Kabanata 44

“I'm sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig ko nang kumalma mula sa pag-iyak. Magkatabi kami ni Marcus sa kama nito habang nakaupo.

"Wala ka namang kasalanan," sagot niya. "Ako nga dapat ang mag-sorry dahil sa nangyari sa 'yo."

Umiling ako.

Marahil sa nangyari sa akin may karapatan akong magalit sa kaniya. He kept on insisting that it was his fault why we had an accident. Masyado raw kasing mabilis ang pagmamaneho niya. Pero naisip ko, sa nangyari sa kaniya, pareho lang kaming may kasalanan. Blaming was not the best option for us in the meantime. Wala rin namang magbabago. Nangyari ang mga nangyari at hindi na maibabalik pa.

"We were both at fault, Marcus. So stop saying sorry," nasabi ko na lang.

Tumango siya. He smiled at me. "Hindi ka pa rin nagbabago kahit nawala ang alaala mo. Mabait ka pa rin."

I smiled shyly. Itinaas ko ang paningin at nakita ang bata na may-ari ng bola kanina. She was playing on the flour with her barbie dolls. Nagsasalita ito nang mag-isa, alam ko. Kita k