"Ayoko ng maulit pa ang ganitong pangyayari sa ekswelahan natin, maliwanag ba?" tanong ni Ms. Principal matapos kaming ipatawag sa office dahil may nagsumbong sa nangyari kanina sa cafeteria.
We all sighed and just nodded.
Sinumbong kami kung kailan maayos na kaming lahat. Hindi ko alam kung bakit lagi nalang sa huli gumagawa ng aksyon ang mga tao upang ma-resolba ang isang problema.
Anong ginagawa nila noong mga oras na nag-aaway-away kami? Noong binato ako ng itlog ni Lucia? Noong nagsampalan kami sa hallway? Anong ginagawa nila? Nanonood lang. Tapos ngayong maayos na kami ay tsaka nila kami isusumbong?
"Ms. Sarmiento?"
Napatingin ako kay Ms. Principal nang tawagin niya ako.
"Po?" tanon
"Dito ka lang ulit?" tanong ni Ravah pagkalabas namin ng school. Uwian na kaya naman tinatanong niya ako kung hindi na naman ba ako sasabay sa kanila.Tumango ako."Yup, dito na ako. Mag-iingat kayo," ngiting sambit ko bago kumaway sa kanila."Bakit dito lang siya?" Dinig kong bulong ni Rachel kay Ravah."Susunduin siya ng pinsan niya, girl," si Jiwel ang sumagot.Nanlaki ang mata ni Rachel bago mabilis na tumabi sa akin at niyakap ang braso ko."Dito nalang din pala ako! Una na kayo!" sigaw niya habang abot tenga ang ngiti sa labi bago kumaway sa mga kaibigan namin.Napataas ang kilay ko, nagtataka kung bakit bigla nalang magpapaiwan ang babaeng
"Don't worry. I'll let you know me well, Leanne." Sarkastiko akong natawa habang inaalala ang sinabi ng lalaking 'yon kanina habang pauwi kami. Napahigpit ang hawak ko sa ballpen at kinagat ang labi ko sa inis habang nagsusulat sa journal ko. '... kahit anong ganda talaga ng araw mo, mayroon talagang isang mamb-buwisit sa araw mo. Naiinis na naman ako my journal! Know me-know me well pang nalalaman, ni hindi ko nga alam kung anong pangalan niya-' Natigilan ako sa pagsusulat. "Teka, ano bang pake ko kung anong pangalan niya? Gusto ko ba malaman ang pangalan niya? Of course not! Pake ko ba sa pangalan niya? Duh?!" Inirapan ko ang sarili ko bago nagpatuloy muli sa pagsusulat. '-pero ang unfair lang kasi! Alam niya ang pangala
"Leanne, can you give me water?" sigaw ni auntie Lei na ngayon ay nasa terrace at abala sa pagyo-yoga sa kaniyang mat. "Leo, ibigay mo." Pasa ko kay Leo kahit na nakaupo lamang ako sa sofa at abala sa panonood ng telebisyon. Napataas ang kilay ko nang maramdaman ko ang titig ni Leo na ngayon ay abala sa pag-aasikaso niya sa motor niya sa labas lamang ng pintuan. "Hindi mo narinig ang sinabi ko?" masungit na tanong ko nang makasalubong ko ang mata niyang nagtatakang nakatingin sa akin habang ang parehong kilay niya ay nakataas. "Inuutusan mo ako?" tanong niya na itinuro pa ang sarili niya, tila hindi makapaniwala na inuutusan ko siya ngayon. Sarkastiko akong ngumiti at tumango.
Pagkalagay ko palang ng mga delata sa basket ay nakita ko na naman ang walanghiyang gangster na pasimpleng naglalagay ng kung ano-ano na namang magustuhan niya. "Isa. Hindi mo ibabalik 'yan?" tanong ko sa kaniya sa nagbabantang boses. "Ayaw mo ba nito? Masarap 'to. Healthy pa. I think you should look at this–" "Dalawa." Nanatiling masama ang titig ko sa kaniya. Aanhin ko ang condense milk kung hindi naman ako magsasalad? At isa pa, binibili ko lang kung ano ang nasa listahan ni auntie Lei kaya ang kapal naman ng mukha ng lalaking 'to. Wala ba siyang pera?! "Tssss..." Ngumuso siya at ibinalik sa lagayan ang condense milk. Inirapan ko lang siya bago tinalikuran. Siya ang n
"Nondisjunction is a failure of the chromosome pairs to separate during meiosis while Menosomy is..." Hindi ko magawang makinig sa tinuturo ni Ma'am Yesha dahil ang utak ko ay lumilipad sa kung saan. Napalunok ako ng mariin at napahawak sa kamay ko, pinipigilan ang panginginig na naman nito. Tila ang mga sinasabi ng guro naming nasa harapan ay nilalamon lamang ng kaisipan ko sa nasaksihan ko kahapon. Si Jax at Leo ba talaga ang nakita ko kahapon? Baka naman napagkamalan ko lang na sila 'yon? Humugot ako ng malalim na hininga bago ibinuga iyon at tumango-tango sa sariling kaisipan na pilit kong pinapaniwala sa sarili. Oo, tama. Malabong sina Jax at Leo 'yon. Hindi sila 'yon, Leanne. So please fucking calm down! Ngunit
Mahigpit ang hawak ko sa kamay ni Dacey habang naglalakad na kaming mgakakaiba papalabas ng paaralan. Uwian na at ang d****b ko ay halos sumabog sa mabibilis na pagtibok nito, natatakot na baka makita ko si Jax na may dalang kutsilyo at nag-aabang sa gate upang saksakin ako. "Leanne, ano bang nangyayari sa'yo?" tanong ni Ravah nang mapansin nila na halos magtago ako sa likod ni Dacey at ang panginginig ng kamay ko na hawak din ng mahigpit ni Dacey. Anong nangyayari sa akin? Hindi ko na rin alam. Pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng ulirat sa sobrang takot. Tila bumabalik ang trauma ko at hindi ko mapigilang magpanic. Napakaraming estudyante ang kasabay naming lumabas ngayon ngunit natatakot pa rin ako. iniisip na baka wala naman si Jax sa gate at baka narito s
"Anak, may hindi ka ba sinasabi sa akin?" Iyon ang agad na itinanong ni Mommy pagkauwi namin sa bahay. Nakahinga ako ng maluwag dahil ang akala ko ay dederetso pa kami sa bahay nina auntie Lei, mabuti na lamang ay hindi. Hindi pa ako handang makita si Leo. Masyado pang sariwa sa akin ang scenario nila ni Jax na nahuli ko na ultimo siya ay hindi ko kayang makita. Wala sa sarili kong tinanggal ang sapatos ko at deretsong naglakad papalapit sa aking kuwarto ngunit natigilan ako nang biglang may humawak sa aking kamay. Nang lingunin ko ito ay nakita ko ang nag-aalalang si Mommy. Mula kanina ay hindi na nawala sa kaniyang itsura ang pag-aalala. "Anak, makikinig ako..." marahang sambit ni Mommy habang ang kaniyang mga mata ay kumikislap na dahil sa mga nagbabadya na namang luha.
"Leanne, bakit ka pa pumasok?" nag-aalalang tanong ni Ravah. Kinabukasan, pagkapasok ko palang ng classroom ay nasa akin agad ang mga mata ng aking mga kaklase habang ang mga kaibigan ko ay sabay-sabay na tumayo sa kanilang mga upuan at lumapit sa akin. Bahagya akong ngumiti sa kanila. Umiling ako kay Larra nang akmang kukunin pa niya ang bag ko upang siya na ang maglagay nito sa upuan ko. "I'm fine. Don't worry," natatawang sambit ko ngunit hindi man lang nabawasan ang pag-aalala sa kanilang mga mukha. Pagkaupo ko ay napabuntong-hininga ako. The truth is until now... I'm not fine. Pagkatapos kong malaman ang tun
Mario Gregorio Cruzio January 4, 1979 - May 15, 2012 Bumuntong-hininga ako matapos basahin ang pangalan na nakaukit sa lapidang nasa harapan ko ngayon. So, it's true... Mario is dead. "Babalik na ako sa sasakyan. Huwag kang magtatagal." Napalingon ako kay Leo na ngayon ay mabilis na tumalikod upang bumalik sa sasakyan at doon maghintay sa akin. Nag-away pa kami ng ilang minuto sa City Jail bago ko pa siya napapayag na pumunta rito. Napabuntong-hininga na lamang ako. Alam kong ayaw na niyang mapadpad sa lugar na ito dahil kinasusuklaman niya si Mario ngunit nagpumilit pa rin ako. Mamaya na lamang ako hihingi ng pasensya. Nang ibalik ko ang tingin sa lapida ay hindi na ako nagtaka kung bakit napaka-alikabok nito. Tila ba walang naglilinis dito at bumibisita. Bahagyang umangat ang gilid ng aking labi. "Sino nga naman ang bibisita sa masamang taong kagaya mo..." Hindi ko napigilang sambitin. Umihip ang malakas na hangin ngunit hindi ako natinag sa aking kinatatayuan. Nanatili
Napalitan ng liwanag ng buwan ang sinag ng araw na kaninang lumalagpas sa bintana ng aking kuwarto. Ilang oras na ang lumipas simula nang matapos ang kamustahan namin kanina sa garden. Sandali pang nanatili ang mga kaibigan ko rito sa kuwarto ko kanina ngunit umuwi na rin sila dahil hindi na nila ako makausap ng maayos.Nanatili akong nakahiga at nakatulala sa kisame. Simula noong matapos ang pag-uusap namin ni auntie ay hindi na nawala ang bigat sa aking kalooban."Bakit kailangan niyang sisihin ang sarili niya..." mahinang sambit ko.Napanguso ako bago malalim na bumuntong-hininga at umupo sa kama. Hindi ko maiwasang maalala muli ang naging pag-uusap namin ni auntie..."I'm so sorry, Leanne..."Natigilan ako nang makarating kami sa gilid ng garden ay iyon kaagad ang sinabi sa akin ni auntie. Napakurap-kurap ako bago bahagyang nagpakawala ng tawa."Auntie, why are you-"Akmang lalapitan ko siya ngunit gano'n na lamang ang pagkatigil ko nang umatras siya kasabay ng pagtulo ng kaniyang
"Ayos ka lang?"Halos napatalon naman ako sa aking upuan nang magsalita sa aking tabi si Ravah. Narito na kami ngayon sa hapag kainan, sama-samang nakaupo at kumakain ngunit ang plato ko ay nanatiling may laman na mga pagkain, hindi pa nababawasan dahil ang mata ko ay masyadong tutok sa batang nakaupo sa aking harapan.Nilingon ko si Ravah. "Y-Yeah. I'm okay."Pinakatitigan niya ako saglit bago ngumiti."Pagod ka ba sa biyahe? Kain ka muna nang makapagpahinga ka na..." ani niya at bahagyang tinapik ang aking likuran bago bumalik sa kaniyang pagkain.Nanatili naman akong nakatitig sa kaniya hanggang sa lumipat ang tingin ko sa mga taong kasama ko ngayon sa hapag. Lahat sila ay kumakain habang nagke-kwentuhan. Nagngingitian at nagtatawanan sa hindi ko malaman na dahilan dahil tila mga tawa lamang nila ang naririnig ko na kay sarap pakinggan.Pinagmasdan ko ang mga kaibigan ko at bahagyang napaawang ang aking bibig nang makita ang isang wedding ring sa daliri ni Larra na ngayon ay malaka
"Trevor?"Pagkasabi na pagkasabi ko palang no'n ay kaagad na umupo sa aking tabi si Monica na kanina ay hihilata palang sana sa sofa, samantalang si Mommy naman ay nanatiling seryoso at nagsimulang magtipa sa kaniyang cellphone. Mukhang hindi niya talaga nagustuhan ang paghabol sa akin ng napakaraming tao kanina."Trevor? Si Trevor 'yan?" kaagad na tanong ni Monica, tila excited at nawala kaaagad ang pagka-stress."Oo?" patanong kong sagot, nanatiling nakatingin sa pangalan na nasa aking screen.Sino ba ang Trevor na 'to?"Oh! Bakit mo pinatay? Bakit mo pinatay?!" Monica asked dramatically nang walang pag-aalinlangan kong pinatay ang tawag."I don't even know him kaya bakit ko sasagutin?" tanong ko, akmang ibubulsa ko na ang aking cellphone ngunit muli itong nag-ring at pangalan muli ng lalaki ang nasa screen.Nagulat naman ako nang bigla
"Anak, are you okay?"Napatingin ako kay Mommy na ngayon ay nakaupo na sa aking tabi. Narito na kami sa loob ng eroplano pauwi ng Pilipinas at hinihintay na lamang ang iba pang mga passengers bago mag take off."Y-Yes, Mommy..." sagot ko bago tipid na ngumiti sa kaniya. Nginitian niya rin ako bago hinaplos ang aking buhok at hinalikan ang aking noo.Bumalik din ang atensyon niya sa harapan habang hawak ang aking kaliwang kamay. Malalim akong bumuntong-hininga at mabilis na nawala ang ngiti sa aking labi nang muling mapadpad ang aking paningin sa litratong hawak ko sa aking kabilang kamay."Leandro Mleiondres... He's the leader of Serpient. The man behind the mask of snake..." Naramdaman ko ang pagtaas ng aking balahibo mula sa aking batok hanggang pababa nang tila marinig ko muli sa aking isipan ang sinabi ni Damon sa akin kanina lamang. Napalunok ako nang mariin nang m
"It's been a while, Leanne..." sambit ni Damon habang nakaupo sa aking harapan. Matapos ng pagkasalubong namin kanina ay pinauna ko na si Monica pumunta kay Mommy. Hindi ako makapaniwala na makikita ko si Damon dito sa Paris. Kaagad na pumasok sa isipan ko ang mga katanungan noong magtama ang aming mga mata kaya naman hindi ko na sinayang ang oras at hiningi ang oras niya para kausapin siya. Hinawakan ko ang aking kamay at itinago ito sa ilalim ng mesa. Hindi ko mapigilang manginig ito dahil kinakabahan ko gayong kaharap ko si Damon. Pakiramdam ko ay marami na ang nagbago sa kaniya kaya naman hindi ko siya maaaring pakitunguhan gaya ng pakikitungo ko sa kaniya noon bilang isang malapit na kaibigan. "R-Really? I don't think so..." Napakamot ako sa aking batok at hilaw na ngumiti. Talaga bang matagal na simula noong huling kita namin?
"Leanne..." Kasabay ng malakas na pagputok ng baril ay siyang malakas din na pagsabog na aking narinig sa hindi kalayuan. "Leanne..." Sigurado ako... Sigurado akong nanggaling ito sa luma at abandonadong gusali. "Leanne..." Si Jax... Si Leo... Ang Black Panther... Ang mga kaibigan ko... Ano na ang mga nangyari sa kanila? Napakalakas ng pagsabog na sigurado ako na buong buildng ang nasakop ng pagsabog. Nadamay ba sila? Maayos ba ang lagay nila? Ano na ang- "Leanne!" Mabilis akong napabangon habang hinahabol ang aking bawat paghinga. Para akong umahon sa napakalalim na dagat. Sa dagat na iyon ay napakadilim, nakakatakot at walang hangin akong masagap at sa napakatagal kong nasa ilalim ng dagat ay tila ngayon lamang ako nakaahon.&nb
"Masaya bang pagtaksilan ang isang kaibigan... Dacey?" Naramdaman ko ang pagtulo ng aking luha sa aking pisnge nang itanong ko iyon. Nanatili akong nakatitig sa kaniya habang siya ay nakatakip pa rin sa kaniyang mukha. Unti-unti ay mabagal niyang tinanggal ang kaniyang kamay sa kaniyang mukha at doon ay tuluyan kong nakita ang mukha sa likod ng maskara. Malamig niya akong tiningnan, ibang-iba sa kung paano niya ako tingnan sa tuwing kasama namin ang aming mga kaibigan. "So it's really you..." I whispered. Tila may kung anong lumubog sa aking loob. Hindi ko maipaliwanag ang bigat at sakit na nararamdaman ngayong nakatingin ako kay Dacey. Sa itsura niya ngayon ay tila ibang tao siya.... Tila hindi siya ang kinilala kong kaibigan. "It's your fault why I became like this..." mariin niyang sambit, puno ng galit sa kaniyang boses.
Leanne's Point Of View Nangunot ang noo ko nang maramdaman kong may gumagapang sa paanan ko. Dahan-dahan kong idinilat ang mata ko at saktong dumapo ito sa paanan ko. Gano'n na lamang ang gulat ko nang makita ang isang malaking gagamba rito. Napasigaw ako ngunit ni hindi man lang iyon narinig dahil sa malaking tape na nakatakip sa aking bibig. Nagsimulang magtambol ang dibdib ko nang tingnan ko ang paligid. Madilim at tanging ilaw lamang sa labas na nanggagaling sa basag na bintana ang nagsisilbing liwanag sa kuwarto na ito. Makalat at napakaraming nagkalat na basag na bote at mga parte ng bintana. Pati ang mga daga, ipis at gagamba ay kulang nalang gawin itong tahanan nila dahil sa rami nila. Na... Nasa'n ako? "Gising ka na." Mabilis akong napalingon sa isang pigura ng babae sa dilim na ngayon ay unti-unting lumalabas sa dilim at naglalakad papalapit sa aki