Apple Santibañez POVBakit ba may mga bagay sa mundo na kahit ano'ng pilit mong alalahanin, hindi mo matandaan? Bakit may mga pagkakataon na gusto mong balikan, hindi na maaari? Bakit may mga bagay na imposible? Bakit napaka-unfair ng buhay?From the moment I found out that I lost my memory, I became unsure of myself. I felt I was a stranger of my own body. Ni hindi ko alam kung ano ang gusto ko, o ang mga ayaw ko. I wasn't comfortable at all. Insecurities. Doubts. Damdamin na tanging naghahari sa puso ko. The moment I knew my mother died, I shut my world and broke down. Mas lalo akong nasaktan at nawasak. Ang mas masakit, hindi ko maalala kung paano nangyari ang lahat. I even asked myself if I took care of her or not. Kung naging mabuti ba akong anak at naging masaya ito para sa akin. Napakadaya ng buhay para sa isang katulad ko. Pakiramdam ko, pinagkaitan ako ng pagkakataon na maramdaman ang pagbabago. Pakiramdam ko, hindi kailanman sasaya ang isang katulad ko na umaasam na maging
CondradBakit ba napakapamilyar ng pangalan nito sa akin? Bakit parang sanay na sanay ang labi ko kapag sinasambit ang pangalan nito? Bakit nasasaktan ang puso ko?"Nag-aalala lang naman ako sa 'yo."I didn't look at him. Baka kasi kapag itinaas ko ang tingin sa mukha nito, makita ko na naman kung gaano kalungkot ang mga mata nito. And I hated it. I hated every time I saw his dark orbs bloodshot and in pain. Hindi ko alam pero nasasaktan din ako. My heart was hurting for him, and for myself for being and feeling miserable because of my lost memories. "Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo." Iwinaksi ko ang kamay nitong nakahawak sa akin. I walked past him. Mabilis ang aking mga hakbang. Kasing bilis ng tibok ng puso ko na tila ba dinaig pa ang nakikipagkarera. Nang tumapat ako sa puntod ni Mommy ay sinulyapan ko si Condrad. He was still standing where I left him. Nakapamulsa habang nakatuon ang tingin sa akin. Napabuntonghininga na lamang ako at binuksan ang simpleng mausoleum ng aking
Hindi na muling nagsalita si Condrad. Hindi ako nagtanong. Nanatili kaming tahimik sa loob ng sasakyan nang magsimula itong paandarin iyon. Ramdam ko man ang sulyap niya sa akin ngunit hindi ko alam kung papaano ko siya pakikitunguhan. What he said was like an explosion that I wasn't even expecting. Natameme ako dahil wala naman akong ideya kung totoo iyon. O kung totoo man, may ugnayan ba kami noon kaya niya iyon nasabi? Then why did Nylen wanted me to stay away from him? My mind was clouded with thoughts. Hanggang makababa ng sasakyan ay para akong papel na nililipad at walang direksyon. Nakatungo. Mabagal ang kilos at mabigat ang pakiramdam. Lugmok. Bumabalik ako sa kahungkagan na pilit kong binabaon. I heaved a deep breath after I finally entered the hotel's elevator. Isinandal ko rin ang ulo sa dingding nito. Hinihiling na sana ay mawala na ang lahat ng tanong na gumugulo sa akin. Umaasa na sana ay tumigil na ang naghuhurumentado kong puso sa hindi malamang dahilan. But I gues
Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat
Pakiramdam ko isa akong papel na nililipad sa hangin habang papalayo ako sa Monterio Hotel. Iniwan ko si Kuya Ben nang walang paalam. He was calling me nonstop but I didn't have any courage to look back at him. Naglakad ako nang mabilis. Tinitiis ang panginginig ng tuhod para lamang makaalis. Namalayan ko na lang ang aking sarili na nakasandal sa isang nakaparadang itim na sasakyan sa isang convenient store. I put my hand on my chest and breathe heavily. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili dahil pakiramdam ko nasasakal ako sa lugar kung saan ako nagmula. Pakiramdam ko, unti-unti akong nahuhulog sa isang alaala na hindi ko halos matandaan.Or, was it part of my memory? Hindi ko rin alam. Hindi ako sigurado. That feeling of being unsure to my ownself made me more miserable. “Ayos ka lang, Miss?" I got startled when the car's window opened. Nilingon ko ito at nakita ang isang lalaki sa loob. He had those deep set of eyes and it was obvious that he was looking at me with pity. Lumayo
"Apple, huy! Bakit ka tulala, d'yan!"Naningkit ang mga mata kong hinarap si Nylen. Masakit kasi ang pagkakahampas nito sa aking balikat. Pinangunutan ko rin siya ng noo nang makita itong may bitbit na sigarilyo sa kaliwang kamay. ”I thought you quit smoking?" I asked. Hinayaan ko na lang ang ginawa nitong paghampas sa akin. Natawa ito. Sumayaw-sayaw pa na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi. "Huy, Apple. Hindi porke't nagka-amnesia ka, eh, magiging Santa ka na rin." Umiling ito. Napabuntonghininga. "Anyway, malaki na investment ko sa bisyo kong ito kaya sayang kung ngayon pa ako titigil. Kung mamamatay, 'di mamatay. Problema ba 'yun?" sarkastiko nitong wika. Napailing na lamang ako sa logic ni Nylen. How could she say those words? Hindi ba siya nag-aalala sa maaaring mangyari sa kaniya? How about her family? Alam ko, patay na rin ang nanay niya pero buhay pa ang karelasyon niya ngayon. Hindi ba siya nalulungkot kung maiiwan niya ito?"Masama ang sigarilyo sa katawan." Nasabi
Maingay na tunog ng cellphone ang nagpagising sa akin. Kinapa ko ang aking ulunan habang nakapikit pa rin. Nagtaka ako nang wala akong mahawakan. Tamad kong iminulat ang aking mga mata. I was so sure that I always put my phone under my pillow, but why it wasn't in there? Pumikit-pikit ako. Pilit ginigising ang natutulog ko pang diwa. Nanlaki ang mga mata ko nang tuluyang mapagtanto ang lahat. Shit! I cursed inside my head. Napabalikwas ako ng bangon. Gumalaw naman ang aking katabi. Napabaling sa kaniya ang aking atensyon. Our eyes met. "Good mor—" I did not let him finish his sentence. Hinampas ko siya ng unan na una kong nahawakan. "Bakit nandito ako? Bakit magkatabi tayo?" I was hysterical. Patuloy pa rin ako sa paghampas dito habang siya naman ay iwas nang iwas sa ginagawa ko. "Hey, hey. Relax. . ." he said. Umiling ako at hindi nakinig. I kept on hitting him with the pillow. Naramdaman kung gumalaw ang kama. That was the same time my back landed on the bed. Napapikit ako. Na
“I'm sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig ko nang kumalma mula sa pag-iyak. Magkatabi kami ni Marcus sa kama nito habang nakaupo. "Wala ka namang kasalanan," sagot niya. "Ako nga dapat ang mag-sorry dahil sa nangyari sa 'yo." Umiling ako. Marahil sa nangyari sa akin may karapatan akong magalit sa kaniya. He kept on insisting that it was his fault why we had an accident. Masyado raw kasing mabilis ang pagmamaneho niya. Pero naisip ko, sa nangyari sa kaniya, pareho lang kaming may kasalanan. Blaming was not the best option for us in the meantime. Wala rin namang magbabago. Nangyari ang mga nangyari at hindi na maibabalik pa."We were both at fault, Marcus. So stop saying sorry," nasabi ko na lang. Tumango siya. He smiled at me. "Hindi ka pa rin nagbabago kahit nawala ang alaala mo. Mabait ka pa rin."I smiled shyly. Itinaas ko ang paningin at nakita ang bata na may-ari ng bola kanina. She was playing on the flour with her barbie dolls. Nagsasalita ito nang mag-isa, alam ko. Kita k