Kabanata 49

I woke up feeling heavy. My head is aching too bad and my body seemed numb. Kinalma ko ang isip at unti-unting ibinuka ang mga mata. The usual white ceiling greeted me. Halos masilaw ako sa kaputian niyon. Napakurap hanggang sa masanay na rin sa liwanag.

Inikot ko ang tingin at nakita ang katabing aparato. It was ticking and the sound of it made me wanted to scream for help. Hindi ako sanay. Nasasaktan ako. Gusto kong magsalita ngunit mabigat ang aking bibig at tila barado ang aking paghinga. I felt suffocated.

Ayaw ko ng ganitong pakiramdam!

"T-tubig. . ." I mumbled. The place was too quiet. Nagsalita muli ako ngunit mahina pa rin ang aking boses.

I whispered for water again to ease my thrist but no one came.

Nanubig ang mga mata ko. Sumakit ang dibdib.

I felt so alone.

Weak and helpless.

I felt miserable.

Mas lalo akong nasaktan. Pumikit at humikbi kahit nahihirapan.

Bakit pa ako nagising kung pawang kahungkagan lang ang sasalubong sa akin? Bakit pa ako bumalik kung alam kong