Mahigpit ang hawak ko sa kamay ni Dacey habang naglalakad na kaming mgakakaiba papalabas ng paaralan. Uwian na at ang d****b ko ay halos sumabog sa mabibilis na pagtibok nito, natatakot na baka makita ko si Jax na may dalang kutsilyo at nag-aabang sa gate upang saksakin ako.
"Leanne, ano bang nangyayari sa'yo?" tanong ni Ravah nang mapansin nila na halos magtago ako sa likod ni Dacey at ang panginginig ng kamay ko na hawak din ng mahigpit ni Dacey.
Anong nangyayari sa akin?
Hindi ko na rin alam. Pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng ulirat sa sobrang takot. Tila bumabalik ang trauma ko at hindi ko mapigilang magpanic.
Napakaraming estudyante ang kasabay naming lumabas ngayon ngunit natatakot pa rin ako. iniisip na baka wala naman si Jax sa gate at baka narito s
"Anak, may hindi ka ba sinasabi sa akin?" Iyon ang agad na itinanong ni Mommy pagkauwi namin sa bahay. Nakahinga ako ng maluwag dahil ang akala ko ay dederetso pa kami sa bahay nina auntie Lei, mabuti na lamang ay hindi. Hindi pa ako handang makita si Leo. Masyado pang sariwa sa akin ang scenario nila ni Jax na nahuli ko na ultimo siya ay hindi ko kayang makita. Wala sa sarili kong tinanggal ang sapatos ko at deretsong naglakad papalapit sa aking kuwarto ngunit natigilan ako nang biglang may humawak sa aking kamay. Nang lingunin ko ito ay nakita ko ang nag-aalalang si Mommy. Mula kanina ay hindi na nawala sa kaniyang itsura ang pag-aalala. "Anak, makikinig ako..." marahang sambit ni Mommy habang ang kaniyang mga mata ay kumikislap na dahil sa mga nagbabadya na namang luha.
"Leanne, bakit ka pa pumasok?" nag-aalalang tanong ni Ravah. Kinabukasan, pagkapasok ko palang ng classroom ay nasa akin agad ang mga mata ng aking mga kaklase habang ang mga kaibigan ko ay sabay-sabay na tumayo sa kanilang mga upuan at lumapit sa akin. Bahagya akong ngumiti sa kanila. Umiling ako kay Larra nang akmang kukunin pa niya ang bag ko upang siya na ang maglagay nito sa upuan ko. "I'm fine. Don't worry," natatawang sambit ko ngunit hindi man lang nabawasan ang pag-aalala sa kanilang mga mukha. Pagkaupo ko ay napabuntong-hininga ako. The truth is until now... I'm not fine. Pagkatapos kong malaman ang tun
"How are you? May masakit pa rin ba sa'yo? Tell me." Nanatili lamang akong nakatingin kay Sir Leandro nang lumapit siya sa kaniyang maliit na fridge. Pinaupo niya lamang ako rito sa upuan niya mismo habang sunod-sunod ang kaniyang mga tanong. Hindi ko naman magawang sagutin ang kaniyang mga tanong dahil ngayon palang nagsi-sink in sa akin ang lahat. Papaanong nakalimutan ko na ang first love ko ay isang teacher? Ngayong naaalala ko na ito ay hindi na naman ako makapaniwala sa batang ako lalo na ngayong tila may nararamdaman din para sa akin ang lalaking teacher na 'to. "Here. Ayos na ba sa'yo kung 'yan lang kakainin mo?" tanong niya matapos niya ilapag ang mga pagkain sa glass table niyang nasa harapan ko. Nang tingnan ko ang mga pagkain na nilapag niya ay mabilis na kumulo
"Leanne, nasa labas si Leo." Mas lalong humigpit ang hawak ko sa aking marker nang marinig ko ang boses ni Mommy sa labas ng aking kuwarto. Kagat-kagat ko ang aking labi dahil ramdam ko ang panginginig nito habang ang pawis ko ay tumatagaktak na mula sa aking ulo. "Leanne?" tawag pa sa akin ni Mommy hanggang sa marinig ko ang pagsubok niya na buksan ang pintuan ng aking kuwarto ngunit siniguro kong naka-lock 'yon upang hindi ako maistorbo sa ginagawa ko. Nagpatuloy ako sa aking pagsusulat, hindi pinapansin ang sinabi ni Mommy ngunit nang makarinig ako ng tatlong kalampag sa aking pintuan ay napatayo ako sa gulat. "Leanne?! Are you okay?!" Dinig kong sigaw ni Mommy sa labas ng aking kuwarto habang kinakalampag ang aking pintuan. "Please, answer me, anak!"
Buong gabi ay paulit-ulit kong binabasa ang sinulat ni Leo sa aking journal. Halos hindi ako makatulog at tanging 'yon lamang ang tumatakbo sa aking isipan. Napatingin ako sa orasan. Pasado alas-dose na ng madaling araw. "Damn..." bulong ko bago itinakip ang journal sa aking mukha. That guy raped the girlfriend of their friend. That guy almost killed their friend. That's why Jax stabbed him dahil sino ba naman ang hindi magagalit do'n– "Ah! Damn it, Leanne!" Sa inis ko ay napabangon ako sa aking kama. Baka nakakalimutan mong galit ka, Leanne? Bakit parang kumakampi ka na ata kay Jax? Kahit na galit siya ay wala pa rin siyang karapatan na saksakin ang lalaking 'yon! For h
"Oh, Leanne!" Nanlaki ang mata ko nang pagkalabas ko pa lamang ng kuwarto ay yakap agad ni auntie Lei ang sumalubong sa akin. "How are you feeling? Nabalitaan ko kay Lea ang nangyari sa'yo sa school niyo. Sinasabi ko na nga ba at kaya parang may nakikita akong kakaiba sa'yo. 'Yun pala ay may sakit ka na!" mabibilis na sambit ni auntie Lei habang yakap ang leeg ko at niyuyugyog, panay ang kaniyang pagsinghot kahit wala namang niluluha. Napangiwi ako. "Auntie, nasasakal na po ako," sambit ko. "Oh! I'm sorry!" Mabilis niya akong binitawan ngunit hinawakan naman ng mahigpit ang kamay ko. "Anong sabi ko sa'yo? Pwede mo namang sabihin sa akin kung may problema ka di'ba? Wether it's about school, friends or boys-wait, are you broken hearted?! Is that why you have depression?! Kasi kung sasabihin mong binu-bully ka sa school niyo, e hindi ako manini
"Ma, alis na po ako!" Mabilis akong tumayo sa kama at lumapit sa pintuan nang marinig ko ang pagpapaalam ni Leo kay auntie Lei. "At saan ka na naman pupunta ikaw na bata ka?! Hindi ka ba mapalagay dito sa bahay?! Imbis na laruin mo na lang ang pinsan mo ay naglalakwatsa ka pa!" Rinig kong sigaw ni auntie Lei. Napangiwi ako sa sinabi ni auntie Lei habang dahan-dahang binubuksan ng maliit ang pintuan. Nakita ko agad ang maangas na pormahan ni Leo habang may dalang... "Gitara? Ano namang gagawin niya sa gitara? Jamming with Black Panther? You gotta be kidding me," bulong ko sa sarili habang hinihintay na matapos si auntie Lei sa pagtalak kay Leo upang masundan ko na siya kung saan man siya pupunta. "Laro? Ano 'yan, bata?" Napatango naman ako sa naging sagot ni Leo, tahimik na sumasang-ayon. Oo nga naman. Ano ako, bata? Para laruin pa ng kapre na 'yan? Baka nga ang laruin pa namin niyan ay saksakan ng kutsilyo! "Kahit na! A
"Leanne, saan ka pupunta?" Halos mapatalon ako sa gulat nang bigla kong marinig ang masungit na tanong ni auntie Lei. Kakaalis lamang ni Leo at ito na ang pang limang beses na susundan ko siya. "I'm asking you, Leanne. Humarap ka sa'kin." Napapikit ako sa inis at binitawan ang hawakan ng pintuan bago dahan-dahang humarap kay auntie. At doon ay nakita ko ang masungit at nagtataka niyang tingin. "Saan ka pupunta? Bakit sa tuwing umaalis si Leo, umaalis ka rin?" tanong niya habang magka-krus ang kaniyang braso. Ang mga mata niya ay puno ng pagtataka at pagdududa. Napakurap-kurap ako at napalunok. Buong akala ko ay hindi niya ako napapansin at nahuhuli pero bakit alam niya n
Mario Gregorio Cruzio January 4, 1979 - May 15, 2012 Bumuntong-hininga ako matapos basahin ang pangalan na nakaukit sa lapidang nasa harapan ko ngayon. So, it's true... Mario is dead. "Babalik na ako sa sasakyan. Huwag kang magtatagal." Napalingon ako kay Leo na ngayon ay mabilis na tumalikod upang bumalik sa sasakyan at doon maghintay sa akin. Nag-away pa kami ng ilang minuto sa City Jail bago ko pa siya napapayag na pumunta rito. Napabuntong-hininga na lamang ako. Alam kong ayaw na niyang mapadpad sa lugar na ito dahil kinasusuklaman niya si Mario ngunit nagpumilit pa rin ako. Mamaya na lamang ako hihingi ng pasensya. Nang ibalik ko ang tingin sa lapida ay hindi na ako nagtaka kung bakit napaka-alikabok nito. Tila ba walang naglilinis dito at bumibisita. Bahagyang umangat ang gilid ng aking labi. "Sino nga naman ang bibisita sa masamang taong kagaya mo..." Hindi ko napigilang sambitin. Umihip ang malakas na hangin ngunit hindi ako natinag sa aking kinatatayuan. Nanatili
Napalitan ng liwanag ng buwan ang sinag ng araw na kaninang lumalagpas sa bintana ng aking kuwarto. Ilang oras na ang lumipas simula nang matapos ang kamustahan namin kanina sa garden. Sandali pang nanatili ang mga kaibigan ko rito sa kuwarto ko kanina ngunit umuwi na rin sila dahil hindi na nila ako makausap ng maayos.Nanatili akong nakahiga at nakatulala sa kisame. Simula noong matapos ang pag-uusap namin ni auntie ay hindi na nawala ang bigat sa aking kalooban."Bakit kailangan niyang sisihin ang sarili niya..." mahinang sambit ko.Napanguso ako bago malalim na bumuntong-hininga at umupo sa kama. Hindi ko maiwasang maalala muli ang naging pag-uusap namin ni auntie..."I'm so sorry, Leanne..."Natigilan ako nang makarating kami sa gilid ng garden ay iyon kaagad ang sinabi sa akin ni auntie. Napakurap-kurap ako bago bahagyang nagpakawala ng tawa."Auntie, why are you-"Akmang lalapitan ko siya ngunit gano'n na lamang ang pagkatigil ko nang umatras siya kasabay ng pagtulo ng kaniyang
"Ayos ka lang?"Halos napatalon naman ako sa aking upuan nang magsalita sa aking tabi si Ravah. Narito na kami ngayon sa hapag kainan, sama-samang nakaupo at kumakain ngunit ang plato ko ay nanatiling may laman na mga pagkain, hindi pa nababawasan dahil ang mata ko ay masyadong tutok sa batang nakaupo sa aking harapan.Nilingon ko si Ravah. "Y-Yeah. I'm okay."Pinakatitigan niya ako saglit bago ngumiti."Pagod ka ba sa biyahe? Kain ka muna nang makapagpahinga ka na..." ani niya at bahagyang tinapik ang aking likuran bago bumalik sa kaniyang pagkain.Nanatili naman akong nakatitig sa kaniya hanggang sa lumipat ang tingin ko sa mga taong kasama ko ngayon sa hapag. Lahat sila ay kumakain habang nagke-kwentuhan. Nagngingitian at nagtatawanan sa hindi ko malaman na dahilan dahil tila mga tawa lamang nila ang naririnig ko na kay sarap pakinggan.Pinagmasdan ko ang mga kaibigan ko at bahagyang napaawang ang aking bibig nang makita ang isang wedding ring sa daliri ni Larra na ngayon ay malaka
"Trevor?"Pagkasabi na pagkasabi ko palang no'n ay kaagad na umupo sa aking tabi si Monica na kanina ay hihilata palang sana sa sofa, samantalang si Mommy naman ay nanatiling seryoso at nagsimulang magtipa sa kaniyang cellphone. Mukhang hindi niya talaga nagustuhan ang paghabol sa akin ng napakaraming tao kanina."Trevor? Si Trevor 'yan?" kaagad na tanong ni Monica, tila excited at nawala kaaagad ang pagka-stress."Oo?" patanong kong sagot, nanatiling nakatingin sa pangalan na nasa aking screen.Sino ba ang Trevor na 'to?"Oh! Bakit mo pinatay? Bakit mo pinatay?!" Monica asked dramatically nang walang pag-aalinlangan kong pinatay ang tawag."I don't even know him kaya bakit ko sasagutin?" tanong ko, akmang ibubulsa ko na ang aking cellphone ngunit muli itong nag-ring at pangalan muli ng lalaki ang nasa screen.Nagulat naman ako nang bigla
"Anak, are you okay?"Napatingin ako kay Mommy na ngayon ay nakaupo na sa aking tabi. Narito na kami sa loob ng eroplano pauwi ng Pilipinas at hinihintay na lamang ang iba pang mga passengers bago mag take off."Y-Yes, Mommy..." sagot ko bago tipid na ngumiti sa kaniya. Nginitian niya rin ako bago hinaplos ang aking buhok at hinalikan ang aking noo.Bumalik din ang atensyon niya sa harapan habang hawak ang aking kaliwang kamay. Malalim akong bumuntong-hininga at mabilis na nawala ang ngiti sa aking labi nang muling mapadpad ang aking paningin sa litratong hawak ko sa aking kabilang kamay."Leandro Mleiondres... He's the leader of Serpient. The man behind the mask of snake..." Naramdaman ko ang pagtaas ng aking balahibo mula sa aking batok hanggang pababa nang tila marinig ko muli sa aking isipan ang sinabi ni Damon sa akin kanina lamang. Napalunok ako nang mariin nang m
"It's been a while, Leanne..." sambit ni Damon habang nakaupo sa aking harapan. Matapos ng pagkasalubong namin kanina ay pinauna ko na si Monica pumunta kay Mommy. Hindi ako makapaniwala na makikita ko si Damon dito sa Paris. Kaagad na pumasok sa isipan ko ang mga katanungan noong magtama ang aming mga mata kaya naman hindi ko na sinayang ang oras at hiningi ang oras niya para kausapin siya. Hinawakan ko ang aking kamay at itinago ito sa ilalim ng mesa. Hindi ko mapigilang manginig ito dahil kinakabahan ko gayong kaharap ko si Damon. Pakiramdam ko ay marami na ang nagbago sa kaniya kaya naman hindi ko siya maaaring pakitunguhan gaya ng pakikitungo ko sa kaniya noon bilang isang malapit na kaibigan. "R-Really? I don't think so..." Napakamot ako sa aking batok at hilaw na ngumiti. Talaga bang matagal na simula noong huling kita namin?
"Leanne..." Kasabay ng malakas na pagputok ng baril ay siyang malakas din na pagsabog na aking narinig sa hindi kalayuan. "Leanne..." Sigurado ako... Sigurado akong nanggaling ito sa luma at abandonadong gusali. "Leanne..." Si Jax... Si Leo... Ang Black Panther... Ang mga kaibigan ko... Ano na ang mga nangyari sa kanila? Napakalakas ng pagsabog na sigurado ako na buong buildng ang nasakop ng pagsabog. Nadamay ba sila? Maayos ba ang lagay nila? Ano na ang- "Leanne!" Mabilis akong napabangon habang hinahabol ang aking bawat paghinga. Para akong umahon sa napakalalim na dagat. Sa dagat na iyon ay napakadilim, nakakatakot at walang hangin akong masagap at sa napakatagal kong nasa ilalim ng dagat ay tila ngayon lamang ako nakaahon.&nb
"Masaya bang pagtaksilan ang isang kaibigan... Dacey?" Naramdaman ko ang pagtulo ng aking luha sa aking pisnge nang itanong ko iyon. Nanatili akong nakatitig sa kaniya habang siya ay nakatakip pa rin sa kaniyang mukha. Unti-unti ay mabagal niyang tinanggal ang kaniyang kamay sa kaniyang mukha at doon ay tuluyan kong nakita ang mukha sa likod ng maskara. Malamig niya akong tiningnan, ibang-iba sa kung paano niya ako tingnan sa tuwing kasama namin ang aming mga kaibigan. "So it's really you..." I whispered. Tila may kung anong lumubog sa aking loob. Hindi ko maipaliwanag ang bigat at sakit na nararamdaman ngayong nakatingin ako kay Dacey. Sa itsura niya ngayon ay tila ibang tao siya.... Tila hindi siya ang kinilala kong kaibigan. "It's your fault why I became like this..." mariin niyang sambit, puno ng galit sa kaniyang boses.
Leanne's Point Of View Nangunot ang noo ko nang maramdaman kong may gumagapang sa paanan ko. Dahan-dahan kong idinilat ang mata ko at saktong dumapo ito sa paanan ko. Gano'n na lamang ang gulat ko nang makita ang isang malaking gagamba rito. Napasigaw ako ngunit ni hindi man lang iyon narinig dahil sa malaking tape na nakatakip sa aking bibig. Nagsimulang magtambol ang dibdib ko nang tingnan ko ang paligid. Madilim at tanging ilaw lamang sa labas na nanggagaling sa basag na bintana ang nagsisilbing liwanag sa kuwarto na ito. Makalat at napakaraming nagkalat na basag na bote at mga parte ng bintana. Pati ang mga daga, ipis at gagamba ay kulang nalang gawin itong tahanan nila dahil sa rami nila. Na... Nasa'n ako? "Gising ka na." Mabilis akong napalingon sa isang pigura ng babae sa dilim na ngayon ay unti-unting lumalabas sa dilim at naglalakad papalapit sa aki