Cedrick Villaurel dreamed of having a happy family, when Ena Marquez became his wife, he had nothing to ask more. But destiny played around. One day, he finds himself grieving for the death of his beloved wife. Over the years, he found the reasons behind the happenings in his life. Will he be able to cope with his wife's return? But, her wife is not like before, Ena Marquez is back to get revenge on him. Can the past be restored? Can the questions and secrets about their marriage be answered? Can he deal with his wife's revenge?
Lihat lebih banyakChapter 1
Four years ago...
Ena
MarquezVillaurelPointofView:"Mommy!!! I got hungry na!!! Wake up!! Rick is crying na!!" napa-mulat ako ng mga mata nang marinig ko ang sigaw at kalabog sa labas ng pinto ng silid namin ni Cedrick. Napatingin ako sa asawa ko nang gumalaw siya ng kaunti.
Unti-unting nag-mulat siya ng mga mata at agad ako niyong hinanap. Nang makita niya ako ay nakita ko ang pagmamahal at pagka-sabik dun. Ngumiti siya sa akin, at hinapit na lamang niya ako bigla.
Inilapit niya ang mga labi niya sa tainga ko at bumulong, "Good morning, sweetie. I thought you left me. I love you always my Miss P."
Tinampal ko ang dibdib niya dahil sa kilig. Ang aga-aga niyang magpa-kilig. Napangiti na lamang ako na hindi naman nakatakas sa mga mata niya.
"I love you, my swetie too. I won't leave you. Remember that. Mahal ko kayo ng mga bata. Tsaka may rason ba para ewan ko kayo?" tsaka tumaas ang kilay ko at pinag-masdan siya ng maigi. Sa halip na sagutin niya ako ay, niyakap niya nalang ako at pinupog ng halik sa aking mga pisngi.
"Mama! Papa! Are you awake na?! I'm hungry na and Rick too!" nagkatinginan kami ni Cedrick saka napatawa ng sabay. Our kids is calling for their breakfast.
Cedrick and I, have a two kids which is twin. Girl and a boy. Cedrena and Rick Villaurel. Four years old. I never thought that it will happened, at masaya ako sa kung anong meron ako ngayon.
Napatayo ako sa kinahihigaan kong kama, "Get up, sweetie. Our babys calling. Gutom na ang mga iyon."
He pouted and I know what his asking for. A good morning kiss. Lumapit ako sa kaniya at inilapit ko ang mukha ko sa mukha niya. He waited for my kiss but I didn't do it. Inilapit ko ang mga labi ko sa tainga niya tsaka bumulong.
"Later, sweetie. Unahin muna natin ang mga bata. Okay?" sabay ko kindat sa kaniya. I know his disappointed. Pero uunahin ko muna ang mga bata. Baka mamaya magutom na talaga sila. Kasi kapag simula na kaming mag-halikan ni Cedrick baka saan pa ma-punta.
Binuksan ko na ang pinto. Kaya't bumungad sa akin ang mukha ng mga anak namin ni Cedrick, na parang nag-pipigil nang umiyak.
"We've been calling one hundred times, Mama. Ngayon lang po kayo lumabas? Where papa na ba? Gutom na gutom na po kami ni Rick." it's Cedrena. Ang batang babae na kung mag-salita akala mo matanda na. Kaibahan naman kay Rick. Tahimik.
"I'm sorry, babys. Napagod kasi si Mama at Papa kagabi sa, kompanya. Kaya late nang nagising sina Mama. Sorry babys." napalingon ako sa likuran ko nang mag-salita si Cedrick. Sumunod pala siya sa akin. Kinarga ko na si Rick at sa kaniya naman si Cedrena.
"Pupunta po ba tayo ngayon kina, Lolo at Lola?" tanong ni Rick nang maka-upo na kami sa upuan para kumain ng agahan. His referring for Cedrick parents.
"Yes, baby. Kaya kumain na kayo para maka punta na tayo sa bahay nila Lolo at Lola. Pagkatapos, mamamasyal tayo sa mall." Sagot ni Cedrick kay Rick. Napa sigaw na lamang bigla si Cedrena at pinupog kami ng halik ni Cedrick sa pisngi. Ganoon din si Rick.
May pagka kulit din minsan ang mga bata. Kaya nakakawala din minsan ng pagod ang kakulitan nilang dalawa.
"Paano ba iyan, sweetie? Hindi matutuloy ang pag-punta natin kina Medel? Maybe next time nalang?" Tanong sa akin ni Cedrick hahang tinataas-baba niya ang kilay niya, habang nakatingin sa akin.
"As always, ka namang next time. Tsaka okay lang, na miss ko narin naman sila tita Federia at tito Fedrilo, eh. Kaya, walang problema sa akin iyon."
Mabilis lumipas ang oras. Narito ako ngayon sa silid ng dalawa kong anak, habang tinutulungan ko si Kida sa pag-bibihis sa kanila. Si Kida ay personal nanny ng anak namin ni Cedrick.
"Ma'am, sasama pa ba po ba ako sa inyo? O dito nalang po muna ako sa bahay?"napa-angat ang tingin ko sa kaniya at ngumiti.
"Gusto mo bang sumama o dito ka na lang?"balik tanong ko sa kaniya. Napa kamot na lamang siya sa ulo niya. Matagal na niyang gustong pumunta sa hacienda ng mga Villaurel, kaya tinanong ko siya pabalik. "Sumama ka na, alam ko namang gusto mo, eh. Nahiya ka pa diyan."
"Talaga po, ma'am? Pwedeng sumama?"napa iling na lamang ako.
"Babawiin ko na lang, gusto mo?"saka ako napailing ulit at napangiti.
"Si ma'am, talaga. Sasama na po ako."sabi niya saka mabilis na umalis sa silid ng kambal.
Hinawakan ko na sa kamay ang kambal. Lumabas na kami ng silid at pumunta na sa living room kung saan nag hihintay si Cedrick sa amin.
"Ang gaganda at gwapo ng mag-i-ina ko ah."
"Nambula pa, complement ba iyon o isang--"
"It's a complement, sweetie."sagot niya agad at hinapit ako sa bewang ko. Napailing na lamang ako sa inasta niya.
"Aalis na po ba tayo? Lola and Lolo are waiting for us!"napatingin kami ni Cedrick nang sabay kay Cedrena. Naka pout siya saka naka cross ang dalawa niyang braso sa itaas ng dibdib niya. Napahalakhak kaming pareho ni Cedrick.
Napa yuko ako at ginulo ko ang buhok niya. "Excited na si baby, hali na kayo at tayo'y maka alis na."
Hinila ko na silang dalawa at sumunod sa likuran ni Cedrick papunta sa garage kung saan ang kotse nandu-doon. Pero napa hinto ako nang may naalala ako.
"Yaya, Kida! Halika na! Aalis na tayo!"sigaw ko habang papalabas na kami ng bahay.
Narinig ko ang yabag ni Kida na parang tumatakbo papunta sa direksyon namin. "Sorry ma'am, natagalan po ako sa pag-aayos ng gamit."
Napa lingon ako sa kaniya at napa nganga ako sa suot niya. Fashionable ang attire niya ngayon. "Saan ka ba pupunta, Kida? Sa fashion show o sa hacienda? Dinaig mo pa ako sa suot ko ha."
"Si ma'am talaga. Hayaan niyo na po ako. Minsan lang ito."sagot niya habang kaarteng tumatawa. Napa iling na lamang ako. Naka sun glasses siya ng black. Naka high heels, at bestida ng bulaklakin na kulay red.
"O siya, sige. Ilagay mo na ito sa loob. Para maka alis na tayo."
"Aye! Aye! Ma'am!"
-
"Mabuti't nakapag bisita naman kayo ni Ena dito sa bahay Cedrick. Akala namin hindi na kayo bibisita. Na miss na namin ang kambal na ito."sabi ni mommy Federia, habang naka upo kami sa upuan sa hapag-kainan. Kumakain na kami ng tanghalian.
"If you know, Lola. Kung hindi pa sana nag tanong kanina si Rick, hindi maaalala nila mama na pupunta kami dito ngayon."sabad ni Cedrena. Nagka tinginan kami ni Cedrick at umiling-iling.
Tumaas ang kilay nila daddy Federilo at mommy Federia sa amin ni Cedrick. "Kung hindi pala dahil sa dalawang bata na ito, hindi niyo maaalala na pupunta kayo dito at wala pa kayo ngayon dito?" it's daddy.
"Nope, Dad. Naka limutan lang talaga namin. Pero mabuti't na-i-tanong kanina ni Rick, kaya naalala namin. Bibisita naman sana kami talaga dito, eh."
"Sinabi mo iyan, Cedrick ha?"
"Yes, Dad. You know me."saka napuno ng halakhakan sa buong bahay.
"Mag-aaral na pala ang kambal sa darating na buwan may plano ns ba kayong mag-asawa, tungkol doon?"panimula ulit ni Mommy Federia.
"Ahm, opo. Papaaralin po namin silang dalawa ni Cedrick sa private school. Sa Oxford University. Sa pag-aari po ninyo."sagot ko naman.
"It's a good idea, mabuti at mapapanatag narin ang loob namin ni Federilo sa kaligtasan ng apo namin."masayang tugon ni mommy sa sagot ko.
"Huwag niyong pababayaan ang kambal na iyan, ang apo namin."dagdag pa ni daddy Federilo.
"Yes, Dad. As you wish for."sagot naman ni Cedrick.
Nasa loon kami ni Cedrick at tinatanaw namin ang kambal na nag-la-laro sa garden ng mansion.
"I never thought na mag-ka-ka roon tayo ng kambal na anak."simula ni Cedrick. Napatingin ako sa kaniya at napatitig ng maigi sa kaniyang mukha.
"Ako nga din eh, hindi ko din inaasahan. Salamat sa iyo."saka ko siya niyakap ng mahigpit. Mahal na mahal ko si Cedrick. I-ka-kamatay ko kapag mawala siya sa piling ko.
"Pareho rin lang naman tayo, salamat din sa iyo at binigyan mo ako ng anak na katulad nila."ngumiti ako at kumalas sa kaniya.
"Ano ba, wala iyon no. Kailangan rin naman talaga na isilang silang dalawa. Mahal na mahal ko ang kambal na iyan, mawawasak siguro ang mundo ko kapag mawala sila sa buhay ko."niyakap niya ako mula sa likuran at ipinatong niya ang baba niya sa balikat ko.
"Mawawasak din ba ang mundo mo kapag mawawala rin ako?"
"Oo naman, pareho kayong importante ng anak natin sa buhay ko."sagot ko na madamdamin.
"Salamat, Ena. Importante ka din sa buhay ko. Mahal na mahal ko din kayo ng mga bata. Mahal na mahal kita. Hindi ko kakayanin na mawala ka sa buhay ko."
"Wag kang mag-alala. Hinding-hindi ako mawawala sa buhay mo. Mahal na mahal din kita. Mahal na mahal."
He sealed it in a kiss.
"KUMAIN KA NA ANAK, ito na siguro ang kapalaran na ibinigay sa atin ng Diyos. Marapat lang nating tanggapin ng buong puso at ipagpasalamat sa kaniya.."Nasa hapag-kainan sila ngayong tatlo at nakaharap sa pagkaing nakahain sa kanilang mesa. Alas sais (6:00) na ng gabi. At masasabi ni Oddyseus sa sarili na ito ang kakaibang gabi para sa kaniya.Wala siyang maramdamang kakaiba sa kaniyang sarili kahit kabilugan ng buwan. Gaya nang dati na sumasakit ang kuba sa kaniyang likod sa t'wing ganitong oras at kabilugan ng buwan. Mag-iisang oras na rin at hindi parin nagpapakita sa kaniya ang diwata. Tulad ng sinabi nito sa kaniya kanina bago ito naglaho na parang bula sa kaniyang harapan.Napatingin siya sa kaniyang Amang si Romulos nang magsimula itong magsalita. Humihikbi na ito ng iyak tulad ng Inang Victoria niya."'Nay? 'Tay? Bakit kayo umiiyak?"Tumayo ang Ama niya saka lumapit sa kaniya. Bigl
PUMUNTA si Oddyseus sa kagubatan. Gusto niyang makausap ang diwatang sumumpa sa kaniya. At alam niyang oras na ng kabilugan ng buwan ngayon. Ang huling kabilugan ng buwan para sa kaniya na isinumpa.Ang huling araw kung saan ang pag-asang mawala sa kaniya ang sumpa. Pero malas niya dahil walang babaeng umibig sa kaniya kahit ni isa.Hanggang ngayon hindi parin mawala sa kaniyang isipan ang sinabi noong isang araw sa kaniya ni Olcea. Ang mga katagang 'mahal na yata kita'. Pagkatapos na sabihin sa kaniya niyon ni Olcea agad itong kumawala sa kaniya at nanakbo papalayo na walang paalam.Naiwan siyang tulala at takang-taka. Kahapon at ngayon ay patuloy parin siyang iniiwasan ni Olcea. Parang may nasabi itong mali kung kaya't hindi siya nito pinapansin ng buong maghapon sa loob ng kampus.Siyang ikinatuwa niya naman, dahil hindi narin siya nahihirapang iwasan pa si Olcea. Nakakatawa na napakasaki
HANGGANG NGAYON lutang na lutang parin si Oddyseus sa mga sinabi ni Olcea sa kaniya. Hindi niya alam kung nasa langit naba siya ngayon o andito parin ba siya sa lupa.Kasama niya ngayon si Olcea at hindi niya alam kung saan silang dalawa pupunta. Tapos narin ang klase nilang dalawa kung kaya't inaya siya nito na lumabas. Ayaw pa sana niya kaso nga lang nagpumilit ito kung kaya't wala na siyang nagawa pa, kundi ang sumama na lamang rito. Hindi niya rin kasi matiis ang babaeng nagpapatibok ng kaniyang puso.Maraming mga bata sa lansangan ang kanilang nakakasalubong panay ang iwas ng mga ito sa kaniya sa tuwing siya ay dadaan. Napatingin siya kay Olcea at kahit anong emosyon wala siyang mabasa rito. Nakangiti ito ng malawak at hindi alintana ang mga mapang-usig na tingin ng mga tao sa kanilang dalawa.Parang sinasabi ni Olcea sa buong taong kanilang nakakasalubong na hindi siya nito ikinakahiya. Hindi niya alam pero napangiti
"ODDY, ANAK. Ano ang nangyayari sa'yo at ilang araw at gabi ka na lamang na naglulugmok diyan sa silid mo. May problema ka ba? Ikwento mo naman sa akin, baka matulungan kita, anak," pukaw sa kaniya ng Ina.Nakalugmok nga siya ngayon sa kaniyang silid at nakatanaw lamang sa kawalan. Inaalala niya ang itsura ni Olcea noong isang araw nang iwan niya ito.Puno ng pagtataka ang mukha nito at pagkalungkot. Gusto niya itong puntahan ngayon pero pinipigilan rin siya ng kaniyang kabilang isip. Kung gagawin niya iyon baka pagalitan na naman si Olcea ng ama nitong galit na galit sa kaniya.Sa halip na sagutin ang Inang Victoria niya hindi niya ito sinagot. Nagtalukbong na lamang siya ng kumot."Hindi ho ulit ako papasok ngayon, Ina. Masama parin ho ang pakiramdam ko," pagsisinungaling niya rito.Rinig niya ang malalim na paghinga nito. Ramdam niyang unti-unti itong lumakad patungo sa kaniyang kama. Ibinaba nito ang kumot na nakatalukbong sa kaniya
"BAKIT NGAYON ka lang, Olcea? Saan ka galing?" Bungad agad sa kaniya ng kaniyang Ama nang makarating siya sa kanilang bahay.Pagod na pagod siyang binalingan ito ng atensyon. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa tanong nito o maiinis. Ganito na lamang ba parati ang tanong na sasalubong sa kaniya? Hindi na niya makayanan pa."Ama, dumaan lang po kami ni Adeva sa isang kainan doon sa bayan kanina. Huwag po kayong mag-alala. Wala po sa aming nangyaring masama."Dumiretso siya sa kusina saka kumuha ng isang basong tubig mula sa refrigerator. Nilagok niya iyon ng sunod-sunod at hindi pinansin ang mga pinagsasabi ng kaniyang Ama."Alam kong nagsisinungaling ka, Olcea. Nagkita kami ni Connor kanina at sinabi niya sa akin ang patuloy na paglapit sa'yo ni Oddyseus, totoo ba iyon?"Inilapag niya sa mesa ang basong kaniyang ininuman saka tinitigan ang kaniyang ama na parang pagod na pagod. Pagod na pagod na talaga siya sa pagpapaintindi rito n
NANLALATA SI OLCEA habang pinagmamasdan ang likod ni Oddyseus na papalayo sa kaniya. Agad naman siyang inalalayan ng kaniyang kaibigang si Adeva nang bigla na lamang siyang nanghina.Hindi niya alam pero parang sinaksak ang kaniyang puso ng isang napakatalim na kutsilyo na siyang sumugat ng malalim sa kaniyang puso. Hindi narin niya namalayan ang pagtulo ng kaniyang mga luha sa kaniyang pisngi.Agad naman siyang nilapitan ng kaniyang pinsan na si Adeva. Takang-taka ito habang nakatitig sa kaniya at pinapatahan siya sa pag-iyak."Oh? Bakit ka umiiyak diyan? Huwag mong sabihin na naa-apektuhan ka sa sinabi ng kubang 'yon, este ni Oddy?"Tinapunan niya ito ng masamang tingin nang marinig niya ang sinabi nitong Kuba. Ilang beses niya bang sabihin sa pinsan na Oddy ang itawag nito sa lalaki? Iyong hindi na panlalait ang lumalabas nito sa bibig."W-wala," wala sa mood niyang sagot rito habang pinipigalan na niyang hindi mapa-iyak.
"KANINA ka pa namin hinihintay, Oddy. Saan ka galing at ginabi ka ngayon?" Bungad sa kaniya ng Ina Victoria niya.Nolampasan niya ito saka siya umupo sa sofa na nasa kanilang bahay. Tinanggal niya ang kaniyang sapatos saka siya bumaling rito."Dumaan pa po kasi ako sa library kanina, Ina. Ginawa ko lang po iyong assignment ko," pagsisinungaling ulit niya rito.Rinig na rinig niya ang malakas na buntong hininga ng kaniyang Ina nang marinig ang kaniyang sinabi."Anak, huwag kang mahihiyang magsabi sa amin ng Itay mo kapag may problema ka ah? Sabihin mo sa akin, huwag kang mag dadalawang isip."Tumango siya saka hinawakan niya ang mga kamay nito saka siya ngumiti ng ubod tamis rito. "Pangako, Ina. Sasabihin ko ho agad sa inyo.""Mahal na mahal ka namin anak, kaya andito lang kami ng iyong Itay para sa'yo."Niyakap siya nito ng napaka-higpit. Lihim siyang napa
YUKONG-YUKO SI Oddyseus habang nasa loob sila ng cafeteria kasama sina Olcea at Adeva. Halos lahat ng estudyante ay nakatingin sa kanilang pwesto. Parang piniprito ang kaniyang pwet. Kanina pa niya gustong tumayo at tumakbo ngunit hindi niya magawa.Kasama niya si Olcea ang babaeng pinakamamahal niya. Hindi niya alam kung paano siya napasama sa dalawa basta ang natatandaan na lamang niya ay hinila siya kanina sa hallway ni Olcea, saka dinala rito sa loob ng cafeteria. Kung saan pinagsisisihan niyang sumama.Kumakain ang dalawa ng spaghetti. Samantalang siya hindi manlang ginagalaw ang pagkain sa kaniyang plato."Oo nga pala, Oddy. Wala ka naman talagang lahing aswang 'di ba?" Biglang untag sa kaniya ni Adeva dahilan upang mawala ang malalim niyang pag-iisip.Bago pa man siya makasagot naunahan na siya ni Olcea. "Ano ka ba naman, insan. Maniniwala ka rin ba sa mga tsismis ng kababayan natin? At mapapaniwala sa mga kwento-kwento nila?"Napangit
HANGGANG NGAYON hindi parin makapaniwala si Oddyseus na kasama niya si Olcea at ang pinsan nitong si Adeva kahapon. Lutang na lutang parin ang isip niya hanggang ngayon. Nangyari nga ba ang kahapon? Nakasabay nga ba niya talaga si Olcea pauwi? Or nanaginip lang talaga siya?Pero napangisi siya ng ubod laki nang maalala niyang hindi pala siya nanaginip no'n. Totoo iyong nangyari, ang lahat ng nangyari.Kasalukuyan siyang nag-aalmusal ngayon at kasabay niya ang kaniyang mga magulang sa hapag-kainan.Hindi niya alam ang sasabihin sa mga ito ang tunay niyang nararamdaman. Baka mamaya sabihan lang siya ng mga ito na lumayo sa gulo. Lalo na't alam ng mga ito na delikado ang tatay ni Olcea.Ayaw niyang mangyari iyon. Alam niyang iniisip lang ng mga magulang niya ang kaniyang kapakanan pero hindi niya rin maiwasan ang bugso ng kaniyang damdamin para kay Olcea. Mahal na mahal niya ito simula pa noong bata pa
Komen