II

“OLIVER. What happened? Unang mission niyo kagabi pero hindi ka daw nakaabot. Hindi mo ba siniseryoso ang trabaho natin?”

Iyon agad ang bungad sa kanya ng ina nang magising siya kinaumagahan. Para bang hinintay lang talaga nito na dumilat siya para masermonan.

“I’m sorry, Ma. May emergency lang. I had to help someone. Iyon naman talaga ang totoong misyon natin, hindi ba? Ang tumulong sa mga inaapi kahit labas sa mga opisyal na misyon natin.”

Tiningnan siya nang masama ng ina pero hindi na ito nangulit sa dahilan niya. Napabuntong hininga na lang ito.

“Siguraduhin mong makakasama ka na mamaya. Paano ka magiging Leader ng henerasyon niyo kung palagi kang wala sa mga misyon? Bumangon ka na diyan at may pasok ka pa.”

Umalis na ng kwarto ang kanyang Mama. Siya naman ang napabuntong hininga. Bago pa nga lang siyang sasalang sa totoong misyon, iniisip na agad ng ina ang pagiging leader niya sa hinaharap. Lalo tuloy siyang napre-pressure.

“Maganda ba ang gising mo?” ani Kristoff nang makalabas siya ng kwarto. Nakangiti ito at halatang nang-aasar lang.

Alam ng pinsan kung gaano ka-dedicated ang kanyang ina sa trabaho nila. Kaya malamang, inasahan na nitong napagalitan siya.

“Saan ka nga ba galing kagabi? Akala ko ba on the way ka na no’ng tawagan kita?”

“May tinulungan lang ako,” maikli niyang sagot.

Ilang minuto lang naman siyang nahuli pero mahalaga ang bawat segundo sa kanilang misyon. Kaya naman mas pinili na lang ng mga kasama na maiwan siya kaysa pumalpak iyon nang dahil sa kanya.

Naalala niya ang nangyari kagabi. Nang makita niya ang mukha ng babae nang malapitan ito, sandali siyang nag-panic. Namukhaan kasi niya ito. Alam niyang nag-aaral sila sa iisang University. Maging ang lalaking may hawak dito ay mula rin doon. Kahit kasi hindi niya pinapansin ang mga taong nasa paligid, ino-obserbahan niya ang mga ito.

Huli na para itago niya ang pagmumukha. Kung namukhaan man siya ng mga ito, wala na siyang magagawa. Wala rin siyang balak ipaalam iyon sa kahit sino sa headquarters. Kung gagawin pa niya iyong big deal, baka mas magka-problema lang. Kapag umabot kasi iyon sa kanyang ina, baka kung ano pa ang gawin nito.

Napakunot ang noo niya nang makarating sa University. Nasa entrance pa lang kasi siya ay tanaw na niya ang babaeng tinulungan kagabi. At sa nakikita niya, sa kanya ito nakatingin. Inaabangan ba siya nito?

Nang nasa tapat na siya nito, napahinto siya nang humarang ito sa kanyang dinaraanan.

“Hi, Oliver!” Nakangiti nitong bati sa kanya.

Hindi niya akalain na may ganoon pala itong personality. Hindi man sila close, madalas na niya itong natatanaw. Madalas ay tahimik lang ito at mukhang hindi namamansin. Kaya naman nabigla talaga siya nang makita itong nakangiti sa kanya.

“Thank you nga pala sa pagtatanggol mo sa `kin kagabi. Tanggapin mo `to bilang pasasalamat ko.”

Hindi na siya nakapag-react nang ito na mismo ang humawak sa kamay niya at isinabit doon ang paper bag na dala nito.

“Thank you ulit.”

Napatingin siya sa dalang paper bag. Hello Kitty pa talaga ang design niyon. Lalo tuloy siyang nailang. Nakatingin kasi sa kanya ang maraming tao. Ganoon pa man, hindi niya mapagiling mapangiti habang tinitingnan si Serenity na tumatakbo papalayo.

HABANG tumatakbo siya palayo kay Oliver, nagulat si Serenity nang harangin siya ni Maricris.

“Nakita ko `yong ginawa mo. Korean pala ang type mo, ha. Kaya mo ba hindi pinapatulan si Jason kasi si Oliver ang crush mo? Kailan pa?”

“Wala `yon, nag-thank you lang ako.”

Iniwasan niya si Maricris pero sinundan lang din siya nito. Wala din naman talaga siyang takas dito dahil blockmates sila. At hindi talaga siya nito tinigilang kulitin hangga’t hindi siya nagsasalita. Kaya naman napilitan na lang siyang sabihin dito ang ginawa ni Jason.

“Really? Ang sama pala talaga ng lalaking `yon. Mabuti pala at nadaanan ka ni Oliver.”

“Oo nga, eh,” maikli niyang sagot.

Pero sa totoo lang, nagbigay siya ng regalo kay Oliver hindi lang para mag-thank you. Pagkatapos siya nitong ipagtanggol, hindi na ito nawala sa isipan niya. Para siya nitong ginayuma. Bigla siyang na-in love dito. Ibinigay talaga niya iyon dito para magpa-pansin. Syimpre hindi na niya iyon ibabahagi kay Maricris. Nakakahiya.

Mapapansin kaya ni Oliver ang iniwan niyang cellphone number dito?

PAGDATING pa lang ni Oliver sa classroom, si Kristoff agad ang napansin niya. Nauna siyang umalis ng headquarters pero dahil motor ang sinasakyan nito, nauna pa rin sa kanya ang pinsan.

Kahit nasa iisang bahay sila nakatira, walang may ibang alam no’n. Kahit nga pareho sila ng last name, itinatanggi rin nilang magkamag-anak sila. Dapat nga ay hindi sila masyadong nag-uusap. Pero dahil malapit na talaga sila mula pa man noong bata, hindi nila iyon napanindigan.

Natawa si Kristoff sa dala-dala niyang paper bag.

“Kailan ka pa nahilig sa pink at kay Hello Kitty?”

Hindi pa man siya nakakapagsalita, kinuha na nito iyon sa kamay niya at binuksan.

“Ano `to? Chocolates?” kinuha nito mula roon ang isang box ng mamahaling chocolate. Korteng puso pa ang box niyon. “Para kanino `to? May nililigawan ka ba?”

“Bigay lang sa `kin `yan.”

Muli itong natawa. “From an admirer? Amazing. Unang beses ata ito na may babaeng nagkalakas ng loob na bigyan ka ng regalo. Who is this brave woman?” muli itong sumilip sa paper bag. “Oh, there’s a card.”

Kukunin sana niya dito ang card pero mabilis nito iyong naiiwas at tahimik na binasa ang card. Nanlaki ang mga mata nito at napatingin sa kanya.

“Is this for real?” pabulong itong nagsalita. “Hindi ba’t ito ang pangalan ng crush mo?”

“Ibalik mo na nga lang `yan sa bag.”

“You’re not denying it so it must be her. Akala ko ba wala kang balak magkaroon ng girlfriend? So what’s the meaning of this? Why she’s thanking you for last night? Kaya ka ba hindi nakapunta dahil nakipag-date ka?”

“It’s not what you think it is but yeah, she’s the reason why I got late.”

Bago pa man niya tinulungan si Serenity Oh, kilala na niya ito. Hindi lang dahil sa magka-schoolmate sila kundi crush niya rin ang dalaga. Madalas niya itong nakikita sa canteen at ilang beses na rin siyang nakita ni Kristoff na ginagawa `yon. Kaya naman kahit wala siyang inaamin, ito na ang nag-assume na crush niya si Serenity. Ito nga rin ang nagtanong-tanong para malaman niya ang pangalan ng dalaga. Ganoon ka supportive sa kanya ang pinsan.

Pero sa kabila ng effort ni Kristoff, hindi siya nagsumikap na mas makilala pa si Serenity. Sa uri ng mundong meron siya, mailalagay lang niya sa kapahamakan ang buhay nito. Wala rin siyang magiging oras para kay Serenity. Kaya naman hanggang tingin na lang siya dito.

Isinumpa na rin niya na kahit kailan, hindi siya mag-aasawa. Lumaki siyang palipat-lipat ng bahay dahil laging nasa panganib ang buhay nila. Hindi rin niya na-enjoy ang kanyang kabataan. Wala siyang ibang ginawa kundi ang mag-insayo bilang paghahanda sa pagiging ganap niyang miyembro ng Merciless.

Kilala rin niya ang kanyang ina. Siguradong hindi nito matatanggap si Serenity o kahit sino man babae na hindi kabilang sa grupo nila. Iisipin lang nito na hadlang sa mga pangarap nito para sa kanya ang sino man na maging girlfriend niya. Kaya mas maigi na rin sigurong tumanda siyang mag-isa.

“Gusto mo ba `yang chocolate? If you want it, you can have it.”