"Aray! Dahan-dahan naman," reklamo ko.
"I'm sorry. . ." May diin ang pagkakasabi nito.
Tiningnan ko si Nylen habang naglalagay ng betadine sa mga pasa ko sa mukha. Nakasimangot ito at halatang inis sa akin. Nakaupo kami sa visitor's area ng presinto at magkaharap habang nasa gilid naman nito si Attorney Montreal na abala sa mga papeles na nasa harapan nito.
"Dapat kasi lumaban ka. Dapat binugbog mo rin si Karoline. Tingnan mo nga 'yang mukha mo, nasira tuloy! Bugbog sarado ka nila, putang*na!" Padabog nitong itinapon ang bulak sa isang maliit na basurahan. Kumuha ulit ito ng bago at nilagyan muli ng gamot bago itinapal sa aking labi.
Masakit ang bawat hagod at pagdampi ni Nylen sa aking mukha. Napapapikit ako at minsan pa'y napapapiksi. Hindi ko rin masisi kung bakit galit ito sa akin dahil alam ko namang kasalanan ko rin ang lahat. Hinayaan ko si Karoline na apihin ako at saktan. Nanlaban man ko ngunit hi
Marcus Trinidad POV"I don't care about you! I don't care about that child of yours! ScheiBe!" (Shit!)I instantly covered my ears as I heard my Dad, screaming. I got thirsty and went down to take some water but I stopped when I pass my parents room. Alam ko na kaagad na nag-aaway na naman sila. I was ten and young I knew, but my heart felt heavy and my anger boild towards my father.I heard my mother's begging and whinning. Mas lalo akong nagalit sa ama ko. Hindi ko na rin itinuloy ang balak na pagkuha ng tubig. Hindi rin ako bumalik sa kwarto. Napasandal na lamang ako sa pintuan ng silid nila at hindi malaman ang gagawin. Minsa'y naririnig ko ang mga kalabog. Mga hinaing ni Mommy at ang pagmumura ng aking sariling ama.Hindi ko maintindihan ang lahat.Nang lumabas si Daddy mula sa silid ay nagulat pa ito ng makita ako. But his blue eyes changed abruptly
Condrad Aguirre POV"Congrats Pare, top notcher ka sa bar exam." Tinapik ng kaibigan ko ang aking balikat. Napangiti naman ako dahil sa sinabi nito. Binitawan ko muna ang alak na sinasalansan sa shelf at tiningnan ito."Salamat!" masayang wika ko.My heart felt happy knowing that my dream finally happened. Na ang lahat ng pagsisikap ko bilang part time sa isang bar para suportahan ang sarili at ang pag-aaral ay hindi nasayang. Finally, I could get some decent job after every hardwork I made.I live alone. Wala na akong mga magulang dahil lumaki ako sa ampunan pero hindi ako nawalan ng diskarte sa buhay. Nagkakalakal kung saan-saan. Nakikipagkaibigan sa kung kani-kanino. I already experienced hell. And maybe it was the main reason why I strived harder. Worked harder to support myself and reach my goal."Makakapagtrabaho ka na ng maayos. Aalis ka na rin dito," wika ng isa ko
Condrad Aguirre's POVIsang putok ang umalingawngaw sa loob ng condo. Halos mabingi ako sa lakas niyon. Naramdaman ko ang paghapdi ng aking pisngi kaya kinapa ko iyon. Nang tingnan ko ang palad ay nakita ko kaagad ang konting dugo roon. Ikinuyom ko ang palad at sinuntok ang sofa na kinauupuan ko. "Nababaliw ka na ba, Condrad?!" bulyaw sa akin ni Kraius na nasa aking harapan. I looked up and saw how piercing his eyes were. "Akala ko ba matalino ka! You wanted to kill yourself without confirming the truth!" Sinapak ni Kraius ang aking mukha. Malakas iyon na ikinabiling ko sa ibang direksyon. Masakit. Ngunit wala na yatang mas sasakit pa sa narinig kong balita mula sa telebisyon. Ang nakita kong pamilyar na sasakyan. Mga pamilyar na pangalan. Si Apple at ang kaniyang nakahandusay na katawan. Gusto ko na ring mawala kasama niya. "W-Wala na ang babaeng mahal ko, Kraius. P-Papaano pa ako mabubuhay?!"My heart pained even more. I looked at Kraius and saw how he pitied me. Kitang-kita ko sa
Apple Santibañez POVBakit ba may mga bagay sa mundo na kahit ano'ng pilit mong alalahanin, hindi mo matandaan? Bakit may mga pagkakataon na gusto mong balikan, hindi na maaari? Bakit may mga bagay na imposible? Bakit napaka-unfair ng buhay?From the moment I found out that I lost my memory, I became unsure of myself. I felt I was a stranger of my own body. Ni hindi ko alam kung ano ang gusto ko, o ang mga ayaw ko. I wasn't comfortable at all. Insecurities. Doubts. Damdamin na tanging naghahari sa puso ko. The moment I knew my mother died, I shut my world and broke down. Mas lalo akong nasaktan at nawasak. Ang mas masakit, hindi ko maalala kung paano nangyari ang lahat. I even asked myself if I took care of her or not. Kung naging mabuti ba akong anak at naging masaya ito para sa akin. Napakadaya ng buhay para sa isang katulad ko. Pakiramdam ko, pinagkaitan ako ng pagkakataon na maramdaman ang pagbabago. Pakiramdam ko, hindi kailanman sasaya ang isang katulad ko na umaasam na maging
CondradBakit ba napakapamilyar ng pangalan nito sa akin? Bakit parang sanay na sanay ang labi ko kapag sinasambit ang pangalan nito? Bakit nasasaktan ang puso ko?"Nag-aalala lang naman ako sa 'yo."I didn't look at him. Baka kasi kapag itinaas ko ang tingin sa mukha nito, makita ko na naman kung gaano kalungkot ang mga mata nito. And I hated it. I hated every time I saw his dark orbs bloodshot and in pain. Hindi ko alam pero nasasaktan din ako. My heart was hurting for him, and for myself for being and feeling miserable because of my lost memories. "Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo." Iwinaksi ko ang kamay nitong nakahawak sa akin. I walked past him. Mabilis ang aking mga hakbang. Kasing bilis ng tibok ng puso ko na tila ba dinaig pa ang nakikipagkarera. Nang tumapat ako sa puntod ni Mommy ay sinulyapan ko si Condrad. He was still standing where I left him. Nakapamulsa habang nakatuon ang tingin sa akin. Napabuntonghininga na lamang ako at binuksan ang simpleng mausoleum ng aking
Hindi na muling nagsalita si Condrad. Hindi ako nagtanong. Nanatili kaming tahimik sa loob ng sasakyan nang magsimula itong paandarin iyon. Ramdam ko man ang sulyap niya sa akin ngunit hindi ko alam kung papaano ko siya pakikitunguhan. What he said was like an explosion that I wasn't even expecting. Natameme ako dahil wala naman akong ideya kung totoo iyon. O kung totoo man, may ugnayan ba kami noon kaya niya iyon nasabi? Then why did Nylen wanted me to stay away from him? My mind was clouded with thoughts. Hanggang makababa ng sasakyan ay para akong papel na nililipad at walang direksyon. Nakatungo. Mabagal ang kilos at mabigat ang pakiramdam. Lugmok. Bumabalik ako sa kahungkagan na pilit kong binabaon. I heaved a deep breath after I finally entered the hotel's elevator. Isinandal ko rin ang ulo sa dingding nito. Hinihiling na sana ay mawala na ang lahat ng tanong na gumugulo sa akin. Umaasa na sana ay tumigil na ang naghuhurumentado kong puso sa hindi malamang dahilan. But I gues
Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat
Pakiramdam ko isa akong papel na nililipad sa hangin habang papalayo ako sa Monterio Hotel. Iniwan ko si Kuya Ben nang walang paalam. He was calling me nonstop but I didn't have any courage to look back at him. Naglakad ako nang mabilis. Tinitiis ang panginginig ng tuhod para lamang makaalis. Namalayan ko na lang ang aking sarili na nakasandal sa isang nakaparadang itim na sasakyan sa isang convenient store. I put my hand on my chest and breathe heavily. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili dahil pakiramdam ko nasasakal ako sa lugar kung saan ako nagmula. Pakiramdam ko, unti-unti akong nahuhulog sa isang alaala na hindi ko halos matandaan.Or, was it part of my memory? Hindi ko rin alam. Hindi ako sigurado. That feeling of being unsure to my ownself made me more miserable. “Ayos ka lang, Miss?" I got startled when the car's window opened. Nilingon ko ito at nakita ang isang lalaki sa loob. He had those deep set of eyes and it was obvious that he was looking at me with pity. Lumayo