Mr. Fortalejo ?Natulala si Amelia sa narinig. Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata at nakita ang isang wheelchair sa kanyang harapan, at ang lalaking may seryosong ekspresyon na nakaupo dito.Sa isang iglap, nanlaki ang kanyang mga mata."Cormac?" tanong niya na puno ng hindi makapaniwala, na parang nasa panaginip lamang siya.Tinitigan ni Cormac si Amelia. Nakita niyang lasing ito, namumula ang maliit nitong mukha, ang mga mata’y tila malalambot, at ang suot nitong manipis na suit ay humuhubog sa kanyang maselang pigura na nagdadagdag ng kakaibang alindog.Ngunit ang alindog na ito ang mas lalong nagpagalit sa kanya.Ganito ba siya palagi? Ito ba ang dahilan kung bakit siya pinagnanasaan ng mga lalaki?Humigpit ang ekspresyon sa gwapong mukha ni Cormac, at hindi niya pinansin si Amelia. Sa halip, nakatuon ang malamig niyang tingin kay Editor-in-Chief Enrique.Si Editor-in-Chief Enrique, na kanina’y handang sampalin si Amelia, ay hindi inasahang dumating si Cormac. Hinawakan
Bahagyang natigilan si Amelia, tumagilid siya at sa liwanag ng poste ng ilaw na sumisilip sa bintana ng kotse, napansin niyang tila malamig ang mukha ni Cormac. Iba ito sa karaniwang kawalang-pakialam niya; parang may ikinainis ito.Bahagyang luminaw ang isip ni Amelia mula sa kalasingan, kaya't nagtanong siya nang maingat, "Cormac, galit ka ba?"Habang iniisip niya, asawa nga naman niya ito. Sino ba ang hindi magagalit kung makikita ang asawa niyang pinapatos ng iba, hindi ba?"Ano sa tingin mo?" malamig na tugon ni Cormac, at biglang bumaba ang temperatura sa loob ng sasakyan."Pasensya na?" mahina niyang sagot."Pasensya na lang?" bahagyang tinaas ni Cormac ang kilay.Natigilan si Amelia, tinitigan si Cormac, at biglang naisip ang nangyari."Hindi iyon ang iniisip mo, promise!" nagmadali si Amelia. "Akala ko kasi ordinaryong dinner lang iyon. Hindi ko inakala na gano’n si Editor-in-Chief Enrique."Biglang kinabahan si Amelia na baka isipin ni Cormac na kagaya siya ng iniisip ni Jer
Maluwag talaga ang shirt ni Cormac sa katawan ni Amelia. Kahit na nakabotones ang lahat, lantad pa rin ang kanyang payat na collarbone. Nang bumangon siya mula sa kama, kitang-kita ang mahahaba niyang mga binti, na parang nang-aakit sa bawat galaw.Hindi maiwasan ni Cormac na ilihis ang tingin.Kahit ipinagmamalaki niya ang kanyang mahusay na self-control, naramdaman niyang uminit ang pakiramdam niya kaya’t agad siyang uminom ng malamig na tubig para kumalma. Hindi napansin ni Amelia ang kakaibang kilos ni Cormac at tahimik lang itong umupo para kumain.“Babalik na tayo mamayang hapon,” sabi ni Cormac habang kumakain. “Sasama ka ba sa akin?”Naalala ni Amelia ang nangyari sa dinner kagabi, kaya’t agad siyang tumango. “Sasama ako.”Sa pagkakataong ito, hindi na siya magdadalawang-isip. Kahit na kailangan niya ang trabahong ito, hindi niya kayang tiisin ang ginagawa ni Jerome.“Okay.”Biglang naalala ni Amelia ang isang bagay. “Ah, bakit ka nga pala nandito sa France?”Halos di halata a
Pagbalik sa Pilipinas, nag-aalala si Amelia na baka ang kanilang pamamaalam sa France ay nagdulot ng kahihiyan kay Jerome. Ngunit sa hindi inaasahan, sa pagkakataong ito ay hindi siya pinag-initan ng lalaki.***Dumating agad ang weekend.Maaga pa lang ng umaga, isinuot na ni Amelia ang burgundy na damit na inihanda ni Cormac para sa kanya, may kaakibat na kwintas na may mga brilyante, at pares ng sapatos na may laso. Dahan-dahan siyang bumaba ng hagdan.Naghihintay na si Cormac sa ibaba. Nang marinig ang mga yabag, tumingin siya pataas nang kaswal, ngunit nang makita si Amelia pababa ng hagdan, napahinto siya saglit sa gulat.Alam niya namang maganda si Amelia, ngunit dati’y hindi ito masyadong nag-aayos ng sarili, minsan pa nga’y parang sinasadya nitong itago ang kanyang kagandahan. Kaya ang ganda nito ay parang lihim at walang pag-iimbot.Ngunit sa oras na ito, suot ang eleganteng damit na pinili niya para sa kanya at may magaan na makeup, tila naging makinang na brilyante si Ameli
"Hindi, seryoso, hindi talaga maganda ang pakiramdam ko," sabi ni Amelia nang may halatang kaba habang paatras siyang umatras nang di niya namamalayan. "Lolo, pasensya na po, bigla po akong nahilo at parang masusuka. Mauna na po ako, babalik na lang po ako sa ibang araw para personal na humingi ng paumanhin."Pagkatapos sabihin iyon, hindi na siya tumingin kay Cormac o kay Cornel. Agad siyang lumabas ng kwarto, halos tumatakbo pa sa pagmamadali.Pagkaalis ni Amelia, napailing si Cornel at napangiti nang malamig. "Pumili ka ng ganitong babae na wala man lang kaalam-alam sa tamang asal?"Lumingon si Cormac kay Cornel, ang kanyang mga mata ay malamig. "Kung hindi dahil sa pangungulit ninyo, hindi ko siya hahanapin.""Ikaw talaga!" galit na sagot ni Cornel, kitang-kita sa mukha nito ang pagkadismaya. Matagal na niyang gustong alagaan ang kanyang bunsong apo, ngunit mula nang magkaroon ng aksidente sampung taon na ang nakakaraan, naging mailap ito at mahirap basahin ang ugali. Kahit siya n
Ang sinabi ni Cormac ay biglang nagpatahimik kay Amelia. Nakalimutan niyang isipin ang tungkol sa mga paa ni Cormac at sa halip ay napasigaw siya sa kaba, "Ano ang balak mong gawin—"Ngunit bago pa niya matapos ang tanong, bigla na lang napunit ang kanyang kulay burgundy na damit!Mabilis na pinigilan ni Cormac si Amelia, at ang kanyang malakas na katawan ay dumikit sa kanya. Ang amoy ng pagiging isang ganap na lalaki ay bumalot sa kanya nang buo."Cormac, anong ginagawa mo—"Gustong sumigaw ni Amelia, ngunit bago pa niya masabi ang mga susunod na salita, tinakpan ng mga labi ni Cormac ang kanya.Ang halik na iyon ay puno ng pagmamatigas at tila may halong parusa, kaya wala nang espasyo para kay Amelia na makaligtas. Unti-unti siyang nadadala sa sitwasyon."’Wag, tama na…"Ang nararamdaman niyang ito ay nagbalik ng alaala ng nangyari dalawang taon na ang nakalilipas. Bigla siyang nanginig sa takot, at ang mga luha niya ay sunod-sunod na tumulo.Napansin ni Cormac ang panginginig ni Am
"Huwag na," malamig na boses ni Jerome ang narinig mula sa likuran, halos wala itong emosyon.Nanigas ang katawan ni Amelia. Hindi siya lumingon at nagsalita ng malamig, "Ano bang kailangan mo, Editor-in-Chief?""Wala ka bang gustong ipaliwanag sa akin?" Lumakas ang boses ni Jerome, halatang papalapit habang nagsasalita."Ipaliwanag? Ano naman ang ipapaliwanag ko?""Marami," sagot ni Jerome. "Katulad ng, bakit hindi ka man lang nagpaalam sa France? At isa pa, ano ang relasyon niyo ng uncle ko?"Hindi napigilan ni Amelia ang panginginig ng kanyang katawan. Nang humarap siya, nakita niya ang malamig na ekspresyon sa mukha ni Jerome."Paano—paano mo nalaman—" nanginginig ang boses ni Amelia.Alam na kaya ni Jerome ang tungkol sa kasal nila ni Cormac? Sinabi kaya ni Cormac? Bigla siyang nakaramdam ng kaba.Bagaman simple at malinis ang kasal nila ni Cormac, hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ito kay Jerome.Lalo pa't si Cormac ay tiyuhin nito... at si Jerome ang una niyang minahal."
Ang straight slim suit ay nagpakita ng mahaba at matikas na tindig ni Cormac, kahit nasa wheelchair siya. Gayunpaman, may taglay siyang aura na agad mapapansin."Congratulations, Mr. Fortalejo," bati ng blonde at blue-eyed na host na nag-aabot ng crystal trophy na may halatang excitement sa mukha."Thank you," sagot ni Cormac, tinanggap ang tropeo at nagsalita nang mahinahon sa standard American accent, "I am honored to receive this award."Habang hawak ni Cormac ang tropeo, napansin ng host ang singsing sa kanyang daliri. Bigla itong nagsabi, "My God, Mr. Fortalejo, is this a wedding ring?"Biglang nag-close-up ang camera sa kamay ni Cormac, at ang simpleng diamond ring na binili ni Amelia ang lumabas sa screen.Tumalon ang puso ni Amelia nang makita iyon. Agad niyang itinago ang kamay kung saan naroon ang parehong singsing.Sa screen, excited pa rin ang host. "Mr. Fortalejo, so it’s true, you’re married! Hindi ko alam kung ilang babae ang malulungkot dahil dito. Pero, Mr. Fortalejo,
Hindi inaasahan ni Amelia na bigla itong itatanong ni Cormac. Sagoit siyang natigilan bago muling nagsalita. "Hindi naman ako masyadong nag-iisip noon. Gusto ko lang pigilan yung lalaki. Hindi ko akalain na baliw na baliw siya na aatakehin niya ako." Naningkit ang mga mata ni Cormac, ngunit hindi pa rin siya umimik. "Gayunpaman, sa pagkakataong ito, mainam din ang pagliligtas kay Jerome." Tila biglang may naisip si Amelia, at kumislap ang kanyang mga mata. "At least sa ganitong paraan, hindi ko nararamdaman na may utang ako sa kanya." Pagkatapos ay itinuon ni Cormac ang kanyang mga mata kay Amelia, "May utang sa kanya?" "Oo." Tumango si Cormac, "Noong nag-aaral ako, talagang mahigpit ang tuition. Nag-a-apply ako para sa mga scholarship at nagtatrabaho ng part-time, at lihim na tinulungan ako ni Jerome." Siya ay pinalaki ng kanyang tiyahin na si Vilma mag-isa. Noon pa man ay mahina ang kalusugan nito, lalo na noong siya ay nasa kolehiyo, hindi nito nat
"Iniisip ko lang kung hindi ka masaya." Sinabi ni Amelia ang totoo. "Anong hindi ako masaya?" Nag-alinlangan si Amelia, "Hindi ka masaya na nasaktan ako dahil kay Jerome." Nang sabihin ito ni Amelia, hindi niya mapigilan ang kanyang boses. Mahina ang boses niya, parang balahibo na humahaplos sa puso ni Cormac. Tumingin si Cormac sa kanya, at ang orihinal niyang madilim na mga mata ay bahagyang lumambot, "Well, galit talaga ako." Hindi inaasahan ni Amelia na ganoon kadirekta si Cormac sa kanyang paninindigan. Natigilan siya saglit, itinaas ang kanyang ulo, at sinalubong ang madilim na mga mata ni Cormac. Nakatingin sa nagulat at natulala na tingin ng maliit na babae sa kanyang harapan, bahagyang itinaas ni Cormac ang kanyang kilay, "Bakit, hindi mo ako tinatanong kung bakit ka nagagalit?" "Umh... malamang alam ko kung bakit ka nagagalit." Dahan-dahang sabi ni Amelia. Biglang tumaas ang kilay ni Cormac, "Kung gayon, sabihin mo sa
Pagkatapos ng ilang sandali ng katahimikan, bahagyang ibinuka ni Cormac ang kanyang manipis na labi. Akala ni Amelia ay tatanungin siya muli. Siya ay labis na kinakabahan na hindi niya alam kung paano sasagot, ngunit ayaw niyang marinig itong bumulong: "Magpahinga ka nang mabuti. Hihilingin ko kay Nanay Maris na maglaga ng sopas ng manok para sa iyo." Natigilan si Amelia at tumingala kay Cormac. Nagtataka siya kung bakit bigla itong huminto sa pagtatanong sa kanya, ngunit hindi niya inaasahan na tinakpan ng malaking kamay ni Cormac ang kanyang mga mata. "Matulog ka na. Kung mayroon ka, sabihin mo sa akin kapag nagising ka na." Napakababa ng boses ni Cormac, na para bang ang pinakamagandang boses ay tumawid sa kanyang pandinig. Si Amelia ay umiinom ng mga pangpawala ng sakit noon, at ngayon ay medyo inaantok na siya, kaya tumango siya at pumikit ng masunurin. Para sa ilang kadahilanan, tila sa tuwing kasama niya si Cormac, palagi siyang nakatulog nang n
Biglang naging tense ang atmosphere sa ward. "Jerome?" Nang makita ni Cormac si Jerome, bahagyang itinaas niya ang kanyang kilay at nagtanong sa hindi inaasahang tono, "Bakit ka nandito?" Malinaw na hindi maitago ni Jerome ang kanyang emosyon tulad ni Cormac. Nang makita ang ekspresyon ni Cormac sa oras na ito, hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting kakaiba, ngunit sumagot pa rin: "May mga lalaki ang umatake sa akin sa opisina ng magazine. Si Amelia ay nasugatan upang protektahan ako, kaya ipinadala ko siya sa ospital." Bumilis ang tibok ng puso ni Amelia. Sinadya ba ito ni Jerome? Bakit pa nito sinabi ang mga bagay na iyon? Hindi ba siya natakot na hindi maintindihan ni Cormac? Kinakabahang tumingin si Amelia kay Cormac, sinusubukang tingnan ang kanyang reaksyon, ngunit ang mga itim na mata ni Cormac ay parang isang napakalamig na lawa, at hindi niya ito makita. Amelia. Para protektahan ako. Bahagyang naging mabigat ang paghing
Nakita rin ng mga tao mula sa ibang magazine na nasa paligid niya ang lalaki na nakakalat habang sumisigaw. Halatang si Jerome ang target ng lalaki. Nang humiwalay ang mga tao, agad niyang binilisan ang kanyang lakad at dumiretso patungo kay Jerome sa gitna, sumisigaw sa hindi gaanong karaniwang salita: "Jerome! Walanghiya kang tarantado ka! Dahil sa'yo wala akong suweldo! Gusto kong mamatay kasama ka!" Si Jerome ay namumuhay ng marangyang buhay mula pa noong bata pa siya. Kahit na siya ay nagpanggap na isang mahirap na bata, siya ay nagpapanggap lamang bilang isang ordinaryong estudyante. Kaya naman, hindi pa siya nakakita ng ganoong eksena. Siya ay ganap na tulala sa oras na ito at walang oras upang mag-react. Nakikita lamang niya ang matalim na punyal na tumutusok sa kanya! Sa kabilang panig, si Amelia, habang sumisigaw, halos hindi nag-iisip, ay sumugod patungo sa lalaki nang napakabilis. Hindi sila magkalayo, at mabilis siyang naabutan ni Amelia. Wal
"Salamat." Mahinang sinabi ni Amelia, nakatingala sa mga bisig ni Cormac, habang kumikinang ang kanyang mga mata, "Mag-o-overtime ako." Naramdaman niya ang malambot na katawan sa kanyang mga bisig, ang mga sulok ng bibig ni Cormac ay hindi maiwasang bahagyang umangat, "Okay, hihintayin kita sa bahay." Tumango si Amelia at lumabas ng sasakyan. Pagkababa ng sasakyan, hindi na siya nagmamadaling bumalik, ngunit nakatayo lang doon, pinapanood ang pag-alis ng sasakyan ni Cormac. Ang temperatura ng lunch box sa kanyang mga bisig ay dumaan sa kanyang damit, napakainit. Parang... Ang yakap ni Cormac ngayon lang. Sa pag-iisip muli sa naganap na yakap kanina, tila ang masarap na amoy ni Cormac ay nananatili pa rin sa kanyang katawan, at hindi napigilan ni Amelia na bahagyang mamula. Okay, okay, sapat na ang pagkahumaling dito. Tinapik ni Amelia ang kanyang mukha at nagmamadaling umakyat. Kahit na siya mismo ay hindi napansin na ang mood na orihinal na
Naroon si Jerome, may hawak na isang bento, malinaw na pupunta siya sa pantry upang initin ito sa microwave. Hindi niya inaasahang makakasalubong si Amelia, kaya't saglit siyang natigilan.Agad namang lumamig ang ekspresyon ni Amelia. Walang sinabi, agad siyang tumalikod upang umalis, ngunit mabilis siyang pinigilan ni Jerome."Amelia!"Hindi siya huminto at patuloy na naglakad palabas, ngunit biglang hinawakan ni Jerome ang kanyang pulso, dahilan upang mapilitang huminto at lumingon. Sa harapan niya, nakita niya ang malamlam na ekspresyon ni Jerome."Amelia," madiin ang tono ni Jerome, may bahid ng inis sa kanyang mukha. "Tinatawag kita, hindi mo ba ako narinig?""Narinig kita," malamig na sagot ni Amelia. "Pero wala akong balak makinig."Tila tinamaan si Jerome sa sagot ni Amelia. Lalong humigpit ang hawak niya sa pulso ng babae, hindi niya napigilang ilabas ang inis sa kanyang boses."Galit ka pa rin? Tungkol ba ito sa nangyari sa handaan?" Pilit niyang pinakalma ang sarili. "Alam
Narinig ni Amelia ang sinabi ni Cormac at napatingin siya rito nang masama, pero wala naman siyang magagawa sa sitwasyong iyon kaya pinili na lang niyang magpalit ng damit.Kagabi, naghanda rin si Nanay Maris ng damit para sa kanya bago siya umuwi.Matapos silang ikasal ni Cormac, ipinamili siya nito ng maraming bagong damit, pero dahil masyadong mamahalin at elegante ang mga iyon, hindi niya madalas isuot. Pakiramdam niya kasi ay masyadong marangya ang mga iyon para sa kanya.Isa sa mga iyon ang damit na hinanda ni Nanay Maris—isang simpleng sundress na bagama’t mukhang ordinaryo, ay halatang mamahalin ang tela at disenyo. Nang isuot niya ito, mas lalong lumutang ang mahinhing ganda niya.Ang tanging problema lang ay dahil sundress ito, hindi natakpan ang marka sa kanyang leeg.Wala siyang dalang concealer, kaya ginamitan na lang niya ito ng foundation upang kahit papaano ay matakpan, saka siya bumaba kasama si Cormac.Pagdating nila sa hapag-kainan, nadatnan nila sina Cornel, Domini
Kung naging katulad lang sana ni Amelia si Aurora—kung kaya niyang mahalin ang sarili niya nang lubusan at gawin ang kahit ano para sa sarili niya—gaano kaya kaganda ang buhay niya…Sa isang saglit ng pag-aalinlangan, napailing si Jerome at sinabing, "Kalimutan na natin ito ngayon, pero sa susunod, huwag mo nang gagawin ang ganito nang hindi ako kinokonsulta, okay?"Nang marinig iyon, nagliwanag ang mukha ni Aurora sa tuwa at agad na niyakap si Jerome. "Siyempre hindi na!" Masaya niyang sagot. "Jerome, ang bait mo talaga sa akin."Tinitigan ni Aurora si Jerome, at biglang kumislap ang kanyang mga mata. Umayos siya ng upo, at sa mapanuksong tinig ay sinabi, "Jerome, simula nang bumalik tayo sa bansa, parang matagal na nating hindi nagagawa ‘yun..."Sandaling natigilan si Jerome.Tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag sa kwarto, kaya’t bahagyang madilim ang paligid. Sa malabong liwanag, tila naghalo ang mukha ni Aurora sa imahe ng isang taong nasa kanyang alaala.Dahan-da