Nobela ni stoutnovelist

EpiloguePhilippines 3000“ASULA! ANO BA naman iyang kwento mo? Bakit ganyan? Ang bitter mo naman. Pangit na nga ng kwento mo, mas pinapangit mo pa sa ending.” Reklamo ng kaibigan niyang si Angelie nang matapos nitong basahin ang manuscript niya sa kaniyang laptop.Masugid niya itong tagapagbasa. Kung kaya't ito lang ang nakakaalam na may talento siya sa pagsusulat. At iyon lang rin ang rason kung bakit nanatili lamang na mga files ang mga akda niya sa halip na pwede naman niyang ibalandra sa mga writing flatforms.Huminga siya nang malalim. Hindi niya pwedeng baguhin ang katapusan ng akda niyang 'The Big Wave' dahil inuusig siya ng konsensya niya. Laman iyon palagi ng kaniyang panaginip simula pa noong bata siya. Hindi niya alam kung ano ang koneksyon niya sa panaginip na iyon pero nang maisulat niya iyon ay gumaan ang loob niya.“Hindi ko pwedeng baguhin ang en

Chapter 20“PAKAWALAN MO si Asula,” walang tabil na wika ni Wave.Ngunit sa halip na bitawan ni Sun si Asula ay tumawa ito nang pagak saka matalim na tinitigan ang kalaban. Kahit na ano ang mangyari sa mga oras na ito ay hindi niya papakawalan si Asula. Itong babae lang ang tangi niyang magagamit laban kay Wave. Alam niya kung gaano kapangyarihan si Wave. Dahil hindi ito pipiliin ng Diyos at ng kaniyang Ama kung hindi ito mas makapangyarihan sa kaniya.Isa sa ang pinakapangyarihang elemento sa lupa ay ang tubig. Ito ang siyang pinakakailangan ng mga tao. Kaya ni Wave na wasakin ang nagbobola niyang mga apoy. Tubig ang siyang kahinaan ng lahat.“Siya lang ang tanging kailangan ko, Wave. . . laban sa iyo. Alam kong hindi mo ako magagalaw kapag andito lang si Asula sa tabi ko. Alam kong importante 'tong babae sa buhay mo.”Naisip ni Sun na kung ang apoy ang gagamitn niya bil

Chapter 19TUMAYO SI HARING ARAW na ang sunod nang hahatulan ay ang anak niyang si Sun. Pero hindi pa siya nakakalapit ay agad na nagpaulan ng mga bolang apoy sa kinaroroonan nito.“Hindi ako makakapayag na hahatulan mo ako, Ama. At lalong hindi ako makakapayag na ang Wave na iyan ang kukuha ng trono mo! Hindi siya karapat-dapat! Ako ang mas bagay sa trono!”Dahil sa biglaang pagpapaulan ni Sun ng bolang apoy. Natamaan ang Haring Araw sa dibdib kung kaya't nalapnos iyon. Kitang-kita ang laman nito habang dumudugo.Napaupo ito sa sahig at napatukod ng sariling kamay. Nahahapo dahil sa hindi inaasahang gagawin iyon ng anak sa kaniya. Hindi na niya ito kilala ngayon. Tuluyan na nga itong nilamon ng kasakiman.Hindi napigilan ni Wave ang sarili at pilit niyang winawasak ang kulungang pinasukan sa kanila ni Apolo. Maging ang kaibigan ay walang tigil sa pagsira ng kulungan. Ngunit ka

Chapter 18MAIGING TINITIGAN ni Haring Araw sina Wave, Apolo at Sun. Nagsalita ang Hari sa pangunguna ng paghahatol."Kabilin-bilinan ng kaharian na kung ano ang inyong misyon ay inyong marapat na gagawin. Ngunit hindi ko aakalaing ito ang mangyayari at kahahantungan ng misyong ibinigay ko sa inyo."Gumawi ang paningin nito sa anak na lalaking si Sun."At ikaw Sun, hindi ko aakalaing iyo itong gagawin. Isa itong kahihiyan sa akin bilang hari. Gumagawa ka ng hakbang na wala sa misyon mo. Ang masama pa'y sinugod mo si Wave na walang kalaban-laban at kaalam-alam. Hindi lang iyon. . . sumali ka sa misyon na wala ka namang kinalaman. Nakikita ko ang poot at inggit sa iyong puso. . . naghahangad ka sa isang kapangyarihan. Hindi ko ito mapapalagpas kahit na anak pa kita. Marapat lamang na harapin mo ang kaparusahang katumbas ng iyong mga kalapastangan na ginawa."Kanina pa gustong-gus

Chapter 17NANLALAKI ANG mga mata ni Wave habang pinalipad sa kaniya ni Sun ang nagbobolang apoy nito na pagkalaki-laki! Kung tatakbo siya'y huli na iyon. . . maaabutan at maaabutan siya ng malaking bilog na apoy na likha ng lalaki!He must think quickly! He must do a plan how to avoid his near death! Hindi pa niya gustong mamatay! Hindi pa niya naaamin kay Asula ang totoong nararamdaman. Hindi pa niya sigurado kung magiging ligtas ang kaluluwa nito.Inipon niya ang kalahating lakas niya para sa mabilisang paglikha ng isang malaking bilog na alon. Paniguradong iyon ang panlaban niya sa apoy ng kalaban. Bago pa sa kaniya umabot ang apoy ay mamatay na ito sa tubig na likha niya.Malapit na sa kaniya ang malaking bola na apoy at nawala ito nang tumama sa kaniyang bilog na along ginawa. Kitang-kita niya kung paano umigting ang panga ni Sun.Sunud-sunod ang pagpapaulan na naman nito

Chapter 16 NAGTATAGISAN ng paningin sina Wave at Sun. Ramdam na ramdam ang intesidad sa buong paligid.Nanunuyang ngisi ang ginawad ni Sun sa kalaban. “Hindi mo ako matatalo, Wave. You are nothing but a failure. Hindi ka magtatagumpay sa misyon mong ito. Sa pamamagitan non, hindi mo na maagaw sa akin ang tronong dapat ay sa akin.”Umiling si Wave. Hindi niya maintindihan ang pinagsasabi ng isang ito. Isa pa nagagalit si Wave dahil hindi niya inaasahan na ito ang sisira sa misyon niya. Hindi niya matanggap na ang lubos na taong ginagalang at hinahangaan niya'y gagawin ito sa kaniya.“Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo, Sun. Pero iisa lang ang dapat ko ngayong gawin. . . hinding-hindi kita hahayaang sirain ang misyon ko.”Humalakhak ito. “Wala rin sa misyon mo ang mahulog ang loob mo, Wave. Wala sa misyon ang ibigin si Asula.

"KUMAIN KA NA ANAK, ito na siguro ang kapalaran na ibinigay sa atin ng Diyos. Marapat lang nating tanggapin ng buong puso at ipagpasalamat sa kaniya.."Nasa hapag-kainan sila ngayong tatlo at nakaharap sa pagkaing nakahain sa kanilang mesa. Alas sais (6:00) na ng gabi. At masasabi ni Oddyseus sa sarili na ito ang kakaibang gabi para sa kaniya.Wala siyang maramdamang kakaiba sa kaniyang sarili kahit kabilugan ng buwan. Gaya nang dati na sumasakit ang kuba sa kaniyang likod sa t'wing ganitong oras at kabilugan ng buwan. Mag-iisang oras na rin at hindi parin nagpapakita sa kaniya ang diwata. Tulad ng sinabi nito sa kaniya kanina bago ito naglaho na parang bula sa kaniyang harapan.Napatingin siya sa kaniyang Amang si Romulos nang magsimula itong magsalita. Humihikbi na ito ng iyak tulad ng Inang Victoria niya."'Nay? 'Tay? Bakit kayo umiiyak?"Tumayo ang Ama niya saka lumapit sa kaniya. Bigl

PUMUNTA si Oddyseus sa kagubatan. Gusto niyang makausap ang diwatang sumumpa sa kaniya. At alam niyang oras na ng kabilugan ng buwan ngayon. Ang huling kabilugan ng buwan para sa kaniya na isinumpa.Ang huling araw kung saan ang pag-asang mawala sa kaniya ang sumpa. Pero malas niya dahil walang babaeng umibig sa kaniya kahit ni isa.Hanggang ngayon hindi parin mawala sa kaniyang isipan ang sinabi noong isang araw sa kaniya ni Olcea. Ang mga katagang 'mahal na yata kita'. Pagkatapos na sabihin sa kaniya niyon ni Olcea agad itong kumawala sa kaniya at nanakbo papalayo na walang paalam.Naiwan siyang tulala at takang-taka. Kahapon at ngayon ay patuloy parin siyang iniiwasan ni Olcea. Parang may nasabi itong mali kung kaya't hindi siya nito pinapansin ng buong maghapon sa loob ng kampus.Siyang ikinatuwa niya naman, dahil hindi narin siya nahihirapang iwasan pa si Olcea. Nakakatawa na napakasaki

HANGGANG NGAYON lutang na lutang parin si Oddyseus sa mga sinabi ni Olcea sa kaniya. Hindi niya alam kung nasa langit naba siya ngayon o andito parin ba siya sa lupa.Kasama niya ngayon si Olcea at hindi niya alam kung saan silang dalawa pupunta. Tapos narin ang klase nilang dalawa kung kaya't inaya siya nito na lumabas. Ayaw pa sana niya kaso nga lang nagpumilit ito kung kaya't wala na siyang nagawa pa, kundi ang sumama na lamang rito. Hindi niya rin kasi matiis ang babaeng nagpapatibok ng kaniyang puso.Maraming mga bata sa lansangan ang kanilang nakakasalubong panay ang iwas ng mga ito sa kaniya sa tuwing siya ay dadaan. Napatingin siya kay Olcea at kahit anong emosyon wala siyang mabasa rito. Nakangiti ito ng malawak at hindi alintana ang mga mapang-usig na tingin ng mga tao sa kanilang dalawa.Parang sinasabi ni Olcea sa buong taong kanilang nakakasalubong na hindi siya nito ikinakahiya. Hindi niya alam pero napangiti

"ODDY, ANAK. Ano ang nangyayari sa'yo at ilang araw at gabi ka na lamang na naglulugmok diyan sa silid mo. May problema ka ba? Ikwento mo naman sa akin, baka matulungan kita, anak," pukaw sa kaniya ng Ina.Nakalugmok nga siya ngayon sa kaniyang silid at nakatanaw lamang sa kawalan. Inaalala niya ang itsura ni Olcea noong isang araw nang iwan niya ito.Puno ng pagtataka ang mukha nito at pagkalungkot. Gusto niya itong puntahan ngayon pero pinipigilan rin siya ng kaniyang kabilang isip. Kung gagawin niya iyon baka pagalitan na naman si Olcea ng ama nitong galit na galit sa kaniya.Sa halip na sagutin ang Inang Victoria niya hindi niya ito sinagot. Nagtalukbong na lamang siya ng kumot."Hindi ho ulit ako papasok ngayon, Ina. Masama parin ho ang pakiramdam ko," pagsisinungaling niya rito.Rinig niya ang malalim na paghinga nito. Ramdam niyang unti-unti itong lumakad patungo sa kaniyang kama. Ibinaba nito ang kumot na nakatalukbong sa kaniya

"BAKIT NGAYON ka lang, Olcea? Saan ka galing?" Bungad agad sa kaniya ng kaniyang Ama nang makarating siya sa kanilang bahay.Pagod na pagod siyang binalingan ito ng atensyon. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa tanong nito o maiinis. Ganito na lamang ba parati ang tanong na sasalubong sa kaniya? Hindi na niya makayanan pa."Ama, dumaan lang po kami ni Adeva sa isang kainan doon sa bayan kanina. Huwag po kayong mag-alala. Wala po sa aming nangyaring masama."Dumiretso siya sa kusina saka kumuha ng isang basong tubig mula sa refrigerator. Nilagok niya iyon ng sunod-sunod at hindi pinansin ang mga pinagsasabi ng kaniyang Ama."Alam kong nagsisinungaling ka, Olcea. Nagkita kami ni Connor kanina at sinabi niya sa akin ang patuloy na paglapit sa'yo ni Oddyseus, totoo ba iyon?"Inilapag niya sa mesa ang basong kaniyang ininuman saka tinitigan ang kaniyang ama na parang pagod na pagod. Pagod na pagod na talaga siya sa pagpapaintindi rito n

NANLALATA SI OLCEA habang pinagmamasdan ang likod ni Oddyseus na papalayo sa kaniya. Agad naman siyang inalalayan ng kaniyang kaibigang si Adeva nang bigla na lamang siyang nanghina.Hindi niya alam pero parang sinaksak ang kaniyang puso ng isang napakatalim na kutsilyo na siyang sumugat ng malalim sa kaniyang puso. Hindi narin niya namalayan ang pagtulo ng kaniyang mga luha sa kaniyang pisngi.Agad naman siyang nilapitan ng kaniyang pinsan na si Adeva. Takang-taka ito habang nakatitig sa kaniya at pinapatahan siya sa pag-iyak."Oh? Bakit ka umiiyak diyan? Huwag mong sabihin na naa-apektuhan ka sa sinabi ng kubang 'yon, este ni Oddy?"Tinapunan niya ito ng masamang tingin nang marinig niya ang sinabi nitong Kuba. Ilang beses niya bang sabihin sa pinsan na Oddy ang itawag nito sa lalaki? Iyong hindi na panlalait ang lumalabas nito sa bibig."W-wala," wala sa mood niyang sagot rito habang pinipigalan na niyang hindi mapa-iyak.

Magkahawak-kamay sina Salem at Hadassa na nakatayo sa umiilaw na lahusan. Kulay lila at itim ang ilaw na nagmumula roon. Habangang mga kasamahan ni Salem naghihintay sa kanilang likuran para pumasok at tumungo na sa kanilang mundo. Kinakabahan man si Hadassa, pero wala siyang kinatatakutan hangga’t naroon si Salem sa kaniyang tabi. Alam niya na pinoprotektahan siya nito kahit na ano man ang mangyari.Pinikit niya ang kaniyang mga mata, nang nagsimula nang humakbang si Salem papasok sa lagusan. May kung anong malakas na enerhiyang humahatak sa kaniya sa loob. Mahigpit ang pagkakapit niya sa kamay ni Salem, at hindi naman siya binitiwan ng lalaki. Maingat siya nitong hinawakan sa baywang at mas nilapit pa siya rito. “You can open your eyes now, Hadda,” bulong nito sa kaniyang tainga. Unti-unting iminulat ni Hadassa ang kaniyang mga mata. Sumalubong sa kaniya ang malawak na isang bahay, mahaba at malaki ‘yon. Pinapaligiran ng mga punong-kahoy at halaman, at maging bulaklak. Maliwanag

Ilang lugar na ang napuntahan ni Daldi at hindi pa rin niya nakikita ang kaniyang kapatid na si Aldi. Siguro nga na nasa mundo na nila si Aldi. Kailangan niyang makabalik ulot doon, bago pa mahuli ang lahat.Sa kalagitnaan ng kaniyang paglalakad. May nakasalamuha siyang mga lasing, sa isang eskinita, namataan siya nito. Mabilis na tumakbo si Daldi dahil paniguradong nakita siya ng mga ito. Tinuturing pa naman silang malas o kaya masamang nilalang na naroon sa mundo ng mga tao. Hanggang sa mga oras na ‘yon, hindi maintindihan ni Daldi kung bakit ganoon ang paniniwala ng mga tao. Gayung wala naman silang ginagawang masama, pero ang mga tao rin ang dahilan kung bakit binibigyan nila ang mga ito ng kalungkutan, pighati, malas at pagkawala ng buhay. At ginagawa lang din nila iyon sa mga taong masasama rin, ang mga gumagawa sa kanila ng masama. “Pre! May itim na pusa! Habulin natin! Baka maligno ‘yon!” rinig ni Daldi na sabi ng isa. Hindi nga siya nagkamali at hinabol siya ng mga ito. M

Isang gabi, naghahanap ng makakain silang magpamilya. Madungis na sila, at kitang-kita ni Daldi na nawawalan na ng pag-asa ang kaniyang mga magulang. Pero hindi dapat ganoon. Ito ang nagturo sa kaniya na huwag mawalan ng pag-asa, at ang sumuko. Pero saksi ang kaniyang mga mata kung paano na ang mga ito na manghina, magutom at ang mawalan ng lakas. “Inay, Itay, bumalik na po tayo sa mundo natin? Ilang araw na po ang lumipas. Hindi na po natin mabilang. Wala na pong kukuha sa atin,” anyaya niya sa mga ito. Ngunit malakas na umiling ang kaniyang ina at ama. Hindi ito nakinig at nagpatuloy sa paglalakad. Nakakita sila ng basurahan at naamoy na may pagkain doon. Sa kalagitnaan ng kanilang paghahanap ng pagkain, may dumaan na isang tao na lalaki at napansin sila ng mga ito. Napatigil sila sa kanilang pagkain, at napatitig sa tao. Akala nila kukunin na sila niti pero ganoon na lamang ang gulat ng mga magulang ni Daldi na may itinutok itong baril. Walang pagdadalawang-isip na binaril nito

Magkasama pa ang dalawang angkan; ang mababait at masamang pusa, sa iisang mundo nila. Malaya pa sila na nakalalabas ng kanilang mundo patungo sa mundo ng mga tao. Pinagbigyan sila ng kanilang pinuno ng pagkakataon para makisalamuha sa mga tao, at maging alaga ng mga ito. Ngunit hindi maiwasan ang ibang tao nasaktan at pagtabuyan ang ibang itim na mga pusa. Turing ng mga tao sa kanila ay isang malas, pero ang iba namam tanggap ang mga itim na pusa. Inalagaan nila ang mga ito at binigyan ng bahay na matutuluyan. Ang ilan sa mga it, mababait, at ang ilan sa mga itinapon at pinagtabuyan ay mga masasama. Kaya naman ang mga magulang ni Daldi, hindi mapigilan ang subukang maghanap ng mga taong aalaga sa kanila. “Sigurado po kayo na pupunta tayo sa mundo ng mga tao?” tanong ng batang si Daldi sa mga magulang nito. Ginalaw ng kaniyang ina ang buntot, at dinilaan ang isa sa paa nito. “Oo, anak. Baka sakaling may mag-alaga sa atin doon.”“Bakit po? Maganda po ba roon inay?” Dinilaan naman

Hindi mapakali sa kaniyang kinatatayuan si Hadassa. Paroo’t parito siya sa paglalakad, habang kinakagat ang kaniyang mga kuko. Hindi niya maiwasan ang kabahan at ang mag-alala sa kung ano na ang nangyayari kina Salem. Kaina pa siya taimtim na nagdarasal na sana maging maayos ang lahat, at maging tagumpay ang pagbabalik ng mga ito sa kanilang mundo. Kung sumama na lang siya kanina, para naman malaman niya kung ano ang nangyayari. Pero hindi rin pwede dahil hindi naman niya alam kung paano rin makabalik dito sa mansion ni Salem. Siya lang mag-isa sa napakalaking mansion ng lalaki, hindi niya akalain na lahat pa lang nakatira doon ay nilalang na mga itim na pusa.Hindi man lang niya ‘yon napansin at naramdaman, na may kakaiba sa buong mansion at mga nilalang na nakapaligid sa kaniya. Sadyang nag-ingat talaga ang mga ito para hindi mahuli at malaman ang totoong pagkatao. Kahit siya rin naman, ganoon din siguro ang gagawin kapag masyado nang importante. Umupo siya sa sofa, hindi mapigila

Hindi makapaniwala si Hadassa at maging si Angelia. Nagpaalam na muna silang dalawa sa mga naroon na black cat para makapag-isip at makapag-usap nang maayos. Pero sa puso ni Hadassa tanggap niya ang mga ito. Hindi nga lang niya alam kay Angelie, at kung tutulungan ng babae sina Salem. Huminga siya nang malalim at nahiga sa kaniyang kama. Alam naman niya at nararamdaman niyang mababait sina Salem, maging si Sela. Hindi lang talaga mawala ang takot, dahil sa katotohanan na ipinagtapat ng mga ito. Tumingin siya sa kisame, at inalala ang mga narinig niyang usapan kanina sa living room. Hindi naman niya sinasadya, talagang nagkataon lang noong pababa na siya ng hagdan. Ngayon, maliwanag na sa kaniya ang lahat kung ano ang naging dahilan ni Salem at sinama nito si Angelia sa mansion. Kung bakit biglaang naging bride nito ang babae. Kahit ano’ng gawin niya, hindi pa rin kayang tanggapin ng isipan niya ang lahat. Punong-puno na ang kaniyang isip ng mga rebelasyon, at pakiramdam niya sasabo

HINDI SA LAHAT ng pagkaka-taon, binibigyan ka ng pangalawang buhay para makapiling mo pa ang pamilya mo at mga taong mahal mo. Kung may kailangan kang gawin at patunayan sa kanila, gawin mo agad. Huwag ka nang-mag-aksaya pa ng panahon.Life is short, and short is life. Ika nga nila.Kaya't huwag mong sayangin ang buhay na ibinigay sa'yo ng Diyos, dahil hindi mo alam kung kailan ka tatagal. Napahinga ako ng malalim habang nakatingin sa maliwanag at maaliwalas na kalangitan.Its been one year, and I going back now in AB band. Mag-p-perform ulit kaming AB band sa publiko. Napahinga ako ng malalim, habang nakamasid sa kawalan. Nandidito ako sa studio ng AB band. Nag-hahanda na kami para mamaya sa concert namin."Ang lalim ng iniisip natin, bro, ah? Care to share?" Biglang bungad sa akin ni Heroe. Tiningnan ko lang siya at saka inirapan."Wala, may iniisip lang ako."

Micaella's Point of ViewTUMULO ANG LUHA ko habang nakatitig ako sa kaniyang mga mata na puno ng luha. Hanggang ngayon, tulala parin ako sa kaniya habang nakanganga. Siya nga ba talaga ang nasa harapan kong ito? O sadyang isang panaginip lamang?"Hindi ka osang panaginip?" Tulala paring tanong ko sa kaniya.Napatawa siya saka lumapit sa akin ng dahan-dahan. Nalulusaw ako sa titig niyang matiim sa akin. Parang kinakapusan ako ng hininga dahil sa kaniyang presensya. "No, mahal ko. I'm not a dream. Totoo ako, nandidito ako ngayon sa harapan mo."Mahal ko? How I wish that he called me that again! Nag-balik na ba ang Edward na mahal ko na minahal ako noon? Napahagulhol ako, saka napatingin na luhaan sa kaniya."God! Mahal ko? E-edward? Mahal mo na ako?" Ewan ko pero ang saya-saya ko lang sa mga oras na ito. Knowing that he back, again in my life. It's heaven!&

NAKASALUBONG ko si Delia, nang papasok na ako ng hospital. Nag-mamadali siya, ngunit hinabol ko parin siya. She's crying out loud, when she see me. Tinakbo niya ako at pinag-hahampas ng kamao niya."You! You a whore! What are you doing here? Di ba, ito ang gusto mo?! Ang mawala si Micaella?!"Pinag-susuntok niya ako sa aking dibdib pero lahat ng iyon ay tinanggap ko. Yes, may kasalanan ako. Sinaktan ko ang kaibigan niya, kaya't naiintindihan ko kung bakit galit na galit siya sa akin."I'm sorry..." Bigla siyang natigilan dahik sa aking sinabi, naoatitig siya sa akin saka habang kunot ang mga noo niya."Are you saying, sorry?" Agad baman aong tumango sa tanong niyang iyon."Well, huwag kang mag-sorry sa akin, sa kaibigan kong si Mica! Doon! Doon ka mag-sorry sa kaniya." Sabi nito sabay na niya lakad patalikod sa akin.Napa hinga ako ng malalim saka muli akong

PARANG HINIHILA akong pumasok sa silid na kung saan doon natutulog si Micaella. Parang ayaw kong makita ang mukha niyang, maraming aparatose na naka-kabit sa kaniyang katawan. Urong-sulong ang paa ko, sa pintuan kung nasaan doon ang pinto papasok sa silid ni Micaella.Hindi ko alam kung bakit kinakabahan parin ako at hindi kaya na makita siya. Kinakabahan parin ako. Ayaw kong makita siyang nahihirapan, doon sa loob. Ayaw kong makita na kung ano na ang kalagayan niya ngayon. Napa urong ako nang may lumabas doon na isang babae. Si tita Adelita.Nagulat siya nang makita niya ako. Dali-dali siyang lumapit sa akin at saka niya ako hinila. Nanginginig ang kamay niya habang naka-hawak iyon sa braso ko."Iho? Anong ginagawa mo dito?" Tumingin ako sa kaniya, at pagkatapos sa pinto kung saan siya lumabas."Bibisitahin ko lang po sana si Micaella. Gusto ko po siyang makita. Kung okay lang, po ba siya?" Sensiro

DUMATING ANG mga ka band mate ko sa aking condo. Habang ako'y, naglalasing na. I need it para mawala muna ng pandalian sa aking isipan na nasa malala nang sitwasyon si Micaella. Ang babaeng mahal ko."Bakit ba kasi nangyayari sa akin ang lahat ng ito? Bakit palagi na lamang akong nasasaktan sa tuwing mag-mamahal ako? Wala na ba akong karapatang lumigaya?" Saka ko inihagis sa dingding ang hawak kong baso.Napaigtad sa gulat sila Rand at Bonifacio. Maging sila June at Blue. Mabuti apat lang sila ang pumunta."Bro, ano na naman bang problema at nag-wawala ka na naman?" Biglang inis na tanong sa akin ni June.Lumapit naman sa akin sina Rand at Bonifacio para ako ay pigilan."Mga bro, wala na ba akong karapatang sumaya rin? Sumaya rin kasama ang babaeng mahal ko? Bakit?" Hagulhol ko. Wala akong pakiaalm kung tawagin man nila akong bakla basta mailabas ko lang itong nararamdaman

AGAD AKONG UMUWI sa condo ko nang mabasa ang naka-sulat niyon sa likod ng CD. Kung may malaman man akong totoo, mula dito. Hinding-hindi ko sasayangin.Mamahalin ko parin si Micaella, kahit ano man ang mangyari at kung ano man ang totoo. I love her, so much. Kaya't hindi ko kayang mawala pa siya ulit sa piling ko. Agad kong tinawagan sila Heroe."Hello, bro. Don't need to find, my Micaella. Salamat sa tulong ninyo. Malalaman ko na rin kung saan siya, talaga. Salamat sa lahat ng pagtulong niyo sa akin." Nakangiti kong sabi habang papasok ng aking condo."Whoa.. Ba't ang bilis yata, bro. At bakit parang malalaman mo talaga kung saan si Mica?" Taka nitong usal sa akin mula sa kabilang linya."It's a long story, bro. Iku-kwento ko nalang sa inyo, kapag mag-kita tayong lahat." Sabi ko sabay baba na ng aking cellphone.Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at isinalang ko na sa DVD ang