Ang straight slim suit ay nagpakita ng mahaba at matikas na tindig ni Cormac, kahit nasa wheelchair siya. Gayunpaman, may taglay siyang aura na agad mapapansin."Congratulations, Mr. Fortalejo," bati ng blonde at blue-eyed na host na nag-aabot ng crystal trophy na may halatang excitement sa mukha."Thank you," sagot ni Cormac, tinanggap ang tropeo at nagsalita nang mahinahon sa standard American accent, "I am honored to receive this award."Habang hawak ni Cormac ang tropeo, napansin ng host ang singsing sa kanyang daliri. Bigla itong nagsabi, "My God, Mr. Fortalejo, is this a wedding ring?"Biglang nag-close-up ang camera sa kamay ni Cormac, at ang simpleng diamond ring na binili ni Amelia ang lumabas sa screen.Tumalon ang puso ni Amelia nang makita iyon. Agad niyang itinago ang kamay kung saan naroon ang parehong singsing.Sa screen, excited pa rin ang host. "Mr. Fortalejo, so it’s true, you’re married! Hindi ko alam kung ilang babae ang malulungkot dahil dito. Pero, Mr. Fortalejo,
Sa restaurant, tanging tunog lang ng mga kubyertos nina Amelia at Cormac ang naririnig habang kumakain sila."Ahm…" Sa huli, hindi na kinaya ni Amelia ang katahimikan at nagdesisyong magsalita, "Tungkol doon sa gabing iyon—""Pasensya na."Nag-aalangan pa si Amelia kung paano sisimulan ang usapan, pero hindi niya inakala na sasalubungin siya ni Cormac ng ganoong sagot."H-ha?" Halos hindi makapaniwala si Amelia.Nagso-sorry ba talaga si Cormac sa kanya?"That night, naging padalos-dalos ako." Tapos na si Cormac sa pagkain at eleganteng kinuha ang napkin para punasan ang kanyang bibig, pagkatapos ay nagsalita ng mababa ngunit malinaw. "May mga bagay rin akong hindi nagawa nang tama."Siyempre, hindi pwedeng hindi magpakita ng mabuting pag-uugali si Amelia matapos mag-sorry si Cormac. "Nagkulang din ako. Hindi tama na iniwan ko ang family party nang basta-basta. Kapag nagkaroon ng pagkakataon, magso-sorry din ako sa lolo mo."Sa mga nakaraang araw, pinag-isipan nang mabuti ni Amelia ang
"Century Hotel," sagot ni Amelia nang hindi namamalayan, pero matapos niyang sabihin iyon, napahinto siya at tumingin kay Cormac. "Bakit mo tinatanong 'yan?""Wala naman." Ang sagot ni Cormac na tila walang emosyon. "Hindi mo ba naisip kung sino ang may gawa nito sa'yo noon? May naglagay ng gamot sa inumin mo, dinala ka sa hotel room, at pagkatapos ay ipinamukha pa sa lahat sa eskuwelahan. Malinaw na may gustong manira sa'yo.”"Hindi ko alam. Gusto ko rin sanang alamin, pero wala akong nahanap," ani Amelia. Bigla niyang napagtanto ang isang bagay at tumingin kay Cormac. "Cormac, naniniwala ka ba sa mga sinasabi ko?"Nakatingin lang si Cormac kay Amelia na nakasandal pa sa kanyang balikat. May kakaibang ginhawang dulot ang pakiramdam na iyon, kaya mababa ang kanyang boses nang sumagot, "Asawa kita. Bakit naman hindi ako maniniwala?"Isang simpleng pangungusap iyon, ngunit parang mabigat ang naging dating kay Amelia.Naniniwala siya.Si Jerome, kahit ilang taon na silang magkasama, hind
Naalala ni Amelia ang biglang pagtayo ni Cormac noong gabing iyon, kaya’t bahagyang namula ang kanyang pisngi. Ngunit pilit siyang ngumiti, "Sa pagitan ng mag-asawa, dapat lang na magtiwala sa isa’t isa."Tinitigan ni Iandrex ang babae sa kanyang harapan, bahagyang napalalim ang kanyang iniisip bago muling nagsalita, "Sinabi ba ni Cormac kung bakit siya nagpapanggap na disabled?"Napakunot ang noo ni Amelia at umiling.Sinabi noon ni Cormac na may mga bagay na hindi pa niya kailangang malaman, kaya hindi na siya nagtanong pa."Sampung taon na ang nakararaan, naaksidente si Cormac sa sasakyan," walang alinlangan na paliwanag ni Iandrex. "Akala ng lahat, naparalisa na siya sa aksidenteng iyon, pero sa totoo lang, nasugatan lang siya at naipagamot na ang lahat nang magpunta siya sa Amerika."Naalala ni Amelia ang balita noon tungkol sa pagkakaaksidente ng ikalawang anak ng pamilya Fortalejo.Noong panahong iyon, wala pang dalawampung taong gulang si Cormac, bagong pasok pa lang sa kolehi
Bumigat ang pakiramdam ni Amelia. Paano nalaman ni Aurora ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina?“Anong gusto mo?” tanong niya, mas malamig na ngayon ang boses niya.“Ay, ate naman, wag kang ganyan. Concerned lang din naman ako kay Tita Vilma,” sagot ni Aurora gamit ang peke niyang tono. “Kaya nga nung narinig kong tumaas na naman ang medical expenses niya, naisip ko agad kung paano kita matutulungan.”Tutulungan siya ni Aurora?Napangisi si Amelia. “At paano mo naman ako tutulungan?”“Naku, sakto lang! May kilala kasi akong kaibigan na nagmamay-ari ng magazine company, at nagha-hire daw sila ngayon. Maganda ang offer. Kaya naisip ko, ate, sobrang galing mo naman kaya, siguradong mas maganda ang opportunity mo doon,” ani Aurora, sa wakas sinasabi na ang pakay niya.Ngayon lang naintindihan ni Amelia ang lahat.Kaya pala kung ano-anong sinasabi si Aurora. Gusto lang nitong alisin siya sa fashion magazine na pinagtatrabahuhan niya.At ang dahilan? Siyempre, si Jerome.Napagtanto iyon
Inakala ni Amelia na nakita siya ni Cormac habang may kausap siya sa telepono sa may hagdan, pero hindi niya alam kung paano ipapaliwanag. Kaya ang nasabi niya na lang, "Ah, sa company, wala naman ‘yun, hindi importante."Hindi naman sinasadya ni Amelia na itago ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina kay Cormac. Hindi lang niya talaga alam kung paano sisimulan ang usapan.Sasabihin ba niyang ang kanyang ina ay may malubhang karamdaman at kailangan ng pera para sa gamot? Kahit anong isipin, parang lalabas na humihingi siya ng pera kay Cormac.Kahit mag-asawa na sila at unti-unti na niyang nararamdaman ang kaunting pagkakampi at tiwala kay Cormac, hindi pa rin niya magawa ang magmukhang mahina sa harap ng iba.Siguro’y dala na rin ito ng nakasanayan niya noong bata pa siya. Lagi siyang pinapaalalahanan ng kanyang ina na kahit pagtawanan siya ng iba dahil wala siyang ama, o sabihang isa siyang anak sa labas na walang karapatan, hindi siya dapat magpakita ng kahinaan. Kailangang panatili
"Tungkol saan?" tanong ni Cormac na kalmado pa rin. Wala siyang interes sa laman ng sobre, pero inulit niya ang tanong.Hindi alam ni Jerome kung paano sisimulan, kaya nagpaikot-ikot na lang siya. "Narinig ko, uncle... na meron kang babae ngayon?"Sinubukan niyang gawing magaan ang tono, pero noong una niyang nalaman iyon, talagang nabigla siya.Kilalang-kilala niya si Cormac. Hindi ito mahilig makipaglapit sa mga babae. Maging ang ama nitong si Dominic ay minsang nagduda kung ang aksidente sa sasakyan sampung taon na ang nakakaraan ay hindi lang nagresulta sa pagkaparalisa ng mga binti ni Cormac, kundi pati na rin sa kakayahan nitong makipag-relasyon.Hanggang sa malaman nilang ikinasal si Cormac. At ang mas nakakagulat para kay Jerome, konektado rin si Amelia sa lalaking ito.Tiningnan ni Cormac si Jerome habang nagsasalita, bahagyang itinaas ang kilay. "Alam mo naman pala ang tungkol sa akin."Maiksi ang sagot niya, pero ang mababang tono nito ay nagbigay kay Jerome ng hindi maipal
Sandaling tumigil si Pablo bago maka-react, "Iyong tungkol sa dalaga dalawang taon na ang nakalipas?""Hmm," sagot ni Cormac."Matagal na kasi ang nangyari, kaya medyo matrabaho ang paghanap.""Simulan mo kay Jerome. Mukhang may email siyang natanggap kamakailan na may kaugnayan sa mga pangyayari noong mga panahong iyon.""Okay, naiintindihan ko," sagot ni Pablo.Ang mahahabang daliri ni Cormac ay mahinang tumapik sa armrest ng kanyang wheelchair habang bahagyang nakayuko ang tingin."Sino man ang nagtatangkang guluhin ang babae ko, hindi ko palalagpasin," malamig niyang sabi.At saka…Napatingin si Cormac kay Jerome, na noon ay palabas na ng café. Ang titig niya ay mas naging malamig.Ayon sa balitang narinig niya, si Jerome daw ay tila sumuko na kay Amelia at nakatakda na raw itong magpakasal sa ibang babae. Pero sa nakikita ngayon, parang sobra pa rin ang pakikialam ni Jerome sa relasyon nila ni Amelia?Napangisi si Cormac. Hindi niya inakala na darating ang araw na pagseselosan ni
Nagulat si Amelia nang sandali, saka lumingon at nakita si Aurora, na bagong akyat lang sa hagdan, na nakatitig sa kanya na parang hindi makapaniwala.Napatawa si Amelia sa loob niya.Napakaliit ng mundo. Bakit naman kasi nagkasalubong pa sila ni Aurora?Ang boutique na ito ang pinakamahal at prestihiyosong custom store sa siyudad. Narito rin si Aurora para magpagawa ng isusuot niya sa nalalapit na banquet. Pero hindi niya inakalang makikita niya rito si Amelia — ang pinandidirihan niyang hamak na babae."Amelia?" Lumapit si Aurora na naka-orange pink na high heels, ang kilos ay elegante ngunit puno ng yabang. "Anong ginagawa mo rito? Akala ko hindi pumupunta ang mga mahihirap sa ganitong klaseng lugar?"Wala nang ibang tao sa paligid kaya hindi na nag-abala si Aurora na itago ang arogante niyang ugali. Puno ng patama ang boses niya habang kinakausap si Amelia.Nanlamig ang tingin ni Amelia, pero bago pa siya makasagot, nauna nang nagsalita si Pablo na nasa tabi niya. "Miss, pakiusap,
Kunot-noong itinuro ni Cormac ang pizzakay Amelia. "Ang tawag dito ay Italian Mood. Nag-order ako ng Italian flavor. Akala ko buong set ng Italian dishes ang darating."Nahihiya si Amelia bigla.Rich kid problems. Sino ba naman ang nag-o-overthink ng pangalan ng resto at pangalan ng pagkain?"Most ng mga Italian food na pwedeng i-takeout ay pizza talaga—Italian pizza," paliwanag niya habang inilalapag ang kahon sa mesa. "Nakakain ka na ba ng pizza?""Sa Europe dati, charcoal-grilled," sagot ni Cormac, ibinababa ang tingin sa cardboard box. "Pero ganitong nasa kahon? Hindi pa.""First time for everything," ani Amelia na may ngiti. Pinilas niya ang isang slice at iniabot sa lalaki.Tinanggap ni Cormac ang pizza at kumagat dito, bahagyang nakakunot ang noo. "Iba ang lasa nito kumpara sa nakasanayan ko."Natawa nang bahagya si Amelia. "Pero okay din paminsan-minsan, ‘di ba?"Hinila niya ang isa pang slice at kinain iyon nang walang arte.Sa totoo lang, mas nagugustuhan niya ang ganitong s
Hindi niya alam kung bakit, pero habang iniinsulto siya ni Jerome kanina, kaya pa niyang manatiling kalmado. Pero nang si Cormac na ang ininsulto nito, naramdaman niya ang matinding galit na hindi niya maipaliwanag.Naalala niya si Cormac—ang lalaking perpekto sa maraming paraan. Tuwing nakikita niya itong nakaupo sa wheelchair, hindi sinasadyang lumalabas sa mukha nito ang lungkot na pilit nitong tinatago. Biglang nadama ni Amelia ang matinding inis kay Jerome!Dahil sa pamilya nitong mapanlinlang, napilitan si Cormac na ikubli ang kanyang tunay na kakayahan at magpanggap na isang lumpo sa loob ng sampung taon.Hindi inaasahan ni Jerome ang biglaang pagputok ng galit ni Amelia, kaya’t natigilan siya sandali.At sa sandaling iyon ng katahimikan, nagpasya si Amelia na hindi na siya dapat mag-aksaya ng oras dito."Jerome," malamig niyang sabi, "Alam kong hindi mo matanggap ang nangyari. Noong una, inisip ko rin na hindi pormal ang relasyon namin ni Cormac, pero ang totoo, kami ay legal
Hindi inasahan ni Alena na magiging ganoon kalakas ang reaksyon ni Jerome, kaya't nagulat siya, ngunit sinabi pa rin niya, "Oo, ako rin nagulat nang marinig ko ito. Eh, Jerome, anong ginagawa mo?"Wala nang balak pang makinig si Jerome kay Alena, kaya't mabilis siyang umalis sa kwarto at nagmaneho pabalik sa kumpanya.Sa kabilang banda, sa magazine, bumili sina Amelia at Matet ng sandwich at nagkakain sa pantry. Habang kumakain si Amelia, binabasa niya ang recipe, at si Matet naman ay kumakain na may paminsan-minsan na sulyap kay Amelia."If there's anything you want to ask, just ask." Napansin ni Amelia ang mga mata ni Matet, pero hindi siya tumingin sa kanya, kaya sinabi niya ito ng tahimik.Biglang naging pula ang mukha ni Matet, at may kaunting kahihiyan niyang sinabi, "I... Actually, wala naman akong itatanong, pero may mga balita kasi sa kumpanya ngayon...""About me and Jerome?" Itinaas ni Amelia ang kanyang kilay."Mas marami pa." Kinagat ni Matet ang kanyang labi, at pagkatap
"Uy, nandito ka na?" Saka lang napansin ni Amelia si Cormac at agad na lumapit. "Hugasan mo na agad 'yung kamay mo at kumain ka na. Maraming pagkain, kaya kain ka lang nang kain. Kung hindi natin maubos, gagawa na lang ako ng baon mo para sa opisina.""Hindi na, huwag na." Umupo si Cormac. "Kumain na ako."Hindi sang-ayon si Amelia. Kahit apat na tao siguro, hindi nila mauubos ang dami ng nilutong pagkain, paano pa silang dalawa lang?Pero nagkamali siya. Hindi niya inaasahan na ganun pala kalakas kumain si Cormac. Nilantakan nito lahat ng niluto niyang pagkain.Nakatulala si Amelia. Sa dami na ng beses nilang sabay kumain, ngayon lang niya napansin na malakas palang kumain si Cormac.Kinabukasan, Linggo, naging abala ulit si Amelia sa pagluluto para kay Cormac. Hindi niya namalayan na mabilis na lumipas ang weekend.Lunes ng umaga, pumunta na sa trabaho si Amelia.Dati, gustong-gusto ni Amelia ang pumunta sa trabaho. Pero simula nang maging editor-in-chief si Jerome, parang naging na
Naalala bigla ni Amelia na nagmamadali siyang umalis kahapon ng tanghali. Ang dalawang mangkok ng fried rice na niluto niya para sana sa lunch ay nakalimutan niyang kainin at naiwan lang sa bahay.Kung iisipin, pag-uwi ni Cormac kagabi, kinain nito ang isa at inilagay ang natira sa refrigerator.Lalo siyang nakaramdam ng hiya. Tumayo siya sa dulo ng mga paa niya, pilit inaabot ang fried rice sa kamay ni Cormac. "Wala namang tao sa bahay kahapon, pero ngayon nandito na ako. Hayaan mo na akong magluto ng bago."Nakita ni Cormac ang pagpupumilit ni Amelia habang pilit inaabot ang pagkain. Bahagyang pinatulis niya ang labi niya, pero hindi pa rin ibinaba ang kamay. Sa halip, yumuko siya nang bahagya, eksaktong tapat sa mukha ni Amelia na patuloy na nagpupumilit umabot.Dahil sa biglaang paglapit ni Cormac, nagulat si Amelia. Nawalan siya ng balanse at muntik nang matumba. Buti na lang, mabilis ang kilos ni Cormac. Agad nitong hinawakan ang manipis niyang baywang at itinayo siya nang maayo
Namuti nang bahagya ang mukha ni Amelia. "Mom, imposible ‘yan. May marriage certificate na kami.""At ano naman kung may marriage certificate?" Matalas ang boses ni Alena. "Baka naman kailangan lang niya ng asawa sa papel." Kahit dalawang taon siyang walang malay, malinaw pa rin ang pag-iisip niya. "Sabihin mo sa’kin, sa estado niya sa buhay, bakit siya mai-in love sa isang ordinaryong babae na tulad mo?"Hindi agad nakasagot si Amelia.Sa totoo lang, tama ang sinabi ni Alena. Alam niyang ang pagpapakasal nila ni Cormac ay hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil may kailangan lang sila sa isa't isa. Pero ang hindi alam ni Alena, alam na ito ni Amelia mula pa noong una. Wala silang karapatang husgahan ang isa’t isa dahil pareho silang may dahilan sa kasal na iyon."Mom," umiwas siya sa usapan at mahinang sinabi, "Mabait naman sa’kin si Cormac..."Totoo naman ang sinabi niya. Kahit hindi pa sila lubos na magkakilala, lagi siyang nandiyan si Cormac tuwing kailangan niya ng tulong—katulad n
"Iyon ay, kung kailangan mo ako balang araw, sasabihin mo ba talaga sa akin?" Tinitigan ni Cormac ang umiwas na tingin ng maliit na babaeng nasa harapan niya. May bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata bago niya hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang mapaharap siya rito. "Amelia, gusto kong maging totoo ka sa akin. Ituring mo akong asawa mo."Napatingin si Amelia sa malalim na itim na mata ni Cormac at sandaling nawala sa sarili."Hmm." Maya-maya, ibinaba niya ang kanyang tingin. "Pangako, kung kailangan ko ng tulong balang araw, ikaw ang una kong sasabihan."Sa wakas, isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Cormac. "Good."Binitiwan niya ang kanyang baba at tumalikod para umalis. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, biglang tinawag siya ni Amelia."Cormac!"Bahagyang tumigil ito at lumingon. Nakita niya ang mukha ni Amelia na may bahagyang pamumula, halatang hindi sanay sa sasabihin."Salamat... sa lahat ng ginawa mo."Isang simpleng pasasalamat, ngunit hindi niy
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban