Kabanata 37

Apple Santibañez POV

Bakit ba may mga bagay sa mundo na kahit ano'ng pilit mong alalahanin, hindi mo matandaan? Bakit may mga pagkakataon na gusto mong balikan, hindi na maaari? Bakit may mga bagay na imposible? Bakit napaka-unfair ng buhay?

From the moment I found out that I lost my memory, I became unsure of myself. I felt I was a stranger of my own body. Ni hindi ko alam kung ano ang gusto ko, o ang mga ayaw ko. I wasn't comfortable at all. Insecurities. Doubts. Damdamin na tanging naghahari sa puso ko.

The moment I knew my mother died, I shut my world and broke down. Mas lalo akong nasaktan at nawasak. Ang mas masakit, hindi ko maalala kung paano nangyari ang lahat. I even asked myself if I took care of her or not. Kung naging mabuti ba akong anak at naging masaya ito para sa akin.

Napakadaya ng buhay para sa isang katulad ko. Pakiramdam ko, pinagkaitan ako ng pagkakataon na maramdaman ang pagbabago. Pakiramdam ko, hindi kailanman sasaya ang isang katulad ko na umaasam na maging