ako sa dahilan na hindi ko alam. Nangangapa at nasasaktan sa mga salitang hindi ko alam kung totoo. Naging masama ba ako? Iyon ba ang rason kung bakit ramdam ko sa puso na may itinatago sila sa akin? Pero kung iyon nga, bakit ayaw nilang aminin sa akin ang totoo?Bakit nila pinaparamdam na wala akong karapatang malaman ang nakaraan?I deserved to know. "Nylen. . ." I called Nylen and looked at her straight to the eyes. Nagsusumamo ang aking mga mata.
Tama ba ito? Tama ba ang gagawin ko?Habang nararamdaman ko ang pagdausdos ng palad ni Condrad sa aking balat upang abutin ang laylayan ng aking t-shirt, inuusig ako nang hindi maipaliwanag na konsensiya. Mainit ang kaniyang mga kamay at nakakadarang ang kaniyang mga halik pero may damdamin sa puso ko na hindi maipaliwanag. Mali ito. Maling-mali. Tinulak ko si Condrad. Habol ang hininga na tinitigan ko siya sa mga mata. Nanlalabo pa rin ang aking paningin mula sa pag-iyak ngunit klaro kong nakita ang kalungkutan sa kaniyang mukha. Bakit?Umiling ako at humugot nang malalim na paghinga. "A-Ako ang kabit mo, hindi ba?" He did not speak. I felt frustrated. "Answer me, dammit!""Oo!" sigaw niya. Natahimik ako. Lumayo nang bahagya. That was the confirmation I was waiting for, but why did it hurts? 'Di ba, inasahan ko na ito kanina pa lang? Masakit pa rin pala masampal ng katotohanan. Masakit tanggapin na naging kabit ako noon. O, kaya ko bang tanggapin? My tears streamed down my chee