Ang sinabi ni Cormac ay biglang nagpatahimik kay Amelia. Nakalimutan niyang isipin ang tungkol sa mga paa ni Cormac at sa halip ay napasigaw siya sa kaba, "Ano ang balak mong gawin—"Ngunit bago pa niya matapos ang tanong, bigla na lang napunit ang kanyang kulay burgundy na damit!Mabilis na pinigilan ni Cormac si Amelia, at ang kanyang malakas na katawan ay dumikit sa kanya. Ang amoy ng pagiging isang ganap na lalaki ay bumalot sa kanya nang buo."Cormac, anong ginagawa mo—"Gustong sumigaw ni Amelia, ngunit bago pa niya masabi ang mga susunod na salita, tinakpan ng mga labi ni Cormac ang kanya.Ang halik na iyon ay puno ng pagmamatigas at tila may halong parusa, kaya wala nang espasyo para kay Amelia na makaligtas. Unti-unti siyang nadadala sa sitwasyon."’Wag, tama na…"Ang nararamdaman niyang ito ay nagbalik ng alaala ng nangyari dalawang taon na ang nakalilipas. Bigla siyang nanginig sa takot, at ang mga luha niya ay sunod-sunod na tumulo.Napansin ni Cormac ang panginginig ni Am
"Huwag na," malamig na boses ni Jerome ang narinig mula sa likuran, halos wala itong emosyon.Nanigas ang katawan ni Amelia. Hindi siya lumingon at nagsalita ng malamig, "Ano bang kailangan mo, Editor-in-Chief?""Wala ka bang gustong ipaliwanag sa akin?" Lumakas ang boses ni Jerome, halatang papalapit habang nagsasalita."Ipaliwanag? Ano naman ang ipapaliwanag ko?""Marami," sagot ni Jerome. "Katulad ng, bakit hindi ka man lang nagpaalam sa France? At isa pa, ano ang relasyon niyo ng uncle ko?"Hindi napigilan ni Amelia ang panginginig ng kanyang katawan. Nang humarap siya, nakita niya ang malamig na ekspresyon sa mukha ni Jerome."Paano—paano mo nalaman—" nanginginig ang boses ni Amelia.Alam na kaya ni Jerome ang tungkol sa kasal nila ni Cormac? Sinabi kaya ni Cormac? Bigla siyang nakaramdam ng kaba.Bagaman simple at malinis ang kasal nila ni Cormac, hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ito kay Jerome.Lalo pa't si Cormac ay tiyuhin nito... at si Jerome ang una niyang minahal."
Ang straight slim suit ay nagpakita ng mahaba at matikas na tindig ni Cormac, kahit nasa wheelchair siya. Gayunpaman, may taglay siyang aura na agad mapapansin."Congratulations, Mr. Fortalejo," bati ng blonde at blue-eyed na host na nag-aabot ng crystal trophy na may halatang excitement sa mukha."Thank you," sagot ni Cormac, tinanggap ang tropeo at nagsalita nang mahinahon sa standard American accent, "I am honored to receive this award."Habang hawak ni Cormac ang tropeo, napansin ng host ang singsing sa kanyang daliri. Bigla itong nagsabi, "My God, Mr. Fortalejo, is this a wedding ring?"Biglang nag-close-up ang camera sa kamay ni Cormac, at ang simpleng diamond ring na binili ni Amelia ang lumabas sa screen.Tumalon ang puso ni Amelia nang makita iyon. Agad niyang itinago ang kamay kung saan naroon ang parehong singsing.Sa screen, excited pa rin ang host. "Mr. Fortalejo, so it’s true, you’re married! Hindi ko alam kung ilang babae ang malulungkot dahil dito. Pero, Mr. Fortalejo,
Sa restaurant, tanging tunog lang ng mga kubyertos nina Amelia at Cormac ang naririnig habang kumakain sila."Ahm…" Sa huli, hindi na kinaya ni Amelia ang katahimikan at nagdesisyong magsalita, "Tungkol doon sa gabing iyon—""Pasensya na."Nag-aalangan pa si Amelia kung paano sisimulan ang usapan, pero hindi niya inakala na sasalubungin siya ni Cormac ng ganoong sagot."H-ha?" Halos hindi makapaniwala si Amelia.Nagso-sorry ba talaga si Cormac sa kanya?"That night, naging padalos-dalos ako." Tapos na si Cormac sa pagkain at eleganteng kinuha ang napkin para punasan ang kanyang bibig, pagkatapos ay nagsalita ng mababa ngunit malinaw. "May mga bagay rin akong hindi nagawa nang tama."Siyempre, hindi pwedeng hindi magpakita ng mabuting pag-uugali si Amelia matapos mag-sorry si Cormac. "Nagkulang din ako. Hindi tama na iniwan ko ang family party nang basta-basta. Kapag nagkaroon ng pagkakataon, magso-sorry din ako sa lolo mo."Sa mga nakaraang araw, pinag-isipan nang mabuti ni Amelia ang
"Century Hotel," sagot ni Amelia nang hindi namamalayan, pero matapos niyang sabihin iyon, napahinto siya at tumingin kay Cormac. "Bakit mo tinatanong 'yan?""Wala naman." Ang sagot ni Cormac na tila walang emosyon. "Hindi mo ba naisip kung sino ang may gawa nito sa'yo noon? May naglagay ng gamot sa inumin mo, dinala ka sa hotel room, at pagkatapos ay ipinamukha pa sa lahat sa eskuwelahan. Malinaw na may gustong manira sa'yo.”"Hindi ko alam. Gusto ko rin sanang alamin, pero wala akong nahanap," ani Amelia. Bigla niyang napagtanto ang isang bagay at tumingin kay Cormac. "Cormac, naniniwala ka ba sa mga sinasabi ko?"Nakatingin lang si Cormac kay Amelia na nakasandal pa sa kanyang balikat. May kakaibang ginhawang dulot ang pakiramdam na iyon, kaya mababa ang kanyang boses nang sumagot, "Asawa kita. Bakit naman hindi ako maniniwala?"Isang simpleng pangungusap iyon, ngunit parang mabigat ang naging dating kay Amelia.Naniniwala siya.Si Jerome, kahit ilang taon na silang magkasama, hind
Naalala ni Amelia ang biglang pagtayo ni Cormac noong gabing iyon, kaya’t bahagyang namula ang kanyang pisngi. Ngunit pilit siyang ngumiti, "Sa pagitan ng mag-asawa, dapat lang na magtiwala sa isa’t isa."Tinitigan ni Iandrex ang babae sa kanyang harapan, bahagyang napalalim ang kanyang iniisip bago muling nagsalita, "Sinabi ba ni Cormac kung bakit siya nagpapanggap na disabled?"Napakunot ang noo ni Amelia at umiling.Sinabi noon ni Cormac na may mga bagay na hindi pa niya kailangang malaman, kaya hindi na siya nagtanong pa."Sampung taon na ang nakararaan, naaksidente si Cormac sa sasakyan," walang alinlangan na paliwanag ni Iandrex. "Akala ng lahat, naparalisa na siya sa aksidenteng iyon, pero sa totoo lang, nasugatan lang siya at naipagamot na ang lahat nang magpunta siya sa Amerika."Naalala ni Amelia ang balita noon tungkol sa pagkakaaksidente ng ikalawang anak ng pamilya Fortalejo.Noong panahong iyon, wala pang dalawampung taong gulang si Cormac, bagong pasok pa lang sa kolehi
Bumigat ang pakiramdam ni Amelia. Paano nalaman ni Aurora ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina?“Anong gusto mo?” tanong niya, mas malamig na ngayon ang boses niya.“Ay, ate naman, wag kang ganyan. Concerned lang din naman ako kay Tita Vilma,” sagot ni Aurora gamit ang peke niyang tono. “Kaya nga nung narinig kong tumaas na naman ang medical expenses niya, naisip ko agad kung paano kita matutulungan.”Tutulungan siya ni Aurora?Napangisi si Amelia. “At paano mo naman ako tutulungan?”“Naku, sakto lang! May kilala kasi akong kaibigan na nagmamay-ari ng magazine company, at nagha-hire daw sila ngayon. Maganda ang offer. Kaya naisip ko, ate, sobrang galing mo naman kaya, siguradong mas maganda ang opportunity mo doon,” ani Aurora, sa wakas sinasabi na ang pakay niya.Ngayon lang naintindihan ni Amelia ang lahat.Kaya pala kung ano-anong sinasabi si Aurora. Gusto lang nitong alisin siya sa fashion magazine na pinagtatrabahuhan niya.At ang dahilan? Siyempre, si Jerome.Napagtanto iyon
Inakala ni Amelia na nakita siya ni Cormac habang may kausap siya sa telepono sa may hagdan, pero hindi niya alam kung paano ipapaliwanag. Kaya ang nasabi niya na lang, "Ah, sa company, wala naman ‘yun, hindi importante."Hindi naman sinasadya ni Amelia na itago ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina kay Cormac. Hindi lang niya talaga alam kung paano sisimulan ang usapan.Sasabihin ba niyang ang kanyang ina ay may malubhang karamdaman at kailangan ng pera para sa gamot? Kahit anong isipin, parang lalabas na humihingi siya ng pera kay Cormac.Kahit mag-asawa na sila at unti-unti na niyang nararamdaman ang kaunting pagkakampi at tiwala kay Cormac, hindi pa rin niya magawa ang magmukhang mahina sa harap ng iba.Siguro’y dala na rin ito ng nakasanayan niya noong bata pa siya. Lagi siyang pinapaalalahanan ng kanyang ina na kahit pagtawanan siya ng iba dahil wala siyang ama, o sabihang isa siyang anak sa labas na walang karapatan, hindi siya dapat magpakita ng kahinaan. Kailangang panatili
Naramdaman ni Cormac na lalong uminit ang taong nasa kanyang mga bisig, tumawa, at sa wakas ay tumigil sa pagpapahirap sa kanya. Tinulungan lang niya itong takpan ang kubrekama at bumulong, "Matulog ka na." Sumandal si Amelia sa dibdib ni Cormac at narinig niya ang malakas na tibok ng kanyang puso. Bigla na naman siyang natahimik at inaantok. Ito ay talagang nakapagtataka. Kapag nasa tabi niya si Cormac, maaaring siya ay labis na kinakabahan na ang kanyang puso ay malakas na tumitinok, o kaya siya ay napakalma na siya ay nakatulog nang mahimbing. Noong gabing iyon, napakasarap ng tulog niya. Ang ikinagulat ni Amelia ay talagang nanatili si Cormac sa ward sa mga susunod na araw. Paminsan-minsan, may pumupunta para kay Cormac upang pag-usapan ang tungkol sa kumpanya, ngunit gaano man kalaki ang negosyo, walang balak umalis si Cormac sa kanyang tabi. At tuwing gabi, natutulog sila sa iisang kama kasama nito. Si Amelia ay hindi naapektuhan, ngunit palagi s
"Ang kwintas na ito ay may espesyal na bahagi sa puso ko." Nagulat si Amelia, direktang inamin ito ni Cormac. Nkaramdam ng kalungkutan si Amelia na halos nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata, ngunit nawala iyon nang marinig niya ang aunod na sinabi ni Cormac, "Ngunit kung ipagsapalaran mo ang buhay mo para sa kuwintas na ito sa susunod, mas gugustuhin kong basagin na lang ito." Natigilan si Amelia. Tila may sinabi si Cormac sa isang katulad na bagay noong araw, ngunit sa oras na iyon, naisip niya na siya ay pabigla-bigla lamang, kaya hindi niya ito inisip. Ngunit sa oras na ito, talagang seryoso iyong sinabi ni Cormac. Sa tahimik na gabi, tila may kapangyarihan ito, at bawat salita ay tumatak sa puso ni Amelia. "Kaya sa hinaharap, anuman ito, huwag mong ipagsapalaran ang iyong buhay para dito. Kung talagang nagmamalasakit ka sa aking nararamdaman, protektahan mo ang iyong sarili, dahil sa akin, ikaw ang pinakamahalaga," sabi pa nito sa mababang boses
Si Cormac ay karaniwang nagsusuot ng mga kamiseta at pormal na damit, ngunit ang pakiramdam sa ilalim ng kanyang kamay ay napakakinis at maluwag. Ito ay malinaw na sutla na pajama na karaniwang isinusuot ni Cormac. Ngunit bakit hindi umuwi si Cormac para matulog, pero heto katabi pa niya sa kama at naka-pajama? Habang iniisip ito ni Amelia, mas kakaiba ang pakiramdam nito. Hindi niya maiwasang gamitin ang dalawang kamay para mas maingat na maramdaman si Cormac. Ngunit pagkatapos ng pagpindot na ito, ang focus sa kanyang isip ay biglang naging mali - well, bagama't nakita na niya ang magandang pigura ni Cormac noon, iba talaga ang pakiramdam kapag nahahawakan. Palagi niyang naririnig na sinasabi ng mga tao na parang ice cubes ang eight-pack abs, at palagi niyang iniisip na exaggerated ito, pero napatunayan niya na ganu'n pala talaga iyon. Naroon din ang linya sa may bandang puson nito, na may kakaibang kurba at bangin, ito ay simpleng... Medyo nasas
Matapos iyon marinig ni Cormac ay inihinto niya ang wheelchair at pagkatapos ay ngumisi siya.Si Tatay Ben ay talaga namang tapat kay Dominic. "Isinasaalang-alang ang pamilya?" Puno ng panunuya ang boses ni Cormac, "Tatay Ben, mukhang hindi ka oa rin pinagkakatiwalaan ni Dominic, dahil hindi niya sinabi sa iyo ang totoong nangyari sa kaso ng kidnapping sampung taon na ang nakalipas." Biglang namutla ang mukha ni Tatay Ben, "Anong ibig mong sabihin..." Hindi pinansin ni Cormac ang matanda, pinadulas lang ang wheelchair at lumabas ng bodega. Bumalik siya sa koridor ng ospital, at tsaka niya inutusan si Pablo, "Tulungan mo akong harapin ito." "Sige ho, Señorito." Sumang-ayon si Pablo, ngunit hindi pa rin maiwasang sumimangot, "Pero, Señorito, hindi mo ba ito aasikasuhin?" Ang reaksyon ni Cormac sa pagkakataong ito ay mas kalmado kaysa noong nasugatan si Amelia noon. Akala niya magagalit siya. Ngumisi si Cormac, "Chess piece lang 'yan, bakit mo kailang
Nanlaki ang mga mata ni Cormac, "Sigurado ka ba?" Natural na naiintindihan ni Pablo ang iniisip ni Cormac, at tumango siya ng mariin. Ang anti-theft equipment sa villa ni Cormac ay masasabing world-class. Kung walang pinsala, kung gayon mayroon lamang isang posibilidad para sa sunog na ito - ito ay itinakda ng isang tagaloob. Bahagyang kumuyom ang mga kamay ni Cormac sa mga armrest ng wheelchair, at nang magsalita siyang muli, ang kanyang boses ay napakalamig, "Tawagan mo sina Nanay Maris at Tatay Ben." Makalipas ang kalahating oras, inayos ni Cormac ang ilang security guard para bantayan ang ward ni Amelia, at mag-isa siyang pumunta sa bodega sa ilalim ng ospital. Sa bodega, dalawang tao ang nakatali sa lupa, nakayuko, isang lalaki at isang babae. Bumukas ang pinto ng bodega, at dahan-dahang pumasok ang isang payat na lalaki, nakaupo sa wheelchair, at huminto sa harap ng dalawang tao. Nang makitang malinaw ang taong nasa harapan niya, nangingi
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,