Chapter Nine: Slut

The light of dawn seeped into my room. I rubbed my bleary eyes and sleepily walked to the window. There was a pearly glow in the sky.

"Good morning..." napapaos na sambit ko. Pikit-mata akong humikab at nag-unat.

"Good morning señorita kong pamangkin!" 

Gulat akong napalingon sa nagsalita. And there I saw auntie Lei with her sexy red dress and expensive bag while leaning against my door. Looking at me with her smile mockingly. 

"A-Auntie Lei?!" Laglag panga kong pinasadahan ng tingin ang kabuuan niya. 

She's so sexy and pretty! But well, uh... sexy naman na talaga si auntie noon pa but looking at her right now, something is different with her! 

"What's with the schocky face, niece?" kunot-noo ngunit nakangising tanong niya habang naglalakad papalapit sa akin.

Napaatras ako na ikinatigil din niya. Nagtataka sa ekspresyon at kilos ko. Napahawak ako sa bintana sa likod bago nanginginig na tinuro siya. 

"Y-You're so young!" gulantang sabi ko. Namamangha at hindi makapaniwala.

"What the hell are you saying? I'm already thirty-one, Leanne," nakataas ang kilay at nakasimangot na sabi niya bago unti-unting ngumisi at maarteng tiningnan ang dulo ng mga kuko. 

"Well, even though I'm already thirty-one I'm still looking young so I can't blame you... but!" Napatalon naman ako sa gulat ng halos isigaw niya ang huling sinabi. 

"What's up with you, huh? Nasabi na sa akin ni Lea na you're acting weird yesterday. Hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin but..." Her eyes narrowed as she looked at me from head to toe. "Based on what I see now, your mommy is right." 

"W-What do you mean, auntie?" kinakabahang tanong ko bago unti-unting pinasadahan ang loob ng kuwarto kung nasaan ako ngayon. 

And why am I still here?! 

While looking at my pink theme room now I can't help but be amazed again. Mabagal akong lumapit sa may kalakihan kong pink closet at doon ay halos magningning ang mata ko habang hinahaplos isa-isa ang mga magaganda kong damit noong kabataan. 

"My cardigans!" Namamangha at tuwang tuwa kong kinuha ang cardigan sweaters ko nang bigla nalang may humampas sa pintuan ng closet ko na ikinatalon ko sa sobrang gulat. 

"Are you listening?!" 

Napalunok ako. Mabagal kong ibinalik ang cardigan sa closet bago muling hinarap si auntie Lei. Now looking at her again, muli akong namangha ngunit mas nangibabaw ang kalituhan sa nangyayari. 

Yesterday, sigurado na akong pagkatapos ng araw na 'yon ay mawawala na ako dito at muling babalik sa reyalidad kung saan nag-aagaw buhay na ako o 'di kaya patawid na sa kabilang buhay. Pero ngayon. Ang makitang nandito pa rin ako, facing my Auntie's looking young, here in my old room when I was young...

"What the heck is going on?" 

"What?" auntie Lei asked.

I blinked twice. May nasabi na naman ako ng wala sa sarili!

"You're spacing out again!" naiinis nang sambit ni auntie Lei. 

I bit my lips. "I-I'm sorry, auntie. Where's Mommy?" tanong ko nang mapansing walang Mommy ang bumungad sa akin ngayong umaga.

Auntie Lei's eye narrowed at me. 

"She's at work." 

"W-Work?" 

Mas lalong naningkit ang mga mata niya sa akin bago maya-maya'y bumuntong-hininga. Naiiling siyang lumabas ng kwarto ko. Sumunod naman ako. 

"Do you have a problem? At school? Or... boys? Are you broken hearted?" tanong niya pagkarating namin sa dining.

Naupo naman na ako sa hapag at natatakam na tiningnan ang nakahandang agahan. Bago ito lantakan ay muli kong tiningnan si auntie Lei na nakatayo lang sa harapan ko. Tinititigan ako at tila hinahalukay ang buong pagkatao ko dahil lang sa kakaibang kinikilos ko ngayon.

"Wala, auntie," sagot ko bago kinagatan ang toasted bread sa harapan ko saka kinagatan naman ang hotdog na nasa kabilang kamay ko.

"Wala? Then... why are you like that?" tanong nito sa akin. Naniningkit pa rin ang mga mata. 

Umiinom na ako ng chocolate milk ko nang ibaba ko 'yon para sagutin si auntie. Nagtitigan kami saglit bago ako bumuntong-hininga dahil hindi ko alam kung tama bang sabihin ko sa kaniya ang totoong nangyayari sa akin. Na naguguluhan ako kung bakit nandito pa rin ako ngayon na dapat ay wala na at nag-aagaw buhay na o 'di kaya nasa kabilang buhay na. 

I sighed before continuing eating my breakfast. 

"Pagod lang, auntie," sagot ko.

She sighed. Slightly convinced. 

"Maghanda ka na para sa pagpasok mo at ako ang maghahatid sa'yo ngayon sa school–"

Bigla akong nabilaukan na ikinagulat ni auntie Lei. Nahihirapan akong umubo habang paulit-ulit na hinahampas ang d****b ko habang si auntie Lei ay natatarantang inabutan ako ng tubig.

"What the hell?" maarte at nagtatakang tanong ni auntie Lei habang pinapanood akong uminom. 

I swallowed hard before putting down the glass. Huminga ako ng malalim bago muling hinarap ang nagtatakang auntie.

"P-Papasok? Ako? For real?!" 

Unti-unti ay nasapo ko ang noo ko. Nakalimutan kong sa ganitong edad ay pumapasok pa ako sa school. Bumuntong-hininga ako bago natakip ang parehong kamay sa mukha. Ngayon ay rumerehistro na talaga sa utak ko na nandito nga ako sa past ko, labing-isang taon mula sa hinaharap. 

"Leanne Lilith Sarmiento. Talaga bang ayos ka lang o ayaw mo lang sabihin sa akin maski sa Mommy mo?" 

Ngayon sa boses ni auntie Lei ay alam kong nauubusan na ito ng pasensya at gulong gulo at hindi na nagugustuhan ang inaasal ko. Nang tingnan ko muli siya ay nakita ko sa mga mata nito ang nakita ko sa mga kaibigan ko kahapon. Na para bang hindi ako ang Leanne na kilala nilang kaharap ngayon. Na para bang ibang tao ako.

Wala sa sarili akong tumayo at dumeretso sa banyo. 

"Maliligo na po ako," halos bulong na sambit ko. Hindi ko na hinintay ang sagot niya at dumeretso nalang sa loob. 

Ngayong harap-harapan ko na namang nakikita ang sarili sa mahaba at malaking salamin sa malaking banyo namin ay hindi ko na naman mapigilang mamangha. I touched my cheeks and closed my eyes when I felt my touch. 

It's true, Leanne. You're really here. You're not dreaming.

Sa saglit na sandali ay muli akong naguluhan. Sunod-sunod na tanong na naman ang nag-unahan sa utak ko. 

Why am I still here? Anong pinaplano Niya para sa akin? Papaanong nakabalik muli ako sa nakaraan kung parang kahapon lang ay naghihingalo na ako sa daan? Hindi nagtatapos doon dahil napakaraming tanong ang tumatakbo sa aking isipan pero nang balikan ko muli ang araw na 'yon, unti-unti kong naalala ang iilang mga huling salita bago ako mapadpad dito. 

I begged. 

Nagmakaawa ako sa Kaniya na ibalik ako sa mga panahong maayos pa ang lahat. Sa mga panahong bago pa mangyari ang lahat ng kamalasan at paghihirap ko sa buhay. 

Is this why I am here? Narinig Niya ang pagmamakaawa ko?

When I opened my eyes, isang ngiti na ang nagpakita sa aking labi. 

Ano naman ngayon kung bumalik ako sa nakaraan? Problema ba 'yon? Dapat nga ay maging masaya pa ako dahil makakasama ko muli ang mga kaibigan ko at si Mommy. At higit sa lahat, bata na ulit ako. Young, beautiful and free! I can do again whatever I want! Wala na akong trabahong po-problemahin dahil sa ngayon ay masaya at wala kaming pinoproblema ni Mommy. Mayaman kami ngayon at hindi kapos sa pera. I should be happy! 

Kaya naman nang lumabas ng banyo ay ngiting ngiti na ako nang maabutan si auntie Lei sa sofa, may hawak-hawak na magazine habang nakataas na ang kilay na nakatingin sa akin ngayon. 

I smirked. 

Looking at her right now, hindi na ako nagtataka kung bakit labis labis ang pagtingala ko sa kaniya noon. Auntie Lei is really... really gorgeous. Isang tingin mo lang sa kaniya ay malalaglag na ang panga mo. She looks expensive and respected. Kung hindi ako nagkakamali sa panahong ito she's famous of being known as a model. And she is my role model. 

"Ready?" tanong niya habang pinapasadahan ang kabuuan ko pagkalabas ko sa kuwarto matapos mag-ayos. 

Bitbit ko sa likod ang pink at expensive bag ko na naaalala kong galing pa kay auntie. Nagsusuot na ako ng black shoes ko nang mapansin ni auntie ang buhok ko.

"Mabuti naman at hindi ka na naka high pigtails," masungit ngunit nakangising sabi niya. 

Nakababa na kasi ngayon ang mahaba at deretso kong itim na buhok. Plano ko sanang mag high ponytail kaso naisipan kong mas maganda tingnan kung ilulugay ko nalang ito since sayang naman kung iipitin ko lang ang maganda at bagsak kong buhok.

"It looks childish, auntie," sagot ko. 

She chuckled. "Mabuti naman at na-realize mong mukha ka ngang bata sa ipit na 'yon." 

I just smiled before following her outside. 

Muling nalaglag ang panga ko nang makita ang kumikintab niyang pulang kotse sa harapan ng bahay. Tumunog 'yon nang makalapit kami ni auntie. 

"What are you waiting for? Pasko?" masungit na tanong niya nang makapasok na siya sa kotse pero ako ay naka-tanga pa rin sa labas. 

Nangingisi nalang akong umiling bago naupo sa tabi niya.

"Very flashy, auntie," nanunuyang sabi ko. 

Maarte siyang tumawa bago pinaharurot ang kotse. And as I expected, pagkarating namin sa school ay pinagtitingnan ang kotse ni auntie. Habang pumapasok sa gate ay nakasunod ang mga mata ng estudyante sa agaw pansing kotse, tila hinihintay kung sino ang bababa rito.

"What the hell is happening to you? You should be proud na hinatid pa kita hanggang dito!" 

Nakayuko naman akong umiling-iling. Parang ayoko nalang bumaba sa kotse kung pinalilibutan na kami ng mga estudyante at hinihintay kung sino ang bababa! 

"I told you, auntie. Pwede namang sa gate nalang! Bakit dito pa? Sa harap pa talaga ng building namin?!" 

Suminghap siya bago tumingin sa akin na tila hindi makapaniwala. 

"Oh, anong problema? Dati naman gustong gusto mong hinahatid pa kita hanggang dito, ah?!" sagot niya. Napapikit nalang ako. 

Dati 'yon! Yung Leanne 'yon eleven years ago! 

"Bababa na po ako," paalam ko. Hindi na gustong makipagtalo.

"Isang linggo raw mawawala ang Mommy mo at mukhang may seryosong kasong inaasikaso kaya mamaya susunduin ka ni Leo. Sabay na kayong uuwi sa bahay." 

Natigilan ako at muli siyang hinarap.

"S-Susunduin po ako ni Leo?" kung ganoon makikita ko ang batang Leo? I mean– yung Leo eleven years ago? Bago siya maging pulis?

May kung ano naman sa akin ang na-excite bago magkakasunod na tumango kay auntie. Nakangiti tuloy akong lumabas ng kotse at hindi na inalintana ang mga estudyanteng nagbubulungan sa paligid ko. 

"Good morning." 

Nakangiti pa at iniisip pa ang pagsundo ng pinsan mamaya ay nilingon ko ang kasabayan pumasok ng building.

And there I saw my best friend with her books in her hands. Unang tingin ay alam mo ng tahimik lang at hindi mahilig magsalita.

"Oh, good morning, too... Dacey," ngiting bati ko.

She looked at me and smiled a bit before we silently walk to our room. Pagkarating doon ay naabutan namin ang limang kaibigan sa room, nagke-kwentuhan at nagtatawanan. Nang makita kami ay natigil at nakangiting kinawayan kami.

"Wow. Aga, ah?" nanunuyang sabi sa akin ni Jiwel. 

Tumaas ang isang kilay ko. Bakit? Lagi ba akong late noon? 

At doon, ay naalala ko ang laging pinagtatawanang certificate ko nina Leo at auntie. 

Best in Late. 

I smirked before I rolled my eyes. 

"Baba muna tayo habang wala pa si Ma'am," yaya nila matapos namin ilapag ni Dacey ang mga bag namin sa upuan. 

"Dito muna ako. Review," sagot ni Dacey bago umupo at binuklat ang isang libro. 

"Review? Bakit? May test ba?" tanong ko dahil kung meron ay baka kailangan ko na rin mag review. 

Lalo na't ngayong wala akong kaalam-alam sa mga lessons dahil ilang taon na ang nakalipas. Ni isa sa mga napag-aralan ay wala na akong maalala!

"Baka lang may surprise quiz." 

Nakahinga naman ako ng maluwag sa sagot niya. 

"Wala 'yan! Tara na!" Hila sa kaniya ni Rachel. Wala naman siyang nagawa kun'di ang sumama rin. 

Nagke-kwentuhan sila nang bumaba kami nang mapansin ko ang mga mata ng mga estudyante sa amin. Ang iilan doon ay namamanghang nakatingin sa amin at tila nangangarap na mapasama sa grupo namin habang ang iba ay kinakabahan at natatakot na umiiwas sa dadaanan namin. 

Namamangha pa ay gano'n nalang ang gulat ko nang biglang may bagay na tumama sa likod ko. 

"Slut!"