Chapter Two: First Encounter

  KINABUKASAN,, tanghali na ng magising si Davidson. Hindi siya nakatulog sa kakaisip ng napag-usapan nila ng ninong Salvador niya at ang kagustuhan nitong pakasalan niya ang anak nito.

   ‘What was her name, again? Akira?’ 

  Nakatitig si Davidson sa salamin ng banyo niya. Naalala niya ang sinabi ng ninong niya na hindi pa siya nagkaka-girlfriend. 

  Well, bakit nga ba kailangan pa ng girlfriend ang isang Davidson Montevella? Nasa kanya na ang lahat. 

   Masaya na siya bilang CEO of Montevella Corp. Ang Montevella lang naman ang pinakamalaking Business Industry sa bansa. Ang Montevella Corp. din ang nagmamay-ari ng mga expensive cars na binebenta ng billion sa loob at labas ng bansa- Ang Neon Sports Cars.

   Napabuga na lang sa hangin ang binata. Sa kabila pala ng karangyaan niya sa buhay ay malungkot pa din siya. Ten years ago ng bawian ng buhay ang Daddy niya sa sakit nitong lung cancer. Naiwan siyang mag-isa na dala-dala ang responsibilidad bilang isang Montevella. 

   Never siyang lumapit sa kanyang ina nang mamatay ang Daddy niya. Katwiran niya ay aanhin niya ang nanay niya kung iniwan lang naman siya nito noong limang taong gulang pa lamang siya. 

   Kaya sobrang lungkot ni Davidson nang iwanan din siya ng Daddy niya. Buti na lamang at nandyan ang ninong Salvador niya para gabayan siya. May mga ibang tao pa namang hindi siya pinabayaan, pero syempre iba pa din ang aruga ng isang ama.

  Bahagyang napangiwi si Davidson nang maalala nanaman ang ninong niya. Naghilamos na lang siya para maalis sa isipan niya ang sinabi nito. 

   Pagkababa niya galing kuwarto ay agad na sumalubong sa kanya ang limang naka-unipormeng mga katulong kasama ang yaya niya.

   “Good morning, sir,” sabay-sabay na bati ng mga kasambahay sa  kanya.

   “Dave, kumain ka muna bago ka magtrabaho. Hindi ka daw masyadong kumakain sabi ni Sandra,” ani Yaya Lucing. Ang yayang tinuring na niyang ina dahil ito ang nag-alaga sa kaniya mula ng iwan siya ng kanyang ina.

   “Kakain ako sa office, ‘ya. Don’t worry,” saglit na sinulyapan ni Davidson ang crystal glass table. As usual, isang plato lamang ang nakalagay sa pinaka dulo no’n at nakalaan para lamang sa kanya. Binalewala na lamang ni Davidson ang bahagyang lungkot na naramdaman. 

   Nang makaalis ng bahay, sakay ng LEXUS dumiretso siya sa Montevella Hotel na pagmamay-ari din ng angkan ng mga Montevella. 

   Pagkababa ng kotse agad siyang sinalubong ng mga staff ng hotel. Nakahilera pa ang mga ito para bumati sa kanya. Sakto din namang nasa lobby ang Auntie Jasmin niya, ang CEO ng hotel at agad na sinalubong siya nito pagka-kita sa kanya.

   Yumakap ito sa kanya at nagbeso. 

  “What are you doing here, hijo? Kumain ka na ba?” 

  Natawa siya sa tanong ng Auntie niya. Since pagkabata niya ay ito na ang bungad-tanong sa kanya ng Auntie. 

   “Hindi pa Auntie. Shall we?,” tanong niya at inangkla ang braso ng fifty-years old niyang tyahin.

   “Okay, let’s go,” nakangiti naman itong tinanggap ang braso niya. 

   Naglalakad sila sa lobby ng hotel papunta sa cafeteria nang may isang babaeng bigla nalang bumangga kay Davidson. 

  Natumba ito at sumabog ang folder na dala nito sa sahig dahilan ng pagkalat ng mga papel sa loob niyon.

  Agad dinaluhan ni Davidson ang babae. “Are you okay?”

  Tiningala siya nito at inayos ang salamin sa mata na suot. “S-sorry po. Hindi ko po kayo masyadong nakita” 

   “Yeah. Obviously,” malamig na sambit niya na ikinayuko ng babae.

   “Keirah Gustavo? Are you an applicant?” 

   Sabay silang napatingin sa auntie niya at hawak na pala nito ang isang kopya ng resume.

   “O-opo. Aplikante po ako,” nakayukong sabi ng babae at inisa-isang pulutin ang nagkalat na papel. 

   “Oh I see,” nang may nakitang staff sa paligid ay agad itong kinausap ng Auntie niya. “Please tell Ms. Ann, na may applicant dito sa lobby. Tell her to prepare an interview immediately, okay,” utos nito.

  “Yes ma’am,” agad namang tumalima ang staff na inutusan. 

  “Just wait here hija, okay” 

  Napapangiti na lamang si Davidson sa kinikilos ng auntie niya. Muli niyang sinulyapan ang babae. Mula sa suot nitong kupas na puting dress ay isang wrist watch lang ang accessories ng babae. Hindi din nakaligtas sa paningin niya ang medyo buhaghag nitong buhok na tila kinulang sa conditioner. 

  Nagkibit-balikat na lang si Davidson, at niyaya na ang tiyahin. Mula sa reflection ng mga salamin ng lobby ay natatanaw pa din niya ang babae.

   ‘If she’s not an applicant, I’ll definitely think na nag so-solicit siya’ sa isip ni Davidson.

Hindi niya na lamang pinansin ang pumasok sa isipan sa halip ay sinabayan niya na lang ang lakad ng tiyahin.

  Mula pa din sa repleksyon ng mga salamin, nakita niya pa ang babaeng sinundo ng Secretary ng Auntie niya. Hindi niya mapigilang sundan ng tingin ang papalayong babae.

   ‘Why did she look so familiar?’