Marcus Trinidad POV
"I don't care about you! I don't care about that child of yours! ScheiBe!" (Shit!)
I instantly covered my ears as I heard my Dad, screaming. I got thirsty and went down to take some water but I stopped when I pass my parents room. Alam ko na kaagad na nag-aaway na naman sila. I was ten and young I knew, but my heart felt heavy and my anger boild towards my father.
I heard my mother's begging and whinning. Mas lalo akong nagalit sa ama ko. Hindi ko na rin itinuloy ang balak na pagkuha ng tubig. Hindi rin ako bumalik sa kwarto. Napasandal na lamang ako sa pintuan ng silid nila at hindi malaman ang gagawin. Minsa'y naririnig ko ang mga kalabog. Mga hinaing ni Mommy at ang pagmumura ng aking sariling ama.
Hindi ko maintindihan ang lahat.
Nang lumabas si Daddy mula sa silid ay nagulat pa ito ng makita ako. But his blue eyes changed abruptly
Condrad Aguirre POV"Congrats Pare, top notcher ka sa bar exam." Tinapik ng kaibigan ko ang aking balikat. Napangiti naman ako dahil sa sinabi nito. Binitawan ko muna ang alak na sinasalansan sa shelf at tiningnan ito."Salamat!" masayang wika ko.My heart felt happy knowing that my dream finally happened. Na ang lahat ng pagsisikap ko bilang part time sa isang bar para suportahan ang sarili at ang pag-aaral ay hindi nasayang. Finally, I could get some decent job after every hardwork I made.I live alone. Wala na akong mga magulang dahil lumaki ako sa ampunan pero hindi ako nawalan ng diskarte sa buhay. Nagkakalakal kung saan-saan. Nakikipagkaibigan sa kung kani-kanino. I already experienced hell. And maybe it was the main reason why I strived harder. Worked harder to support myself and reach my goal."Makakapagtrabaho ka na ng maayos. Aalis ka na rin dito," wika ng isa ko
Condrad Aguirre's POVIsang putok ang umalingawngaw sa loob ng condo. Halos mabingi ako sa lakas niyon. Naramdaman ko ang paghapdi ng aking pisngi kaya kinapa ko iyon. Nang tingnan ko ang palad ay nakita ko kaagad ang konting dugo roon. Ikinuyom ko ang palad at sinuntok ang sofa na kinauupuan ko. "Nababaliw ka na ba, Condrad?!" bulyaw sa akin ni Kraius na nasa aking harapan. I looked up and saw how piercing his eyes were. "Akala ko ba matalino ka! You wanted to kill yourself without confirming the truth!" Sinapak ni Kraius ang aking mukha. Malakas iyon na ikinabiling ko sa ibang direksyon. Masakit. Ngunit wala na yatang mas sasakit pa sa narinig kong balita mula sa telebisyon. Ang nakita kong pamilyar na sasakyan. Mga pamilyar na pangalan. Si Apple at ang kaniyang nakahandusay na katawan. Gusto ko na ring mawala kasama niya. "W-Wala na ang babaeng mahal ko, Kraius. P-Papaano pa ako mabubuhay?!"My heart pained even more. I looked at Kraius and saw how he pitied me. Kitang-kita ko sa
Apple Santibañez POVBakit ba may mga bagay sa mundo na kahit ano'ng pilit mong alalahanin, hindi mo matandaan? Bakit may mga pagkakataon na gusto mong balikan, hindi na maaari? Bakit may mga bagay na imposible? Bakit napaka-unfair ng buhay?From the moment I found out that I lost my memory, I became unsure of myself. I felt I was a stranger of my own body. Ni hindi ko alam kung ano ang gusto ko, o ang mga ayaw ko. I wasn't comfortable at all. Insecurities. Doubts. Damdamin na tanging naghahari sa puso ko. The moment I knew my mother died, I shut my world and broke down. Mas lalo akong nasaktan at nawasak. Ang mas masakit, hindi ko maalala kung paano nangyari ang lahat. I even asked myself if I took care of her or not. Kung naging mabuti ba akong anak at naging masaya ito para sa akin. Napakadaya ng buhay para sa isang katulad ko. Pakiramdam ko, pinagkaitan ako ng pagkakataon na maramdaman ang pagbabago. Pakiramdam ko, hindi kailanman sasaya ang isang katulad ko na umaasam na maging
CondradBakit ba napakapamilyar ng pangalan nito sa akin? Bakit parang sanay na sanay ang labi ko kapag sinasambit ang pangalan nito? Bakit nasasaktan ang puso ko?"Nag-aalala lang naman ako sa 'yo."I didn't look at him. Baka kasi kapag itinaas ko ang tingin sa mukha nito, makita ko na naman kung gaano kalungkot ang mga mata nito. And I hated it. I hated every time I saw his dark orbs bloodshot and in pain. Hindi ko alam pero nasasaktan din ako. My heart was hurting for him, and for myself for being and feeling miserable because of my lost memories. "Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo." Iwinaksi ko ang kamay nitong nakahawak sa akin. I walked past him. Mabilis ang aking mga hakbang. Kasing bilis ng tibok ng puso ko na tila ba dinaig pa ang nakikipagkarera. Nang tumapat ako sa puntod ni Mommy ay sinulyapan ko si Condrad. He was still standing where I left him. Nakapamulsa habang nakatuon ang tingin sa akin. Napabuntonghininga na lamang ako at binuksan ang simpleng mausoleum ng aking
Hindi na muling nagsalita si Condrad. Hindi ako nagtanong. Nanatili kaming tahimik sa loob ng sasakyan nang magsimula itong paandarin iyon. Ramdam ko man ang sulyap niya sa akin ngunit hindi ko alam kung papaano ko siya pakikitunguhan. What he said was like an explosion that I wasn't even expecting. Natameme ako dahil wala naman akong ideya kung totoo iyon. O kung totoo man, may ugnayan ba kami noon kaya niya iyon nasabi? Then why did Nylen wanted me to stay away from him? My mind was clouded with thoughts. Hanggang makababa ng sasakyan ay para akong papel na nililipad at walang direksyon. Nakatungo. Mabagal ang kilos at mabigat ang pakiramdam. Lugmok. Bumabalik ako sa kahungkagan na pilit kong binabaon. I heaved a deep breath after I finally entered the hotel's elevator. Isinandal ko rin ang ulo sa dingding nito. Hinihiling na sana ay mawala na ang lahat ng tanong na gumugulo sa akin. Umaasa na sana ay tumigil na ang naghuhurumentado kong puso sa hindi malamang dahilan. But I gues
Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat
Pakiramdam ko isa akong papel na nililipad sa hangin habang papalayo ako sa Monterio Hotel. Iniwan ko si Kuya Ben nang walang paalam. He was calling me nonstop but I didn't have any courage to look back at him. Naglakad ako nang mabilis. Tinitiis ang panginginig ng tuhod para lamang makaalis. Namalayan ko na lang ang aking sarili na nakasandal sa isang nakaparadang itim na sasakyan sa isang convenient store. I put my hand on my chest and breathe heavily. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili dahil pakiramdam ko nasasakal ako sa lugar kung saan ako nagmula. Pakiramdam ko, unti-unti akong nahuhulog sa isang alaala na hindi ko halos matandaan.Or, was it part of my memory? Hindi ko rin alam. Hindi ako sigurado. That feeling of being unsure to my ownself made me more miserable. “Ayos ka lang, Miss?" I got startled when the car's window opened. Nilingon ko ito at nakita ang isang lalaki sa loob. He had those deep set of eyes and it was obvious that he was looking at me with pity. Lumayo
"Apple, huy! Bakit ka tulala, d'yan!"Naningkit ang mga mata kong hinarap si Nylen. Masakit kasi ang pagkakahampas nito sa aking balikat. Pinangunutan ko rin siya ng noo nang makita itong may bitbit na sigarilyo sa kaliwang kamay. ”I thought you quit smoking?" I asked. Hinayaan ko na lang ang ginawa nitong paghampas sa akin. Natawa ito. Sumayaw-sayaw pa na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi. "Huy, Apple. Hindi porke't nagka-amnesia ka, eh, magiging Santa ka na rin." Umiling ito. Napabuntonghininga. "Anyway, malaki na investment ko sa bisyo kong ito kaya sayang kung ngayon pa ako titigil. Kung mamamatay, 'di mamatay. Problema ba 'yun?" sarkastiko nitong wika. Napailing na lamang ako sa logic ni Nylen. How could she say those words? Hindi ba siya nag-aalala sa maaaring mangyari sa kaniya? How about her family? Alam ko, patay na rin ang nanay niya pero buhay pa ang karelasyon niya ngayon. Hindi ba siya nalulungkot kung maiiwan niya ito?"Masama ang sigarilyo sa katawan." Nasabi
Condrad Aguirre POVChance. When I was young and got the dream I wanted, I thought I have all the chance in the world. Madali sa akin ang makuha ito. Madali sa akin ang magtagumpay. Ngunit nang nagmahal ako, sinampal ako ng katotohanang may mga bagay na hindi para sa akin. But I was cruel. I took that chance for my own gain; kahit na ang kapalit ay ang pagkawala ng lahat sa akin. Apple Santibañez, an alluring woman that captured and melted the coldest part of my heart. Akala ko, hindi kailanman titibok ang puso ko para sa isang babae. But when she came, the chance was clear to me. Selfishly, I grabbed it, even if I was hurting her in the process. A chance to love. I had it once. I lived with it. The happiest of my life. Akala ko hindi na matatapos ang lahat. Ngunit kung ang mga bagay ay pinilit lang, wala iyong kásiguraduhan. The chance I had ended. Ang masakit, kasama ng pagkatapos ang pagkalimot. "Sino ka?" My eyes widened. I was in tears. My heart was in pain and scattered
I still couldn't believe it. I couldn't even process everything. Parang sa isang iglap lang nagbago ang lahat. Kung paano at bakit, hindi ko alam. "So, bakit ka naiinis? Past is past na nga, 'di ba? Ikaw ang nagsabi." Napatitig ako sa monitor ng laptop. Napabuntonghininga. "Hindi ko alam, Nylen. Parang imposible kasi," wika ko. Nylen gave me a disapproving look. Alam ko na kaagad na hindi nito nagustuhan ang sagot ko. "Is it the other way around, Apple? Apektado ka pa rin ba sa kaniya?" Itinuon ko sa labas ng balcony ang paningin. "Hindi ka makasagot. I'll take your silence as a yes.""I wish you were here." Napangiti ako. Nasa kalangitan pa rin ang mga mata. Gumagabi na pero katulad nang nagdaan, hindi ako makatulog. My head was occupied with questions I badly wanted to know the answers. Pero wala akong lakas ng loob na magtanong. Duwag akong pag-usapan ang nakaraan lalo na at hindi na lang tungkol sa amin ni Condrad ang lahat, tungkol na rin ito kay lola. Natatakot akong baka kap
Isa. Dalawa. Tatlong oras. . .Hindi ko alam kung ilang oras na ba ang nakalipas mula nang tumuntong ako ng Pilipinas. Pakiramdam ko napakabilis at halos kisap-mata lang na nangyari ang lahat. It was so sudden. Unexpected. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na siya kaagad ang makikita ko sa aking pagbabalik. "So! How was the graduation, hija? Pasensya ka na at hindi na ako nakadalo. This old woman is useless. Ah, how I wish I was there." Boses ni Lola ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. I looked at her. "Ayos lang naman po. Normal na graduation pa rin." Totoo naman iyon. There's no special about that event. Pagkatapos kong matanggap ang diploma at mag-picture taking kasama sina Franco at Nylen, umuwi na rin kami. "Oh, my poor child." My grandmother's voice sounded in frustration. Naiintindihan ko naman siya. Marahil, matindi ang pagnanais niya na dumalo sa espesyal na okasyon na iyon. Nang maghiwalay ang mga magulang ko noon, nawalan na rin kami ng komunikasyon sa isa't isa. I tho
"Ladies and gentle, we have just landed at Ninoy Aquino International Airport. We welcomed you to Manila, Philippines."Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Huminga nang malalim matapos hamigin ang sarili. Sinulyapan ko rin ang bintana sa aking tabi at nakita ang liwanag na nagmumula sa papalubog na araw. Hindi naman ako nakatulog. Bagkus, kanina ko pa pinapakalma ang puso kong nagsisimula ng tumibok nang malakas. I was nervous.Scared. Alone. Nakapaninibago pala na muli kong maranasan ang pag-iisa. Pakiramdam ko. . . hindi ako sanay. Marami rin akong naiisip; mga posibilidad. Kahit naman kasi limang taon na ang nakalipas, at wala akong anumang komunikasyon sa lahat maliban kay lola, hindi maikakaila na maliit lamang ang Pilipinas. Santibañez was born rich. Iisa ang ginagalawan tulad ng mga Trinidad. 'Come on, Apple. Nag-o-overthink ka na naman!'I shook my head. There's no use of turning back now. May konting takot ako at kaba, oo, pero hindi ibig sabihin niyon na apketado pa r
Why do you want to be an attorney? That was the question I have been thinking for a while now and I still doesn't have a concrete answer to it. Bakit nga ba? Is it because I wanted to help those who are accused but are actually innocent? Is it because of my mother and the fate she experienced? Is it because I was afraid that someone might experience the same ill fate as me. Hindi ko alam. I wasn't sure either. Basta ang alam ko, gusto kong maging abogado. "I heard your grandmother is throwing a party. Uuwi ka ba?" Franco said while giving me a cup of coffee. Kinuha ko iyon. "Oo," tipid na sagot ko. "Salamat. Hindi lang naman dahil sa party kaya ako uuwi," dagdag ko pa matapos amuyin ang aroma niyon. Umaga at nakaupo lamang ako sa veranda ng villa na pagmamay-ari ni lola. My father's mother. Hindi ko alam kung paano niya ako nahanap noon, but I was fortunate that she found me. Hindi na rin ako nagtanong. Masyadong maraming nangyari na kinailangan kong iwan ang lahat at magpak
"Kailangan mo ba talagang gawin ito? Paano kung hindi ka niya maintindihan? Paano kung saktan ka niya? Paano kung magmakaawa siya sa 'yo? Ano ang gagawin mo, Apple?" Matiim kong tinitigan si Nylen na nasa aking harapan. Kanina pa siya nag-iingay rito sa isang sikat na cafè sa loob ng BGC at mukhang wala pa rin itong balak na tumigil. Alam kong nag-aalala lamang siya sa akin pero alam ko rin sa sarili na kailangan kong gawin ang bagay na dapat matagal ko nang ginawa. "Hindi pa naman kasi kami nag-uusap ng pormal. Besides, Marcus is a good man. He won't hurt me," sagot ko. Nylen looked more frustrated. Mas lalong naging mariin ang titig niya sa akin. "I got your point. Kaso, iba na ang sitwasyon ngayon. Natatakot ako para sa 'yo." Her eyes turned weary after. I grabbed her hand and pressed it lightly. I heaved a deep sigh and smiled, then I said, "Ayos lang ako. Praning ka lang masyado. I'm stronger now, you know." That was meant to be a joke. But when I saw Nylen's death glare, I la
Nakita ko kung paano nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Condrad. I felt him stiffened beside me. Shocked. Alam kong hindi nito inaasahan ang sinabi ko, at marahil hindi rin nito naisip iyon. Who would, if I hid it from him from the start. Isang buwan matapos kong tanggapin ang alok niya sa akin ay hindi na maganda ang aking pakiramdam. Nag-drop ako sa school dahil iyon ang gusto ni Condrad kahit labag sa gusto ko. He offered me to tour every place I desired and I gladly accepted it because I had my own agenda too. Masaya ako sa pagdating ni Lila. But I couldn't afford to lose my only chance to save my mother. Kahit masakit, tinago ko ang lahat para sa sarili kong interes. Nanloko ako ng tao para sa nanay ko, kahit kapalit nito ang katapusan ng pagiging ina ko kay Lila. Masakit. Masakit na isuko ko ang pagiging ina para maging isang mabuting anak, pero sa huli, hindi pa rin pala sapat. What I did to save my mother couldn't redeem me from the sin of abandoning my own child. I deserv
Pareho kaming nanatiling tahimik ni Marcus. Matagal. Mariin ang bawat titig niya sa akin. Nang-aarok. Maybe, he was weighing things on his own understanding. Ako naman ay tanggap ko na ang lakat nang salitang matatanggap ko mula sa kaniya. Hindi ko na kailangan pang magkunwari dahil alam ko naman na mali ako. We both did wrong. Mas malala nga lamang ang akin dahil sinira ko rin ang relasyon ng ina niya at ni Condrad. I have been thinking about my mistakes while healing. I have been thinking about all my regrets. Pero kahit gaano ko pa isipin, humahantong pa rin sa katotohanan na hindi ko na maibabalik ang lahat. May mga nasaktan ako na hindi naman dapat, dahil naging makasarili ako. "Sorry for deceiving you." Si Marcus ang unang pumutol sa katahimikan. Tumango ako. Wala naman akong dapat na sabihin o hinanakit dito dahil pareho naming niloko ang isa't isa. "Sorry for hiding the truth from you and your family. Sa maniwala ka man o hindi, I don't have any idea that Angeline is your m
I woke up feeling heavy. My head is aching too bad and my body seemed numb. Kinalma ko ang isip at unti-unting ibinuka ang mga mata. The usual white ceiling greeted me. Halos masilaw ako sa kaputian niyon. Napakurap hanggang sa masanay na rin sa liwanag. Inikot ko ang tingin at nakita ang katabing aparato. It was ticking and the sound of it made me wanted to scream for help. Hindi ako sanay. Nasasaktan ako. Gusto kong magsalita ngunit mabigat ang aking bibig at tila barado ang aking paghinga. I felt suffocated. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam!"T-tubig. . ." I mumbled. The place was too quiet. Nagsalita muli ako ngunit mahina pa rin ang aking boses.I whispered for water again to ease my thrist but no one came. Nanubig ang mga mata ko. Sumakit ang dibdib.I felt so alone. Weak and helpless. I felt miserable. Mas lalo akong nasaktan. Pumikit at humikbi kahit nahihirapan. Bakit pa ako nagising kung pawang kahungkagan lang ang sasalubong sa akin? Bakit pa ako bumalik kung alam kong