Chapter Eight: Daddy

"I can't believe you! Tinulungan mo talaga si nerd?!" iritado pa ring tanong ni Rachel habang naglalakad na kami palabas ng gate. 

Kanina pa siya ganiyan, tanong ng tanong at kanina pa rin ako iritang irita na sa boses niya na tinalo pa ang chipmunks!

"Can you just shut up?! Sumasakit na ulo ko sa'yo," inis na sabi ko rito. Napairap siya.

"I'm just asking, okay? I just can't believe! Parang kahapon lang pinahiya mo pa 'yan sa flag pole ceremony tapos ngayon tinulungan mo nam–"

"What did you say?" 

Maging sila ay natigil sa paglalakad nang huminto ako at kunot-noo nang nakatingin kay Rachel.

"Pinahiya ko siya kahapon?" tanong ko ulit.

"Don't tell me, girl, hindi mo naaalala? Ano 'yan? Amnesia?" taas kilay at tila nagbibiro na tanong ni Jiwel.

"Well, hindi lang naman ikaw kasi kasama mo kami ofcourse... but! Ikaw ang nanguna!" sagot ni Rachel. 

"Bakit parang gulat na gulat ka ata?" nagtataka nang tanong ni Kishen. 

Hindi agad ako nakasagot. Hindi na dapat ako nagulat dahil kilala ko naman ang sarili ko noon pero kahit na gano'n ay hindi ko pa rin maiwasan.

Really, Leanne? Ganito ka kasama noon na ultimo normal student ipinapahiya mo? At sa flag pole ceremony pa talaga, huh?!

Parang gusto kong maghanap ng kutsilyo at saksakin ang sarili ko. Nahihiya at nagagalit na naman sa sarili. Ganito ako kasama noon kaya bakit pa ako nagtaka kung bakit gano'n nalang kamalas ang kinahinatnan ko sa hinaharap?!

"Leanne?" Si Ravah nang hindi ako nakasagot.

Unti-unti ay hilaw akong tumawa. 

"O-Ofcourse! Naaalala ko! A-Akala ko lang nung nakaraan ko ginawa 'yon hindi kahapon," palusot ko. 

Bumuntong-hininga naman sila at tila nakahinga ng maluwag.

"Akala ko ibang Leanne na ang kasama namin ngayon." 

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Larra. 

"Pero syempre imposible 'yon! Hahaha tara na nga!" Parang bata na yumakap sa braso ko si Larra bago kami tuluyang umalis doon. 

Paano kung sabihin kong ibang Leanne nga ang kasama nila ngayon? Na hindi ako yung Leanne na kilala nila eleven years ago? Ako na 'to yung Leanne sa future na hindi maipaliwanag kung bakit bumalik bigla sa nakaraan? 

Bumuntong-hininga ako. 

Mag-isa na ako ngayon sa daan pauwi sa kung saan. Tahimik lang ako kanina bago kami naghiwa-hiwalay. Paminsan-minsan ay napupuna nila ang katahimikan ko kaya dinadahilan ko nalang na masakit ang ulo ko. 

Nagulat pa ako nang sabihin nila na dahil siguro 'yon sa alak na ininom namin kagabi nung uwian. Muntik ko na talagang i-untog ang sarili ko sa daan nang malaman 'yon. 

Alam ko naman na maaga nga akong nakatikim ng alak pero hindi ako makapaniwala na sa ganitong edad pala 'yon! Really Leanne?! Really?! Ilang taon ka ba ngayon? Sixteen? Fifteen?!

Nanlaki ang mata ko matapos magbilang sa daliri.

What the hell?! Seriously?! Fourteen?! 

"Aaaarghh!!" inis kong sigaw habang sabunot ang sarili at nagpapa-padyak sa daan. 

Grabe Leanne! Ikaw na! The best kang bruhilda ka sarap mong sakalin! 

Sa huli ay ikinalma ko nalang ang sarili ko at busangot na nagpatuloy sa paglalakad. Nang huminto ay napatingin ako sa bahay na nasa harapan ko. Napalunok ako nang maalala ang pamilyar na bahay. 

Noong una ay hindi ko talaga alam kung saan ako uuwi pero dahil parang may sariling buhay ang paa ko ay dito ako dinala nito. 

Ang pamilyar na bahay ay malayong malayo sa tagpi-tagping yero na bahay namin ni Mommy sa Manila. Naalala kong bago nga pala kami tuluyang naghirap, bago nga pala kami napunta sa Manila ay narito kami sa Caloocan. May maganda at malaking bahay. Isa sa pinakakilala at pinakamayamang pamilya sa lungsod. 

Hindi ako makapaniwala na narito ulit ako ngayon. Nakangiti akong napabuga sa hangin bago tiningala ang nagkukulay kahel na langit. 

"Ano? Nakonsensya Ka? Kaya bago ako tumawid sa kabilang buhay pinaranas Mo muna sa akin ang buhay ko noon?" nakangising pagka-usap ko sa Itaas. 

Bumuntong-hininga ako bago napagtanto kung gaano ako kasaya ngayon. 

"Pero pwede na rin. Galing Mo bumawi. Pwede na ako tumawid nito sa kabilang buhay," dagdag ko pa.

"Leanne! Kanina ka pa ba d'yan?" Napatingin naman ako sa sumigaw na magandang babaeng nakatayo sa pintuan ng bahay. 

Tuluyan na akong napanganga. Unti-unti ay natawa ako habang ang mga mata ay nagtutubig na naman sa hindi maipaliwanag na kasiyahan. 

"Or pwede namang huwag muna..." bulong ko bago mabilis na tumakbo papalapit kay Mommy na naghihintay sa akin sa pinto. 

"Oh!" gulat na aniya nang halos patalon akong yumakap sa kaniya.

"Mommy! I miss you! S-So much!" umiiyak na sambit ko na mas hinigpitan pa ang pagyakap sa kaniya na para bang kapag binitawan ko siya ay mawawala na siya na parang bula. 

"Huh? Anong meron sa'yo ngayon?" nagtataka ngunit natatawang tanong niya habang tinatapik tapik ang balikat ko. 

Hindi ko man gustong humiwalay ng yakap ay bumitaw ako ngunit kamay naman niya ang hinawakan ko. Namamangha ko siyang pinagmasdan. Para na naman akong maiiyak!

"M-Mommy... You're healthy! And pretty! So pretty!" Para na akong nasisiraan ng ulo habang tumatawa at umiiyak sa harapan ni Mommy kasabay ng pagkamangha na narito siya ngayon sa harap ko. Malusog at buhay na buhay! 

"Oh dear... I don't know what's happening to you pero halika na at pumasok, humahamog na sa labas." Natatawa niyang pinahid ang luha sa pisnge ko na ikinapikit ko. 

Pakiramdam ko tuloy ay mas lalo lang ako maiiyak ngayong nararamdaman ko ulit ang haplos niya. 

"Seriously, anak? What's happening to you? Can you just sit there and let me cook?" tanong ni Mommy nang matapos ko maglinis ng katawan ay dumeretso ako sa kaniya at yumakap. Simula no'n ay hindi ko na siya binitawan hanggang ngayon na magluluto na siya ng hapunan namin. 

"Ayaw," parang bata na sagot ko. 

She sighed. 

Hinayaan niya nalang ako at kahit hirap ay nagpatuloy sa pagluluto. Nakangiti ko namang pinanood kung paano siya magluto habang yakap yakap siya sa likuran. Nang magsawa ay sinandal ko nalang ang pisnge ko sa likod niya at nakangiting pinagmasdan ang magandang kusina. 

"Mommy," tawag ko rito.

"Hmm?" tugon nito, abala pa rin sa niluluto.

"Paano po kung... maghirap tayo sa hinaharap ng dahil sa akin? Sisisihin mo po ba ako? Magagalit ka po ba sa akin?" 

Natawa siya ng bahagya sa tanong ko.

"Bakit naman tayo maghihirap? Imposible iyon lalo na kung dahil sa'yo. You have a bright future, darling. Nakikinita ko nang magiging magaling at sikat kang model in the future!" masiglang sabi niya at ngayon palang ay natutuwa na sa nakikitang future sa akin.

Malungkot akong ngumiti dahil kabaligtaran sa inaasahan niya ang nangyari sa akin sa future. Naging isang palpak na waitress ako imbis na magaling at sikat na model. 

"And me as your mother. The great attorney of the country. Hinding hindi ko hahayaan na maghirap tayo dahil ni ultimo lamok ay hindi ko padadapuin sa balat mo," dagdag pa niya. 

Nakagat ko na ang labi ko at napapikit. Malalim akong bumuntong-hininga dahil sa hinaharap ay nawala niya ang pinaghirapan niyang trabaho at titulo nang dahil rin sa akin. 

"I'm sorry, Mommy..." I whispered. 

Naramdaman ko ang pagtigil ni Mommy sa niluluto. Hinawakan nito ang kamay ko na nakapalupot sa kaniya. Marahan niyang kinalas ito bago nag-aalalang hinarap ako.

Mabilis akong ngumiti para ipakitang ayos lang ako.

"Ano bang nangyari, anak? Sabihin mo, makikinig si Mommy," malambing na sambit niya. 

Saglit akong natahimik.

Mommy... ng dahil sa akin naghirap po tayo sa hinaharap. Hindi po ako naging model at naging hamak na waitress lang na palipat-lipat pa dahil laging nase-sesante. Maging ang pinagmamalaki niyong trabaho ay nawala niyo rin po ng dahil sa kagagawan ko.  

Mommy... namatay ka po ng wala ako sa tabi niyo. 

Mommy... nasagasaan po ako ng truck at namatay pagkatapos ay bigla nalang nagising na nandito na sa nakaraan.

Mommy... natatakot po ako na baka pagkatapos nito tuluyan na akong bumalik sa reyalidad. 

Mabilis akong ngumiti at niyakap siya. Lahat nang 'yon ay sa isipan ko lang nasabi. 

"Ayoko na pong umalis dito..." wala sa sariling sambit ko.

Hinagod niya ang likod ko. "Hindi naman tayo aalis dito." 

Mas lalo ko lang hinigpitan ang yakap dahil alam kong iba ang ibig kong sabihin. Nasisiguro kong pinagbigyan lang ako ng nasa Itaas bago ako tumawid sa kabilang buhay. Nasisiguro kong pagkatapos ng araw na 'to mawawala na ang lahat ng 'to. 

"Mommy, I love you." 

Bumuntong-hininga siya. Bahagya akong natawa dahil hindi siya sanay na ganito ako. 

"I love you too, anak. Sige na at maghain ka na." 

"Ayoko po. Pwedeng maghain habang nakayakap?" 

"Ano bang nangyayari sa'yo?" Natawa ako nang hampasin na ako nito. Hindi na natutuwa sa asal ko. 

"Ayoko nga pong humiwalay. Dito lang ako, yakap!" nakangusong sabi ko na mas hinigpitan pa lalo ang yakap. 

"Ano ba, Leanne? Para kang bumalik sa pagkabata, ah? Paano na tayo makaka-kain nito kung para kang lintang nakakapit sa akin?" naiinis na ngang sabi niya.

"Bata pa naman po talaga ako, ah?"

"Leanne!" 

"Fine! Eto na, eto na! Yakap lang naman, hmp." Pagmamaktol ko bago kumuha ng mga plato, sinimulang maghain. 

Saglit lang naman akong naghain pagkatapos ay umupo na sa hapag. Nakapangalumbaba na pinapanood matapos si Mommy. Nang may maalala ay napaayos ako ng upo.

"Mommy?" 

"Ano na naman, Leanne?" Natawa ako sa naging sagot nito. Para bang naiirita na siya sa akin. 

"May tanong lang naman po ako," malambing na sagot ko. 

Saglit niya akong sinulyapan bago bumalik sa niluluto. 

"Go ahead." 

Ngumuso ako. "Si Daddy po?" tanong ko na ikinatigil niya. 

"W-What do you mean?" 

"Si Daddy po, Mommy. Nasaan po?" 

Nagtataka niya akong nilingon pero ang mga mata ay tila nalulungkot at naaawa sa akin. 

"Ano oras po uuwi?" tanong ko pa. 

Sa pagkakaalala ko Taekwondo Master si Daddy. Kapag ganitong weekdays halos magkasunod lang kami umuwi sa bahay pwera nalang kung maraming tine-training. Hindi gaya kapag weekends halos buong araw siyang wala sa bahay. 

Ngayong nakauwi na ako. Nakapagtataka naman na wala pa siya dito. 

"Leanne..." marahang tawag sa akin ni Mommy bago naupo sa harap ko at hinawakan ang kamay ko. 

"Ang Daddy mo," mabagal na sambit niya habang nakangiti. Tila nananantya sa magiging reaksyon ko. "Nasa heaven na di'ba?" 

"Po?"

Natigilan ako. 

2011... Nasa taong 2011 ako. Nawala si Daddy sa taong... 2009. 

Napakurap-kurap ako at napaiwas ng tingin. Ibig bang sabihin wala na si Daddy sa taong 'to? Si Mommy lang? Bakit? 

Pinagbigyan Mo nalang ako bakit hindi pa yung araw na kasama namin si Daddy? 

Mapait akong ngumiti. 

"Oo nga po pala," ngiting sagot ko kay Mommy na tila ba normal at nakalimutan ko lang. 

Napabuntong-hininga siya bago bumalik ulit sa niluluto. 

Pinagsalikop ko ang kamay ko at tinitigan 'yon. 

Masiyado akong umasa sa pagkakataong binigay ng nasa Itaas. Pinagbigyan niya lang ako pero hindi lubusan. Gusto kong magreklamo pero hindi ko rin magawa dahil kahit papaano ay nagpapasalamat ako na narito ako ngayon, nakasama ang mga dating kaibigan maging ang Mommy ko pero... 

Sana naman nilubos lubos na di'ba? Kung pagbibigyan Mo nalang din ako bakit hindi yung araw na kumpleto pa kami? Bakit hindi yung araw na kasama namin si Daddy? Para sana naman bago man lang ako tumawid sa kabilang buhay naranasan ko pa ang kumpletong pamilya di'ba? Kasi miss ko na, eh! I miss Daddy so much kaya bakit wala siya? 

"Kain na," sabi ni Mommy matapos lagyan ng pagkain ang plato ko. 

Ngumiti lang ako at tahimik nang kumain. 

Gusto ko pa sanang maka-kwentuhan si Mommy pero sa sobrang lungkot ay hindi ko magawang dumaldal. Mukhang napansin rin naman niya ang pagkatamlay ko kaya naman pagkatapos kumain ay hinatid niya na ako agad sa kuwarto. Siya na rin ang naghugas ng mga pinagkainan kahit na alam ko namang ako ang naka toka sa gawaing 'yan noon pa man. 

"Miss na ang Daddy?" malambing na tanong niya matapos ako kumutan. 

Tipid akong ngumiti at tumango. 

Malungkot siyang ngumiti. 

"Ako rin. Miss ko na..." 

Alam ko Mommy... alam ko po. 

Dahil noong nagkasakit siya ay bukambibig niya na si Daddy. Na sa wakas daw ay malapit niya na ulit makasama si Daddy. Hindi ko maipaliwanag ang lungkot at takot na nararamdaman ko nung mga araw na 'yon. 

Hinila ko siya at niyakap na parang nangungulilang bata.