III

“SABAY na tayo,” ani Maricris matapos ang last subject nila nang araw na `yon.

“Hindi na. Mauna ka na. Kailangan ko pang magpunta sa library.”

“Gano’n ba? O sige. Sigurado kang ayos lang sa`yo na mag-isa? Sa nangyari kahapon, baka balikan ka ni Jason.”

Kung sakali man na harapin nga siya si Jason, mas magkaka-problema lang siya kung kasama si Maricris.

“Huwag kang mag-alala. Kaya ko ang sarili ko. Saka pagkatapos ko dito, dadaan pa `ko sa restaurant. Magpapasa ako ng resignation letter kaya mauna ka na lang.”

“Naku, doon ka nga pala inabangan. Kung sa akin nangyari `yon, baka nag-resign din ako. Nakakatakot na talagang mag-isa ngayon. Kaya nga ba dapat magka-jowa na tayo. Para may tagahatid na tayo at tagasundo,” nakatawa nitong sabi.

Natawa na lang din siya. Muli niyang naalala ang ginawang pagtatanggol sa kanya ni Oliver. Kung ito man ang magiging boyfriend, siguradong magagawa nga nitong protektahan siya.

Medyo natagalan man dahil sa pag-uusap nila ni Maricris, mabuti na lang at hindi na ito nagpumilit na samahan siya. Patungo na siya sa library nang may biglang humila sa kanya sa loob ng isang classroom. Nagawa man niyang mapatumba ang may gawa no’n, naipasok pa rin siya sa kwarto.

Napatingin siya sa paligid nang makarinig ng palakpak. Naikuyom niya ang ang kamao nang makitang naroon si Jason kasama ang iba pang kalalakihan.

“Wow. Akalain mo `yon? Nakatiyamba ka at napatumba ang kasama ko. Sa bagay, lampa naman `yan. Kamusta ka na nga pala? Akala mo ba makakatakas ka na sa `kin dahil may nagligtas sa `yo kahapon? Hindi pa `ko tapos sa `yo, Serenity.”

Mas lalo lang siyang na-disappoint kay Jason. Mukhang wala na talaga itong pag-asa. Puro na lang kasamaan at paghihiganti ang nasa utak.

“Itigil mo na `to, Jason. Wala akong balak patulan ka.”

Natawa ito. “Ako pa ngayon ang ayaw mong patulan? Nakakatawa ka talaga. Pero pasensiya na. Kahit babae ka, wala akong pakialam. Kahit kailan, wala pang babaeng nagkalakas ng loob na ipahiya ako. Kaya dapat lang sa `yo ang gagawin ko.”

Inuubos talaga ng lalaking `to ang pasensiya niya. Sa bagay, matagal-tagal na rin naman niyang hindi nagagamit ang mga natutunan.

Binilang niya ang mga lalaking naroon sa silid. Panglima si Jason. Kahit ba mukhang malakas ang mga ito, lamang pa rin ang may tamang pamamaraan ng pakikipaglaban.

“Okay fine. Tingnan na lang natin kung sino sa ating dalawa ang masasaktan. Basta ba pagkatapos nito, huwag niyo na akong gulohin.”

Muling tumawa si Jason. “Iba ka talaga, Serenity. Sige nga, tingnan natin ang tapang mo.”

Nagsimula na siyang sugurin ng mga kasamahan nito. At gaya ng inaasahan niya, laki lang ng katawan ang panlaban ng mga ito.

Hammer strike, groin kick, heel palm strike, elbow strike, escape from bear hug attack, escape with hands trapped, and escape from side headlock. Iyon ang mga bagay na gusto ng ama na ma-master niya simula pagkabata. Mga paraan upang madepensahan niya ang kanyang sarili. At sa ilang taon ba naman niyang pag-iinsayo,madali na lang aa kanya ang pag-execute ng mga moves na iyon. Kaya naman ilang segundo lang, napatumba na niya ang mga kasama ni Jason.

Pinagpag niya ang mga kamay at ipinunas iyon sa kanyang damit. Tiningnan niya si Jason na noo’y nakatayo lang at mukhang natulala sa nangyari.

“Ano, itutuloy pa ba natin `to? May balak ka pa bang sugurin ako?”

Sa halip na sugurin siya, napaatras si Jason. “S-sino ka ba talaga?”

Hindi niya napigilang matawa sa itsura nito. Kanina lang ay ang tapang-tapang pa nito. Pero ngayon, daig pa ni Jason ang nakakita ng multo. “Sino ako? Nagka-amnesia ka na ba? Kilala mo `ko, Jason. Hindi pa naman ako nagbabago ng pangalan.”

“Hindi iyon ang tinutukoy ko. Paano mo natutunan ang mga `yan? Sigurado akong hindi lang basta tiyamba ang ginawa mo.”

Gusto sana niyang biruin si Jason na miyembro siya ng Merciless, iyong grupo na pumapatay ng mga kriminal. Kaso baka maniwala ito. Mapahamak pa siya. Kahit ba masasama lang ang pinapatay ng Merciless, sa batas, krimen pa rin ang ginagawa ng mga ito.

“Ah, `yon ba? Sorry, pero hindi ko pwedeng sabihin sa iyo. Pero kapag hindi mo pa `ko tinigilan, higit pa dito ang matitikman niyo,” aniya at lumabas na siya ng classroom.

Sa halip na sa library, nagmadali na siyang umalis ng University. Kahit ba kabado, hindi niya maiwasang matuwa at bumilib sa sarili. May maitutulong din pala talaga sa kanila ang itinuro ng Papa nila sa loob ng ilang taon. Sana lang talaga tigilan na siya nila Jason.

“Mabuti at maaga kang umuwi ngayon. Nag-resign ka na ba?” Tanong kay Serenity ng ina nang makarating siya ng bahay.

“Opo, Ma.”

“Mabuti. Hindi mo naman kailangang gawin `yon. Magkakapera ka nga pero mapapahamak ka naman. Kaya ka naman namin buhayin ng Papa mo.”

Nasermonan na siya kagabi pero inaasahan na rin naman niya na may kasunod `yon. Pero hindi naman siya galit. Alam naman kasi niya na kapakanan lang niya ang inaalala ng magulang.

Gusto lang talaga kasi niyang makaipon para sa birthday ng nakababata niyang kapatid. Hindi nga sana siya magre-resign pero pati Papa niya napagalitan na rin siya. Baka kapag nagmatigas pa siya, mas lalo lang itong maghigpit sa kanya.

Nahiga siya sa kama at napatingin sa wall clock. T-TH-S ang schedule ng training niya kasama ang ama mula pa man noong bata siya. M-W-F naman para sa kapatid niyang si Dean. Martes nang araw na `yon pero alas sais na wala pa ang Papa niya. Ibig sabihin, libre siya para sa gabing `yon.

Honestly, hindi pa rin niya alam kung bakit ganoon na lang ka-dedicated ang Papa nila pagdating sa pagtuturo sa kanila ng mga self defense at martial arts moves. Sa tuwing tinatanong kasi niya ito, sinasabi lang nito na malalaman din niya iyon sa tamang panahon.

Pero eighteen na siya at hindi pa rin niya alam ang dahilan. Siguro nga gusto lang talaga nitong matuto silang protektahan ang sarili. Malamang iyon din ang natututunan nito sa security agency kung saan ito pumapasok.

Tiningnan niya ang kanyang cellphone. Napasimangot siya nang wala pa rin natatanggap na message man lang mula kay Oliver. Mukhang wala yatang effect ang ganda niya dito. Hindi siguro siya type.

Nag-effort siya para mapansin nito. Pero kung ayaw ni Oliver sa kanya, hindi niya ipagpipilitan ang sarili. May pride din naman siya. Minsan lang siya ma-fall pero hindi ibig sabihin na doon na lang din niya itutuon ang atensiyon.

Huminga siya nang malalim. “Fine. Time to move on.”