Chapter One: Knock Out

Tulala kong hinintay ang bartender na ihanda ang inumin na inorder ko. Takam kong pinanood ang nakamamanghang pag-aalog-alog at paghahalo ng bartender sa mamahaling alak. Hindi na ako makapaghintay na maka-inom ulit nito. Ilang taon na rin ba ako hindi nakakainom nito? Pito? Walo? Siyam?

Natigilan ako nang makitang tapos na ang bartender at inihanda na ito sa isang tray bago ibinigay sa akin.

Sampu. Sampung taon na ako hindi nakakainom nito. Gano'n nalang ang pagningning ng mata ko nang hawakan ang makintab at itim na tray na kung saan nakalagay ang mga mamahaling baso na may mga mamahaling alak. Babies... I really miss you my babies!

"HOY!" 

Nanlaki ang mata ko at napatalon sa gulat. Muntik ko pang maitapon ang hawak-hawak na tray nang bigla nalang sumigaw itong bartender na nasa harap ko.

"Lagi ka nalang natutulala! Ibigay mo na 'yan doon sa costumer kung ayaw mong masisante!" 

Napakurap-kurap ako ng ilang beses hanggang sa nagising sa realidad at hilaw na tumawa.

"Ah! Hahahaha, o-oo! Oo, e-eto na." Hilaw na tawa ko bago maingat na iniangat ang tray at naglakad patungo sa table kung kanino mang order ito. 

Habang naglalakad patungo sa table na 'yon ay hindi ko mapigilang mapabuntong-hininga. Nakakatawa ka, Leanne. Mukha bang kakayanin mo pang maka-inom ng ganitong mamahaling alak? Tingnan mo nga ang sarili mo ngayon. Isa ka na lamang hamak na waitress.

"H-Here's your order, Sir," I said before carefully placing the expensive wines on their table.

"Ano 'to? Hindi naman ito ang order namin, ah?" 

Gulat akong napatingin sa lalaking mayabang ang dating at may akbay-akbay na dalawang babae sa magkabilang gilid. 

"P-Po?" tanong ko. Imposibleng magkamali ako dahil ayon ang nakasulat sa notes ko at ayon ang sinabi niya sa'kin kanina nang kunin ko ang order niya. I'm sure na De Fierro ang inorder niya! 

"Ang sabi ko hindi ito ang order ko! Palitan mo 'yan!" sigaw niya dahilan para mapatingin sa banda namin ang iilang mga costumer at waitress.

"Pero imposible pong magkamali ako dahil ito ang sinabi niyong order–" Natigilan ako nang tumayo ito at biglang hinila ang kuwelyo ko.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko?! O sadyang nagbibingi-bingihan ka lang?! This. Is. Not. My order!" he shouted. 

Napapikit ako sa inis habang mariing kagat-kagat ang labi. Sa isang buwan nang tagal ko sa restaurant bar na 'to nasanay na ako sa iilang costumer na masasahol ang mga ugali. Pero kahit na sanay ka na may mga pagkakataon pa rin talaga na mapuputol ang lubid ng pasensya mo. 

"Sir," kalmado kong tawag dito bago mahigpit na kinalas ang kamay niyang nakahawak sa kuwelyo ko. Pero bago pa ako makapagbitiw ng galit ay may nagsalita na.

"Anong nangyayari dito?" 

Sabay kaming napalingon kay Mrs. Bub, ang manager ng restaurant bar na ito. Nang makita niya ako ay napailing-iling na lamang siya bago tuluyang lumapit.

"Ayang waitress niyo tatanga-tanga! Maling order ang ibinigay sa akin! Hindi naman ito ang inorder ko!" 

I gritted my teeth in anger.

Tatanga-tanga? Ako?!

"What did you–"

"I'm sooo... so sorry, Sir!" Bago pa ako makasugod ay hinarangan na ako ni Mrs. Bub habang nanlalaki ang mga mata sa akin. 

"I'm very very sorry, Sir Bruno. Itong waitress kasi namin lagi talagang palpak 'to kaya pagpasensyahan niyo na. May sakit kasi sa utak kaya alam niyo na? minsan wala sa wisyo kaya ako na po ang humihingi ng tawad..." sambit ni Mrs. Bub.

Napaawang ang bibig ko habang nakaka-insultong ngumisi ang costumer sa akin nang marinig ang sinabi ni Mrs. Bub. 

Sa sobrang pagkainsulto ay napasinghap ako at napaiwas na lamang ng tingin. Ilang beses na niya akong nainsulto pero hindi naman sa ganito na... 

Damn...

"Ah, gano'n ba? May sakit sa utak... kaya naman pala." Natatawa habang umiiling na sabi ng lalaki. "Pero paano ba 'yan? Mali ang order na ibinigay niya sa'kin? Hindi ito ang alak na gusto ko." 

Halos madurog na ang ngipin ko sa sobrang pagngitngit sa galit habang tinitingnan ko ang lalaki. Alam ko ang ganitong paraan ng mga costumer. Dahil hindi pwedeng ibalik ang maling order ay kailangang ikaltas iyon sa sahod namin pero sila pa rin ang makakainom nito. 

Kaya ang ending parang nilibre ko lang sila ng alak! 

"Don't worry, Sir Bruno. Ikakaltas nalang namin sa sahod niya–"

"Mrs. Bub–" Magrereklamo palang sana ako ng putulin na nito ang sasabihin ko.

"Leanne!" galit itong humarap sa akin, "Mag sorry ka kay, Sir Bruno!" 

Mabilis na nangunot ang noo ko. "Pero Mrs. Bub sigurado po akong tama ang naibigay kong order niya." Pinilit kong maging kalmado kahit na sa loob-loob ko ay kaunti nalang ay sasabog na ako.

"Kung gano'n sinasabi mo bang nagsisinungaling lang ako para maka-libre ng alak?!" galit na namang sigaw ng costumer.

"S-Sir... please calm down. Nakakabulahaw po tayo sa ibang costumer," hilaw na ngiti na sambit ni Mrs. Bub dito.

"Bakit, hindi ho ba?" matapang na sagot ko rito dahilan ng pamumula ng mga mata niya sa galit pero dahil sa sinabi ko ay saglit siyang natigilan. 

Maya-maya ay mabilis itong kumuha ng baso at binasag iyon sa harapan namin ni Mrs. Bub.

"Ano?! Ako na nga ang na-agrabyado ako pa ang magbabayad?! Baka gusto niyong ipatumba ko 'tong bar niyo sa mga kasamahan ko?! Tawagin ko na ba President namin?!" galit na sambit nito at mabilis na kinuha ang cellphone sa bulsa at umaktong may tatawagan.

Mabilis na hinawakan ni Mrs. Bub ang braso ko at iniharap sa lalaki. Nanlalaki man ang mata ko at gustong umapila ay mabilis na nitong hinawakan ang likod ng ulo ko at puwersahang iniyuko. 

"S-Sir! H-Hindi na kailangan! Let my w-waitress apologize and she will have to pay for the w-wrong order!" Maririnig sa tinig ni Mrs. Bub ang takot sa kung sinomang tatawagan ng lalaking ito.

Akmang tatayo ako ng tuwid nang mas lalo pang iniyuko ni Mrs. Bub ang ulo ko dahilan ng pananakit ng leeg ko. Nakagat ko ang labi ko sa sobrang inis... at pagkakapahiya.

Ang lahat ng tao sa resto-bar ay nakatingin na sa amin ngayon at tila sabik na sabik sa anu'mang susunod na mangyayari. Ang iba ay nakatayo pa at tila nakiki-kantyaw pa sa lalaki na tawagin na ang President na tinutukoy nito. Ang masasamang komento naman ay napunta lahat sa akin. Kesyo bakit daw hinayaan pa ako mag trabaho dito kung may... may sayad naman daw ako sa utak. 

"Mag sorry ka na kung ayaw mong masisante kita," mariin na bulong sa akin ni Mrs. Bub. 

Napalunok ako. May kung anong bukol na ang bumabara sa lalamunan ko kasabay ng mga nagbabadyang luha sa mata ko. 

Bakit...

Bakit kailangan kong humantong sa ganito? 

Dati naman hindi ko nararanasan ang mga bagay na 'to, ah? Sa katunayan nga ay ako pa ang gumagawa noon ng ginagawa ng lalaking ito sa akin ngayon. Kaya paanong...

"S-Sorry... S-Sir," mahinang sambit ko. 

Is this my punishment for all the bad things I did before?

Tumawa ng malakas ang lalaki na sinabayan ng dalawang babae na kasama niya na kanina pa nakaupo lang at ngising pinapanood kami. 

"Ano? Anong sabi mo? Hindi ko narinig," nanunuyang tanong nito.

Nanatili akong nakayuko habang ang mga mata ay nanlilisik na sa sobrang galit sa lalaking ito. Sa kabila ng panlilisik ng mata ko ay naroon ang mga traydor kong luha na tuluyan ng nagpakita at nahulog sa sahig. 

"Hey, pinaiyak mo naman hon, e..." malanding sambit ng isa sa mga kasama niyang babae. Sabay-sabay silang nagtawanan. 

"Ano na? Ulitin mo at hindi ko kamo narinig!" sigaw nito. 

Inis akong suminghot bago mas nilakasan ang boses kumpara sa kanina.

"I-Im sorry, Sir."

"Hmm..." nanunuyang sambit nito habang nakayuko pa rin ako. 

Lumapit ito sa akin at marahang hinawakan ang baba ko upang magtama ang paningin namin. Kitang kita ko ang naghalong pangungutya at tuwa sa mata niya habang ang tubigang mata ko ay namumula na sa galit. Ngumisi siya nang makita ang reaksyon ko.

"Luhod," he said with a devilish smile plastered on his face.

What?!

Pero bago pa ako makapag protesta ay malakas na sinipa ni Mrs. Bub ang likod ng tuhod ko dahilan nang pagkakaluhod ng isang tuhod ko. 

"Ayon!" tuwang tuwang sabi ng lalaki. 

Nagsimula nang manginig ang balikat ko. Maging ang labi ko ay kumikibot na rin. Kinagat ko ito upang pigilan ang mahinang paghikbi pero wala rin itong silbi dahil kahit anong gawin ko ay kumawala pa rin ang hikbi ko. 

Never in my life have I knelt for someone. No matter how much I owe you, I will never kneel even if you tell me to kneel so that you can forgive me.

Don't you want to forgive me? Fine! I. Don't. Fvcking. Care.

But this? Dahil sa maling order na alam ko namang tama talaga?! Para lang mapatawad niya ako sa hindi ko naman kasalanan?! 

"Say sorry, masteeer..." mapaglaro ang tonong sambit niya sabay halakhak. 

Mas nagliyab ang galit na nararamdaman ko pero anong magagawa ng galit ko kung kapalit nito ay ang pagkaka-sesante ko na naman sa trabaho? 

No... hindi pwedeng masisante ulit ako. Nakailang palit na ako ng trabaho dahil sa pagkaka-sisante ng paulit-ulit. Pasang-awa na nga lang ako rito dahil kung hindi pa ako nagmakaawa kay Mrs. Bub ay hindi niya ako pagtatrabahuin dito. Napapagod na ako..

Pero hindi, Leanne. Hindi ka pwedeng mapagod! Hindi ako pwedeng mapagod! Kailangan ako ni mommy. Kailangan namin 'tong trabaho ko. Kailangan ko 'tong trabaho ko. 

Alalahanin mo na hindi na ikaw ang dating Leanne ten years ago. Ikaw na 'to ngayon. Walang patutunguhan ang pride. Wala ng maipagmamalaki dahil ngayon? Isang hamak na waitress ka na lamang. At bilang waitress kailangan mong magpakababa sa costumer mo kahit na hindi mo pa mali. 

Napapikit ako ng mariin matapos paalalahanan ang sarili ko. Malalim akong bumuntong-hininga, napalunok bago dahan-dahang iniluhod ang isa kong tuhod. Handa ng magpakababa nang biglang may humugot sa braso ko at mabilis na pinatayo ako. 

"Hoy hoy hoy, Bruno."

Nagugulat kong nilingon ang lalaking katabi ko at nakahawak pa rin sa braso ko.

"B-Baron!" Tila bigla naman natakot ang lalaking kanina lang ay tuwang tuwa sa pagpapahiya sa akin.

Baron? 

I looked again to the man's beside me.

He was tall and muscular. He had long wavy and pitch black hair that did not exceed his shoulders. His eyes were also very sharp and very dark but his lips were playfully smiling. He was wearing black pants and a black polo with two buttons open so his beautiful chest was peeking out. He had a wild aura caused by the sudden noise of the women in the resto-bar.

"Sino ka ba para luhuran ng magandang babaeng ito?" nakangising tanong nito sa Bruno. Even his baritone voice is playful but... sexy.

"P-Pinags-sorry ko lang naman–"

"Why are you abusing a weak and fragile woman?"

Kinakabahang napalunok si Bruno at tila natahi ang bibig.

"Don't make me,"  he said in a dangerous warning tone habang papalapit sa lalaki, "Ask you twice." His voice boomed with finality as he whispered it on his ears pero rinig na rinig ko sa pwesto ko.

Ngumisi si Baron. "May number ka ng President? Tawagan mo nga. Kanina pa namin hinihintay dito," sambit niya tila hinahamon ang lalaking biglang nawalan ng yabang.

"A-Ah ano... l-lowbat na! L-lowbat na yung cellphone ko. P-Pasensiya na, B-Baron," uutal-utal na sagot nung Bruno.

Matunog na ngumisi si Baron.

"Sinungaling." Wala na ang ngisi nang sabihin niya iyon bago malakas na sinuntok ang lalaki. 

"O-Oh my! Sir! Sir! Please calm down!" natatarantang sigaw ni Mrs. Bub na natatakot ding umawat sa dalawa.

"Hindi ka pa rin nagbabago, Bruno!" sambit pa nito sabay halakhak na para bang nag-eenjoy pa sa pagsuntok sa lalaki. 

Wala man lang ni isa ang lumapit upang umawat. Ang lahat ay halos laglag pangang pinapanood si Baron na suntukin yung Bruno na tila takot na takot at nagpapaubaya nalang na masuntok. Walang planong lumaban kahit na mukhang kaya naman niyang suntukin pabalik si Baron. 

"T-Tama na!" sigaw ko nang makitang dumudura na ng dugo yung Bruno. 

"Jusko maryosep! Anong gagawin ko!" ani Mrs. Bub na halos maiyak dahil hindi alam ang gagawin.

Kahit na pilit umaawat ay hindi naman ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Napaatras ako nang makitang may dugo nang tumalsik mula sa ilong nung Bruno hanggang sa pumikit na ito at tila wala ng malay.

"K.O!"